vrijdag 29 januari 2021

Over mantelzorgen gesproken

Het wordt tijd dat ik de agenda er maar eens bij ga pakken. Na maandenlang haast geen afspraken, is het deze week een volle week. En met dubbele gevoelens bekijk ik de twee pagina's. Eigenlijk is dit niet zoals ik zou willen. Leuk, erg leuk, lunchen bij een vriendin. Daar kijk ik echt naar uit en die afspraak staat al heel lang. Net als de meeting met mensen die zorg dragen voor iemand, waarin het vooral zal gaan over mantelzorg. Handvatten daarover zijn altijd welkom. Dus ook dat is een goed idee.

Maar na die twee afspraken is er ongemerkt nog wat bijgekomen. Want, je raad het nooit, we hebben onze PGB voor Rob weer terug! Ergens tijdens onze quarantaine belde het CIZ en bood gewoon PGB aan. Omdat Rob per 1 januari naar de WLZ zou gaan. Hoort standaard PGB bij. Tjonge, ik was er compleet van van de kaart. Ook omdat de WMO geen geld voor hem beschikbaar wilde stellen... 

Maar wat een geregel! Er werd zelfs een afspraak gepland voor een meeting met de zorgconsuelente van het zorgkantoor. Maandagmorgen zat ik twee uren achter het scherm informatie op te slaan en op te schrijven over wat er allemaal van me werd verwacht. Waardoor ik de rest van de week druk was met de zorgverleners, die we grotendeels wel hadden aangehouden maar zelf betaalden vorig jaar. Zorgovereenkomsten, handtekeningen verzamelen, doelen beschrijven en hoe ga je dan begeleiden zodat je die doelen haalt? De rest van de week was ik daar veel mee bezig. Allemaal dingen die ik zondag niet in mijn agenda zag staan en eigenlijk ook niet had bedacht. 

Als ik donderdag ook nog een gesprek heb met en over mensen die me erg na staan, ben ik voorlopig wel weer even klaar met praten over mantelzorgen. Dus dan de praktijk maar eens testen. Rob is diezelfde donderdag ziek. Met enorme hoofdpijn ligt hij beroerd te zijn. En als hij zich zo voelt is hij direct weer klein, dan zakt zijn sociale leeftijd naar het peuter zijn. Heel intensief is dat. Jammer, mijn dag voor mezelf was al onderbroken door dat gesprek, maar nu zou het helemaal niets meer worden. Daarnaast zorgde het besluit van het maatje van Rob ervoor dat ik de hele donderdagavond weer in alle staten van paraatheid was. Ze zou niet meer komen, vertelde ze hem op de app (!) en Rob is zo vreselijk teleurgesteld en boos dat het mij enorm pijn doet. Zijn conclusie na drie maanden een maatje te hebben gehad? -Nu ik weet hoe het is om een vriend te hebben, voel ik me nog meer alleen. 

En zo aan het einde van deze intensieve week zucht ik eens diep en vraag me af hoe dit toch zo kon gebeuren. Gewoon ook haast de hele week over één en hetzelfde thema. Vóór corona was dit overigens vrij normaal. Ik ben het gewoon niet meer gewend! 

Dus toen ik vanochtend, helaas, om half zes wakker werd, een paar uur later alweer klaar was met de dag en tegen mijn man zei dat ik zin had om wat geks te doen, heb ik de stoute schoenen aangetrokken en hem mijn grootste verlangen verteld: 

-Laten we weggaan. Ik ben deze puinhoop van een wereld zo zat. 😥 Dus gingen we, gewapend met goede schoenen. Het bos in. Omdat hij niet naar zee wilde. De regen leek me extra leuk hierin. Soms is lopen in de regen alsof alles van je af spoelt. Maar tot grote opluchting van mijn man stopte de regen nog voor we weggingen. Ik heb gestampt in de plassen, gegleden door de modder, mijn schoenen laten zinken in de zachte, kleiachtige grond. Boomschors bevoeld, modder fijngeknepen. En eindelijk voelde ik me weer eens gewoon zoals ik ben: lekker gek. Ofwel Gods eigen kind. Eén met de Schepper dankzij Zijn onmisbare schepping. 

donderdag 21 januari 2021

Dubbele focus

Vandaag ben ik te gast bij Willeke in huis. Sterker nog, naast gast ben ik tegelijk ook gastvrouw. Gelukkig belde ze gisteren nog even ter herinnering.

-Als je er morgen tussen half negen en half tien bent is dat goed. En terwijl ze doorratelde over wat er ging gebeuren en wat ik moest weten, kraakten mijn hersenen aan alle kanten. Wát vergeet ik hier? Dus vraag ik of ze me helpen kan. En ja hoor, ik had beloofd de hele dag in haar appartement te zijn om de mannen op te vangen die een nieuwe ketel zouden plaatsen. Oh ja! Het begint me te dagen. De agenda is zó leeg, dat ik gewoon vergeet te kijken of er wat in staat. Maar dit staat er inderdaad: 'de hele dag bij Willeke'. 

