woensdag 31 juli 2019

Van der Valk, Octopus, Reyna Be en het Mondriaanhuis, een 24 uursvakantie

Overnachten bij Van der Valk? Dat had ik nog nooit gedaan. Fletcher wel, dat was niet zo heel prettig. Nu dan maar wat anders. In verband met zijn steengoede ontbijten, hier in Veenendaal, kozen we nu voor Van der Valk, maar wel wat verder weg. Een half uurtje rijden wilde Rob. En hij mocht het zeggen, het is zijn feestje. Hij is geslaagd.

Het werd Leusden-Amersfoort. De simpelste kamer kozen we. Maar omdat het schoonmaken nog niet klaar was, kregen we de iets duurdere. Dat betekent: thee en koffie op de kamer. Enne... over de kamer gesproken, wat een plaatje. Lekker huiselijk,compleet en ruim. We zijn deze dagen niets te kort gekomen.

De controle doorstond de kamer goed. Alles was schoon en fris en zelfs de geur sprak Rob aan.
-Hier kan ik wel slapen denk ik, zo zei hij. Gelukkig maar.

Rob wilde graag zwemmen. Dat kan in Leusden heel goed, bij Octopus. Het koelde lekker af, eventjes, want de auto gaf 47 graden Celcius aan. Dat is niet niks, zeker niet als je daar niet goed tegen kan, zoals onze Rob. Even lekker zwemmen is dan een welkome afleiding. Maar met drie kwartier had Rob het wel gezien. Misschien was het toch een beetje te druk voor hem. In elk geval wilde hij graag terug naar het hotel. Daar lekker relaxen op het bed, spelen met de afstandsbediening en ondertussen kijken wat er allemaal op dat grote breedbeeldscherm gebeurd. Onder het genot van de airco las ik ondertussen lekker mijn boek.

En dan uit eten. We kozen voor Reyna Be, een wereldgerechten/tapasrestaurant wat eerder ook in Veenendaal zat en waar we echt fan van waren met z'n allen. Gelukkig heeft Amersfoort hem nog wel en we genieten voluit van de sfeer, het eten en drinken en de warmte. Weinig airco maakte het voor Rob soms best lastig, maar hij zorgde goed voor zichzelf en at enorm veel. Hij dronk ook goed maar toen ik later samen met hem urenlang wakker lag, bedacht ik dat het misschien niet alleen het nieuwe, andere, de muggen en de warmte was... Volgende keer beter nadenken. Aan het einde van een lange, pittige nacht, hij viel om half vijf in slaap, concludeerden we dat we de volgende keer oordopjes meenemen en het eigen kussen. Dat zou het slapen eventueel wat kunnen vergemakkelijken. En niet meer zo veel icetea drinken graag, zucht ik er achteraan...

Na een stevig ontbijt eindigen we ons uitje bij het Mondriaanhuis in Amersfoort binnenstad. Het is maar een kwartiertje rijden. We parkeren in de Koestraat, overdekt! Dat scheelt een hoop zon op de auto en even later lopen we, gewapend met geopende paraplu, tien minuutjes door deze mooie stad. Het Mondriaanhuis zelf, daar doen we wat langer over. Rob is nog erg moe en sleept zichzelf van kamer naar kamer. Toch geniet hij ook enorm en is best geïnteresseerd. Normaal is een museum het laatste waar ik aan denk met hem, maar omdat hij graag hokjes en vakjes schildert, leek me dit wel wat. En dat klopt.
Als ik hem tenslotte nog vraag of hij zin heeft in koffie, beaamt hij dit vol enthousiasme. Kan ik me wel indenken ja, na zo'n wakkere nacht. Het stuk appeltaart gaat er ook nog wel in en de dame die ons helpt (vrijwilliger van het Mondriaanhuis) verwend hem met lekker veel slagroom.
Geïnteresseerd bekijkt ze de foto's van zijn schilderijen op zijn mobiel. Wat een leuk moment!

Dan opeens zegt Rob:
- Mevrouw, u mag de rest van deze appeltaart wel aan iemand anders geven. Ik zit zo vol, ik kan het echt niet meer op. Niet weggooien hoor, dat is zonde, geef het maar aan de volgende klant.
Ik kijk naar het afgegeten stuk taart en de slagroom die al aan het smelten is. Ik geef de dame een glimlach en laat de rest aan haar over. Ze lost het mooi op - het komt wel goed met dit gebak, laat dat maar aan mij over - en tevreden gaan Rob en ik in de auto richting Veenendaal.

