tag:blogger.com,1999:blog-6067906803568382752024-03-13T19:14:08.990+01:00Columns en zo..Lees mee over christen-zijn, autibrillen en meerAlinehttp://www.blogger.com/profile/13529594626296000387noreply@blogger.comBlogger591125tag:blogger.com,1999:blog-606790680356838275.post-57708051121498112632021-11-18T15:42:00.003+01:002021-11-20T21:22:55.192+01:00De dood heeft mij een brief geschreven<p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">De dood heeft mij een brief geschreven</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Ik las hem </span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">op een vallend blad</span></p><p style="text-align: justify;">Deze woorden schieten plotseling door mijn gedachten, terwijl ik vanaf de apotheek naar huis loop, uiteraard -met dit schitterende weer- via een grote omweg door ons mooie stadspark. Ik zie al die gekleurde blaadjes, ze fladderen in het rond, meegezogen door de wind om uiteindelijk op de grond te landen om nooit meer vanuit zichzelf omhoog te komen. En dan, terwijl ik daar wandel en me verlustig in de prachtige herfst, komen deze woorden, gisteren gesproken door een dominee bij een rouwdienst, bij me binnen alsof ik het nooit meer mag vergeten. </p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">De dood heeft mij een brief geschreven</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Ik las hem </span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">op een vallend blad</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="text-align: left;">En al lopend zie ik het voor me. Ik op een klein, miniblaadje, dat past wel, ik ben maar een nietig mens, met grote ontzetting de brief lezend die de dood me heeft geschreven. Ontzetting ja en het overvalt me. De dood kan niets anders geven dan ontzetting, schok en verdriet. Deze brief die ik in handen heb is enorm zwart en zwaar. En terwijl ik lees, zak ik steeds verder. Steeds verder daal ik af naar diepte en verlorenheid, steeds meer dwarrel ik naar beneden in een eenzaam en kapotmakende landing, waarna ik troosteloos en alleen hard neerplof op de grond, om nooit meer op te staan. Diep verdriet overmand me als ik kijk naar de brief in mijn handen en ik voel de zware letters ellendig steken in mijn onderbuik. De zware letters van de dood die me elke keer weer overrompelen. Als ik de zeer vele rouwadvertenties lees in de plaatselijke (!) krant, de vier begrafenissen in de afgelopen vijf weken, het intense verdriet van de nabestaanden en hun enorme pogingen om er toch een dankdienst van te maken, een afscheid van hun geliefde met hart en ziel woorden te geven. Woorden die te zwaar zijn, te vol van verdriet, te moeilijk om uit te spreken, teveel. Woorden van de dood. Geschreven in die brief. En ik kijk om me heen en zie al die mensen worstelen met wat hun leed dan ook maar is. En toch, léven dat is wat hun drang is om door te gaan. Léven. Ondanks de brief, geschreven door de dood. Ondanks dat alle blaadjes deze herfst van de bomen af moeten, misschien als eerste of misschien als laatste, maar op een dag zijn alle bomen kaal. Waarmee de dood al zijn zeggenschap van zijn brief tot op het bot, het dode bot toe heeft vervuld. En dat zal het einde zijn... </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="text-align: left;">En dan opeens die andere gedachte. De gedachte dat al veel eerder dan de dood Jézus mij een brief heeft geschreven. Jezus, die Leven is, Die Leven geeft. Die Liefde is en van me houdt. Hij Die het allerbeste met mij voorheeft en me vol liefde aankijkt. </span></p><p style="text-align: center;"><span style="text-align: left;"><span style="font-size: medium;">Jezus</span></span><span style="font-size: medium;"><span style="text-align: left;"> heeft mij een brief geschreven </span></span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><span style="text-align: left;">Ik las hem </span></span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><span style="text-align: left;">Op de vleugels van de wind. </span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="text-align: left;">En ja, dan kan het zijn alsof ik te pletter sla tegen de ruwe stenen of in de diepte van de zee. Maar nee, de vleugels dragen mij, ze laten zich meevoeren op de wind, naar beneden en weer naar boven, het ruime hemelrond door. En de brief die Jezus me schreef is licht en vrolijk. Het heeft volle prachtige heldere kleuren en is zo vol van liefelijke woorden, ze raken mijn hart, het wordt zacht en warm en het tintelt van verlangen in mijn onderbuik. Mijn Redder op Wie ik zo wacht, Hij zal er voor zorgen dat ik niet te pletter sla door de dood en door de ellende van dit leven. Hij geeft hoop. Hoop op zekerheid. Ik kan het nog niet zien, maar Hij heeft het beloofd. Hij schrijft mij in deze brief dit: </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="text-align: left;">Wees niet ongerust, maar vertrouw op God en op Mij. </span><span style="text-align: left;">In het huis van Mijn Vader zijn veel kamers; zou Ik anders gezegd hebben dat Ik een plaats voor je gereed zou maken? Wanneer Ik een plaats voor je gereed gemaakt heb, kom Ik terug. Dan zal ik jou met Mij meenemen, dan zul je zijn waar Ik ben. Je kent de weg waar ik heen ga. </span><span style="font-size: small; text-align: left;">Johannes 14: 1-3 NBV21</span></p><p style="text-align: left;">O Naam aller Namen, aan U aller eer. Niets kan mij ooit scheiden van Jezus mijn Heer'. Geen dood en geen leven, geen moeite of pijn. Ik zal eeuwig zingen, dichtbij U zijn! </p><p style="text-align: left;"><br /></p><p style="text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><br /></span></p>Alinehttp://www.blogger.com/profile/13529594626296000387noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-606790680356838275.post-58678203680544733782021-08-08T14:22:00.006+02:002021-08-08T14:35:00.636+02:00Zo blij dat je er bent!<p>Fluitend doe ik mijn werk vandaag. Ik krijg een gast en daar geniet ik nu al van. Dus ben ik keihard aan de schoonmaak. Gordijnen naar de stomerij, alles stofvrij maken (en dat is nodig want de betreffende kamer is al lang niet gebruikt) Alles heb ik leeg gehaald en als de muren schoon zijn, de ramen zijn gezeemd, de vloer is gedweild en alles weer een helder kleurtje verf heeft glim ik van trots. Nu nog even opnieuw inrichten. Gelukkig heb ik tal van dingen weggegeven, daar ben ik dol op, wegdoen wat ik niet meer gebruik, dus maak ik me op om eens lekker te gaan neuzen bij de beste winkels van de stad. De persoon die komt heeft het allerbest verdiend! Een bureautje met stoel, een kledingkast en natuurlijk een bed plus alles wat daarbij hoort. En dan nog wat gezellige spulletjes als een klein tafeltje met luie stoel, gezellig wat leesvoer en de lampen die nodig zijn om dat alles te lezen. Kijk, zo kom ik de week goed door. Vol verwachting hang ik als laatste de schoongestoomde gordijnen weer voor de ramen, zet een bloemetje op tafel en wacht dan ongedurig af tot het tijd is. Natuurlijk sta ik veel te vroeg op het station, maar als ze dan uit de trein stapt dan is er alleen nog maar één en al vreugde om het zien van elkaar. En die vreugde blijft als ik haar mee neem naar mijn huis en haar haar kamer laat zien. </p><p>Ik denk dat zoiets enorm goed in het leven van een B&Bhouder past. Of misschien ook bij een kleinschalig, familiair hotel. Het is een soort visitekaartje, de kamer, de sfeer en het ontvangst.</p><p>En ik stel me zo voor, terwijl ik Johannes 14:2 en 3 lees, dat Jezus ook zo bezig is met het klaarmaken van een kamer voor mij. Niet zoals gebeurt in een groot hotel, hoewel bij dat werk de liefde ook niet hoeft te ontbreken, op de automatische piloot, maar heel zorgzaam en vol liefde. Ik zie hoe Hij mijn bed opmaakt, het zithoekje inricht met de boeken die bij mij passen en die Hij wil dat ik lees. Hoe Hij schitterende bloemen op het tafeltje zet, als extra welkom en hoe Hij dan, als het klaar is, stralend de kamer inkijkt en weet: dit is perfect voor Aline. Wat zal ze verwonderd zijn. En dan wacht Hij. Tot het tijd is om me te halen.</p><p>Als ik daar aan denk, aan dat moment van ontmoeten, kán ik haast niet wachten. Het troost me dat ik weet dat Hij bezig is mijn kamer in te richten, mooi te maken en dat ik tot die tijd mag leven met wat Hij me te doen geeft. Waarin ik al heel veel ervaar van Zijn liefde, dus kijk ik verwachtingsvol uit naar wat komen gaat! En het wordt nog beter: eenmaal bij Hem hoef ik nooit meer weg. Ben ik geen gast maar kind. Altijd Thuis. </p><p><br /></p>Alinehttp://www.blogger.com/profile/13529594626296000387noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-606790680356838275.post-962343738688881002021-08-01T13:52:00.004+02:002021-08-02T08:04:52.494+02:00Ga je nog op vakantie?<p> Heel interessant hoe mensen reageren op een bepaald antwoord die ze krijgen op hun vraag. De laatste tijd is mijn vraag vooral aan anderen: </p><p>- Gaan jullie nog op vakantie? De antwoorden zijn uiteenlopend, maar iedereen zegt te gaan. Sommigen kiezen voor veilig en zonder gedoe, door in Nederland te blijven. Anderen gaan met volle moed en hun sleurtent naar Frankrijk, Duitsland, Italië of zelfs Denemarken. Ik gun het ze enorm, echt waar. Als ik zie hoe ze beginnen te stralen, door gewoon even daaraan te denken, daarover te kletsen. Even weg, even de boel de boel laten en gaan. Rust, samen met het gezin zijn en genieten! Ik gun het jullie allemaal enorm, uit de grond van mijn hart. Vooral ook omdat ik zie hoe je er aan toe bent, zo graag die rust wil pakken en zo nodig hebt om te genieten! Dus, ga met God en geniet er van.</p><p>Het grappige is dat degene met wie ik in gesprek ben vaak na hun eigen verhaal aan mij vraagt of ik ook nog ga. En hun reactie als ik nee zeg. Dat we al een paar jaar niet gaan, omdat Rob niet meer wil na ons heftige avontuur in Cochem, lees hier maar: <a href="http://aline-column.blogspot.com/2018/07/">http://aline-column.blogspot.com/2018/07/</a></p><p>En dan de reactie: </p><p>- Oh maar thuis kun je ook lekker vakantie vieren toch? Of, als ik zeg dat we misschien een nachtje weggaan: - Dat is heel fijn, dat je toch even weg kan, geniet ervan. Zo lief! Maar ergens broeit er wat in mijn binnenste. Misschien ben ik gewoon wat jaloers hoor, maar wetend dat Rob echt niet meer wilt gaan, is het vooruitzicht op een weekje of twee of drie weg voorlopig van de baan. Terwijl ik ook best behoefte heb aan een andere omgeving, aan rust en aan tijd met mijn gezin zonder al het andere. De afgelopen vakantieweken waren behoorlijk vol zorgen voor anderen, wat niet stopt, nooit, maar zeker niet als je thuis blijft. En toen we dat nachtje weg wilden was mijn man ziek, niets is onprettiger dan ziek zijn in een onbekende omgeving, geloof me. En nee, ik hoef je medelijden niet, ik vind het prima dat we niet gaan, ik vind alleen de reacties op mijn verhaal altijd zo apart. Tuurlijk, de mensen die drie weken Denemarken pakken en dan mij zeggen dat het fijn is dat ik een nachtje weg kon, weten niet anders dan dat drie weken nodig is en vinden het vast enorm knap dat ik aan een nachtje genoeg heb. En hé, ik denk dat als we weer eens kunnen gaan, ik het ook echt weer moet leren: ergens anders zijn, genieten, niet zorgen voor, maar aangewezen en teruggeworpen op jezelf. Dus nu maakt die gedachte me onrustig en gestrest. En vind ik het van anderen gewoon heel knap dat ze alle kinderen op de achterbank bezighouden voor een paar uur, hun caravannetje en tentje neerzetten en kunnen genieten. En iedereen weet wat hij of zij zelf nodig heeft, iedereen kan hierin voor zichzelf denken. Ik weet dat dit ene nachtje nu het meest mogelijke is voor ons en dat er later als we willen een andere tijd komt. Het gaat me gewoon even om wat men zegt.</p><p>Denk gewoon even na! Het is voor niemand te snappen wat een ander nodig heeft, soms weet ik het zelf niet eens. Maar zeg dan niet zoiets stoms als dat ik wel genoeg zal genieten van één nachtje of een vakantie thuis, terwijl jezelf minstens twee weken weg moet gaan. Maar vraag gewoon even verder. Zoals die ene dame pas, waar ik mee sprak op m'n werk.</p><p>- Hoe is dat voor jullie, vroeg ze, dat je thuis blijft? Dat is toch meer iets van wat je is overkomen dan dat je daar zelf voor kiest?</p><p>Ik had een open gesprekje met haar. Omdat ze verder vroeg. En we wensten elkaar een fijne tijd. Want waar je ook bent, je neemt jezelf mee. En vrede met jezelf, dat is waar het om gaat. Dan kun je genieten van het onbekende of gewoon thuis en op het werk. Genieten van het kleine wat onze grote God ons geeft. Dat kan toch overal? Ik probeer dat in elk geval wel! </p>Alinehttp://www.blogger.com/profile/13529594626296000387noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-606790680356838275.post-44939299897578660732021-06-30T12:43:00.005+02:002021-06-30T12:48:15.805+02:00Hou me vast, gedachten over dementie<p style="text-align: center;"><br /></p><p style="text-align: center;">Als ik verdwaal in mijn hoofd, zoekend naar woorden</p><p style="text-align: center;">Als ik verdwaal in mijn wijk, zoekend naar mijn huis</p><p style="text-align: center;">Als ik verdwaal in mijn woning, zoekend naar ouders</p><p style="text-align: center;">Als ik verdwaal, waar ben ik dan nog thuis?</p><p style="text-align: center;">Als ik verdwaal in gedachten, mijn zus niet meer vind, </p><p style="text-align: center;">mijn vriendin, mijn buurvrouw, mijn man en mijn kind...