Gisterenavond alvast mijn tas gepakt. De donderdag is mijn dag, dus wat mee moest was niet moeilijk. Mijn laptop, mijn ik-werk-aan-mezelf-boekje, de Schrijfbijbel, stilletijd boekje, wat eten. Eten? Oh help, geen eten in huis. Geen groente voor een salade of zo. En brood eet ik niet echt, dus daar moet ik nog even wat op verzinnen. 

Met een veel te zware fietstas verplaatste ik me vanmorgen in alle vroegte een aantal kilometers verder. Ik hijs mijn grote, zware tas uit de rechterkant en haal uit de andere kant mijn laptop. Ik klauter de trappen op en nog voor ik goed en wel voor de voordeur sta, word ik al aangesproken. Of ik de bewoner ben. Vandaag wel, grijns ik en doe de deur open. Ze hoeven niet alles te weten hè, die werklui. Ze stomen achter me aan de gang in en gaan direct keihard in overleg. Ik sluit de deur van de woonkamer en laat mijn tassen zachtjes op de bank vallen. Mijn taak zit er feitelijk al op, ik heb de deur voor ze open gedaan. Maar het wachten tot ze klaar zijn, is minder snel geregeld. Ik kom er achter dat ze eerst alle appartementen langs gaan, overleggen, dan overal de nieuwe ketel plaatsen en dan nog een nieuwe afzuiger. Regelmatig, als alles heel stil is in de gang, sluip ik de kamer uit, spiek om het hoekje en ren naar het toilet. Geen haar op mijn hoofd, of, geen man in de gang die mij zal horen plassen! 😆 Ik werk in stilte heerlijk aan mezelf, doe Bijbelstudie en maak deze blog. Wat een rust, wat een weldaad. Niemand heeft me hier nodig, niemand is er die me stoort. 

Mijn Ik-werk-aan-mezelf-boekje getiteld Zicht gaat vandaag over focus. Activiteiten plannen, doelen uitschrijven en je focus houden bij dat wat belangrijk is. Dat vind ik zó lastig! Ik ben zo gewend overal op in te springen bij wat er gebeurt, wie me nodig heeft en daarmee alles wat voor mezelf belangrijk is aan de kant te zetten. En toch, al lezend merk ik dat het misschien wel goed is, dat plannen en doelen stellen. Maar jaar- en kwartaaldoelen, nee hoor, dat kan ik niet. Stel je voor, ik leef al jaren met de dag en zou deze dag een jaardoel moeten omschrijven? Maar dan opeens is het er toch. En opeens is er nog een. Twee doelen binnen een halve minuut. Ik  verras mezelf. Wat rust niet al met je creatieve brein doet hè 🙊

Dit jaar wil ik dolgraag een PostHBO opleiding gaan doen, schriftelijk, in eigen tijd en ruimte, maar ook dit jaar graag afronden. Ik verdiep me er nog eens goed in en weet dan, ja dit wil ik! En ja, dit ga ik ook doen! Vanavond nog even goed thuis doorspreken en dan inschrijven maar. Doel twee is een mooie woning vinden voor onze Rob. Beschermd wonen, maar met zijn grenzen van privacy en zelfstandigheid. Wordt nog een hele klus, maar de indicatie voor 24/7 is binnen en vanuit het niets krijgen we een clientondersteuner en een consulente zodat ik niet veel zelf hoef te doen en al helemaal niet het wiel hoef uit te vinden. Hoop ik... 

Tevreden zit ik een uurtje later aan de koffie, bezorgt door LEF smoothie en lunch in Veenendaal. Ook de salade hebben ze bezorgd en een stevige proteinesmoothie. Wat een verwennerij! Wat een heerlijke dag. Hier krijg ik echt weer wat energie van. 

De Bijbelstudie is van Focus en gaat vandaag over Jezus aan de oever van de zee. Hij spreekt de discipelen aan, geeft ze een tip en belooft dat het goed komt. Hij nodigt ze uit om samen te eten, zowel van dat eten dat al op het vuurtje ligt, als van de vissen die de discipelen dankzij Hem hadden gevangen. Jezus als liefdevolle, zorgzame Vriend, die alles voor me heeft maar toch ook dat wat ik meeneem gebruiken wil. 

Het komt mooi samen vandaag. De Focus is wel duidelijk: 'Wees gehoorzaam aan de opdracht van Jezus en doe in het dagelijks leven ook wat bij je hoort en bij je past.' Grote kans dat het op elkaar aansluit. En zo kom ik vandaag, in alle rust, tot mijn doel. De focus is Jezus, ook in de alledaagse dingen, maar ook in jaardoelen. Wat Hij allang overziet trouwens. Gelukkig maar, want ik leef met de dag. Ook een advies van Jezus 😇



donderdag 14 januari 2021

Jezus regeert

'Nog een dag, dan is het huis weer voor onszelf, heb ik af en toe het huis weer alleen en kunnen we weer wonen op de plek die daarvoor is bedoeld.'