- En, pols ik als we bijna thuis zijn, vond je het leuk? Ja! Rob heeft genoten. Alleen die nacht hè, "dat was echt voor mijn verdriet". 

donderdag 25 juli 2019

Hittebestendig

Je zult er maar staan. Te midden van heel het volk, op uitnodiging van de koning. Samen met je vrienden ben je. Niet omdat het je leuk lijkt, maar omdat het een verplicht nummertje is. Ben je er niet, dan zwaait er wat. Je koning heeft het namelijk nogal hoog in zijn bol. Denkt dat hij god zelf is, dat hij alle macht heeft en dat iedereen, maar dan ook iedereen naar hem zal luisteren. Daarin slaat hij een beetje door. Heeft van te voren al maatregelen genomen. De brandende oven vooraan het toneel is daarvan het bewijs. Dat grote afgodsbeeld ook.
Je zult er maar staan, als verplicht nummertje, omdat de koning het zegt. Terwijl je zelf gelooft dat er Iemand anders is die alles te zeggen heeft. Een God boven alle goden. Jouw God boven alle koningen en machten en mensen.
Je zult er maar staan, als iedereen neerknielt voor het beeld, op last van de koning. Maar jij blijft staan. Met je vrienden. Dat wel. Maar al gauw word je gezien. Want daar sta je, in het open vizier. Op het grote plein. Terwijl iedereen knielt sta je en wordt gezien.

Misschien ken je het verhaal wel, van Sadrach, Mesach en Abed-Nego. Ze stonden en bleven staan. Ook toen ze bij de koning moesten komen om uit te leggen waarom ze nog stonden. Zelfs toen ze in de oven werden gegooid. Waar de dienaars van de koning door de hitte dood neervielen bleven zij staan. God was bij hen. Niet dat ze van te voren wisten dat het zo zou lopen. Niet dat ze ervoor gingen om te blijven leven. Nee, dat ze bleven staan betekende dat ze zouden sterven. Zoals veel christenen nu, die blijven staan met de belijdenis van onze God op hun lippen, wetend dat ze de dood in de ogen zien en daadwerkelijk gedood worden. Deze drie mannen worden op wonderlijke wijze van het vuur gered. Zonder dat ze dat van te voren wisten.

Ik weet niet hoor, wat ik had gedaan. Met de dreiging van zo'n hete brandende oven. Was knielen niet veel makkelijker geweest? Neerzitten en mijn God in stilte aanbidden in plaats van de koning, dat had toch niemand gemerkt? Maar dan zou ik wel ontkomen aan de brandende pijlen van de koning.
En ga ik mee in de afgod van de massa. Buig ik voor egoïsme en ontneem ik me mijn door Jezus vrijgekochte vrijheid.

Wil je staan waar je voor staat, wil je leven in het volle vertrouwen op de God in wie je gelooft, laat dan los. Laat alles los waar je aan vast zit en let alleen nog maar op Hem. We zijn nu eenmaal in deze wereld en dat lijkt soms een vuuroven. Het is soms benauwend en verstikkend als God je dan vraagt voor Hem te blijven staan. Daarom ging Jezus zelf eerst. Hij heeft de vuurproef doorstaan door te doen wat Vader Hem vroeg en redde ons daarmee van de ellendige, oneindige vuuroven. Zette ons in de vrijheid van liefde, blijdschap en vrede. En door Zijn Geest vormde Hij de gemeente. Werkend met Zijn Geest maakt Hij de gemeente vuurvast. En geeft Hij wat gereedschap. Pak je schild van geloof maar op zodat je de vurige pijlen uit kunt blussen, zorg dat je voeten geschoeid zijn met het Evangelie van vrede, zodat je stand kunt houden. Leef vanuit je verlossing, -doe je helm op-  hier en nu. Het borstharnas, het zwaard van de Geest, de gordel van de waarheid, doe het aan, neem het op en ga voor recht. Recht aan jezelf, aan je naaste en aan God. Dan ben je vuurvast, hittebestendig.

