Stress on the mountains (2)

-Gutentag. Ich ben... euh, overnieuw.
Rob is in zijn element. Samen met ons doet hij boodschappen bij de 'supermarket om de hoek' in Duitsland. We laten de jongens niet samen als we een poos weg zijn (thuis doen we dat ook niet), maar dat is geen straf voor Rob. Hij houdt van winkelen. En glom toen ik hem zei dat hij de supermarket vast in mocht, terwijl wij eerst naar een andere winkel gingen.
Dus eenmaal bij de kassa zei hij tegen ons: ik praat wel. Dus, even overnieuw:
-Gutentag, ich bin Henk. (rust) En ik heb ADHD (???!!!)
Stomverbaasd staar ik hem een kleine seconde aan en barst in lachen uit. De anderen met mij. Hoe hij daar ook staat: manshoog, mansbreed, stralend hoofd, dichtgeknepen oogjes. Het moment van de dag is deze. Samen met de andere klanten lachen we spontaan om zijn grap, hijzelf nog het hardst.

Rob is een compleet andere jongen dan Geert. Doet zijn uiterste best om het mensen naar hun zin te maken, ook wel pleasen genoemd. Kan daarbij zelfs over zichzelf heen walsen. In combinatie met een leven onder één dak met Geert voel je het al: het leven is spannend! Ook thuis. En al helemaal in het vakantiehuisje.

De eerste dagen gingen nog wel redelijk, al kostte het hem moeite om aan het gevraagde van Gerco toe te geven of om nee te zeggen, iets wat wij erg stimuleren. Ook Rob mag zijn eigen keuzes maken.
Maar ik zie hem inkakken. En vanaf donderdag is hij zó moe -we waren maandag gekomen-, dat hij verlangend vraagt of we niet naar huis kunnen. Die nacht slaapt hij haast niet. Zijn eczeem begint weer op te spelen, hij heeft een vol hoofd en  het is, uiteraard, warm. Maar een simpele diagnose is al snel gesteld: beginnend last van heimwee. Via de app vragen we aan de zussen wat foto's van zijn konijn en zijn moestuintje. Dat doet hem zichtbaar goed!

Robs kledingkast op vakantie

Dapper voetbalt hij regelmatig met ons mee en we geven hem complimenten: ook hij gaat goed vooruit! We tellen de nachtjes, de dagen en bespreken hoe en wat de plannen zijn: jij mag lekker schilderen en knutselen, verder doen we gewoon niets of alleen wat je fijn vindt om te doen. Zoiets als 'niets moet, alles mag'. Is trouwens een erg goed boekje, wat ik momenteel niet aan het lezen ben :)
Zo ging Rob zaterdagavond met papa naar de Bingo. En bijna, ja echt bijna, won hij een mega grote knuffel van My Little Pony. Bíjna! Papa blij! (Dat past echt niet meer in de auto.) Rob wat teleurgesteld. Tot hij mij ziet. En de oplossing weet.
-Jij bent My Little Pony. En hij kwijlt verliefd knipperend met zijn smalle oogjes naar zijn eigen Little Pony...

Twee zoons. Zo verschillend. Zo onze kinderen. Zo dankbaar voor wie ze zijn. Maar ook vaak zo'n grote uitdaging en zo vermoeiend!
Voor allebei was het heel erg spannend, zo'n vakantie met vier. De één wil 'de baas' zijn. De ander gaat pleasen. Over één ding waren ze het eens: ze wilden snel weer naar huis. En over nog iets zijn ze het eens: ze willen nooit, maar dan ook nooit meer op vakantie.
-Jullie gaan maar samen! roepen ze gezamenlijk.
Mee eens!

Stress on the mountains (1)

-Euh... ja-ah. Volgens de Tomtom moet je er hierin.
Maar mijn stem klinkt wat aarzelend. Het is wel heel smal hier... En het lijkt loodrecht omhoog te lopen. Brrr... Bedachtzaam zet mijn man de richtingaanwijzer naar rechts. Zoals de Tomtom zegt.

