Dag maatje,
Je hebt geen idee van wat je Rob hebt aangedaan
hè. Ik weet nog hoe je bij ons kwam, de eerste keer dolenthousiast en nee, je
ging dit jaren volhouden. Werk was niet het probleem, hier ging je gewoon tijd
voor vrij maken. En wat waren we blij. Rob knapte er van op als je kwam en
geweest was. Eerst was het spannend, maar al snel was het leuk voor hem en hij
ging je zelfs al een beetje vertrouwen. En dan opeens dat appje.
Hoezo een appje?!! Was het niet veel logischer en socialer
geweest als je simpelweg weer een afspraak had gemaakt en daarin vertelde,
face to face, dat je het niet meer wilde doen? Was je bang voor Robs
teleurgestelde blik, was je bang voor zijn verdriet, was je te laf om nog één
keer te komen om fatsoenlijk iets af te sluiten en afscheid te nemen?? Ik snap
dat niet. Ook niet van de stichting waarvoor je werkt. Je geeft aan dat je het in overleg met
hen zo deed. Maar hoe dan? Hoezo zou je een leerling SW adviseren door middel
van een app het contact te verbreken? Hoezo geef je haar niet het advies om op
z’n minst fysiek afscheid te gaan nemen, omdat dat voor het maatje misschien, maar
voor Rob sowieso, zo veel beter is?
Ik ben zeer teleurgesteld in de manier van werken die
de stichting door jou heen handhaaft. En dat maakt me vooral het meest boos. Het was prima geweest als tijdens een bezoekje gezegd werd dat je niet
meer kon komen. Als je jouw motivatie daarover had ge-uit en gevraagd had aan
Rob wat hij er van vindt. Hij had het geaccepteerd hoor, maar hij had ook zijn
vragen kunnen stellen. Maar dit? Dit kan ik niet anders zien als laf en mega
a-sociaal.
Ik begrijp dat omgaan met Rob en avond aan avond schilderen
niet is wat je voor ogen had. Maar er is verschillende keren tegen je
gezegd dat je zelf ook een activiteit kon aandragen. Dat Rob dat zelfs nodig
heeft en fijn vindt. Dat was te moeilijk
voor je denk ik? Teveel gedoe, teveel bedenken? Tuurlijk is corona een ding.
Winkels dicht, restaurantjes dicht, bioscopen en theaters dicht. Erg lastig
allemaal. Maar er waren wel alternatieven. Je zag ze niet of je wilde ze niet
bedenken. Je was je motivatie volgens mij al erg snel kwijt, had het toch
gezegd!
De opmerking van Rob die hij zei toen hij doorkreeg dat je
niet meer zou komen was deze: Nu ik weet hoe leuk het is een vriend te hebben,
ben ik nu nog meer alleen. Ofwel: was ik er maar nooit aan begonnen. Heb je
door wat je kapot hebt gemaakt op deze manier? Heb je door hoeveel schade het
berokkent heeft? Nee hè, je leeft lekker je eigen leven en het kan je verder
geen barst schelen. Of misschien toch wel? Zit je nu te wachten op een reactie
van Rob waarin hij je hartelijk bedankt voor de avonden dat je er wel was? Het
was fijn geweest als we dat hadden kunnen doen, dat zeker. Zit je te wachten op
een reactie van meeleven voor jezelf over hoe naar het voor je is dat je zo
druk bent dat je er niet meer kunt zijn voor de ander? Zit je te wachten op
waarderende woorden? We hadden ze je kunnen geven. Maar helaas, je gaf ons de
kans niet. Niet face to face en sorry, via de app doe ik dat niet en hoeft Rob dat ook niet te doen.
Ik zie nu de pijn bij Rob. Niet zozeer omdat jij niet meer
komt, maar omdat hij geen maatje meer heeft. Ik voel zijn eenzaamheid, merk het
aan alles. De glans is uit zijn ogen en hij is nukkig, laat zich leiden (of is
het lijden) door moedeloosheid en weet niet wat anders te doen dan dat. Lijkt
te denken: beter geen vriend, dan zo één. Zijn verlangen naar iemand die écht om
hem geeft en met hem mee wil lopen dit moeilijke leven door is ergens compleet in
stukken, maar tegelijk zo enorm groot. Ik zie hem wegkwijnen, hoor hem stil
zijn, lees in zijn ogen het verdriet en voel hem terugtrekken. En dat doet mijn
moederhart zo’n pijn, ik heb er geen woorden voor.
En toch gaan we door. Zonder jou. We zullen wel moeten
en het zal ook weer gaan.
Dankjewel, je hebt me veel geleerd. Vooral dat we uit moeten
kijken naar meerdere mensen om Rob heen. Een kring van mensen. Eén maatje is
niet genoeg. Die kan zomaar weg zijn. Dat heb ik geleerd. Dank je wel.
Ik hoop dat jij leert, dat beloftes geen loze woorden
zijn. Zeker niet voor iemand als onze zoon. Ik hoop dat jij leert dat, hoe
het dan ook voor je is, een normaal afscheid en gesprek op z’n plaats zijn. Ik
hoop dat je hebt geleerd hoe het niet moet en je later, als je werkt, zulke
steken niet meer laat vallen.
En dan de stichting, ik hoop dat jullie leren je vrijwilligers zo
te begeleiden dat deze manier van werken niet eens in hun opkomt. Dat ze met
respect en liefde voor hun medemens hun maatje tegemoet treden en hen
gelijkwaardig of in elk geval menswaardig behandelen. Dat hoop ik echt. Vooral
voor mensen als Rob.
Dank je wel voor het lezen. Haal er je winst uit, dan is het
nog een beetje tot nut geweest.