En nee, dan ga je niet zogenaamd knielen, dan blijf je staan. Houd je stand in Zijn Naam en Hij zal redden. Is het niet nu, dan wel in een heerlijke eeuwigheid. Misschien moet je dan hier pijn lijden en veel verdragen. Jezus weet er alles van. Hij zegt: IK ben met je alle dagen tot aan de voleinding der wereld. Zie je, er komt een eind aan deze vuuroven. De Zon der gerechtigheid zal je verwarmen. Tot in eeuwigheid.

Inspiratie na het lezen van hoofdstuk 5 uit Provocatie, over de zin van God en geloof,  Willem Maarten Dekker, 2012
Het verhaal over Sadrach, Mesach en Abed-Nego lees je in de Bijbel, het boek Daniël.

zaterdag 20 juli 2019

Mijn eerste vakantieweek

Het is maandag 15 juli, mijn eerste vakantiedag. Desondanks gaat toch de wekker, want Rob moet nog gewoon naar school. Tja, er zitten dus nadelen aan een weekje eerder vrij dan de rest...
Na een rustige ochtend met sport en kleine klusjes rijd ik aan het begin van de middag naar Ede. Rob ophalen. Dan door naar de huisarts om de hechtingen uit zijn teen te verwijderen. Dat gaat met veel ellende en geschreeuw gepaard, want het doet best heel zeer. Stom, na de operatie geen pijn gehad en nu! Volgende keer (!) vragen om oplosbare hechtingen. Na alle ellende die ik bij de huisarts over me heen kreeg van mijn lieve zoon, ben ik lekker naar de kapper gegaan. Aju paraplu, even rust ;) We sluiten de dag af en beginnen de vakantie met een gezellige maaltijd bij wok.

Dinsdag, mijn tweede vakantiedag. Weer vroeg op, lees half zeven. De afspraak die ik heb staan kan niet doorgaan, want Jorike heeft haar bril kapot. Ik haal haar op in Ede, rijd direct door naar de opticien en al wachtend passen we daar wat nieuwe monturen. De opticien is echter heel erg creatief (Tip: ga naar Konings Optiek) en maakt de bril met een vakkundigheid die ik niet had bedacht. En dat helemaal gratis! Het is fantastisch. Ik breng Jorike naar haar afspraak, gelukkig in Veenendaal. Anderhalf uur later ben ik weer thuis, waar ik Geert aan tref die best in de war is. Zou hij niet op tijd wakker gemaakt worden door mij? O ja... Helemaal vergeten. Hij moest tien uur op school zijn maar werd kwart voor elf wakker! Wat nu? Om het goed te maken rijd ik Geert naar school, -boeken inleveren komt niet zo precies weet ik, al is hij daar niet van overtuigd- doe ondertussen de boodschappen en samen rijden we weer terug. Chauffeur mama. Gelukkig verloopt de middag wat meer volgens vakantieplanning. Eet ik een patatje met een vriendin en lees ik mijn boek. En 's avonds natuurlijk de afspraak van de ochtend even herkansen. Sommige dingen kunnen beter maar gebeurd zijn ;)

De woensdag begint weer met vroeg opstaan en sport. Het is Robs laatste schooldag! Met ouders, man en zussen drink ik wat lekkers in het centrum. Daarna bereiden het feest voor onze Rob voor. Eenmaal geslaagd is geslaagd en dat gaan we groots vieren. Ondertussen staat ons hoofd niet stil. Er wordt wat nagedacht, want onze dochter gaat dit weekend verhuizen en dat vergt ook van ons best veel. We zijn er al heel druk mee geweest, maar nu komt het er op aan. Veel stress bij haar wordt onbewust op ons overgedragen, waardoor het feestje haast in het water lijkt te vallen, maar we kunnen het uiteindelijk allemaal in goede banen leiden. Niet leuk, maar een verhuizing is nu eenmaal slopend. Het feest was geweldig. Druk en met een stralende Rob in het middelpunt. Doodmoe het bed in, maar dat is niet zo erg.