</p><p style="text-align: center;">Als ik zelfs verdwaal in mijn lichaam, </p><p style="text-align: center;">niet meer weet hoe eten smaakt, hoe ik slikken moet</p><p style="text-align: center;">O alsjeblieft, als ik alles vergeet en weer vergeet</p><p style="text-align: center;">hou me dan vast en laat me voelen dat ik leef</p>Alinehttp://www.blogger.com/profile/13529594626296000387noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-606790680356838275.post-56864494886347503322021-05-19T15:00:00.002+02:002021-05-19T21:24:58.065+02:00Groot genoeg<p><br /><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-WDXWKgBNFss/YKUJOP30WmI/AAAAAAAADTw/zccrnkExlIQB9Up8dL0IdFya9a-K57AKACLcBGAsYHQ/s200/jannie%2Bslingerland.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="200" data-original-width="200" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-WDXWKgBNFss/YKUJOP30WmI/AAAAAAAADTw/zccrnkExlIQB9Up8dL0IdFya9a-K57AKACLcBGAsYHQ/w320-h320/jannie%2Bslingerland.jpg" width="320" /></a></div><br /><p style="text-align: center;"><span style="text-align: left;">Elke keer raakt het me weer. Bovenstaande afbeelding, die ik gisteren weer zag in de Gebedstuin bij de Zusters. (Elim in Amerongen) Ik was er voor de vijfde keer, voor de tweede keer alleen. De vorige keer regende het dat het goot, maar een echte Hollandse meid als ik ben geeft daar natuurlijk niet om. Toch was ik dankbaar voor het prachtige weer van deze dinsdagmiddag. </span></p><p style="text-align: center;">Ik loop de tuin in op de volgorde zoals aangegeven, het boekje in mijn hand. Ik lees de bordjes, maar ook de tekst uit het boekje, terwijl ik voorzichtig neerzak op het boomkrukje. Op het natte boomkrukje. Maar de zon schijnt op mijn gezicht en hoewel ik voor me uitgebeeld zie de breuk tussen God en mensen, ervaar ik Gods genade bovenmate door de warmte van Zijn liefde. </p><p style="text-align: center;">De zon verdwijnt stilletjes achter een wolk, teken voor mij om verder te gaan, het pad verder te lopen naar nummer twee. Het kruis, de verbindingsschakel tussen God en mensen, waarvan Jezus het middelpunt is. Hij verbindt, herstelt, geneest en bevrijdt. En weer komt de zon. En weer zak ik op het natte bankje voor de uitbeelding. En weer word ik ontroerd door Gods liefde zo heel dicht bij. </p><p style="text-align: center;">En elke keer </p><p style="text-align: center;">als de zon verdwijnt </p><p style="text-align: center;">en ik verder loop, </p><p style="text-align: center;">is de zon daar weer, </p><p style="text-align: center;">nog voor ik bij het volgende punt ben!</p><p style="text-align: center;"><span style="text-align: right;">Nummer drie, een open graf, Jezus leeft! Nummer vier, de Heilige Geest leidt. Een beeld van Jannie Slingerland staat hier afgebeeld. Ik wil dit graag met jullie delen, daarom heb ik hem er even bij gezocht. Zo mooi is dit. De Heilige Geest is gekomen (Pinksteren) en dat mogen we vieren. Waarom? Omdat we er niet alleen voor staan. Hij leidt. Kijk maar hoe de beeldhouwer dit heeft ontworpen, zo treffend. De Geest leidt niet door dwingend de weg te gaan, dan had hij me wel bij m'n heupen gepakt, zodat ik alleen maar lopen kon waar Hij zou willen. Nee, de Geest staat achter me, staat boven me en leidt. Losjes liggen mijn handen in de Zijne. Zijn handen om de mijne heen. Vlakbij loopt Hij, net achter me, maar Hij is groot genoeg om het overzicht te zien. En als het moet is Hij bij machte me van voren en van achteren te beschermen met Zijn aanwezigheid. En nou ja, ik zeg het maar eerlijk, dat is wel erg fijn ja. Vanuit mezelf gebeurt er niet veel goeds, Zijn leiding en aanwezigheid heb ik zo hard nodig, elk moment van de dag weer!</span></p><p style="text-align: center;"><span style="text-align: right;">Dit beeld troost mij enorm. En het deed me diep van binnen neerknielen bij het beeld van nummer vijf, waar gezegd wordt dat alleen aanbidding overblijft als je op je in laat werken Wie onze God wil zijn. </span></p><p style="text-align: center;"><span style="text-align: right;">En terwijl ik verder ga, afwisselend zittend en lopend, biddend en kijkend, luisterend en lezend kom ik in deze met zonnestralen overgoten gebedstuin bij de Jordaan. In het boekje staat bij deze uitleg het lied van Hans Maat, Sela, Ik zal er zijn. En ik zing het zachtjes voor me uit:</span></p><p style="text-align: center;"><span style="text-align: right;"> Ik ben die Ik ben is Uw eeuwige Naam, </span></p><p style="text-align: center;"><span style="text-align: right;">onnoembaar aanwezig kent U mijn bestaan. </span></p><p style="text-align: center;"><span style="text-align: right;">Hoe adembenemend ontroerend dichtbij. </span></p><p style="text-align: center;"><span style="text-align: right;">Uw Naam is Ik ben en Ik zal er zijn. </span></p><p style="text-align: center;"><span style="text-align: right;">En terwijl ik dit vasthoud, loop ik van 10 naar 1, pak mijn fiets en dank God voor Zijn grote genade en liefde. Zichtbaar voel ik het op mijn gezicht, Zijn Zon, Zijn warmte. En terwijl ik alleen maar gebeden had of het droog mocht blijven denk ik er nu over na of ik niet mijn jas uit moet doen, de zon is zo warm. </span></p><p style="text-align: center;"><span style="text-align: right;">God geeft altijd meer dan je vraagt. </span></p><p style="text-align: center;"><span style="text-align: right;">Zo is Hij.</span></p><p style="text-align: center;"><span style="text-align: right;">Groot genoeg.</span></p><p></p><div style="text-align: center;"><br /></div><span style="text-align: right;"><div style="text-align: center;"><br /></div></span><p></p>Alinehttp://www.blogger.com/profile/13529594626296000387noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-606790680356838275.post-73681955665567634442021-04-29T10:15:00.005+02:002021-04-29T11:13:34.008+02:00Maatje worden? Hier lees je hoe het niet moet.<p> </p><p class="MsoNormal">Dag maatje,<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Je hebt geen idee van wat je Rob hebt aangedaan
hè. Ik weet nog hoe je bij ons kwam, de eerste keer dolenthousiast en nee, je
ging dit jaren volhouden. Werk was niet het probleem, hier ging je gewoon tijd
voor vrij maken. En wat waren we blij. Rob knapte er van op als je kwam en
geweest was. Eerst was het spannend, maar al snel was het leuk voor hem en hij
ging je zelfs al een beetje vertrouwen. En dan opeens dat appje.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Hoezo een appje?!! Was het niet veel logischer en socialer
geweest als je simpelweg weer een afspraak had gemaakt en daarin vertelde,
face to face, dat je het niet meer wilde doen? Was je bang voor Robs
teleurgestelde blik, was je bang voor zijn verdriet, was je te laf om nog één
keer te komen om fatsoenlijk iets af te sluiten en afscheid te nemen?? Ik snap
dat niet. Ook niet van de stichting waarvoor je werkt. Je geeft aan dat je het in overleg met
hen zo deed. Maar hoe dan? Hoezo zou je een leerling SW adviseren door middel
van een app het contact te verbreken? Hoezo geef je haar niet het advies om op
z’n minst fysiek afscheid te gaan nemen, omdat dat voor het maatje misschien, maar
voor Rob sowieso, zo veel beter is? <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ik ben zeer teleurgesteld in de manier van werken die
de stichting door jou heen handhaaft. En dat maakt me vooral het meest boos. Het was prima geweest als tijdens een bezoekje gezegd werd dat je niet
meer kon komen. Als je jouw motivatie daarover had ge-uit en gevraagd had aan
Rob wat hij er van vindt. Hij had het geaccepteerd hoor, maar hij had ook zijn
vragen kunnen stellen. Maar dit? Dit kan ik niet anders zien als laf en mega
a-sociaal. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ik begrijp dat omgaan met Rob en avond aan avond schilderen
niet is wat je voor ogen had. Maar er is verschillende keren tegen je
gezegd dat je zelf ook een activiteit kon aandragen. Dat Rob dat zelfs nodig
heeft en fijn vindt. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Dat was te moeilijk
voor je denk ik? Teveel gedoe, teveel bedenken? Tuurlijk is corona een ding.
Winkels dicht, restaurantjes dicht, bioscopen en theaters dicht. Erg lastig
allemaal. Maar er waren wel alternatieven. Je zag ze niet of je wilde ze niet
bedenken. Je was je motivatie volgens mij al erg snel kwijt, had het toch
gezegd!<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">De opmerking van Rob die hij zei toen hij doorkreeg dat je
niet meer zou komen was deze: Nu ik weet hoe leuk het is een vriend te hebben,
ben ik nu nog meer alleen. Ofwel: was ik er maar nooit aan begonnen. Heb je
door wat je kapot hebt gemaakt op deze manier? Heb je door hoeveel schade het
berokkent heeft? Nee hè, je leeft lekker je eigen leven en het kan je verder
geen barst schelen. Of misschien toch wel? Zit je nu te wachten op een reactie
van Rob waarin hij je hartelijk bedankt voor de avonden dat je er wel was? Het
was fijn geweest als we dat hadden kunnen doen, dat zeker. Zit je te wachten op
een reactie van meeleven voor jezelf over hoe naar het voor je is dat je zo
druk bent dat je er niet meer kunt zijn voor de ander? Zit je te wachten op
waarderende woorden? We hadden ze je kunnen geven. Maar helaas, je gaf ons de
kans niet. Niet face to face en sorry, via de app doe ik dat niet en hoeft Rob dat ook niet te doen. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ik zie nu de pijn bij Rob. Niet zozeer omdat jij niet meer
komt, maar omdat hij geen maatje meer heeft. Ik voel zijn eenzaamheid, merk het
aan alles. De glans is uit zijn ogen en hij is nukkig, laat zich leiden (of is
het lijden) door moedeloosheid en weet niet wat anders te doen dan dat. Lijkt
te denken: beter geen vriend, dan zo één. Zijn verlangen naar iemand die écht om
hem geeft en met hem mee wil lopen dit moeilijke leven door is ergens compleet in
stukken, maar tegelijk zo enorm groot. Ik zie hem wegkwijnen, hoor hem stil
zijn, lees in zijn ogen het verdriet en voel hem terugtrekken. En dat doet mijn
moederhart zo’n pijn, ik heb er geen woorden voor. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">En toch gaan we door. Zonder jou. We zullen wel moeten
en het zal ook weer gaan. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Dankjewel, je hebt me veel geleerd. Vooral dat we uit moeten
kijken naar meerdere mensen om Rob heen. Een kring van mensen. Eén maatje is
niet genoeg. Die kan zomaar weg zijn. Dat heb ik geleerd. Dank je wel.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ik hoop dat jij leert, dat beloftes geen loze woorden
zijn. Zeker niet voor iemand als onze zoon. Ik hoop dat jij leert dat, hoe
het dan ook voor je is, een normaal afscheid en gesprek op z’n plaats zijn. Ik
hoop dat je hebt geleerd hoe het niet moet en je later, als je werkt, zulke
steken niet meer laat vallen. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">En dan de stichting, ik hoop dat jullie leren je vrijwilligers zo
te begeleiden dat deze manier van werken niet eens in hun opkomt. Dat ze met
respect en liefde voor hun medemens hun maatje tegemoet treden en hen
gelijkwaardig of in elk geval menswaardig behandelen. Dat hoop ik echt. Vooral
voor mensen als Rob. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Dank je wel voor het lezen. Haal er je winst uit, dan is het
nog een beetje tot nut geweest. <o:p></o:p></p>
<br /><div>(Na een oproep aan onze kerkelijke gemeente is er weer een maatje gevonden. Maar, één is niet genoeg, dat is gebleken. Reageer gerust even als jij iemand weet die ook wat voor onze Rob zou kunnen betekenen.)</div>Alinehttp://www.blogger.com/profile/13529594626296000387noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-606790680356838275.post-65914103038399350312021-04-18T19:17:00.026+02:002021-04-18T21:03:46.942+02:00U leert me lopen op het water? Nou, liever niet...<p><span style="background-color: #cfe2f3; color: #444444; font-size: medium;">Soms kun je het idee hebben dat alles je bij de handen afbreekt. Ken je dat gevoel? Dat je allerlei mensen om je heen ziet omvallen, dat je dingen waarvan je houdt kapot ziet gaan, mensen ziet worstelen met van alles en nog wat, collectief of persoonlijk en dat je dan naar jezelf kijkt en denkt: is dit het nou? </span></p><p><span style="background-color: #cfe2f3; color: #444444; font-size: medium;">Is dít het nou? Leven, vreugde, overvloed? Is dit het nou zoals ik zou willen? Is dit het nou zoals God bedoeld heeft? Ken je die vragen ook? Ik wel. En ik heb er al eens eerder over geblogd. Hoe het verleden vat op me krijgt. Wat is er allemaal niet gebeurd in mijn leven wat me heeft veranderd! Wat me heeft gebracht op de plek waar ik nu ben maar ook wat me heeft bezorgd aan gevoel van verdriet, gemis, pijn en verlies? </span></p><p><span style="background-color: #cfe2f3; color: #444444; font-size: medium;">Het is op een avond na zo'n dag vol vragen dat er een lied in me op komt. Ik zing het zacht in gedachten en ik voel me enorm getriggerd. Dit is zo'n irritant lied! Waarom komt dat nu op? Waarom lig ik dat nu te zingen terwijl ik wil slapen. </span></p><p><span style="background-color: #cfe2f3; color: #444444;"><span face="arial, sans-serif" jsname="YS01Ge"><span style="font-family: verdana;">U leert me lopen op het water</span><span style="font-size: medium;"> <span style="font-family: inherit;">- </span></span></span><span jsname="YS01Ge"><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">Nee! dat wil ik niet, ik ben echt heel bang voor water!