Cochem gaat het worden dit jaar. Een week geleden geboekt voor een leuke prijs terwijl de faciliteiten en activiteiten op het park en de bungalow zelf natuurlijk hetzelfde blijven. Wat willen we nog meer??
Nou... ik zou willen dat ik me er wat beter bij voelde. Ik voel zoveel spanning. Gewoon omdat we gaan met onze twee jongens, die niet heel goed met elkaar kunnen. Geert is Rob duidelijk de baas in heel veel dingen en Rob is te zacht van karakter om daar tegen op te kunnen. Wat hem veel onrust geeft en verstopte boosheid. En dan vooral niet vergeten dat Geert meestal zo'n dag of vier nodig heeft om te wennen en de boel wat meer over te laten aan hoe het komt in plaats van aan zijn eigen controle. Dus ja, ik heb reuze veel zin in deze week, maar de combi maakt me gestrest.

Langzaam stuurt manlief onze auto het steegje in. Om even later een beklimming te beginnen waar je 'U' tegen zegt. Sorry hoor Tomtom, dit lijkt een beetje Domdom! De stijging is zo'n spannend gebeuren voor ons simpele en onervaren Nederlanders en de haarspeldbochten zijn werkelijk haarspeldachtig. Eenmaal boven (en bij het vakantieoord!) staat het zweet me in de handen en geef ik manlief een groot compliment. Respect! Pff!!!

En ik bedenk me dat mijn moeder het al zei:
-Oh, Cochem, ja, als je dan op de Moezel gaat varen zie je boven op de berg dat park liggen. Leuk!!! Leuk??
En ik zag het voor me: een piramide-achtige berg met bovenop een huisje. Wat haast omvalt als je te snel omdraait in je bed... Wat schudt op het fundament als je de bal er niet tegen aan rolt, maar er tegen aan schopt...
Niets van dat alles is waar. De top is niet zo puntig als een piramide. Het huisje staat er niet alleen en als je de rit er naar toe even vergeet, vergeet je tegelijk ook dat je op een berg zit. Wat ik overigens jammer vind. Ik zie graag bergen in plaats van dat ik er op zit :)

Inmiddels zijn we weer thuis. Hebben we de afdaling een aantal keer gedaan en zijn we ook weer een paar keer terug gegaan. Alles went.
Behalve dan de vakantie zelf. Het was bikkelen. Geert was door de dolle heen. En dan bedoel ik dat niet heel positief. Geert wilde samen op vakantie, omdat we dan 'eindelijk weer eens wat samen zouden gaan doen'. Zijn 'samen dingen doen' was vooral voetbal, voetbal en voetbal. Nee! Niet alleen met mama. Ook met papa en Rob! Vaak gaven we toe om de lieve vrede. Maar dat boottochtje op de Moezel liet ik al snel los. Een dagje Cochem was binnen twee uur klaar en samen een wandeling of een spelletje konden we op onze buik schrijven. Samen zwemmen? Nee, Geert houdt niet van nat worden. Samen wandelen? Duh-uh... dat doe je toch niet?

De televisie heeft ons gered. Die hebben we thuis niet, maar samen kijken was echt leuk. De wifi
redde ons ook. Soms. Als tie het deed. Want die hebben we thuis beter. En de bal. De voetbal. Echt, ik kan bijna in het dameselftal, zo goed ben ik geworden. Al was het compliment van mijn mannen duidelijk wat minder groot, ik vind dat het zo is.
Vooral gebed heeft ons gered. Wat heb ik gebeden! Bijna dag en nacht. Elke keer weer als er een klapper was, dagelijks een keer of vijf, zes bad ik om Gods Geest van vrede, liefde en geduld. En vertelde ik satan dat we niet van hem zijn maar van Jezus en dat hij dus lekker mocht opduvelen. (Ik las het boekje' Vurig' over gebed en dat kwam precies op het goede moment). En elke keer weer kreeg ik rust en tact om de ruzie te beslechten, de jongens rustig te maken of gewoon om simpel weg te voetballen. Prijs God voor zoveel genade voor ons gezin!