En dan gaat het echte werk beginnen. Donderdag, vrijdag en zaterdag staat in het teken van verhuizen. Wat nou vakantie. Rob en Geert zijn vooral alleen thuis, -dat lukt tegenwoordig wat beter, gelukkig-  dus ik fiets heen en weer omdat ik er voor alle drie zijn wil. Vooral op donderdag pakken we hard aan, sjouwen we de auto vol en weer leeg, het huis leeg en weer vol. Als je het zo leest vraag je je af, waarom doe je dat dan allemaal? Maar ja, je snapt wel: we gingen van oud naar nieuw! We zijn echt een complete werkdag bezig. Om 's avonds volop te genieten van de afscheidsavond van Rob, die daarin ook zijn aandacht verdient. Hij ondertekent met vreugde zijn getuigschrift en vindt: Bewijs voor een uitkering. Haha, had je gedacht, zoon. Werken zul je!

Vrijdag  verloopt ook weer voorspoedig. In de ochtend zoveel verhuisd, dat we in de middag nog wat nieuws kunnen gaan kopen voor het nieuwe huis, gewoon omdat het kan en de rest klaar is. Nu alleen nog de grote dingen, waar veel mankracht en vooral een grotere bus voor nodig is. Dus de hele avond pakken we weer in. En uit. We halen de boel uit elkaar en zetten het even later weer in elkaar. En duiken daarna bekaf het bed weer in.

Zaterdag is het tijd om het oude huis schoon te maken. Hoewel het gesloopt wordt, is het fijn als het er voor de antikraakbende een beetje fris uit ziet. Met een zus en nicht ga ik aan de slag. 's Middags nog even wat laatste dingen helpen opruimen en leeg ruimen en dan is het, wat mij betreft klaar. Vanavond even niets. Behalve dan misschien een mooi boek en wat aandacht voor mijn mannen.

Mijn vakantieweek is voorbij. Het was veel. Heel veel. Ergens weet je het van te voren, maar het valt ook altijd weer tegen, zoveel tegelijk. En regelmatig dacht ik: wanneer kan ik weer aan het werk? Dat is rustiger en daar krijg ik nog voor betaald ook! Toch... gelukkig nog twee weken vrij. Hopelijk wordt dat echt rust. Daarvan willen we dan echt genieten. Terwijl we ook dankbaar achterom kijken omdat we nog zoveel voor onze kinderen kunnen doen. Ze hebben allemaal één op één aandacht gehad van hun mama. Weliswaar meest ongepland maar heel waardevol!
En ach, als ik eenmaal weer werk, rust ik wel weer uit :)

woensdag 17 juli 2019

Geen diploma, wel geslaagd

Rob, beoordeling laatste leerjaar VSO juli 2019
Waarom onze Rob zich geslaagd mag weten.

*Sociale interactie: Geslaagd
Je wilde niets van anderen weten en we ontdekten al snel dat dit autisme heten kan. De vooruitzichten waren enorm negatief, de slagingskans minimaal. Maar jij bent degene die ondanks alle moeilijke communicatie jezelf zover hebt gekregen dat je mooie contacten maakt met je gezinsleden, dat je probeert aan te voelen wat anderen denken en ervaren en dat je hierin nog steeds blijft leren. Dus gefeliciteerd. Ga lekker zo door. Jij bent geslaagd!

*Fietsen: Geslaagd
Eerst voorop, toen achterop, plaatsmakend voor je broertje. Later weer voorop op de duofiets. Je genoot en zag veel. Maar mee trappen, ho maar. Waarom zou je ook? Mama trapte toch wel. Maar toen je 15 werd wilde je je eigen fiets. En dus liet ik je los. Liet ik je gaan. Gefeliciteerd. Trap lekker door. Jij bent geslaagd!

*Kunst en cultuur: Geslaagd
Jij bent zo creatief! Al van jongst af aan. Je hebt overal een (niet altijd even praktische) oplossing voor. Klopte je zondag niet de melk voor in de koffie met de staafmixer? Reken maar dat het werkte! Lekker veel 'sop'. Van een tekening van jou toen je vier was, werd door Bureau Jeugdzorg een kaart gemaakt. Toen werd je dus al ontdekt! En het huis heeft vol gestaan met creatieve kunstwerken, door jou gemaakt. En nu schilder je. De hele tijd. Zo mooi! Regelmatig verkoop je er wat van, dat is dubbel genieten, maar daar gaat het je niet om. Echt knap joh! Gefeliciteerd. Ga zo door. Jij bent geslaagd!

