donderdag 25 april 2019

Tot hier toe en... niet verder?

Wijk bij Duurstede


Als de weg ten einde loopt 
en je niet goed weet 
hoe het verder moet? 
Kijk dan omhoog:
tussen de wolken door
schijnt Gods oneindige liefde
in een hemels vergezicht.



donderdag 18 april 2019

Vals alarm

De zenuwen van de ochtend zijn zo goed als verdwenen en maken plaats voor een blijde verwachting. Lang geleden dit, maar zo leuk.

Deze avond mag ik het stiltemoment leiden binnen onze gemeente, de avonden van bezinning en stilte die vooraf gaan aan Pasen.

De voorbereiding was veel, maar mooi en ik voel me een gezegend mens dat ik dit doen mag.
En dat het is gelukt, in combinatie met alles wat hier thuis gebeurd en alle pijn en verdriet en zorgen waar we mee moeten leren dealen. Goddank! Het was een welkome afleiding.

Rond kwart over zeven, als de mensen binnenkomen ga ik bij de deur staan. En ik blijf daar staan.

Ik sta daar nog als het alarm gaat. En af blijft gaan. Als er mensen uit het zaaltje komen, stoere mannen (waaronder de mijne tuurlijk), blijf ik anderen 'Goedenavond' wensen. De smile verdwijnt niet van mijn hoofd. En ik denk er geen moment aan dat het wel eens mis kan zijn. Brand of een verdacht pakketje, een terrorist of nou ja, vul maar in ....

Het blijkt vals alarm en we gaan de avond starten.


Later in bed denk ik na over dit. Een alarm, dat betekent dat je in beweging moet komen, zo zei mijn man. Ja, uiteraard, dat weet ik. Maar.. waarom gebeurde er dan niets in mij? Waarom bleef ik zo geconcentreerd op de taak van die avond?


Opeens is de gedachte er: met bazuingeschal zal Hij komen. En hoe reageer ik daarop?

Paniek? Raak ik in de war? Wil ik van alles regelen als een stoere man? Of blijf ik gewoon staan, met in mijn hoofd mijn avondprogramma? Gewoon niet verder denken, maar doorgaan met waar je mee bezig bent. Niets aan de hand, het komt vanzelf goed. Wars van alle signalen en geluiden bezig blijven met wat ik belangrijk vind.

Gisterenavond kon dat. En uiteindelijk ging de avond door. In de zaal waar we waren, zoals gepland. Zonder chaos of paniek. Alles oké. En ik las het voor uit de Bijbel, Johannes 11:


"Jezus zei tegen haar:  Ik ben de Opstanding en het Leven;  wie in Mij gelooft, zal leven, ook al was hij gestorven, en ieder die leeft en in Mij gelooft, zal niet sterven in eeuwigheid. Gelooft u dat?"

Jezus komt! Hij ís de Opstanding en het Leven. Hij komt onverwachts, met bazuingeschal. Net als een alarm wat afgaat. Je weet dat het kan gebeuren, maar je schrikt toch. Je weet dat het mogelijk is, maar je verwacht het niet. En eigenlijk komt het nooit uit. Want je wilt dit, je wilt dat en je bent overal druk mee. 

Toch gaat het voorbeeld mank. Want als Jezus komt, en dat doet Hij echt want bij Hem geldt: beloofd is beloofd, of je dat nu leuk vindt of niet... Als Jezus komt en je hoort het bazuingeschal dan zul je knielen en aanbidden. Vrijwillig of verplicht, maar Hij zal Koning zijn voor iedereen. Of je nu wilt of niet. Enige verschil tussen al die knielende en aanbiddende mensen is, dat de één Hem als Rechter ziet (en dan kun je niet meer op Hem terugvallen, maar draag je je eigen zondelast voor eeuwig mee) of je ziet Hem als Redder. Dat is genade. Iets wat je niet verdiend maar toch krijgt, omdat Hij je straf droeg en je redde van je veroordeling en zonde. Hij voor mij, dat is Pasen.
Wees je ervan bewust. Het alarm komt. Het is niet vals, maar zuiver en helder. Het alarm komt zonder dat je weet wanneer. Maar verwacht het. Want die grote dag komt. De dag van Jezus. Want Hij is Koning. En zal voor altijd 
Koning zijn.


donderdag 11 april 2019

Over de fotoshop en ambtenaren

-Ah nee hè.... Zucht
-Zie je nu wel, ik zei het toch?
-Dat hebben wij weer!

Mijn hersenpan slaat haast op hol, wat nu?
Dacht ik alles zó mooi voor elkaar te hebben... en het ging echt goed. Maar helaas...

We staan voor de winkel voor pasfoto's. En over een kwartier moeten we naar het gemeentehuis voor een nieuwe ID voor zowel Rob als Geert. Dat kan alleen nog maar op afspraak aangevraagd worden, dus er is tijdsdruk.
Van te voren vroeg Geert of ik wel een afspraak had gemaakt bij de fotoshop.
Maar nee, dat is niet nodig. Ze zijn altijd open als het gemeentehuis ook open is. En pasfoto's zijn zo gemaakt. Verder ben ik goed voorbereid. Ik ben zelfs langs de shop gefietst om te kijken of ze er nog zijn. En ja hoor, hun bestaan is gegarandeerd...