De enige actie van het park zelf was, inderdaad, een voetbalwedstrijd, waar Geert hoopvol naar uit keek. De rest van wat op de site stond, bestond niet denk ik. Maar die voetbalwedstrijd, dat ging gebeuren.
Die ochtend voetbalt Geert een kleine twintig minuten met een groepje jongens tussen de 6 en 11 jaar. Daarna wordt de wedstrijd, nog voor het echt begon, afgelast in verband met een valpartij. Boos en teleurgesteld, maar manmoedig verdraagt Geert dit grote verlies. Nu weet hij het zeker: deze vakantie is geen klap aan! En zoals elke dag zegt hij het weer: Ik wil naar huis! Broer beaamt dat ruimhartig. Wij ook.


Geert is een jongen van grote, grote verwachtingen. We kunnen dat niet waar maken, wat we ook doen. De allergrootste verwachting was de hele week: maandag gaan we naar huis. En dát ging lukken!  Heerlijk, weer ons eigen huis, onze eigen spullen, onze eigen Rob, onze eigen Geert. Die overigens even moet afreageren. Er dringt heel veel kabaal van zijn slaapkamer tot hier beneden door. Maar daarna is hij er weer. En hoe!

- Mam, kunnen we voetballen???

Zooi ruimen bij Groot Nieuws Radio

Eigenlijk luister ik het nooit, Groot Nieuws Radio. Vaak alleen als ik in de auto zit. Ook deze middag, als ik Rob van zijn laatste schooldag af gaan halen. Een interview met de NBG, Nederlands Bijbelgenootschap. Over groen en milieubewust en zooi opruimen. Nadat de Groene Bijbel uiteindelijk niet in de verkoop mocht, hebben ze nu iets anders bedacht, nl: maak je Bijbel groen.
Gelijk een beetje vakgebied voor mij, dus luisteren maar.

Ruim je de troep op van de ander? Niet van je kind of man, maar van de medemens die zijn troep neergooit op straat? De stelling bij Groot Nieuws is duidelijk. De uitkomst beter dan ik had verwacht: 55% wel, 45% niet. Ik hoor bij die 45%. Ik zie de troep wel liggen, maar ik denk er überhaupt niet aan om het op te pakken en weg te gooien. Dom? Ondoordacht denk ik.
Dat zegt de geïnterviewde ook. Mensen die hun zooi achter laten op straat, vaak op een paar stappen van de prullenbak vandaan, zijn Onwetend, Onopgevoed en Ongeïnteresseerd. Mensen die het laten liggen ook? Misschien ja.


Maar dan zegt die man zoiets moois. Luister, hij zegt: Waarom zou je de troep van de ander opruimen? Doe als Jezus. Hij kwam naar de wereld om onze troep op te ruimen. Onze zooi, ons vuil. Hij raapte het op, nam het mee en maakte daardoor Zichzelf tot afval. Jesaja zegt het zo: Gestalte of glorie had Hij niet, als wij Hem aanzagen, was er geen gedaante dat wij Hem begeerd zouden hebben. (Jesaja 53: 2) Alleen daarom al zouden wij de troep van de ander vanuit Gods liefde voor de schepping op moeten willen ruimen. Moeten willen ja. Als opdracht en uit liefde.

