donderdag 29 april 2021

Maatje worden? Hier lees je hoe het niet moet.

 

Dag maatje,

Je hebt geen idee van wat je  Rob hebt aangedaan hè. Ik weet nog hoe je bij ons kwam, de eerste keer dolenthousiast en nee, je ging dit jaren volhouden. Werk was niet het probleem, hier ging je gewoon tijd voor vrij maken. En wat waren we blij. Rob knapte er van op als je kwam en geweest was. Eerst was het spannend, maar al snel was het leuk voor hem en hij ging je zelfs al een beetje vertrouwen. En dan opeens dat appje.

Hoezo een appje?!! Was het niet veel logischer en socialer geweest als je simpelweg weer een afspraak had gemaakt en daarin vertelde, face to face, dat je het niet meer wilde doen? Was je bang voor Robs teleurgestelde blik, was je bang voor zijn verdriet, was je te laf om nog één keer te komen om fatsoenlijk iets af te sluiten en afscheid te nemen?? Ik snap dat niet. Ook niet van de stichting waarvoor je werkt. Je geeft aan dat je het in overleg met hen zo deed. Maar hoe dan? Hoezo zou je een leerling SW adviseren door middel van een app het contact te verbreken? Hoezo geef je haar niet het advies om op z’n minst fysiek afscheid te gaan nemen, omdat dat voor het maatje misschien, maar voor Rob sowieso, zo veel beter is?

Ik ben zeer teleurgesteld in de manier van werken die de stichting door jou heen handhaaft. En dat maakt me vooral het meest boos. Het was prima geweest als tijdens een bezoekje gezegd werd dat je niet meer kon komen. Als je jouw motivatie daarover had ge-uit en gevraagd had aan Rob wat hij er van vindt. Hij had het geaccepteerd hoor, maar hij had ook zijn vragen kunnen stellen. Maar dit? Dit kan ik niet anders zien als laf en mega a-sociaal.

Ik begrijp dat omgaan met Rob en avond aan avond schilderen niet is wat je voor ogen had. Maar er is verschillende keren tegen je gezegd dat je zelf ook een activiteit kon aandragen. Dat Rob dat zelfs nodig heeft en fijn vindt.  Dat was te moeilijk voor je denk ik? Teveel gedoe, teveel bedenken? Tuurlijk is corona een ding. Winkels dicht, restaurantjes dicht, bioscopen en theaters dicht. Erg lastig allemaal. Maar er waren wel alternatieven. Je zag ze niet of je wilde ze niet bedenken. Je was je motivatie volgens mij al erg snel kwijt, had het toch gezegd!

De opmerking van Rob die hij zei toen hij doorkreeg dat je niet meer zou komen was deze: Nu ik weet hoe leuk het is een vriend te hebben, ben ik nu nog meer alleen. Ofwel: was ik er maar nooit aan begonnen. Heb je door wat je kapot hebt gemaakt op deze manier? Heb je door hoeveel schade het berokkent heeft? Nee hè, je leeft lekker je eigen leven en het kan je verder geen barst schelen. Of misschien toch wel? Zit je nu te wachten op een reactie van Rob waarin hij je hartelijk bedankt voor de avonden dat je er wel was? Het was fijn geweest als we dat hadden kunnen doen, dat zeker. Zit je te wachten op een reactie van meeleven voor jezelf over hoe naar het voor je is dat je zo druk bent dat je er niet meer kunt zijn voor de ander? Zit je te wachten op waarderende woorden? We hadden ze je kunnen geven. Maar helaas, je gaf ons de kans niet. Niet face to face en sorry, via de app doe ik dat niet en hoeft Rob dat ook niet te doen.

Ik zie nu de pijn bij Rob. Niet zozeer omdat jij niet meer komt, maar omdat hij geen maatje meer heeft. Ik voel zijn eenzaamheid, merk het aan alles. De glans is uit zijn ogen en hij is nukkig, laat zich leiden (of is het lijden) door moedeloosheid en weet niet wat anders te doen dan dat. Lijkt te denken: beter geen vriend, dan zo één. Zijn verlangen naar iemand die écht om hem geeft en met hem mee wil lopen dit moeilijke leven door is ergens compleet in stukken, maar tegelijk zo enorm groot. Ik zie hem wegkwijnen, hoor hem stil zijn, lees in zijn ogen het verdriet en voel hem terugtrekken. En dat doet mijn moederhart zo’n pijn, ik heb er geen woorden voor.

En toch gaan we door. Zonder jou. We zullen wel moeten en het zal ook weer gaan.

Dankjewel, je hebt me veel geleerd. Vooral dat we uit moeten kijken naar meerdere mensen om Rob heen. Een kring van mensen. Eén maatje is niet genoeg. Die kan zomaar weg zijn. Dat heb ik geleerd. Dank je wel.

Ik hoop dat jij leert, dat beloftes geen loze woorden zijn. Zeker niet voor iemand als onze zoon. Ik hoop dat jij leert dat, hoe het dan ook voor je is, een normaal afscheid en gesprek op z’n plaats zijn. Ik hoop dat je hebt geleerd hoe het niet moet en je later, als je werkt, zulke steken niet meer laat vallen.