</span></span><br style="font-family: arial, sans-serif;" /><span face="arial, sans-serif" jsname="YS01Ge"><span style="font-family: verdana;">De oceaan is weids en diep</span> - </span><span jsname="YS01Ge"><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">Daarom ja, wegzinken en nooit meer terugkomen, dat is wat er dan gebeurd</span></span></span></p><p><span jsname="YS01Ge" style="background-color: #cfe2f3; color: #444444;"><span jsname="YS01Ge"><span face="arial, sans-serif"><span style="font-family: verdana;">En als de golven overslaan</span> <span style="font-size: medium;">- </span></span><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">Ik voel het en ik huiver, de golven over me heen, dat betekent mijn dood</span></span><br /><span face="arial, sans-serif" jsname="YS01Ge"><span style="font-family: verdana;">Dan blijf ik hopen op uw Naam </span> <span style="font-size: medium;">- </span></span><span jsname="YS01Ge"><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">Nou ja, dat hoop ik dan maar hè</span></span><br /><span jsname="YS01Ge" style="font-family: verdana;">Mijn ziel vindt rust </span><span jsname="YS01Ge"><span style="font-family: verdana; font-size: x-large;"> </span><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: inherit;">- R</span><span style="font-family: inherit;">ust? Op het water??</span></span></span><br /><span face="arial, sans-serif" jsname="YS01Ge"><span style="font-family: verdana;">Want in de storm bent U dichtbij</span> <span style="font-size: medium;">- </span></span><span jsname="YS01Ge"><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">Rust hè, geen storm dan toch, dat gaat toch niet samen op?</span></span><br /><span face="arial, sans-serif" jsname="YS01Ge"><span style="font-family: verdana;">Ik ben van U en U van mij</span> <span style="font-size: medium;"> - </span></span><span jsname="YS01Ge"><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span style="font-family: inherit;">G</span>elukkig maar, dat dan weer wel</span></span></span></p><p><span><span style="background-color: #cfe2f3; color: #444444; font-family: inherit; font-size: medium;">Zo beleef ik dat lied. En ik kan er niets aan doen, maar ik kan me zo ergeren aan mensen die dit meezingen en vol overgave hun handen opheffen en zich aan God overgeven. Ik weet, ik ben veilig bij Hem, maar ik ga niet verlangen naar leren lopen op het water. Petrus vroeg erom en Jezus gaf toe, maar het was niet Jezus' eigen keuze om Petrus uit de boot te laten stappen. De rest van de discipelen mocht gewoon blijven zitten. Dan was al heftig genoeg, terwijl de storm en wind hen heen en weer joeg en ze in de pikdonkere nacht alleen maar een zwart diep gat onder zich zagen. En terwijl ik zeker weet dat God voor me zorgt, dank ik Hem dat ik in mijn bootje mag blijven zitten en Hij naar mij toe komt, me in dat bootje omhelst en vast houdt. Voor mij is dat genoeg. Voor Hem ook.</span></span></p><p><span style="font-family: inherit;"><span style="background-color: #cfe2f3; color: #444444; font-size: medium;">De zinnen die hierboven ontbreken (voor wie het lied kent) blijven als een enorm refrein in mijn hoofd naschallen, daar, liggend in mijn bed. En uiteindelijk resoneren ze in mijn hart. En ga ik het een beetje begrijpen:</span></span></p><p><span style="background-color: #cfe2f3; color: #444444; font-family: verdana;"><span face="arial, sans-serif">U vraagt me alles los te laten</span><br /><span face="arial, sans-serif" jsname="YS01Ge">Daar vind ik U en ik twijfel niet</span></span></p><p><span jsname="YS01Ge"><span style="background-color: #cfe2f3; color: #444444; font-family: inherit; font-size: medium;"><span style="font-family: inherit;">U leert me alles los te laten... Alles. Loslaten. U leert me dat. En opeens weet ik het. De pijn van het verleden, de angst voor de toek</span>omst. Alles mag ik loslaten. De mensen om me heen waar ik me zorgen over maak. De dingen die gebeuren in mijn kleine en in de grote wereld en de onrust die dat alles teweeg brengt. U leert me alles los te laten. Zo los te laten dat ik weet en niet twijfel dat Hij me vast zal houden. En dan dat zeker weten vasthouden, me vastklampen aan Zijn Woord en aan Mijn Redder. Dan twijfel ik niet. Misschien wel aan deze wereld en mezelf, maar niet aan Hem die deze wereld vasthoudt. </span></span></p><p><span jsname="YS01Ge"><span style="background-color: #cfe2f3; color: #444444; font-family: verdana;"><span jsname="YS01Ge">De diepste zee is vol genade</span><br /><span jsname="YS01Ge">Uw sterke hand, die houdt mij vast</span><br /><span jsname="YS01Ge">En als mijn voeten zouden falen</span><br /><span jsname="YS01Ge">Dan faalt U niet, want Uw trouw houdt stand</span></span></span></p><p><span jsname="YS01Ge"><span style="background-color: #cfe2f3; color: #444444; font-family: inherit; font-size: medium;">Zingend word ik, na een goede nacht, wakker. De zinnen resoneren opnieuw in mijn hart. En ik zing door:</span></span></p><p><span jsname="YS01Ge" style="background-color: #cfe2f3; color: #444444; font-family: verdana;"><span jsname="YS01Ge">Geest van God, leer mij te gaan over de golven</span><br /><span jsname="YS01Ge">In vertrouwen U te volgen</span><br /><span jsname="YS01Ge">Te gaan waar U mij heen leidt</span><br /><span jsname="YS01Ge">Leid me verder dan mijn voeten kunnen dragen</span><br /><span jsname="YS01Ge">Ik vertrouw op Uw genade</span><br /><span jsname="YS01Ge">Want ik ben in Uw nabijheid</span></span></p><p><span jsname="YS01Ge"><span jsname="YS01Ge"><span style="background-color: #cfe2f3; color: #444444; font-family: inherit; font-size: medium;">Eng? Zeker wel als je kijkt naar de zwarte nacht en het donkere water. Maar ik ben in Zijn nabijheid en vooral andersom: Hij is in mijn nabijheid. Hij zoekt me altijd weer op. En houdt me vast. Dus toch maar zingen, dit lied. Zing je mee? </span></span></span></p><p><span jsname="YS01Ge" style="background-color: white; color: #202124;"><span jsname="YS01Ge"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span></span></p><p><span face="arial, sans-serif" jsname="YS01Ge" style="background-color: white; color: #202124; font-size: 14px;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/2NIlfW1aX0c" width="320" youtube-src-id="2NIlfW1aX0c"></iframe></div><br /><span jsname="YS01Ge"><br /></span><p></p>Alinehttp://www.blogger.com/profile/13529594626296000387noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-606790680356838275.post-78482502942048871472021-03-30T19:20:00.001+02:002021-03-30T19:20:30.081+02:00Schending van de AVGwetgeving<p>Je kunt zeggen wat je wilt, maar ík vind het gewoon verschrikkelijk. Het is echt nooit mijn bedoeling geweest dat al deze namen nu zomaar op straat liggen. Of in de vijver ernaast. Hoe kan ik nu zo stom zijn! En, erger, het is me al eens eerder overkomen. Maar toen kon ik alles nog rechtzetten. Nu is dat volkomen mislukt. De hele middag lopen zoeken, maar helaas. En dan maar dat deuntje in mijn hoofd hè, van 'Een ezel stoot zich in het gemeen... ja je kent het wel. Blijkt dus maar weer dat ik nog minder nadenk als dat een ezel doen kan. En dat terwijl ik de hersenen er wel voor heb, maar gewoon wat makkelijker ben uitgevallen dan de zojuist genoemde ezel 😉</p><p>De dominee heeft nog geluk. Die heeft het gehaald. Ligt niet met naam en al in de vijver. Ik heb net nog even met hem staan praten op de markt, bij onze favoriete kaasboer. Niet gezegd natuurlijk dat ik onderweg ben met een stel Paaskaarten, waar er ook één voor hem en zijn gezin bij zit. Net daarvoor bij al mijn geliefde adresjes langs geweest. -Heb je niets ontvangen, dan ben je evengoed geliefd, maar sta je niet in het geliefde Paaskaartenbestand dit jaar. Vat het vooral niet persoonlijk op!- Na de markt nog één adresje in de wijk en toen weer wat meer richting huis. Bij de dominee voor stap ik van mijn fiets en kijk verbaasd achterom. M'n hele achterrekje leeg! Sta ik dan met m'n goeie gedrag, voor de deur zonder kaart. Maar hè, wacht. Daar hangt nog iets. En ja hoor, het is de kaart voor ons domineesgezin. Opgelucht gooi ik de kaart in de brievenbus om dan peinzend en zoekend mijn weg in omgekeerde volgorde terug te rijden. Maar wat ik ook vind - wat een hoop zooi ligt er langs de weg hè- ik vind niet de kaarten die ik zoek. Zes zouden er ergens moeten zijn. Ik hoop maar dat iemand ze heeft opgeraapt en bewaard. Ergens een link vindt met de namen er op. Namen ja. Alleen namen. Wat ben ik daar blij om. Niets geen overtreder van de privacywetgeving, niets geen schending van persoonlijke gegevens. Nee, als er adressen op hadden gestaan was ik met de auto gegaan natuurlijk. Dat is veiliger. Voor de kaarten dan, niet voor de auto nu al onze gegevens ergens open en bloot liggen. 😕</p><p>Rest mij nu nieuwe kaarten te gaan kopen en die op een ander moment te gaan bezorgen. Tja, zegt mijn moeder altijd, wie zijn hoofd niet gebruikt moet zijn benen gebruiken... Altijd hebben moeders gelijk! </p><p>Hoewel, de combi moeder en leeg achterrekje is een wat minder leuke herinnering.</p><p>Ooit fietste mijn moeder vrolijk, ik hoor haar nog zingen, met mij achterop, dat dacht ze, door de straat, vanuit school naar huis. Ik heb heel hard geroepen, maar ze hoorde het niet. Het achterrekje was volkomen leeg, het zitje waar ik in zat schuurde over het asfalt 😂</p><p>Misschien is er toen al een steekje bij me los gegaan. Waardoor ik keer op keer doe waarvan ik best wel weet dat het niet werkt. Een paar losse Paaskaarten onder de snelbinders bijvoorbeeld.</p><p>Stel je leest dit, maar je vindt geen mooie kaart van ons door de bus -afzender bekend- dan hoop ik dat deze blog wat goed maakt. Of, heb jij de kaarten gevonden? Dan weet je me nu te vinden 🙊</p><p>Ik wens je fijne en mooie Paasdagen. Niet vergeten: de dood is verslagen, Jezus leeft. 😇</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-sgSqjYhsFmE/YGNcrDceXgI/AAAAAAAADR4/UcSExYGX89wkfONyIM-Caf7g7s5GVvFegCLcBGAsYHQ/s1648/gezegende%2Bpaasdagen.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1172" data-original-width="1648" height="265" src="https://1.bp.blogspot.com/-sgSqjYhsFmE/YGNcrDceXgI/AAAAAAAADR4/UcSExYGX89wkfONyIM-Caf7g7s5GVvFegCLcBGAsYHQ/w371-h265/gezegende%2Bpaasdagen.jpg" width="371" /></a></div><br /><p><br /></p>Alinehttp://www.blogger.com/profile/13529594626296000387noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-606790680356838275.post-21420191988537366452021-03-25T08:11:00.001+01:002021-03-25T08:11:22.493+01:00Dat Hij míjn voeten wilt wassen!<p>Oorverdovende stilte</p><p>Verbaasde gezichten</p><p>Onrust en geschuifel</p><p>Ik voel mezelf op slot schieten. Irritatie en ergernis strijden om voorrang. Woede komt in me op, ongeloof en ontkenning. Nee! Nee, dit niet! En dan, dwars door al die gevoelens heen een vleugje liefde, Voor die Man daar. Doodse stilte, de spanning is voelbaar tot in het diepst van mijn ziel. Wat is dit? Stomverbaasd kijk ik toe. Niemand zegt wat. Iedereen is met stomheid geslagen. Ik doe mijn ogen dicht. Dit wil ik niet zien. Dit wil ik niet meemaken.</p><p>Maar dan is Hij daar. Bij mij. Ik voel het. Nu ben ik aan de beurt. Liefdevol gaan Zijn handen naar mijn voeten. Maar in een fractie, ik trek ze terug. Nee Heere! Dit wil ik echt niet. </p><p>Liefdevol houden Zijn ogen mijn betraande gezicht vast. In Zijn blik zie ik de intensiteit van iemand die van mij houdt. Van iemand die mij door en door kent en tóch van mij houdt. </p><p>Zijn stem klinkt geduldig, zalvend, als balsem op mijn verslagen ziel. </p><p>- Aline, Mijn kind, als Ik je voeten niet mag wassen, heb jij geen deel aan Mij.</p><p>De tranen biggelen over mijn wangen als ik aarzelend mijn voeten naar Hem uitsteek. Want bij Hem wil ik horen, dat is wat ik zeker weet. Enigszins terughoudend ben ik nog, weet Hij het wel zeker? Mag ik echt bij Hem horen? Wil Hij überhaupt bij mij horen? Zijn zachte, natte handen nemen mijn voeten. Ik staar er naar. Zijn handen. Mijn voeten. Mijn voeten in Zijn handen. Verbaasd en vertwijfeld schud ik mijn hoofd. Wat ís dit? Zacht wrijft Hij mijn voeten schoon en langzaam ontspannen ze in Zijn handen. Het wrijven wordt stevig, begint op schrobben te lijken. Ik glimlach door mijn tranen heen, wat kent Hij me goed. Dit is precies zoals bij mij past. </p><p>De droge doek neemt langzaam maar zeker alle natte druppels in zich op, mijn voeten stralen als nooit te voren. En terwijl Zijn blik van mijn voeten naar mijn ogen gaat, zie ik een onmetelijke liefde voor mij glinsteren, zijn ogen stralen me als de zon tegemoet. Hij moet het gezien hebben, die blos op mijn wangen, mijn verlegenheid omdat ik werkelijk niet weet waar ik kijken moet. Zacht nodigt Hij me uit Hem aan te kijken. En dan zegt Hij de zoveel omvattende woorden, woorden die ik de rest van mijn leven met me mee zal dragen:</p><p>- Aline, ik houd van jou. Ik geef je alles. Ik kies voor jou. Dat is Ja voor jou, Nee tegen Mezelf. Dat doe Ik. Omdat Ik van je houd. Vertrouw maar op Mij.