maandag 30 april 2018

God geeft meer dan je vraagt

-En, ga je meedoen zaterdag met volleybal?
Teleurgesteld schud ik mijn hoofd.
-Kan niet. Manlief doet al mee en dus moet ik bij Rob zijn. En, erger nog, ik weet niet eens of ik kan komen kijken, want meneer zegt niet mee te willen. En ja, dan ben ik ook thuis.
-Dusss, vraag ik hem opeens wat enthousiaster,  Als je niets te bidden hebt deze week, heb je hier een puntje. En dat gaat-ie doen, deze broeder in geloof.

-Kom ma, het is echt tijd!
Vol ongeduld staat Rob te wachten op me. In zijn hand een spandoek (lees: A4-papiertje) als aanmoediging voor het team van zijn broertje. Per slot van rekening redt papa zich heus wel.
We komen net op tijd binnen. De teams staan al startklaar. Broertje tegen papa, daar moeten we bij zijn. Vooral omdat papa zich wel redt.
Rob kiest positie aan de kant van broertje. Neemt zijn A4-tje in handen en begint aan te moedigen. Het is genieten zoals hij daar staat. Hij staat daar zoals iedereen zou willen, maar niemand durft. Hij staat daar 100% voor het jongste team wat faliekant gaat verliezen. maar Rob houdt vol. Wedstrijd na wedstrijd moedigt hij aan, en ook als ze het potje lijken te verliezen gaat hij door. Broertje verliest alles, maar het team waardeert Robs aanmoedigingen erg en blijven zich daardoor volledig geven.

En dan is daar opeens de broeder in geloof. Hij knikt van mij naar Rob en zijn ogen spreken duidelijke taal. Hij is er hè! Een big smile.
Ik denk even na. Dan opeens weet ik het weer. O ja!
-Heb je gebeden?
Zeker!
Beschaamd moet ik zeggen dat ik het ben vergeten. Er was zoveel meer deze week.
-Mooi is dat, zeg ik dus, als je het zelf vergeet gaan anderen ermee door! En je ziet het hè. We krijgen niet alleen maar dat Rob mee gaat. We krijgen zoveel meer! Rob is dolenthousiast en is de grootste aanmoediger van de hele zaal. Inclusief spandoek staat hij te juichen en te schreeuwen en te springen voor zijn broertje. God geeft meer dan we ooit hadden verwacht. Hij verhoort gebeden en vervult wensen. Zelfs, of juist ook zoiets simpels als een volleybalwedstrijd.

-En, houd je het nog een beetje vol? vraagt dominee aan Rob.
--Nou, zegt Rob, ik kak helemaal in!

Broertje 's laatste wedstrijd laat hem opeens koud.
-Ik wil naar huis, moedertje. En hij gaapt eens flink. Ik kak helemaal in.

De finale die manlief spelen moet, zien we dus niet. Maar het maakt niet uit. Het was een topavond. Echt gebedsverhoring. Mede dank zij aan een broertje in geloof hoefde ik alleen maar ontvangen.






dinsdag 10 april 2018

Op de vissteiger

Daar komen ze, twee fietsers. Vanuit het stadspark gaan ze het bruggetje over richting de weg waarop ik loop. Vader en zoon. Zo te zien net klaar met vissen. Hun koffertjes op de fiets en hengels in de hand bewijzen genoeg. Ik loop rustig door, wetend dat ik hen niet in de weg loop. Als ze bovenop het bruggetje zijn loop ik het kruisinkje net voorbij. En dan, omdat ze sneller gaan, fietsen ze mij voorbij.
Vader, kalend, groot en dik. Zoon net zo groot, en (gelukkig) minder dik. En nog niet kalend :) Gewoon een jongere uitvoering van de vader. Sprekend. Hij een jaar of vijftig, zoon een jaar of 16. Net als onze Rob.
En dan, opeens ontroerd het me enorm, dan legt vader al fietsend zijn hand op de rug van zoon en duwt hem vooruit. Het doet me denken aan onze Rob. Zou het zo'n type jongen zijn? En heeft vader dan met hem uren lang gezeten op het visplekje in het park? Als gezamenlijke hobby of misschien alleen maar omdat zoon dat erg leuk vindt? Ik weet het niet.