En dan de stichting, ik hoop dat jullie leren je vrijwilligers zo te begeleiden dat deze manier van werken niet eens in hun opkomt. Dat ze met respect en liefde voor hun medemens hun maatje tegemoet treden en hen gelijkwaardig of in elk geval menswaardig behandelen. Dat hoop ik echt. Vooral voor mensen als Rob.

Dank je wel voor het lezen. Haal er je winst uit, dan is het nog een beetje tot nut geweest. 


(Na een oproep aan onze kerkelijke gemeente is er weer een maatje gevonden. Maar, één is niet genoeg, dat is gebleken. Reageer gerust even als jij iemand weet die ook wat voor onze Rob zou kunnen betekenen.)

zondag 18 april 2021

U leert me lopen op het water? Nou, liever niet...

Soms kun je het idee hebben dat alles je bij de handen afbreekt. Ken je dat gevoel? Dat je allerlei mensen om je heen ziet omvallen, dat je dingen waarvan je houdt kapot ziet gaan, mensen ziet worstelen met van alles en nog wat, collectief of persoonlijk en dat je dan naar jezelf kijkt en denkt: is dit het nou? 

Is dít het nou? Leven, vreugde, overvloed? Is dit het nou zoals ik zou willen? Is dit het nou zoals God bedoeld heeft? Ken je die vragen ook? Ik wel. En ik heb er al eens eerder over geblogd. Hoe het verleden vat op me krijgt. Wat is er allemaal niet gebeurd in mijn leven wat me heeft veranderd! Wat me heeft gebracht op de plek waar ik nu ben maar ook wat me heeft bezorgd aan gevoel van verdriet, gemis, pijn en verlies? 

Het is op een avond na zo'n dag vol vragen dat er een lied in me op komt. Ik zing het zacht in gedachten en ik voel me enorm getriggerd. Dit is zo'n irritant lied! Waarom komt dat nu op? Waarom lig ik dat nu te zingen terwijl ik wil slapen. 

U leert me lopen op het water  Nee! dat wil ik niet, ik ben echt heel bang voor water!
De oceaan is weids en diep  - Daarom ja, wegzinken en nooit meer terugkomen, dat is wat er dan gebeurd

En als de golven overslaan  Ik voel het en ik huiver, de golven over me heen, dat betekent mijn dood
Dan blijf ik hopen op uw Naam  Nou ja, dat hoop ik dan maar hè
Mijn ziel vindt rust  - Rust? Op het water??
Want in de storm bent U dichtbij   Rust hè, geen storm dan toch, dat gaat toch niet samen op?
Ik ben van U en U van mij Gelukkig maar, dat dan weer wel

Zo beleef ik dat lied. En ik kan er niets aan doen, maar ik kan me zo ergeren aan mensen die dit meezingen en vol overgave hun handen opheffen en zich aan God overgeven. Ik weet, ik ben veilig bij Hem, maar ik ga niet verlangen naar leren lopen op het water. Petrus vroeg erom en Jezus gaf toe, maar het was niet Jezus' eigen keuze om Petrus uit de boot te laten stappen. De rest van de discipelen mocht gewoon blijven zitten. Dan was al heftig genoeg, terwijl de storm en wind hen heen en weer joeg en ze in de pikdonkere nacht alleen maar een zwart diep gat onder zich zagen.  En terwijl ik zeker weet dat God voor me zorgt, dank ik Hem dat ik in mijn bootje mag blijven zitten en Hij naar mij toe komt, me in dat bootje omhelst en vast houdt. Voor mij is dat genoeg. Voor Hem ook.

De zinnen die hierboven ontbreken (voor wie het lied kent) blijven als een enorm refrein in mijn hoofd naschallen, daar, liggend in mijn bed. En uiteindelijk resoneren ze in mijn hart. En ga ik het een beetje begrijpen:

U vraagt me alles los te laten
Daar vind ik U en ik twijfel niet

U leert me alles los te laten... Alles. Loslaten. U leert me dat. En opeens weet ik het. De pijn van het verleden, de angst voor de toekomst. Alles mag ik loslaten. De mensen om me heen waar ik me zorgen over maak. De dingen die gebeuren in mijn kleine en in de grote wereld en de onrust die dat alles teweeg brengt. U leert me alles los te laten. Zo los te laten dat ik weet en niet twijfel dat Hij me vast zal houden. En dan dat zeker weten vasthouden, me vastklampen aan Zijn Woord en aan Mijn Redder. Dan twijfel ik niet. Misschien wel aan deze wereld en mezelf, maar niet aan Hem die deze wereld vasthoudt. 

De diepste zee is vol genade
Uw sterke hand, die houdt mij vast
En als mijn voeten zouden falen
Dan faalt U niet, want Uw trouw houdt stand

Zingend word ik, na een goede nacht, wakker. De zinnen resoneren opnieuw in mijn hart. En ik zing door:

Geest van God, leer mij te gaan over de golven
In vertrouwen U te volgen
Te gaan waar U mij heen leidt
Leid me verder dan mijn voeten kunnen dragen
Ik vertrouw op Uw genade
Want ik ben in Uw nabijheid

Eng? Zeker wel als je kijkt naar de zwarte nacht en het donkere water. Maar ik ben in Zijn nabijheid en vooral andersom: Hij is in mijn nabijheid. Hij zoekt me altijd weer op. En houdt me vast. Dus toch maar zingen, dit lied. Zing je mee? 




Pagina's