</p><p>En terwijl Jezus verder gaat met het wassen van de voeten van mijn vrienden, bekijk ik de mijne eens goed. Ze glimmen, zijn als een nieuwe huid. Geen eeltplekjes, geen likdoorns, geen kalknagels. En zelfs.. stiekem ruik ik even. Het is enkel liefde wat ik ruik. Alles is blinkend schoon. En ik weet hoe dat komt: Zijn handen raakten mijn voeten, Zijn liefde waste ze schoon, Zijn reinheid ontsmette mij. Alles, ja alles aan Hem is rein, is goed, is liefde. </p><p><span style="font-size: x-small;">Geïnspireerd door de Bijbelstudie op pag. 82-84van het boekje Kijken en luisteren naar Jezus, red. Jos Douma</span></p><p><br /></p>Alinehttp://www.blogger.com/profile/13529594626296000387noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-606790680356838275.post-5997091392170943752021-03-18T19:34:00.007+01:002021-03-21T10:58:52.620+01:00Over afleiding en focus, een keuze<p> Het zijn de laatste pagina's van mijn boekje. Best jammer en ik kijk uit naar het derde deeltje. Ook goed om even alles te laten bezinken en hierin wat rust te nemen.</p><p>Zoals vaak zo pakt een bepaalde zin me ook nu weer:</p><p style="text-align: center;"><b>Zeg je JA tegen jezelf, dan zeg je NEE tegen de ander. </b></p><p style="text-align: center;"><b>Zeg je JA tegen de ander, dan zeg je NEE tegen jezelf. </b></p><p style="text-align: left;">Klinkt logisch denk je misschien. Inderdaad. Maar hoe lastig is het ook. Hoe vaak kiezen we voor onszelf zonder door te hebben dat we dan de ander laten? Hoe vaak andersom? Hoe vaak ga je door en door voor Jan en alleman zonder te luisteren naar wat je zelf nodig hebt? Hoe vaak lig je lui achter je mobieltje terwijl iemand je hulp of aandacht goed kan gebruiken? </p><p style="text-align: left;">Bovenstaande zin is geschreven in het hoofdstuk 'Omgaan met afleidingen'. Dingen die je afleiden van waar je eigenlijk mee bezig was of waar je mee bezig wilde gaan. O! Ik herken dat zo! Jij dan? </p><p style="text-align: left;">Dan wil ik even een appje sturen, ja een heel belangrijke hoor en dan zie ik al die andere appjes die binnen zijn gekomen. Leg ik mijn mobiel weer neer, na een kwartier of zo en bedenk me dan opeens pas dat ik een appje zou sturen die best wel heel belangrijk is. Herkenbaar?</p><p style="text-align: left;">Of, erger, ik app gewoon door terwijl mijn zoon tegen me praat en dan doe ik ook nog of ik luister. Terwijl ik niet de volle aandacht en focus op hem gericht heb, maar misschien maar zo'n 25% 😵 Waarmee ik hem heel duidelijk laat merken dat niet hij maar mijn mobiel, of, zo je wilt, mijn contacten op de mobiel belangrijker zijn. Een schokkende constatering, zowel voor hem als nu ook voor mezelf.</p><p style="text-align: left;">De auteur van dit boekje heeft het over volle focus, volledig geconcentreerd, absolute aandacht en één ding tegelijk. Dat is beter voor je geest, beter voor je relaties en beter voor je prestaties.</p><p style="text-align: left;">Ik merk dat ik er echt weer even op moet oefenen. Zowel op dat leven zonder me af te laten leiden als om elke keer de keuze te maken: Wat wil ik? Kies ik voor verleiding, dan heb ik geen tijd om naar mijn zoon te luisteren. Kies ik voor een poosje swipen op mijn mobiel, dan heb ik minder tijd voor Bijbelstudie. Dus leer ik, wat ik niet met volle aandacht doet gaat ten koste aan mijn werk en relaties, zowel de relatie met mijzelf, als die met de mensen om me heen en als die met God. </p><p style="text-align: left;">Alles in het leven is een keuze. Kies je voor JA tegen jezelf (en dat mag echt!) dan kun je op dat moment niet voor de ander gaan. En andersom. Het maakt niet uit wat je kiest. Als je het maar kiest met je hart, zó dat je er zelf achter staat en je je voor 100% kunt geven aan de door jouw gekozen focus op dat moment. </p><p style="text-align: left;">In de Bijbel in Gewone Taal staat, 2 Korinthe 8:13 'Het is niet de bedoeling dat jullie zelf in moeilijkheden komen, door anderen te helpen.' En, in hoofdstuk 9: 'Je moet van harte geven, niet omdat het verplicht is. Want God houdt van mensen die met vreugde geven.' (vers 7) Nuchtere waarheid. Geef je meer dan jezelf aan kunt, dan geef je evengoed niet met de juiste focus en de juiste houding. </p><p style="text-align: left;">Wat een wijsheid hè. Nu de uitdaging aangaan. Dat is nog ff een ... </p><p style="text-align: left;">TING... Oeps een appje, wacht even hoor, ik ben zo terug! 😏 </p><p style="text-align: left;"><br /></p><p style="text-align: left;"><span style="font-size: x-small;">Inspiratie uit het boekje van Tineke Wuister, getiteld Zicht </span></p>Alinehttp://www.blogger.com/profile/13529594626296000387noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-606790680356838275.post-40464276068947929662021-03-03T12:53:00.007+01:002021-03-03T16:55:42.954+01:00Mondkapjesplicht<p> -Goedemiddag!</p><p>Ik groet de dame vriendelijke. Ze komt wat afhalen. Is het halve centrum al langs geweest, want haar tassen zijn vol en haar handen ook. In de ene hand een mondkapje, die ze probeert om te doen. In haar andere hand allerlei andere dingen.</p><p>-U mag het mondkapje wel afhouden hoor, u bent momenteel niet in een publieke ruimte.</p><p>Geen reactie. Mevrouw gaat door met haar onmogelijke opdracht het elastiekje goed om dat rechteroor te wikkelen, zodat ze door kan naar haar linkeroor. </p><p>Ik probeer het nog eens. Mevrouw lacht naar me en zegt: -Even wachten hoor. Ze prutst verder aan het kapje en reageert weer met Even wachten hoor als ik haar nog eens vertel dat dat mondkapje hier niet hoeft. </p><p>Hèhè, met een zucht zet ze het kapje over haar neus. Het is gelukt. </p><p>-Wat zei u nu eigenlijk? </p><p>Opgelucht schuift mevrouw het mondkapje van haar neus. Ik zie haar ogen groot worden, verwarring, verbazing, enthousiasme winnen het om de beurt op haar gezicht terwijl ze luistert naar wat ik zeg. </p><p>- Je hebt gelijk! zegt ze verrast. Het stoffe gevalletje schuift van haar mond, hangt onder haar kin en, veel sneller dan op, doet ze het af. Ik geef haar de spullen die ze op komt halen en kijk haar na. </p><p>Ik ben verbaasd. Waarom zijn mensen zo ongelooflijk mak. We kregen een mondkapjesplicht voor drie maanden. Van 1 december tot 1 maart, toch? En 1 maart is de dag dat ik mevrouw zag worstelen met dat doekje voor haar neus. Een doekje vol bacteriën en zweet, stofjes van ons zelf die niet goed voor ons zijn, maar we wel steeds inademen, als je niet bij elke winkel een schone pakt. En zeg nou zelf, wie doet dat nou.</p><p>Gelukkig was het een wet voor drie maanden. Met een eventuele verlenging. Ik heb op de laatste persconferentie niet van verlenging gehoord. En dus magtie af. Buiten beschouwing gelaten dat inmiddels wel bewezen is dat het niet helpt. </p><p>Zojuist vertelde ik dit verhaal aan mijn vriendin. Blijkt dat er ergens op het wereldwijde web staat dat de wet met drie maanden is verlengd. Wel handig om dat even te communiceren. Door dat niet te doen, maak je geen slapende massa's wakker en blijft iedereen netjes doen wat jij wilt dat je doet. Mondje dicht en verlengen maar. </p><p>Binnen mijn gezin probeer ik altijd goed te communiceren. Zonder omhaal van woorden, duidelijk en correct. En met de motivatie waarom we iets doen. Dat werkt het beste, weet ik. Is dát misschien iets voor de politiek? </p>Alinehttp://www.blogger.com/profile/13529594626296000387noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-606790680356838275.post-85666779887654165042021-02-24T20:29:00.000+01:002021-02-24T20:29:03.521+01:00Het is nooit to much<p> 'Al was het maar één kruimel.'</p><p>De titel van het dagboekstukje staart me vrolijk aan, de donkeroranje letters doen vóórkomen alsof dit de mooiste woorden uit de Bijbel zijn. En nog voor ik begin te lezen voel ik de ergernis. Zoals altijd als ik dit lees. </p><p>'Al was het maar één kruimel.'</p><p>De zin uit de Bijbel is uitgesproken door een vrouw die niet bij het volk van Israël hoorde, maar wel aan Jezus vroeg om genezing. Het gesprek gaat over in een voorbeeld waarin de vrouw uiteindelijk zegt dat de honden die rond de eettafel lopen de kruimeltjes die de kinderen laten vallen, onder die tafel oplikken. </p><p>'Al was het maar één kruimel.'</p><p>Heeft de vrouw het hier over zichzelf, dat ze als een hondje de kruimels likt? Zo wordt het wel vaak gebracht. Maar mijns inziens gaat ze gewoon mee in het voorbeeld wat Jezus haar geeft. Hij zegt eerder in het gesprek dat het niet goed is eerst de hondjes iets te geven nog voor de kinderen het brood hebben gehad. En ja, daar kan ik het wel mee eens zijn. En deze vrouw beaamt dat. Ja zegt ze, maar diezelfde hondjes likken wel de kruimels onder tafel op.</p><p>'Al was het maar één kruimel.'</p><p>Heeft de vrouw genoeg aan een kruimel? Of: Moeten wij God bidden om een kruimel genade, een beetje genezing? Terwijl Zijn enorme liefde voor ons, ons alles wil geven wat we nodig hebben? Mogen we genoegen nemen met alleen maar een kruimel van Zijn heerlijkheid? Lees maar eens goed. De vrouw komt naar Jezus toe om te vragen of Hij de demon uit haar dochter wilt uitwerpen. Niet een beetje demon, niet een kruimeltje demon maar gewoon helemaal. Voor altijd over en uit dat meiske, volledig genezen. Dus als we het voorbeeld van deze niet Joodse vrouw mogen volgen, mogen we bidden om alles, compleet en volledig. Eenvoudig weg omdat Jezus geen half werk doet.</p><p>'Al was het maar één kruimel.'</p><p>De laatste tijd hoor ik enorm veel bidden in allerlei kerken. Wat bidden we? Of de maatregelen weer minder mogen worden, of corona minder mag worden, of het vaccin wel helpt, en o ja, dank U Heere, voor het vaccin 😳 Laatst hoorde ik een dominee die wel dankte voor het vaccin maar niet bad of God de corona compleet wilde verwijderen, verwoesten, uitwerpen. Als die vrouw die dat bidt voor haar dochtertje. Werp hem uit Heere, die demon en maak alstublieft mijn dochtertje gezond! </p><p>'Al was het maar één kruimel.'</p><p><strike>Misschien is het goed</strike>. <strike>Nee, fout.</strike> Het is goed om samen op de knieën te gaan, onze plaats te weten, klein voor onze God te worden, onze schuld te belijden, ook de collectieve schuld van ons land en in Zijn Naam te bidden dat corona compleet verdwijnt. En niet alleen dat virus, maar ook al het lijden wat het met zich mee brengt. Psychisch, sociaal, financieel en maatschappelijk. Niet zodat we door kunnen in deze wereld zoals we gewend zijn of waren, maar tot eer van onze God en Heere, die alle ziekten, alle zonden op zich genomen heeft zodat Hij ons Zijn liefde kon geven.</p><p>'Al was het maar één kruimel.'</p><p>Nee, Hij gaf zichzelf. Hij gaf alles. En dat wil Hij nog doen. Bid daarom om herstel, vernieuwing, bekering en gezondheid in Zijn Naam. Hij geeft graag en in overvloed. Vaak is dat meer dan we durven vragen. Dus waarom niet gewoon doen? </p>Alinehttp://www.blogger.com/profile/13529594626296000387noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-606790680356838275.post-44908255255482605352021-02-11T15:14:00.006+01:002021-02-11T15:14:46.697+01:00Mijn opa, dank je wel voor wie je was<p> <a name="_Hlk63932370">Mijn opa. Hij was van 1906 en 68 toen
ik werd geboren. In zijn werkzame leven busschauffeur, maar daar ben ik me nooit echt bewust van geweest. Hij was stapel op me, al vanaf het allereerste begin.
Misschien omdat ik vernoemd was naar zijn vrouw, mijn oma? Of omdat ik leek op z’n
enige dochter, mijn moeder? Opa was dol
op de tuin, hield kippen, echt een megaschuur vol! En later, toen het teveel werd, fazanten. Hij
at graag vis en elke dag een bordje rijstemeel, net als ik nu doe! Hij zat altijd stil te luisteren naar de dominee vanuit het kastje, maar ging, in
mijn beleving, nooit mee naar de kerk, waarom weet ik eigenlijk niet, maar oma
zat altijd alleen. Ik mocht vaak bij haar zitten, bank 20, daar zat ze op het
hoekje. En daar bleef ze zitten, ook na opa’s dood. </a></p><p><a name="_Hlk63932370">Opa zat graag op
zijn eigen stoel, okergeel wastie en het had grote armleuningen. Hij zat dan
voor het raam en naast de radiator, dat was toen een hele brede hoge kachel, waar je
heerlijke warmte van kreeg en met je hele rug tegenaan kon zitten. Maar ’t
liefst zat ik bij opa op schoot. Opa was een erg stille man, maar kon me soms
opeens een aai over m’n hoofd geven en zei dan liefdevol: "Mien deerntie". </a></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bookmark: _Hlk63932370;">Hij was een man van
weinig woorden, ging stil zijn<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>weg, deed
wat gedaan moest worden en was veilig. Heel erg veilig. Ik wist precies wat ik
aan hem had. En wist: bij opa is het goed te zijn. Bijna elke woensdagmiddag en
zaterdag was ik bij opa en oma. Ik zong, speelde blokfluit of speelde met mijn
nichtjes. Maar nooit ging ik weg zonder even bij opa te hebben gezeten. Hij
keek naar buiten en stak zijn hand op naar iedereen die naar binnenkeek. Dat
was mijn opa, stil, teruggetrokken maar veilig en vriendelijk. En terwijl de
beperkingen hem zwaar vielen, slecht kunnen lopen, weinig meer horen, vergeetachtig
worden met de daarbij behorende dingen als afscheid nemen van zijn kippen, zijn
auto en van een gezond lijf bleef opa voor mij opa. En ik? Ik bleef zijn
deerntie. En voor mij was dat genoeg. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal">Zijn overlijden overrompelde me enorm. We waren op vakantie en juist die dag zou hij met oma bij ons komen. Wát keek ik daar naar uit. Maar opa kwam niet. Hoe heftig was dat voor me! Maar wat een troost, waarmee ik nu leven kan is dit: mijn opa hield van mij.
Hij heeft me geleerd wat het is om je veilig te kunnen voelen bij de ander. Om
te kunnen vertrouwen, lief te hebben en te genieten van iemands aanwezigheid.