Het bordje hangt op 'Gesloten'. Een briefje eronder waarom en wanneer ze wel open zijn. Vandaag niet meer. En ik kan niet anders dan met mijn man mee zuchten: Dat hebben wij weer. Zó goed voorbereid, maar toch...

Gelukkig is deze winkel niet de enige dus we grijpen onze fiets, sjezen door het centrum en maken de verplichte foto's. We betalen het dubbele, of eigenlijk krijgen we de helft van wat we anders hadden gekregen, en racen terug. Gelukkig houdt het gemeentehuis rekening met telaatkomers: na twintig minuten gaan ze er van uit dat je niet meer komt. Maar die deur voor ons sluiten, was niet nodig!

Daar zitten we dan, met z'n vieren. ID-kaart Rob, ID-kaart Geert. Pasfoto Rob, pasfoto Geert. Handtekening Rob, handtekening Geert.We maken grapjes over en weer en zijn ondanks alle poespas er om heen zijn we weer helemaal blij met elkaar. Tot ik me opeens iets bedenk:

-Wil je onze ID kaart niet zien?
- Nee hoor, zegt de baliemedewerkster, ze zijn boven de 12... En ze kijkt een beetje nukkig.
Manlief rolt met zijn oogjes en lacht lief naar me. 'Sorry', fluister ik hem toe, niet goed gelezen...
Ik dacht toch echt dat we allebei mee moesten.

Eenmaal weer buiten vraagt Geert:
-Leren ambtenaren ook dat ze niet om mogen gaan met humor of zo? Net als voetballers leren hoe om te gaan met interviews?

Wat zal ik zeggen? Ze was jong? Einde van de dag? Geen gevoel voor humor? Of gewoon ongesteld? (zou Rob zeggen).

Blij dat wij in elk geval de humor van alles inzagen. Dat helpt in het echte leven. In het leven van pijn en moeite, van afscheid en verandering.

-Kom jongens, we halen nog even een broodje kebab!
Ook daar moeten ze om lachen. En zeggen geen nee!
Eetsmakelijk boys, jullie deden het fantastisch!







donderdag 4 april 2019

Wie ik nu ook ben?

Vanmorgen vroeg, toen de wekker ging, voelde ik het al: dit gaat hem vandaag niet worden. Zware benen, zware armen en zó moe. O help! Hoe ga ik dit redden?! Bidden om kracht, zeggen dat Jezus mijn Overwinnaar is en dat satan op mag hoepelen. Dat ik me niet wil laten leiden door emoties en pijn, maar in Zijn kracht mag staan om wat er allemaal gebeurt samen met Hem op te vangen.

Langzaam voel ik de vermoeidheid uit mijn lijf trekken, maar de spanning zit er nog.

De tranen komen, van heel ver en heel diep, vermengen zich met het kraanwater uit de douchekop. Ik weet niet meer welke van mij zijn, welke van hem. Maar het ontspant. Het lucht op. Ik weet niet of het door mijn hete tranen komt of door de warmte van boven me, maar langzaam aan gaat het weer wat beter.

Oké Aline en dan nu relax, spreek ik me zelf toe Vandaag moet er helemaal niets! Dus sla ik sporten over, wat ik uiteraard voor het douchen al had besloten omdat ik toen niet wist hoe ik er zou moeten komen. Maar ik kan soms zó streng zijn voor mezelf: gaat het? Oké dan nu toch nog even sporten. Maar nee, vandaag in de relaxstand, modem op 'niets moet alles mag'.


Er ligt een heftige tijd achter ons. Er komt een pittige tijd aan. Hoe het allemaal gaat? Geen idee. Maar ik blijf vasthouden aan wat in mijn vorige blog staat:



Ten diepste kan ik niets
En los ik niets op
Ten diepste ligt het leven van mijn medemens
in de handen van God.

Leven vanuit Gods volbrachte werk. Leven van Zijn genade alleen. Leven in het besef dat ik niet alles op kan lossen, dat anderen hun eigen verantwoordelijkheden op moeten pakken. En ik moet los laten. Dat klinkt heel makkelijk. Maar het is niet eenvoudig. Nee zeggen, je keuze's maken. Wat is goed en voor wie is dat dan goed? Hoe blijf ik staan terwijl alles om lijkt te vallen? Wat kan ik doen, wat moet ik laten? Nou ja, zulke vragen komen allemaal boven, steeds weer. Het is een rouwproces zonder begrafenis. Gelukkig! Maar ook moeilijk. Ik wil het niet, maar het moet. Het geeft me een nieuwe rol en ik weet nog niet zo goed hoe ik dat moet invullen. 

Ex-schoonmoeder. Dat is wat ik nu ook ben. 

Pagina's