Autisme en zwemmen (5)

Nu Rob een klein beetje angst overwonnen heeft gaat het steeds beter met zwemmen. Al een aantal weken achter elkaar komt Suzanne me vertellen dat ze vooruitgang ziet. Ik moet dat maar gewoon geloven, want alleen in de vakanties kan ik blijven kijken. Maar eindelijk is het weer zover.

Ik neem mijn teenslippers mee en een mooi boek en nestel me in een plastic stoel vlak bij het water. Terwijl Rob met Suzanne wat hulpmiddelen gaat halen houd ik me bezig met mijn boek.  Maar daarna begint het. Eerst het ritueel van het trappetje en het douchen. En daarna de rest van de les. Ik kijk mijn ogen uit. Wat gaat het goed, wat gaat het lekker.

Nu moet je bij ‘goed’ en ‘lekker’ vooral niet denken aan een kind wat bijna toe is aan zijn diploma. Maar vooral aan een jongetje wat zich inmiddels wat meer ontspannen in het water begeeft. Een jongetje die zijn hoofd een beetje onder water durft te doen. Een jongetje die 2 centimeter van zijn begeleider afstand durft te nemen.  Maar let wel, wij, de papa en mama van dit jongetje hadden  eigenlijk nooit gedacht dat het zo ver zou komen. Dus vandaar onze blijdschap en trots.

Ik volg tijdens de les de ontwikkelingen op de voet. En als Suzanne naar mij toekomt tegen het eind van de les glimlach ik haar enthousiast toe: dat ging goed hè.

Maar mijn blijdschap wordt niet zo gedeeld.

-Vorige week ging het veel beter. Hij zat nu weer veel meer bij mij. Weer veel meer afhankelijk van mij als tijdens de vorige lessen.

O. Nou ja. Dan zal het wel door mij komen. Ik zit hier per slot van rekening een grote prikkel te zijn.

We besluiten er van uit te gaan dat het volgende week weer beter zal gaan.

Maar helaas…de twee lessen die volgen zijn een enorme terugval. Dat wat Rob kon, lukt niet meer en in deze drie weken tijd rent hij hard achteruit. Pas een maand of drie later kunnen we zeggen dat hij weer op het niveau zit van voor de terugval.  Wat ontzettend jammer.

Maar ja, toch maar doorgaan: beenslag, armslag, schoolslag, rugslag. En af en toe tegenslag!