Hiermee eindigde ik mijn vorige blog van o zo 2020. Want dat is wat ik dacht dat er ging gebeuren. Maar niets is wat het lijkt. Diezelfde dag kwam manlief thuis met wat klachten als hoesten en moe. Logisch, na zo'n verbouwing klap je toch een beetje in, niet waar? Maar de klachten bleven en verergerden en vanaf toen zaten we zomaar opeens in quarantaine. Dolblij waren we dat het niet wat eerder gebeurde! Dan had zoveel niet door kunnen gaan! Nu konden we volop genieten van onze nieuwe keuken, de houtkachel en ons oude maar o zo vertrouwde bankstel. Maar het voelde wat vreemd. Niet thuis. En het was natuurlijk een verplicht nummertje, dat thuisblijven. Niets aan dus. Al het werk wat ons wachtte probeerde ik nog netjes te doen, maar vermoeidheid nam de overhand en de spierpijn die bij mij kwam opzetten was verre van normaal. Met totaal andere klachten, was de diagnose hetzelfde. Corona. Ook de jongens deden goed mee. En zo duurde het twee weken voor we weer naar buiten zijn gegaan. We brachten, net als vele anderen Kerst in afzondering door. Reikhalzend keek ik uit naar de dag dat ik weer klachtenvrij zou zijn en naar buiten mocht. Maar o help, zo simpel ging dat niet. Ergens was een blokkade ontstaan die me toefluisterde dat het buiten eng was. Er kwam een enorme onrust in mijn lijf die zich uitte in paniekaanvallen 's nachts. Als het donker dreigde, de straat in dikke duisternis was gehuld, mijn slaapkamer aanvoelde als een gevangenis en heel mijn lijf en geest protesteerden bij elk rustmoment die ik nam. Rust? Niets ervan. Actie! Bewegen! De manier om de onrust uit mijn lijf te krijgen. Maar ondertussen zag ik er enorm tegenop naar de super te gaan, te moeten gaan werken, helemaal in m'n uppie, zelfs zonder klanten! en weer bij al die andere mensen te zijn. Dit was echt heel raar. Ik herkende mezelf niet meer. Alles was anders geworden na twee weken binnen zitten. Mijn huis was anders, mooi maar best wennen en dat gaf een soort van vakantiegevoel. Mijn lijf deed gek, na de rust en het ziek zijn van twee weken, alsof ik op vakantie was in eigen huis. Dus dan zal buiten in deze grote donkere wereld ook wel alles anders zijn.

Ik ben als eerste naar de Ekoplaza gegaan. Gewoon omdat ik het daar niet druk verwachtte. Dat zou ik toch wel aan kunnen? En ja hoor, dat ging prima. Die ene klant achter me, dat was vooral gezellig. En langzaam maar zeker kwam ik tot de ontdekking dat de wereld niet zo heel gek anders was geworden in de afgelopen weken. Niet anders. Wel wat gekker. De mensen zijn niet meer zo vriendelijk, de meesten kijken me angstvallig aan, houden fikse afstand, of, onherkenbaar als ze zijn met zo'n mondkapje, ze komen te dichtbij zonder vriendelijk te doen. Het sfeertje van ik-voor-mezelf-en-jij-zoekt-het-maar-uit heeft absoluut de overhand gekregen. Angst lijkt te regeren en de onrust in mijn lijf doet daar lekker aan mee. 

Maar ho, wacht even, spreek ik mezelf toe. Wat nou angst regeert! Daar is toch zeker helemaal niets van waar? God regeert. Ik hoef niet bang te zijn, want Hij staat voor mij, achter mij, boven mij en onder mij. Hij is om mij heen en vooral ook in mij. Zijn Vrede en Licht regeren in mij en door mij heen. Ervaar ik dat steeds, leef ik steeds zo? Nee, de onrust neemt nog regelmatig de overhand. Want wat kan ik anders zeggen dan dat deze, door Zijn hand geschapen, wereld knettergek lijkt te zijn geworden? Maar toch weet ik: ik -en jij-, wij hoeven niet bang te zijn. Bij Hem zijn we veilig, wat er ook gebeurt. En ik moedig mezelf aan dát te blijven geloven, Hem te blijven zoeken en vinden, de relatie open te houden, het lijntje kort te houden en in Zijn aanwezigheid te schuilen. Hij is mijn enige houvast. Hij is  mijn Koning. Niet corona regeert, niet de angst regeert maar Jezus regeert. Zelfs dwars door onrust en duisternis heen regeert Hij met Zijn vrede en Licht in mij. Duizendmaal Dank o Heer!

Pagina's