Maar wat ik wel weet is dat ik ook zo'n Vader heb. En in gedachten zie ik ons zitten op de houten vissteiger, daar in het stadspark. Nee, we vissen niet. Vader weet wel dat ik dat niet zo interessant vind. We zitten stil bij elkaar, laten onze voeten bungelen in het water. We genieten van elkaars aanwezigheid. Praten? Niet teveel. We houden van rust. Als we praten is het zacht en leert Hij me Zijn plan. Vertel ik Hem hoe bijzonder ik het vind dat Hij naast mij wil zitten. Naast mij! Notabene! En ik weet het wel: dat is niet van mij. Dat kan alleen door Jezus, mijn Redder en Broer. Af en toe kijken we elkaar aan en zien we de liefde in elkaars ogen. Ik in die van Hem vooral. En als het tijd is om te gaan (wat is tijd!) dan helpt Hij me omhoog en legt Zijn hand op mijn rug. Kom, zegt Hij zacht. We gaan verder. Ik ben bij je. Ik help je. Ik zal met je mee gaan. En juist bij sterke tegenwind geef ik je een extra duwtje in de rug. Want ik ben je Vader. Ik ben HEERE. Ik ben JHWH. Ik Ben.

Al lopend kijk ik omhoog. De zon schittert fel en heel de omgeving ademt lente uit. Wat is dat heerlijk! En dan weten dat je daar niet alleen loopt. Weten dat Vader naast je is. Stap voor stap. Omdat ik geen enkele stap zonder Hem kan zetten. Hij is Degene die ik altijd nodig heb. Ook als ik struikel, is Hij er bij. Hij is mijn Bewaarder. Altijd bij mij. Nooit ben ik alleen.
En vol verwondering loop ik verder in de richting van de Zon.

woensdag 4 april 2018

Dikke duim

Afbeeldingsresultaat voor duim in verbandAu! Auauauauw. Verbeten kijk ik naar mijn duim. Hoe kan dat nou toch?
Ik sta in het spinning lokaal van de sportschool. Om in te komen, zo dacht ik, even 10 minuten spinning. Soms doe ik de volle drie kwartier, maar het is zwaar. Vooral als je, zoals ik nu, alleen ben.
Het is rond het middaguur. Normaal ben ik dan allang klaar met sporten, maar een vergadering op het werk ging voor.
Terwijl ik op de sportfiets stap om te beginnen, bekijk ik mijn duim eens nauwkeurig. Zo zeg... die wordt rood. En dik! Ai... Hoe dat nou ging?
Ik wilde het stuur wat lager hebben, draaide aan de hendel, maar toen was het stuur opeens helemaal beneden, bovenop mijn duim. Kennelijk was hij niet al te stevig aangedraaid.
Na een minuut of twee besluit ik toch maar te stoppen en even te gaan koelen. Het weekend van Pasen staat voor de deur: vrijdag en zaterdag de hele dag werken dus. En veel cadeautjes inpakken. Daar kan een dikke duim natuurlijk niets mee.
Het koelen helpt en wat geruster ga ik serieus aan de slag. Ik laat spinning voor wat het is en begin aan de fitnessapparatuur.

Terwijl ik het huis binnenloop, een uurtje later, gaat de telefoon. Het is de huisarts die het één en ander wil weten over zoon. Ik grijp mijn kans en vraag de arts direct maar even hoe ik kan zien of mijn duim gebroken is. Hij geeft wat tips en omdat die voldoende pijn doen, verwacht hij me over drie kwartier in de praktijk.
Het is flink aanpoten. Douchen, aankleden, haar föhnen en o ja, ik heb nog niet gegeten. Pff... Precies op tijd stap ik de praktijk binnen. Om tien minuten te kunnen uitrusten :)
De huisarts concludeert gelukkig alleen maar een kneuzing.
-Even een weekje rust houden, zo adviseert ze. Met de tip: doe er een pleister om, dan zien je huisgenoten en collega's dat je een zere duim hebt.
Ik moet lachen. Een beetje schamper: Jaja...

Die middag wikkel ik een verband om mijn duim. Veel, wit en jawel: het valt op! Toch wel lekker, meer steun. Maar als ik de aardappels schil (au!), de tafel dek, de vaat afdroog en eindelijk op de bank zit weet ik: zelfs dat verbandje hielp niet voor mijn huisgenoten. Volgende keer toch maar gewoon hulp vragen... Gelukkig was dat beetje steun voldoende en kon ik zonder pleister of verband, heerlijk werken het afgelopen weekend. Sterker nog, het werd echt een dikke duimen verkoop!
Afbeeldingsresultaat voor dikke duim

Pagina's