Als ik die avond met Rob een rondje surfvijver loop, zie ik ze: blikje hier, zakje daar. Op zich valt het mee, maar toch. Er ligt zeker wel wat. Omdat ik niets bij me heb en geen prullenbak zie, laat ik het liggen. Maar wie weet neem ik de volgende keer een zak mee. Als ik er aan denk. Want ik weet nu. Ik ben zeker wel opgevoed en wil daarin ook een voorbeeld zijn voor mijn kinderen. En stiekem raakte ik best een beetje geïnteresseerd en geprikkeld door wat deze man op de radio zei. Want ik wil doen zoals Jezus deed. Daar hoort puin ruimen dus ook bij.... Trouwens. Geen zooi laten slingeren ook. Dat is voor iedereen een eerste begin. Zowel letterlijk als geestelijk.
Tjonge, wat een les. Zomaar, onderweg naar school. In de auto. Op de radio.

Kom, ga je mee??

Hé Aline, ga je ook mee?
Verbaasd spring ik op. Een stel buurvrouwen staan voor het open raam, lees: gat in de muur, enthousiast te roepen dat ik mee moet gaan. Snel schuif ik in mijn slippers, hijs mijn lange kleding op gepaste maar ook praktische hoogte en ren naar de deur. In de gauwigheid pak ik snel nog even mijn hoofddoek en al lopend bevestig ik hem over mijn dikke bos haren.

Het is warm buiten, hier in de woestijn, maar dat deert ons niet. We zijn niet anders gewend. Haastig loop ik de buurvrouwen achter na en als ik hen ingehaald heb stotter ik wat onverstaanbare woorden. Even diep ademhalen en dan: - Wat is er aan de hand, waar gaan we heen?

Al snel wordt het me duidelijk, maar ook weer niet. Er komt hoop in mijn hart en heel veel verwachting. Zou het? Eindelijk weer eens? Direct stop ik die verwachting weer ver weg. Immers, het is al jaren doodstil en er is geen enkel leven meer geweest van Boven sinds een jaar of 400 geleden de laatste profeet ons vertelde over de Messias die zou gaan komen. En nu zeggen mijn buren dat er weer een profeet is die vertelt over God, onze JHWH?
Twijfel en verwachting wisselen elkaar in hoog tempo af, terwijl we door lopen naar het water, de ontmoetingsplek van ons Galileers.

Zou het zo gegaan zijn? De hoop en verwachting van veel mensen in Israël, die uitkeken naar de beloofde Messias en naar een teken van leven van hun God, die zich 'Ik ben' laat noemen?
Tijdens een stil moment vandaag las ik in de Bijbel Mattheus 3. En ik bedacht me hoe anders het nu zou gaan. Zouden mijn buurvrouwen nu voor de deur staan om me mee te vragen? Of, zou ik de buren uitnodigen mee te gaan? Ik verwacht dat ik op z'n minst eerst even mijn werk wil afmaken, mijn blog wil afschrijven. Veel mensen zouden zeggen: joh, doe eens rustig, zo'n haast heeft dat nu niet. Weet je ik app het wel even in mijn buurtapp, gezinsapp, familie-app, werkapp en vriendenapp. Dan komen ze vanzelf.
Of niet.
En we laten elkaar met 'rust', blijven elk ons eigen ding doen en vergeten dat het Koninkrijk van God dichtbij gekomen is, vlakbij, 'gewoon' in ons midden.

En ik denk bij me zelf: ben ik niet veel te tolerant? Veel te makkelijk? Veel te onbewogen met het lot van mijn omgeving, omdat ik ze nog nooit heb uitgenodigd om Jezus te laten zien? In Hem is het Koninkrijk van God bij ons gekomen en door Zijn Geest werkt Hij in ons verder.
Het heeft te maken met luisteren naar Zijn stem en met lef. Vol Liefde, Eerlijk en Fijngevoelig op iemand afstappen en haar gewoon eens vragen of ze meedoet, zodat het Koninkrijk van God gezien mag worden, beleefd mag worden en helemaal door zal breken in haar hart. En in de mijne. En we zo liefde en vreugde uit mogen stralen naar de mensen die God op ons pad brengt.
O God, Dank voor Uw Koninkrijk hier. Vul mijn hart met meer lef en gehoorzaamheid!