Want hij was mijn opa. En ik zijn deerntie.</p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bookmark: _Hlk63932370;">Dank je wel opa,
voor de mooie jaren die je me gaf. Dank je wel voor wat je me leerde, wat je me
in de stille, kostbare momenten liet zien en vertelde. Dank je wel voor de intense
verbondenheid die we met elkaar voelden. Dank je wel dat je mijn opa was. En ik
jouw deerntie. </span><o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><span style="mso-bookmark: _Hlk63932370;"><br /></span></p><p class="MsoNormal"><span style="mso-bookmark: _Hlk63932370;">Geschreven nav de opdracht van mijn cursus Rouwconsulent. </span></p>Alinehttp://www.blogger.com/profile/13529594626296000387noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-606790680356838275.post-11355393468390742702021-02-04T13:31:00.004+01:002021-02-04T14:37:00.206+01:00Stop het gevecht, omhels je situatie<p>Terwijl mijn oren licht suizen en het kussen één oor helemaal doof maakt, open ik voorzichtig mijn ogen. Gelukkig, het lampje doet het nog. Ik sluit mijn ogen weer en haal eens diep adem. Mijn hand onder mijn buik gedraaid, stevig tegen mijn lijf aangedrukt en ik draai maar gewoon even helemaal op mijn buik. De hand ondersteunt mijn rug, maar niet heel lang kan ik zo liggen. Het is mijn lighouding als ik onrustig ben. Alsof ik dan met heel mijn gewicht mijn matras in zak. Alsof dat helpt. Maar eigenlijk helpt niets. Al sinds ik corona had, is dit mijn manier van in slaap vallen. De onrust neemt toe naarmate ik slechter slaap. Want stel dat ik wakker word en niet meer kan slapen? Ik heb al verschillende keren op een uiterst vroeg tijdstip beneden gezeten. Want eenmaal wakker, dan wil mijn lijf actie. Om zo de onrust weg te werken. Maar ondertussen word ik steeds meer moe 😓</p><p>Stil wacht ik tot het kloppen van mijn hart, wat zich uit in gebons in mijn oren, wat minder wordt. Ik tel mijn hartslag, probeer hem zo zachtjes aan wat te laten zakken. Ik zing in stilte een psalm, psalm 84 deze keer, alle verzen. Dat helpt me te richten op mijn Koning in plaats van op mijn onrust. Want die relatie wil ik voeden en niet mijn angst. </p><p>Dan is daar opeens die gedachte. Of is het een stem in mijn hart? Ja, ik geloof het echt. God komt heel persoonlijk tot mij en spreekt mij aan. Een liefdevolle vermaning klinkt in mijn hart en resoneert in mijn hele lijf. Woorden die ik niet mag vergeten! </p><p></p><blockquote>'Mijn lieve dochter. Stop nu toch eens met dat vechten. Je bent alleen maar aan het vechten tegen alles wat er gebeurt en gebeurd is. Stop er maar mee, je wint het toch niet. Omhels deze wereld, met alle lellende die er in is. Omhels deze wereld, want Ik heb hem gemaakt en Ik houd hem vast. Omhels de situatie waar je in zit en geef Mijn liefde en genade door aan anderen. Door een glimlach, een positief woord, door liefde te geven die je van Mij hebt ontvangen. En ja, terwijl jij Mijn wereld omhelst, houd Ik je vast. Ik draag je door deze moeilijke tijden en Ik houd alles in mijn hand.' </blockquote><p></p><p>En met dat deze woorden zich één maken met mijn lijf en geest komt er een rust over me die ik in tijden niet gehad hebt. En met de zekerheid dat God me vasthoudt, voel ik dat het me lukt om deze wereld te omhelzen, corona te omhelzen, onze situatie te omhelzen en de beperkingen te omhelzen. En ik ervaar dat ik kracht krijg om dwars door die situatie's heen het verschil te maken. Ik voel mijn vechtlust tegen alle maatregelen verdwijnen. Ik hoef helemaal niet te vechten. Het is Gods strijd. Ik hoef eigenlijk helemaal niets. Hij houdt me vast en door Hem kan ik worden wie Hij wilt dat ik ben. </p><p>Die nacht slaap ik weer niet in één keer door. Maar de momenten dat ik wakker lig, ervaar ik zo Zijn aanwezigheid dat ik rustig kan blijven liggen en mag genieten van het feit gedragen te worden. En denk ik na. Is omhelzen hetzelfde als accepteren? In zekere zin wel, maar voor mij voelt het nu niet alsof ik alles klakkeloos aan ga nemen van wat moet. Ik blijf kritisch kijken naar alles wat er gebeurt, maar boven alles staat Mijn Heere, die vasthoudt en draagt. Dat wist ik al, maar weet dat nu uit eerste Hand. Hij, de God van vrede en rust geeft dan ook rust. </p><p>Als ik van de wekker wakker wordt (!) en peins over deze bijzondere nacht, komt als bevestiging het lied van Matthijn Buwalda in mij op. <a href="https://www.youtube.com/watch?v=0_eEn2OQTHA" target="_blank">Klik hier maar even</a>, de tekst lees je hieronder. </p><p style="text-align: center;"><span style="font-family: inherit;"><span face="-apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"" style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;">Sterke held</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><span face="-apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"" style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;">Ik kijk naar jouw gevecht</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><span face="-apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"" style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;">Je sterke rug lijkt elke dag</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><span face="-apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"" style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;">Een beetje minder recht</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><span face="-apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"" style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;">Geef je hand</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><span face="-apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"" style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;">En geen gebalde vuist</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><span face="-apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"" style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;">Ik kan niets geven</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><span face="-apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"" style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;">Zo lang jij voor Mij je handen sluit</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><span face="-apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"" style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;">Je kunt de strijd tegen jezelf niet winnen</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><span face="-apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"" style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;">Al vecht je door tot aan de dood</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><span face="-apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"" style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;">Je kunt er niets tegen beginnen</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><span face="-apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"" style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;">Dus waarom houd jij je groot?</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><span face="-apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"" style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;">Staak de strijd</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><span face="-apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"" style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;">Dit is niet langer jouw gevecht</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><span face="-apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"" style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;">Verlies jezelf</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><span face="-apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"" style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;">Dan win je echt</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><span face="-apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"" style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;">Geef het aan Mij</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><span face="-apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"" style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;">Stop je verzet</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><span face="-apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"" style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;">Staak de strijd</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><span face="-apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"" style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;">Die Ik gewonnen heb voor jou</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><span face="-apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"" style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;">omdat je die nooit winnen zou</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><span face="-apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"" style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;">Geef het aan Mij</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><span face="-apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"" style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;">En word gered</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><span face="-apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"" style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;">Sterke held</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><span face="-apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"" style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;">Geef mij je woede maar</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><span face="-apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"" style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;">Als jij je over geeft</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><span face="-apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"" style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;">Ligt hier de overwinning klaar</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><span face="-apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"" style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;">Laar het los</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><span face="-apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"" style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;">En geef je last aan Mij</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><span face="-apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"" style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;">Ik heb gevochten aan een kruis</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><span face="-apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"" style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;">zodat je vrij kunt zijn</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><span face="-apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"" style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;">Als je uitgeput bent</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><span face="-apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"" style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;">Kom tot Mij</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><span face="-apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"" style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;">Als je moe gestreden bent</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><span face="-apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"" style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;">Ik sta aan jouw kant</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><span face="-apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"" style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;">Als je stil kunt zijn</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;" /><span face="-apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, "Noto Sans", sans-serif, "Apple Color Emoji", "Segoe UI Emoji", "Segoe UI Symbol", "Noto Color Emoji"" style="background-color: white; color: #666666; font-size: 16px; text-align: start;">En je Mij als God erkent</span></span></p>Alinehttp://www.blogger.com/profile/13529594626296000387noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-606790680356838275.post-24937271212363212752021-01-29T15:01:00.005+01:002021-01-29T15:06:06.744+01:00Over mantelzorgen gesproken<p>Het wordt tijd dat ik de agenda er maar eens bij ga pakken. Na maandenlang haast geen afspraken, is het deze week een volle week. En met dubbele gevoelens bekijk ik de twee pagina's. Eigenlijk is dit niet zoals ik zou willen. Leuk, erg leuk, lunchen bij een vriendin. Daar kijk ik echt naar uit en die afspraak staat al heel lang. Net als de meeting met mensen die zorg dragen voor iemand, waarin het vooral zal gaan over mantelzorg. Handvatten daarover zijn altijd welkom. Dus ook dat is een goed idee.</p><p>Maar na die twee afspraken is er ongemerkt nog wat bijgekomen. Want, je raad het nooit, we hebben onze PGB voor Rob weer terug! Ergens tijdens onze quarantaine belde het CIZ en bood gewoon PGB aan. Omdat Rob per 1 januari naar de WLZ zou gaan. Hoort standaard PGB bij. Tjonge, ik was er compleet van van de kaart. Ook omdat de WMO geen geld voor hem beschikbaar wilde stellen... </p><p>Maar wat een geregel! Er werd zelfs een afspraak gepland voor een meeting met de zorgconsuelente van het zorgkantoor. Maandagmorgen zat ik twee uren achter het scherm informatie op te slaan en op te schrijven over wat er allemaal van me werd verwacht. Waardoor ik de rest van de week druk was met de zorgverleners, die we grotendeels wel hadden aangehouden maar zelf betaalden vorig jaar. Zorgovereenkomsten, handtekeningen verzamelen, doelen beschrijven en hoe ga je dan begeleiden zodat je die doelen haalt? De rest van de week was ik daar veel mee bezig. Allemaal dingen die ik zondag niet in mijn agenda zag staan en eigenlijk ook niet had bedacht. </p><p>Als ik donderdag ook nog een gesprek heb met en over mensen die me erg na staan, ben ik voorlopig wel weer even klaar met praten over mantelzorgen. Dus dan de praktijk maar eens testen. Rob is diezelfde donderdag ziek. Met enorme hoofdpijn ligt hij beroerd te zijn. En als hij zich zo voelt is hij direct weer klein, dan zakt zijn sociale leeftijd naar het peuter zijn. Heel intensief is dat. Jammer, mijn dag voor mezelf was al onderbroken door dat gesprek, maar nu zou het helemaal niets meer worden. Daarnaast zorgde het besluit van het maatje van Rob ervoor dat ik de hele donderdagavond weer in alle staten van paraatheid was. Ze zou niet meer komen, vertelde ze hem op de app (!) en Rob is zo vreselijk teleurgesteld en boos dat het mij enorm pijn doet. Zijn conclusie na drie maanden een maatje te hebben gehad? -Nu ik weet hoe het is om een vriend te hebben, voel ik me nog meer alleen. </p><p>En zo aan het einde van deze intensieve week zucht ik eens diep en vraag me af hoe dit toch zo kon gebeuren. Gewoon ook haast de hele week over één en hetzelfde thema. Vóór corona was dit overigens vrij normaal. Ik ben het gewoon niet meer gewend! </p><p>Dus toen ik vanochtend, helaas, om half zes wakker werd, een paar uur later alweer klaar was met de dag en tegen mijn man zei dat ik zin had om wat geks te doen, heb ik de stoute schoenen aangetrokken en hem mijn grootste verlangen verteld: </p><p>-Laten we weggaan. Ik ben deze puinhoop van een wereld zo zat. 😥 Dus gingen we, gewapend met goede schoenen. Het bos in. <strike>Omdat hij niet naar zee wilde</strike>. De regen leek me extra leuk hierin. Soms is lopen in de regen alsof alles van je af spoelt. Maar tot grote opluchting van mijn man stopte de regen nog voor we weggingen. Ik heb gestampt in de plassen, gegleden door de modder, mijn schoenen laten zinken in de zachte, kleiachtige grond. Boomschors bevoeld, modder fijngeknepen. En eindelijk voelde ik me weer eens gewoon zoals ik ben: lekker gek. Ofwel Gods eigen kind. Eén met de Schepper dankzij Zijn onmisbare schepping. </p>Alinehttp://www.blogger.com/profile/13529594626296000387noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-606790680356838275.post-87457692142873039202021-01-21T14:23:00.003+01:002021-01-21T14:46:49.702+01:00Dubbele focus<p>Vandaag ben ik te gast bij Willeke in huis. Sterker nog, naast gast ben ik tegelijk ook gastvrouw. Gelukkig belde ze gisteren nog even ter herinnering.</p><p>-Als je er morgen tussen half negen en half tien bent is dat goed. En terwijl ze doorratelde over wat er ging gebeuren en wat ik moest weten, kraakten mijn hersenen aan alle kanten. Wát vergeet ik hier? Dus vraag ik of ze me helpen kan. En ja hoor, ik had beloofd de hele dag in haar appartement te zijn om de mannen op te vangen die een nieuwe ketel zouden plaatsen. Oh ja! Het begint me te dagen. De agenda is zó leeg, dat ik gewoon vergeet te kijken of er wat in staat. Maar dit staat er inderdaad: 'de hele dag bij Willeke'. </p><p>Gisterenavond alvast mijn tas gepakt. De donderdag is mijn dag, dus wat mee moest was niet moeilijk. Mijn laptop, mijn ik-werk-aan-mezelf-boekje, de Schrijfbijbel, stilletijd boekje, wat eten. Eten? Oh help, geen eten in huis. Geen groente voor een salade of zo. En brood eet ik niet echt, dus daar moet ik nog even wat op verzinnen. </p><p>Met een veel te zware fietstas verplaatste ik me vanmorgen in alle vroegte een aantal kilometers verder. Ik hijs mijn grote, zware tas uit de rechterkant en haal uit de andere kant mijn laptop. Ik klauter de trappen op en nog voor ik goed en wel voor de voordeur sta, word ik al aangesproken. Of ik de bewoner ben. Vandaag wel, grijns ik en doe de deur open. Ze hoeven niet alles te weten hè, die werklui. Ze stomen achter me aan de gang in en gaan direct keihard in overleg. Ik sluit de deur van de woonkamer en laat mijn tassen zachtjes op de bank vallen. Mijn taak zit er feitelijk al op, ik heb de deur voor ze open gedaan. Maar het wachten tot ze klaar zijn, is minder snel geregeld. Ik kom er achter dat ze eerst alle appartementen langs gaan, overleggen, dan overal de nieuwe ketel plaatsen en dan nog een nieuwe afzuiger. Regelmatig, als alles heel stil is in de gang, sluip ik de kamer uit, spiek om het hoekje en ren naar het toilet. Geen haar op mijn hoofd, of, geen man in de gang die mij zal horen plassen! 😆 Ik werk in stilte heerlijk aan mezelf, doe Bijbelstudie en maak deze blog. Wat een rust, wat een weldaad. Niemand heeft me hier nodig, niemand is er die me stoort. </p><p>Mijn Ik-werk-aan-mezelf-boekje getiteld <a href="https://www.derankveenendaal.nl/nl/boeken/9789490489571/zicht" target="_blank"><b>Zicht</b></a> gaat vandaag over focus. Activiteiten plannen, doelen uitschrijven en je focus houden bij dat wat belangrijk is. Dat vind ik zó lastig! Ik ben zo gewend overal op in te springen bij wat er gebeurt, wie me nodig heeft en daarmee alles wat voor mezelf belangrijk is aan de kant te zetten. En toch, al lezend merk ik dat het misschien wel goed is, dat plannen en doelen stellen. Maar jaar- en kwartaaldoelen, nee hoor, dat kan ik niet. Stel je voor, ik leef al jaren met de dag en zou deze dag een jaardoel moeten omschrijven? Maar dan opeens is het er toch. En opeens is er nog een. Twee doelen binnen een halve minuut. Ik verras mezelf. Wat rust niet al met je creatieve brein doet hè 🙊</p><p>Dit jaar wil ik dolgraag een PostHBO opleiding gaan doen, schriftelijk, in eigen tijd en ruimte, maar ook dit jaar graag afronden. Ik verdiep me er nog eens goed in en weet dan, ja dit wil ik! En ja, dit ga ik ook doen! Vanavond nog even goed thuis doorspreken en dan inschrijven maar. Doel twee is een mooie woning vinden voor onze Rob. Beschermd wonen, maar met zijn grenzen van privacy en zelfstandigheid. Wordt nog een hele klus, maar de indicatie voor 24/7 is binnen en vanuit het niets krijgen we een clientondersteuner en een consulente zodat ik niet veel zelf hoef te doen en al helemaal niet het wiel hoef uit te vinden. Hoop ik... </p><p>Tevreden zit ik een uurtje later aan de koffie, bezorgt door <a href="https://thuislunchenmetlef.nl/homepagina/" target="_blank"><b>LEF smoothie en lunch in Veenendaal.</b></a> Ook de salade hebben ze bezorgd en een stevige proteinesmoothie. Wat een verwennerij! Wat een heerlijke dag. Hier krijg ik echt weer wat energie van. </p><p>De Bijbelstudie is van <a href="https://www.izb.nl/focus" target="_blank"><b>Focus</b></a> en gaat vandaag over Jezus aan de oever van de zee. Hij spreekt de discipelen aan, geeft ze een tip en belooft dat het goed komt. Hij nodigt ze uit om samen te eten, zowel van dat eten dat al op het vuurtje ligt, als van de vissen die de discipelen dankzij Hem hadden gevangen. Jezus als liefdevolle, zorgzame Vriend, die alles voor me heeft maar toch ook dat wat ik meeneem gebruiken wil. </p><p>Het komt mooi samen vandaag. De Focus is wel duidelijk: 'Wees gehoorzaam aan de opdracht van Jezus en doe in het dagelijks leven ook wat bij je hoort en bij je past.' Grote kans dat het op elkaar aansluit. En zo kom ik vandaag, in alle rust, tot mijn doel. De focus is Jezus, ook in de alledaagse dingen, maar ook in jaardoelen. Wat Hij allang overziet trouwens. Gelukkig maar, want ik leef met de dag. Ook een advies van Jezus 😇</p><p><br /></p><p><br /></p>Alinehttp://www.blogger.com/profile/13529594626296000387noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-606790680356838275.post-88783729146471983632021-01-14T11:49:00.015+01:002021-01-14T12:10:58.582+01:00Jezus regeert<p><span style="background-color: #cfe2f3;">'<span style="color: #666666; font-family: Neucha; font-size: 16px;">Nog een dag, dan is het huis weer voor onszelf, heb ik af en toe het huis weer alleen en kunnen we weer wonen op de plek die daarvoor is bedoeld.'</span></span></p><p><span><span style="background-color: #cfe2f3; color: #666666; font-family: Neucha;">Hiermee eindigde ik mijn vorige blog van o zo 2020. Want dat is wat ik dacht dat er ging gebeuren. Maar niets is wat het lijkt. Diezelfde dag kwam manlief thuis met wat klachten als hoesten en moe. Logisch, na zo'n verbouwing klap je toch een beetje in, niet waar? Maar de klachten bleven en verergerden en vanaf toen zaten we zomaar opeens in quarantaine. Dolblij waren we dat het niet wat eerder gebeurde! Dan had zoveel niet door kunnen gaan! Nu konden we volop genieten van onze nieuwe keuken, de houtkachel en ons oude maar o zo vertrouwde bankstel. Maar het voelde wat vreemd. Niet thuis. En het was natuurlijk een verplicht nummertje, dat thuisblijven. Niets aan dus. Al het werk wat ons wachtte probeerde ik nog netjes te doen, maar vermoeidheid nam de overhand en de spierpijn die bij mij kwam opzetten was verre van normaal. Met totaal andere klachten, was de diagnose hetzelfde. Corona. Ook de jongens deden goed mee. En zo duurde het twee weken voor we weer naar buiten zijn gegaan. We brachten, net als vele anderen Kerst in afzondering door. Reikhalzend keek ik uit naar de dag dat ik weer klachtenvrij zou zijn en naar buiten mocht. Maar o help, zo simpel ging dat niet. Ergens was een blokkade ontstaan die me toefluisterde dat het buiten eng was. Er kwam een enorme onrust in mijn lijf die zich uitte in paniekaanvallen 's nachts. Als het donker dreigde, de straat in dikke duisternis was gehuld, mijn slaapkamer aanvoelde als een gevangenis en heel mijn lijf en geest protesteerden bij elk rustmoment die ik nam. Rust? Niets ervan. Actie! Bewegen! De manier om de onrust uit mijn lijf te krijgen. Maar ondertussen zag ik er enorm tegenop naar de super te gaan, te moeten gaan werken, helemaal in m'n uppie, zelfs zonder klanten! en weer bij al die andere mensen te zijn. Dit was echt heel raar. Ik herkende mezelf niet meer. Alles was anders geworden na twee weken binnen zitten. Mijn huis was anders, mooi maar best wennen en dat gaf een soort van vakantiegevoel. Mijn lijf deed gek, na de rust en het ziek zijn van twee weken, alsof ik op vakantie was in eigen huis. Dus dan zal buiten in deze grote donkere wereld ook wel alles anders zijn.</span></span></p><p><span style="background-color: #cfe2f3;">Ik ben als eerste naar de Ekoplaza gegaan. Gewoon omdat ik het daar niet druk verwachtte. Dat zou ik toch wel aan kunnen? En ja hoor, dat ging prima. Die ene klant achter me, dat was vooral gezellig. En langzaam maar zeker kwam ik tot de ontdekking dat de wereld niet zo heel gek anders was geworden in de afgelopen weken. Niet anders. Wel wat gekker. De mensen zijn niet meer zo vriendelijk, de meesten kijken me angstvallig aan, houden fikse afstand, of, onherkenbaar als ze zijn met zo'n mondkapje, ze komen te dichtbij zonder vriendelijk te doen. Het sfeertje van ik-voor-mezelf-en-jij-zoekt-het-maar-uit heeft absoluut de overhand gekregen. Angst lijkt te regeren en de onrust in mijn lijf doet daar lekker aan mee. </span></p><p><span style="background-color: #cfe2f3;">Maar ho, wacht even, spreek ik mezelf toe. Wat nou angst regeert! Daar is toch zeker helemaal niets van waar? God regeert. Ik hoef niet bang te zijn, want Hij staat voor mij, achter mij, boven mij en onder mij. Hij is om mij heen en vooral ook in mij. Zijn Vrede en Licht regeren in mij en door mij heen. Ervaar ik dat steeds, leef ik steeds zo? Nee, de onrust neemt nog regelmatig de overhand. Want wat kan ik anders zeggen dan dat deze, door Zijn hand geschapen, wereld knettergek lijkt te zijn geworden? Maar toch weet ik: ik -en jij-, wij hoeven niet bang te zijn. Bij Hem zijn we veilig, wat er ook gebeurt. En ik moedig mezelf aan dát te blijven geloven, Hem te blijven zoeken en vinden, de relatie open te houden, het lijntje kort te houden en in Zijn aanwezigheid te schuilen. Hij is mijn enige houvast. Hij is mijn Koning. Niet corona regeert, niet de angst regeert maar Jezus regeert. Zelfs dwars door onrust en duisternis heen regeert Hij met Zijn vrede en Licht in mij. Duizendmaal Dank o Heer!</span></p>Alinehttp://www.blogger.com/profile/13529594626296000387noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-606790680356838275.post-89131413466790881712020-12-10T09:23:00.002+01:002020-12-10T09:23:26.693+01:00Handen uit de mouwen! Verbouwing afgerond, week 5<p>Gelukkig had mijn val op de nieuwe plavuizen geen consequenties. Voor de plavuizen dan. Ze hebben keurig stil gelegen en zijn geen duimbreed geweken. Wat een opluchting! </p><p>Inmiddels zijn we weer een week verder. De laatste dag is aangebroken van een intens vermoeiende verbouwing. Maar we hebben het gered! </p><p>De plavuizen zijn gelegd en gevoegd. Best een hele klus, als je rekent dat de plavuizen het formaat van 120 bij 60 cm hebben. Had de aannemer dat geweten, dan had hij er een mannetje bij geregeld. Nu is hij een dagje langer bezig. Op zich niet erg, want de muren, het stucwerk, droogde niet zo snel als we zouden willen. En, zo legt de beste man uit, op nat stucwerk kun je niet sauzen. Maar het betekend wel dat zijn nieuwe klus vertraagd wordt. </p><p>Op maandagmorgen maakte de aannemer zich klaar om alle muren en het plafond te gaan sauzen. Afplakken is daarbij de grootste klus. Als ik 's avonds na het werken thuiskom, is iedereen een beetje in de mineur. Wat blijkt nu? De spuitmachine van de aannemer deed het niet. De hele middag is hij en later samen met mijn man bezig geweest dat ding aan de praat te krijgen, maar helaas, het had geen resultaat. Ergens verbaast het me niet. Ik had al zo'n voorgevoel. En ach, hoe erg is het? Jammer van de tijd, maar morgen is er weer een nieuwe dag. Dat hoofd van mij blijft ondanks deze verbouwing behoorlijk vrouwelijk. Want zo heel makkelijk is het natuurlijk niet hè. Uiteraard kan er dinsdag gesaust worden, maar woensdag komen ze de keuken plaatsen. Handig is het dat de saus dan droog is! En met een beetje pech moet alles met de hand gerold worden, tenzij de aannemer een spuitmachine kan lenen. En daarnaast, door deze tegenvaller wordt de volgende klus van de aannemer weer een dag uitgesteld. Best sneu voor die mensen... </p><p>Maar toch krijg ik gelijk: uiteindelijk komt het goed. Spuitmachine geleend, dinsdagmiddag klaar, de saus was goed droog en de keukenboer werkt keihard. Ik moet zeggen dat ik het niet meer zo zag, de weken hiervoor. Ik kon niet zo goed meer door de bende heen kijken en werd er behoorlijk moedeloos van. Het moment dat de rest het dan ook niet meer ziet zitten komt de positiviteit bij mij weer bovendrijven en kan ik weer denken dat het wel goed komt. (eventjes). Oh, die rare kronkelhersenen van mij! </p><p>Maar wat ik al zei: uiteindelijk komt het goed. De keuken staat, de houtkachel ook -oh heerlijke warmte!- de gordijnen worden op dit moment opgehangen. Nu aan het werk. Na vijf weken werken met het hoofd is het goed de handen uit de mouwen te steken en weer normaal te gaan doen. Nog een dag, dan is het huis weer voor onszelf, heb ik af en toe het huis weer alleen en kunnen we weer wonen op de plek die daarvoor is bedoeld. Wat een zegen! </p><p><br /></p><p><br /></p>Alinehttp://www.blogger.com/profile/13529594626296000387noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-606790680356838275.post-51321985726637329652020-12-03T09:22:00.005+01:002020-12-03T09:22:40.235+01:00Over sociale eenzaamheid, mondkapjes en verbouwen. Week 4<p>En weer zijn we een week verder. Nog acht dagen te gaan! Het einde komt in zicht, maar ik zie het nog niet zo. Het lukt me niet om te denken aan het feit dat de keuken er straks staat, wij weer in de woonkamer en keuken kunnen zijn en ons warmen aan de vloerverwarming en, eerst vooral, onze houtkachel.</p><p>Dat lukt me nu nog niet, nu ik boven zit op de oude kamer van Jorike, naast de kachel, met ijskoude handen en de tocht langs mijn tenen en benen omhoog voel kruipen. Het lukt me nog niet als ik de schuur bekijk, vol met boodschappen en keukengerei, borden, pannen en wat al niet nodig is voor vijf weken kamperen in eigen schuur. </p><p>Meest van tijd lukt het me wel. Kan ik positief denken en weten dat het goed komt. Maar dat is momenteel een beetje weg. Weggewaaid in een zucht van de wind, zo opeens, foetsie. En ik vraag me verbaasd af, is dat nu alleen om die verbouwing? Ik bedoel, we zijn toch aan het opbouwen? De muren zijn klaar, de vloerverwarming ligt en de plavuizen zijn al een heel eind betegeld. De aannemer doet super zijn best, mijn mannen ook. En toch voelt alles zo mat, zo koud, zo niet thuis. Je zou zeggen: het zien van zo'n prachtige vloer moet voldoende boost geven om energie van te krijgen. Maar helaas, zo werkt het momenteel niet. Zelfs de opbeurende woorden van mensen om me heen die me beloven dat alles goed komt, helpen niet. </p><p>Nee, het is niet alleen de verbouwing. Het is ook het donkere van het jaar, de korte dagen, de corona en al die regels die ons opgelegd worden. Ik ervaar een enorm stuk sociale eenzaamheid, terwijl ik me er ook niet toe kan zetten met iemand contact te zoeken. Heel raar. En het is de mondkapjesplicht, waardoor ik haast nergens meer heen kan zonder beslagen bril. Ik voel me dan enorm onnozel en gehandicapt, want zonder bril zie ik ook niets met een sterkte van bijna -10. Dat moment dat je probeert een muntje in het karretje te doen waarop iemand dan roept dat de karretjes los staan... Of wanneer ik mijn stronken broccoli (hopelijk zijn ze inderdaad zo groen als lijkt) tegen het spatscherm aanduw, in plaats van erdoor heen. Het meest onlogische en maffe gebod ooit, een mondkapje op waardoor je klachten als hoofdpijn krijgt en zuurstof tekort, je eigen troep inademt en frisse lucht te kort komt. En dus met bril niets meer ziet. Zo is ook boodschappen doen een heel erg energie rovend gedoe.</p><p>Om bij thuiskomst ook weer stevig te moeten nadenken over wat wel en niet kan. Zo kunnen we momenteel niet door de achterkant, terwijl dat eerst moest. Zo mochten we gisterenavond de net gelegde plavuizen niet belasten en sprongen we weer via het toilet de trap op. Net als vorige week. En maar nadenken, nadenken, nadenken... Oplossingen bedenken. Dingen voorzijn. Denk aan Rob, die echt geen mondkapje op kan doen en behoorlijk agressieve taal naar me uitslaat, dreigend dat ook te doen tegen zijn meerderen buitenshuis. Gelukkig dacht de huisarts goed mee en heeft hij nu een brief op zak met toestemming voor een faceshield. Wat was hij, wat waren wij blij en dankbaar! </p><p>Gisterenavond besloten we boven te eten. Het was te koud in de schuur omdat we niet bij de thermostaat konden, we mochten niet op de plavuizen lopen hè... Gewapend met tas met eetgereedschap neem ik de grote stap het toilet in. Dan vanuit dat kamertje de trap op. Met dat ik de leuning vastgrijp om mezelf omhoog te helpen, glijdt mijn voet van de trap, schiet mijn hand van de leuning en knal ik neer op, jawel, de net gelegde plavuizen. Ik weet me geen raad! Alle pijn negerend, raap ik alles bij elkaar, gooi het terug in mijn tas en stap zo snel mogelijk van die tegels af! Hoe het kon gebeuren? Ik weet het nog steeds niet. Wat ik wel weet is, dat ik geen mondkapje op had en mijn bril volslagen helder was. Dát was toen even niet het probleem... </p><p><br /></p>Alinehttp://www.blogger.com/profile/13529594626296000387noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-606790680356838275.post-24407019140172101612020-11-26T10:31:00.000+01:002020-11-26T10:31:27.777+01:00Komt dit echt nog goed? Verbouwen week 3<p> Met een zucht kijk ik om me heen. Werkelijk, wat een chaos. De kapotte vloer onder mijn tenen kraakt en zonder dat ik het wil neem ik wat stukjes mee naar boven. Mijn inmiddels witte pantoffels schop ik uit en ik zak op mijn bed. Hier is tenminste alles nog een beetje normaal. Bekend terrein. Verder voel ik me een vreemde in eigen huis.</p><p>Het was een week van veel overleg. Vragen over de nieuw te leggen leidingen, vragen over de vloer, de vloerverwarming en de opdracht binnen te blijven. Met de aannemer onder de vloer is veiligheid het eerste wat voorop staat. Dus thuiszijn en alert zijn is de opdracht. </p><p>Maar inmiddels ligt ook deze week achter ons. Als ik nu naar beneden loop stap ik op een mooie dikke laag egaline. Perfect glad, schitterend kleurtje (betonlook) en klaar voor de vloerverwarming. De witgepleisterde muren zijn geweldig mooi gestuct en alles ziet er mooi en stralend uit. </p><p>- Grappig woord eigenlijk, stucen. Ik heb het zojuist even opgezocht op ons www. De stukadoor stuct. Vandaar dat ik in mijn vorige blogje de mogelijkheden open liet. Is het nu stucen, stuken of stucken. Inmiddels weet ik het dus: het is stucen. Door de stukadoor. Met een k. Dit even terzijde, het is maar dat je het weet -</p><p>Met een geegaliseerde vloer - met egaline wordt er dus geëgaliseerd en niet geëgalineerd 😅 - en witte muren zijn we er nog lang niet, maar... we gaan weer aan het opbouwen. En dat is echt een heel erg prettig idee. </p><p>-Kijk zo. Voorzichtig neem ik een grote stap, de toiletruimte in. -En dan nog één, je kunt je dan aan de leuning omhoog hijsen. Rob kijkt ingespannen hoe ik dat doe. Dan gaat hij. Een grote stap, een voet in het kleinste kamertje, een voet op de traptrede, leuning vastgrijpen en ja hoor! Opgelucht zucht hij. Dus zo moet het vanavond? Oefening geslaagd!</p><p>Het is de dinsdag, de dag van de egaline. De aller-aller-allergrootste prutsdag tijdens dit alles. Poeh, wat vind ik dit spannend. En Rob dus ook. De hele dag brengen Geert en ik door in het huis van Willeke, waarvoor dank schat! Man en Rob komen na hun werk ook en samen eten we daar en hangen wat voor de TV. Kamp Koningsbrugge, echt zó interessant om te kijken! Net voor acht uur vertrekken we weer. Want van de aannemer mogen we om acht uur weer in ons eigen huis. En dan komt het. In de schuur pakken we alles wat nodig is voor boven. En als we er allemaal klaar voor zijn gaan we, in een rijtje. Door de voordeur. Stukje lopen tot de egalinelijn, grote stap in het kamertje, grote stap op de trap. Eerst, Geert. Dan Rob. Dan ik. Het gaat goed! Wij kunnen dit. Top gedaan boys!, roep ik opgelucht.</p><p>Niet doorvertellen hoor, maar stiekem had ik vannacht ook al geoefend. Het was donker. Niemand zag het. Maar daarna sliep ik lekkerder. 😏 </p>Alinehttp://www.blogger.com/profile/13529594626296000387noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-606790680356838275.post-90695995224627227302020-11-19T13:48:00.009+01:002020-11-19T13:52:34.042+01:00Aftellen, nog 22 dagen verbouwen. Week 2<p>- En zie, het was morgen geweest en het was avond geweest, de veertiende dag. Met een zucht schuif ik in mijn bed en kijk mijn man aan. - Nog 22 dagen te gaan. Maar hij schudt zijn hoofd. Tien dagen geweest, nog 15 te gaan. Telt hij de weekenden niet mee! Maar, juist die dagen zitten we toch veel in de schuur en boven? Dus ik blijf er maar bij: nog 22 dagen te gaan. </p><p>We tellen af ja. Nu al. Steeds al. Het klinkt fijn dat we al bijna de tientallen in gaan in plaats van de twintigtallen. Het klinkt goed dat de dagen die geweest zijn steeds hoger worden. Zijn we ongeduldig? Nee hoor, we weten de planning. Maar het helpt om te zien dat er een einde aan komt.</p><p>Inmiddels is de aannemer de plafond en muren aan het stucken of stuken of zelfs stucen. Ziet er lekker strak uit, ook al is het nog lang niet klaar. Wat is dat veel werk zeg. Ondertussen zijn wij druk in overleg met de mensen van de vloerverwarming (VTE, Verwarmingstechniek Ede). Want de vloer is niet zo heel geschikt voor verwarming. Dun laagje egaline, verder beton, ook een dun laagje en daaronder vooral gruis. Dus aansmeren die boel. Wisten we al maar dat minsten 18 mm daarvoor nodig is, is een heel ander verhaal. Qua kostenplaatje en tijd. En praktisch! Hoe komen we volgende week ooit op onze slaapkamers? De aannemer oppert een ladder. Direct zie ik groen en paars. Ik ben namelijk nogal gevoelig op grote hoogtes. (Dat klinkt beter dan dat ik zeg dat ik hoogtevrees heb. Het is vergelijkbaar 😒) Boven de tien centimeter begin ik al aardig te wieberen... Nou ja, nog een week om een oplossing te bedenken. </p><p>Wat nu belangrijk is, is de rust bewaren. Voor onszelf, voor Geert, maar vooral voor Rob. Gisteren kwam hij naar me toe en mopperde over de bende daar. Toen ik doorvroeg bleek hij de woonkamer te bedoelen. Hij wist het al zolang maar opeens kwam de troep van de kapotte vloer enorm op hem af. <br />Weet je, zei ik, probeer het dan in elk geval daar netjes te houden waar we leven. In de schuur en op je slaapkamer. Samen zijn we de administratie van hem gaan doen, zodat alle losse papieren in een map verdwenen. Zijn schoenen, normaal staan die beneden, hebben we wat uit het zicht gezet. Dat is handiger dan voor de kleerkast. Samen doen we in de schuur een vijftal potjes Yathzee, gewijzigd naar Rob's wijze inzichten. En langzaam zie ik weer ruimte ontstaan in zijn hoofd. - Nog even rugje aaien mama, vraagt hij lief. Een wondermiddel: de rust keert terug. </p><p>We moeten nog even volhouden. Ik merk dat ik vooral Rob's gedrag begrijp maar ook erg vermoeiend vind. Nog 22 dagen, nog 22 avonden. Rugje aaien, spelletjes doen, zorgen voor. Gemoederen gezellig houden en rust brengen. Mijn taak in dit alles, naast dit alles. Best pittig. Daarom, ja eigenlijk alleen daarom, tel ik af. Inclusief de weekenden. Zaterdags werk ik, maar de zondag kan ik wel driedubbel tellen. Maar dat klinkt zo enorm... Dus én realistisch én mezelf helpend, tel ik. Dag na dag. Nacht na nacht. Eén voor één. Op naar 10 december. Als de planning klopt. En ik goed tel. </p>Alinehttp://www.blogger.com/profile/13529594626296000387noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-606790680356838275.post-39801935816201343802020-11-12T14:51:00.003+01:002020-11-12T15:01:39.085+01:00Autisme en verbouwen, week 1<p> Ja! wij zijn aan het verbouwen. En dat gaat eigenlijk best wel goed. Meestal... Maar o, wat is het ook een gedoe. </p><p>Het is woensdagavond als we er helemaal klaar voor zijn. We wachten op jongste, we hopen dat hij energie heeft om de eettafel naar de schuur te helpen dragen. Dat is het allerlaatste, dan zijn we echt verhuisd. Met z'n allen de schuur in.</p><p>Jongste is het niet eens met onze ideeën over eten in de schuur, wonen in de schuur en hangen in de schuur. Normaal vinden jongeren dat echt te gek, of nou ja, misschien was dat vroeger 😳 Hij gaat dan ook niet met dit stomme xxxidee meewerken, zo uit hij zich en loopt boos weer terug naar waar hij vandaan kwam: zijn eigen vertrouwde kamer. Terwijl Rob ook met een niet te verstane uitdrukking op zijn hoofd naar zijn bed is gegaan, sloffen ook wij vermoeid naar onze slaapkamer. Hoezo zijn we hieraan begonnen!!! </p><p>Dat is ook Robs vraag de volgende dag. Met zijn jas aan zit hij klaar om naar zijn werk te gaan. De hele tijd die hij beneden heen en weer loopt, zoekend naar alle spullen, is de donderwolk niet van zijn hoofd af te krijgen. Nog drie minuten, dan moet hij gaan. -Ma, rug aaien, snauwt hij. Een nog altijd dagelijks ritueel. Doe ik gewoon echt al 19 jaar. Zijn manier om rustig te worden. Ik vertel hem hoe lastig ik het vind dat alles nu leeg is in de woonkamer. En voel Rob ontdooien. -Dit is jullie plan hè. Jullie hebben dit bedacht. En ik zie hem denken: stelletje sukkels! Hoe krijg je het verzonnen. Inderdaad... Hoe. Hebben. We. Dit. Verzonnen. </p><p>Maar, nu we geen keuze meer hebben, worden er knoppen omgezet en langzaam haal ik weer wat dieper adem. De aannemers zetten de tafel voor me in de schuur. De kast met plastic zeil houdt alles heel overzichtelijk. De gesprekjes met de aannemer worden vooral door Geert erg gewaardeerd en geven hem voldoende energie om ook ons en onze situatie aan te kunnen 😏 Wanneer de aannemer zegt dat hij net zo zou hebben gedaan als wij nu doen, dus eten, koken en hangen in de schuur, gaat ook eindelijk bij Geert de knop om. En ja, dan kan ik dinsdags wel zeggen dat we het behoorlijk goed doen. Dat ik trots ben op mijn mannen, blij ben met de aannemer, hij levert prima werk en is ook nog eens lekker sociaal, en tevreden ben over mezelf en hoe alles is geregeld. </p><p>Ondertussen leert Geert zich een slag in de rondte en maakt zijn toetsen met een glansrijk resultaat. Hoe knap is dat! Rob is zich door alles weer heel erg aan mij vast gaan klampen. Ik ben nu zijn enige houvast en steun. Waar ik ben is hij. En dat kun je bijna letterlijk nemen. Het liefst wil hij dat ik, zodra hij thuis is, zijn rug aai. Maar daar geef ik uiteraard niet aan toe. Ik heb geleerd grenzen aan te geven dit laatste jaar. Evengoed valt me dit tegen. Ik had gewoon niet verwacht dat hij weer zo aan mij zou gaan hangen. Want ja, de verbouwing is tijdelijk, maar zijn gedrag is zo weer een regel. Dus ik moet echt duidelijk zijn en mijn eigen grenzen bewaken wil ik niet enorm worden geclaimd. </p><p>Daarom zit ik nu boven. De hele dag al. Energie op te doen. Want de donderdag is de dag voor mezelf. Alle mannen aan het werk en dus het huis uit. Behalve de aannemer dan. Die heb ik maar even ondergronds aan het werk gezet. Wel zo rustig. </p><p><br /></p>Alinehttp://www.blogger.com/profile/13529594626296000387noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-606790680356838275.post-70938531200210250242020-11-04T07:14:00.004+01:002020-11-12T14:51:45.166+01:00Help! We gaan verbouwen, week 0<p> -We gaan verbouwen. -Wat?! -Ja echt. Vreselijk hè. </p><p>Ja, ik weet wel, het wordt mooi. Zeker weten. Maar voor die tijd hè. Tegen de tijd dat de nieuwe keuken wordt geplaatst zit Sint al een dag of wat in quarantaine omdat hij uiteraard gewoon naar het rode Nederland is geweest. Om niet te spreken van Piet, die halverwege onze schoorsteenpijp gewoon bleef hangen omdat ze de kachel weg hebben gehaald. En de pijp hebben afgedopt. Als je even rekent... vijf weken , ruim vijf weken, geen keuken. Eten in de schuur. Wonen in de slaapkamers. En dan maar hopen en bidden dat niemand ziek wordt. Geen virus onze aannemer lamlegt, of ons allemaal. Dan wordt het nog veel langer geen keuken.</p><p>Het was gewoon niet helemaal het plan zo. We hadden onze Rob beloofd geen verbouwing meer te doen voor hij uit huis is. Maar dat duurt allemaal langer dan verwacht, dus voorzichtig Rob gepolst wat hij van een vaatwasser zou vinden. Dat idee staat hem reusachtig goed aan. Mooi. De toestemming voor de keuken hebben we. We gaan hem verplaatsen, in de achterkamer zetten, dus het wordt een makkelijke verbouwing. Je plaatst de nieuwe keuken, haalt daarna de oude weg en tada! zonder gezeur verbouwing klaar. Denkt deze simpele vrouwenziel.</p><p>Was het maar zo'n feest....</p><p>Manlief oppert openslaande deuren. Dat staat mooi met het kookeiland enzo. Maar waar dan de centrale verwarming? -Vloerverwarming! Rob juicht het plan van Geert toe. De aannemer knikt instemmend en manlief beslist binnen een minuut dat we dat dan gaan doen. Ik stop vol onvermogen mijn handen in mijn haar, ware het niet dat ze grandioos ter berge rezen. Vl...vloerverwarming? stotter ik. Weet je wat dat betekent? We wisten het nog niet half. </p><p>De vloer onder ons vinyltje blijkt parket. Geegalineerd en wel. Daar past geen vloerverwarming in. Dan maar niet, is mijn idee. Maar de plavuizen zijn al besteld. Het idee van koude voeten staat me niet echt aan, dus bikken we samen al het parket onder ons vinyl uit. Leggen daarna het vinyl op zijn plaats en leven verder. We zoeken de mooiste keuken uit die je kunt bedenken, halen een inductiekookplaatje om tijdens de verbouwing alvast te oefenen in de schuur. Kopen een compleet nieuw pannenset, dat moet nu eenmaal als je van gas naar inductie over gaat en halen onze woonkamer en keuken zoveel als al mogelijk is leeg. </p><p>Ik ben niet zo van het bewaren, al helemaal niet nadat we vorig jaar twee huizen leeg moesten halen. Begin virustijd heb ik alles waarvan ik dacht dat onze kinderen het weg zouden gooien alvast weggedaan. De woonkamer is dus niet heel moeilijk, de keuken is een ander verhaal. Wat gaan we de komende weken gebruiken in de schuur? Wat kan naar boven in dozen? Wat moet blijven? Wat kan weg? Voorzichtig klim ik op een krukje. De kopjes staan hoog boven me. Ik reik, pak en voel glijden. Ah nee hè, zucht ik, niet die ene alsjeblieft. Het is die ene wel. Voorzichtig zijg ik tussen de scherven in en veeg wat bij elkaar. Het oortje is nog heel. Dus fluister ik zacht, zodat verder niemand het hoort: bedankt voor je jarenlange trouwe dienst. Bedankt dat je me koffie gaf, het bij elkaar hield zodat ik het lekker op kon drinken. Voor nu is het genoeg geweest. Maar je was een prettig kopje in onze woning. Ik pak de scherven op, één voor één en gooi ze in het tweelingkopje. Weet je, als je dan gaan wil, ga dan maar samen. Ik laat ze zachtjes in de kliko vallen. Eerlijk gezegd ruimt het lekker op. Al jarenlang niet gebruikt dat kopje. Maar ik vond het te leuk om weg te doen. Tot hij er zelf voor koos. Eigen schuld! Maar dat zeg ik hem maar niet. </p><p>Inmiddels zijn we er klaar voor. Wekenlange voorbereiding drijft ons naar het hoogtepunt. Van stress vooral. En van uitzien naar. De nieuw achterpui staat inmiddels voor aan de weg. Te wachten op jarenlange trouwe dienst. De aannemer begint morgen met het echte werk. Start van de verbouwing. Het voelt als verhuizen, maar dan op dezelfde plek. Het voelt als vakantie, kamperen in eigen huis. Het voelt als een enorme berg, als een diep dal. Dat moment dat je er klaar voor bent, niets meer kunt doen en de boel aan de beste aannemer van de stad geeft. Het voelt als heel veel lege tijd, maar het kabaal zal oorverdovend zijn. Om gillend bij weg te rennen. M'n handen in m'n haar. Maar gelukkig: het uitzicht op iets nieuws, iets moois, geeft energie. </p><p>Verbouwen? Dat is als het leven. Leven voor iets moois, dwars over bergen en door dalen. Maar met uitzicht op een heerlijke heerlijkheid. Voor altijd. </p>Alinehttp://www.blogger.com/profile/13529594626296000387noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-606790680356838275.post-4066580164144731652020-10-21T17:22:00.003+02:002020-11-12T14:52:15.459+01:00Leven op afstand <p><a href="https://www.derankveenendaal.nl/nl/boeken/9789029728416/laat-je-bevrijden" target="_blank"><span style="color: black;"> "Ze schudt nooit iemand de hand. Ze geeft niemand ooit een zoen. Omhelst nooit iemand. Wordt door iedereen op afstand gehouden. Hoe vaak zal ze zich al hebben afgevraagd of ze niet beter dood kan zijn?"</span></a></p><p>Wat verbaasd kijk ik op uit mijn boek. Dit komt, gelukkig deels, wel heel erg bekend voor. Wat staat daar nou! Ik lees het nog eens. "Ze schudt nooit iemand de hand. Ze geeft nooit iemand een zoen. Omhelst nooit iemand. Wordt door iedereen op afstand gehouden." Tjonge, denk ik, ze draagt nog net geen mondkapje. Hoewel, je weet natuurlijk nooit hoe het toen was. Misschien was er wel een complete hoofdkap, waar alleen nog ogen zichtbaar door waren. Dát is pas erg. Ik hap naar lucht, poeh, ik krijg het er gewoon nu al benauwd van. Wat hebben wij het goed hier dan, met alleen een mondkapje, geen zoen, geen hand, geen omhelzing, wel afstand. </p><p>Ik lees verder. Twaalf jaar. Wát! Twaalf jaar al zo leven? Zonder zoen, zonder hand, zonder een fikse knuffel. Met fors mondkapje en op afstand. Twaalf jaar lang. Je man zien maar hem niet aan mogen raken. Je kinderen op zien groeien tot mooie volwassen individuen, maar door hen niet aangekeken worden. Je buren horen fluisteren, jezelf buitengesloten voelen en altijd, ja echt altijd eenzaam en alleen. </p><p>Vorig jaar dacht ik nog, ja zo ging dat vroeger. Dan werd je ziek en of je daar nu wat aan kon doen of niet, je werd buitengesloten, want je was onrein. En al gaf je al je geld, al deed je je uiterste best, als je niet te helpen was en je niet beter werd, had je vast iets heel ergs fout gedaan.</p><p>Gelukkig is het nu anders, al had ik nooit verwacht dat ik me toch zou kunnen gaan herkennen in deze vrouw, zij het maar een klein beetje. We weten hier nu ook wat het is: geen handschudden, geen geknuffel, geen zoen. Afstand houden en mondkapje voor. Niet dat dat verplicht is, maar wel zeer aanbevolen. Een vergeten? (Ja, dat overkomt mij soms zomaar...) O help, dan word je aangestaard als een gevaarlijk persoon. Iemand die heel misschien, nee, haast wel zeker, de boel komt aansteken, dus nu graag iets meer dan de anderhalve meter. Ik had nooit verwacht dat wij beschaafde mensen ooit zó bang zouden worden voor een virus die niet zichtbaar, maar o zo voelbaar aanwezig kan zijn. Soms, heel soms zelfs draag je hem ongemerkt met je mee. Dus uitkijken allemaal, en vergeet je mondkapje niet! </p><p>Zelf sta ik hier meestal wat nuchter in. Ik eet gezond, zorg voor voldoende rust, neem wat extra groentes of vitamientjes en houd me aan de regels. Kortom, ik neem mijn verantwoordelijkheid. En gelukkig kan ik thuis behoorlijk wat knuffelen, zoenen, handenschudden en dichtbij komen. Veel zwaarder is dit alles voor zieken of alleengaanden, die niet bij een huishouden horen en dus echt alleen, op afstand van iedereen door het leven gaan. </p><p>Zo ook deze vrouw. Twaalf lange jaren ploetert ze in haar uppie. Maar o wonder, ze heeft nu een medicijn. Een redmiddel. Eindelijk zal het goed met haar gaan. Verlangend kijkt ze uit naar de aanraking met Jezus. Euh, wacht even, aanraking? Met Jezus? Terwijl ze onrein is en afstand moet houden? Is dat niet een beetje onzinnig en levensgevaarlijk?! Moet ze niet haar verantwoordelijkheid nemen voor zichtzelf én al die mensen om Jezus heen? En wat te denken van Jezus zelf? Maar ze gaat. Is het hoop of wanhoop? Ze raakt zijn kleren aan, zoekt bescherming bij Hem en voelt dat ze geneest. Snel wegglippen is er niet bij. Bedekt in haar kapjes wordt ze toch herkent. Dochter noemt Jezus haar. Hij adopteert haar direct als kind van Zijn Vader, heet haar welkom in de familie en geneest, herstelt wat gebroken is. Hij werd van deze onreine niet onrein, maar maakte met Zijn reinheid deze vrouw rein. </p><p>Zo'n gebeurtenis maakt me ten opzichte van de tijd van nu nuchter. Ik weet me een kind van mijn Vader. Ik weet me veilig bij Hem. Hij beschermt, misschien inderdaad wel dwars door de dood heen. Maar dan nog. Ik zoek het gevaar niet op, maar ik ga ook niet als een angsthaasje de supermarkt in, ontlopend wie geen kapje heeft. Ik zie vooral achter zo'n mondkapje een angstige maatschappij die niet weet waar ze haar houvast en bescherming moet zoeken. Tegen jou wil ik zeggen: Laat de angst voor ziekte en dood niet overheersen terwijl je leeft! Er is Eén iemand die de kroon (corona) van eeuwigheid draagt. Ook voor jou. Hij is Mijn Koning en Hij regeert over leven en dood. Waakt over mij en jou. Of je nu met of zonder mondkapje loopt, Hij ziet je hart. Dus neem ik mijn verantwoordelijkheid en schuil bij Hem. Hij omhelst, Hij geeft liefde, Hij komt heel dichtbij. Hij is er. En zal zijn. Nu en altijd.</p><p><br /></p><p><a href="https://www.derankveenendaal.nl/nl/boeken/9789029728416/laat-je-bevrijden">Geïnspireerd door: Laat je bevrijden, Charles Martin</a></p><p><br /></p>Alinehttp://www.blogger.com/profile/13529594626296000387noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-606790680356838275.post-26358773404147131252020-09-30T14:09:00.002+02:002020-11-12T14:52:48.525+01:00Maatje gezocht<p>Het was me wat, dat dagje Utrecht. Wat heeft Rob genoten en wat was hij moe. Een pretpark is er niets bij! </p><p>In gedachten ga ik nog even terug naar dat plekje daar bij het water op Hoog Catharijne. We zaten bij een bekend en heel goed koffietentje, aan de rand van hun terras. Vlak naast ons strand een groepje jongeren. Met veel gelach en gebazel gaan ze zitten aan de rand van het watertje. Ze hebben in de tent naast ons wat kouds gehaald, een sorbet, een milkshake of een gewoon ijsje. Ze genieten enorm van het samenzijn en van elkaar. Zelfs die ene jongen, die niet mee doet met selfies, zich niet bemoeit met de rest en wat apart zit, geniet. Waarvan? Misschien wel gewoon van het feit dat, hoewel hij niet meedoet en niet meepraat, er wel bij hoort. Hij zit daar tevreden, gefocust op zijn ijsje, vriend te zijn.</p><p>Op het moment dat ik dat zie en denk wordt het zwaar in mij. Heel erg zwaar. Ik zit hier met mijn zoon. Hij is ook tevreden met zijn koffie en zijn moeder. Hij is gefocust op het lekkers maar vooral op zichzelf en zijn vermoeidheid. Hij weet dat er straks iemand is die hem meeneemt naar het juiste perron, naast hem komt zitten, hem zegt wanneer hij uit de trein moet stappen en er voor zorgt dat hij straks thuis komt en uit kan rusten. Dus is hij ontspannen en maakt zich absoluut geen zorgen. Hij geniet. Maar met zijn moeder en zichzelf.</p><p>Dat hè, dat voelt opeens zo zwaar! Ik gun hem zo een vriendengroepje, al zijn het er maar twee of drie. Ik gun hem zo iemand speciaal voor hem, iemand die hem kent en accepteert en dan ook niets meer van hem verwacht. Zoals die jongeren daar, aan de rand van het water, hun vriend gewoon laten zitten maar hem blijven laten weten: je bent goed zoals je bent, je bent er één van ons. Want ik zie het gebeuren, ze staan op, gooien hun afval keurig weg, geven elkaar een boks of knuffel en gaan dan ieder hun eigen weg. Blij, tevreden, zich er niet van bewust dat ze enorm boffen met elkaar, maar evengoed enorm blij met elkaar. </p><p>Ik slaak een diepe zucht. We zijn aan het proberen een maatje voor Rob te vinden, samen met Veens en Netwerk voor jou. Maar het wil niet echt lukken. Is onze wens te groot, één vriend voor onze Rob, of twee? Zijn we te kritisch? Ja, we willen iemand van zijn leeftijd, zodat het echt een vriend kan zijn. Nee, geen man van 30+ dus. Nee, ook geen meisje, dat kan zoveel gedoe op gaan leveren met die hormonen en zo. En ja, graag een positief iemand die mee kan bewegen met onze Rob die dat door zijn autisme niet zo goed kan. En echt hoor, deze mensen zijn er, dat weet ik. Maar waarom vinden we ze niet? </p><p>- Zullen we gaan, ma? We pakken onze tassen bij elkaar en lopen langs het water terug naar de stationshal. - Ik zou nog een oliebol krijgen! O ja, toink, ik zucht. -Daarvoor moeten we wel helemaal naar buiten weer Rob. Wil je dat? Zeker wil hij dat! Maar dan zegtie opeens: -Kijk, ijs, ik kan ook een ijsje nemen, dan heb ik die nu, hoef ik niet naar buiten en zijn we eerder bij de trein. Strak plan boy.</p><p> Soms, heel soms, beweegtie -onbewust- mee met mij. Die kleine, gouden verrassinkjes, die maken mijn leven mooi. Maar toch, die vrienden hè, ik kan toch niet altijd zo'n mama zijn? Wie is er om er voor te zorgen dat mijn zoon steeds weer op het juiste perron uit komt? </p>Alinehttp://www.blogger.com/profile/13529594626296000387noreply@blogger.com1