*Gezondheid: Geslaagd
Eten is een fantastische hobby van je. Je werd groter en groter, alle kanten op. Maar tegenwoordig ken je wat beter je grens, ben je gaan sporten en doe je het wat rustiger aan. Je viel acht kilo af en won bijna de eerste prijs bij sportdag op school. Dat was vooral omdat je zo hard trainde en goed doorzette! Gefeliciteerd. Sport lekker door. Jij bent geslaagd!

*Praten als Brugman: Geslaagd
Het begon wat moeizaam, maar dankzij lieve en vooral deskundige logopedistes als Ella, Linda en Marije, begon je op je zevende te praten. Alsof je de schade in moest halen. Dus gefeliciteerd. Praat lekker door. Jij bent geslaagd!

*Dagbesteding: Geslaagd
Medisch kleuterdagverblijf, speciaal basisonderwijs, voortgezet onderwijs en voortgezet speciaal onderwijs, het kwam allemaal langs. Niet altijd even leuk maar je bleef gaan. Stage bij verschillende bedrijven. Leuk om te proberen. Nog leuker om te blijven hangen. Fantastisch. Je hebt werk! Zo leuk voor je en zo goed van je! Gefeliciteerd. Werk lekker door. Jij bent geslaagd!

*Reizen: Geslaagd
Elke dag het busje voor de deur. Van Noot, De Klomp, Willemsen De Koning en weer Noot. Vandaag voor het laatst. Vandaag neem je afscheid van school en van het leerlingenvervoer. Fijn dat het er was, beter dat het niet meer hoeft. Dankzij jouw leergierigheid en de onderwijzende rol van je zus, ga je vanaf nu met het Openbaar Vervoer naar je werk. Gefeliciteerd. Reis lekker door. Jij bent geslaagd!

*Overig: Geslaagd
Wat kan ik nog meer over je zeggen? Je humor, je liefde voor anderen, je trouw aan je werk, je zorg voor je huisdier, het zorgvuldig omgaan met het milieu, je grappen en grollen die mensen aan het lachen maakt. Doorzettingsvermogen en grens aangeven, omgaan met tegenslag en reageren op onverwachte dingen.
Ach, dit diploma is te klein om alles te benoemen.
Al die jaren school en thuis hebben je gevormd tot wie je nu bent. En we weten dat je blijft leren, een leven lang. Maar voor nu kunnen we alleen maar zeggen: Gefeliciteerd. Ga zo door. Geen diploma maar: Jij bent bijzonder GESLAAGD!


dinsdag 9 juli 2019

Op recept

Terwijl Rob me opgelucht aankijkt, liggend op de bank met zijn voeten omhoog, is zijn zus Willeke zich aan het voorbereiden op de meest stressvolle stap  die je kunt nemen, aldus onze statistieken. Zij gaat verhuizen. Het is dus een wat volle week. Enerzijds kan ik geen kant op, nou ja, bijna niet dan, omdat Rob helemaal geen kant op kan. Anderzijds zijn anderen heel druk met schilderen, opknappen, opruimen en inpakken. Enerzijds vind ik dat wel lekker, gewoon een beetje thuis bezig zijn, de dingen doen die de afgelopen tijd zijn blijven liggen. Anderzijds had ik beloofd te helpen met klussen, waar Rob nu een voetje voor steekt.
Wetend dat ik vast nog heel erg veel kan gaan doen in het huis van onze dochter, kan ik ook heerlijk ontspannen in het thuis moeten zijn voor Rob.

Het is maandagmiddag 1 juli, een uur of vier. Oma komt even kijken bij de patiënt, drinkt koffie mee en overhandigt Rob een lekker cadeautje. Nu is onze zoon geen mannetje wat de hele dag kan stil liggen, dus ik had hem een bak vol schroeven gegeven.
-Hier, ga die maar even sorteren.
Per slot van rekening had hij ze zelf bij elkaar op één grote hoop gegooid, dus een koekje van eigen deeg zeg maar. Leerde hij direct dat sorteren minder snel gaat dan bij elkaar gooien ;)

Opeens begint het: Pijn. Oei, de verdoving uitgewerkt, zo denken we. Toch ben ik verbaasd. Rob heeft nog nooit napijn gehad van een behandeling. Het recept met veertig paracetamol en 15 diclofenac heb ik dus gewoon recept gelaten. Een klein beetje voorraad heb ik zelf nog wel.
Omdat de gekregen paracetamol van het ziekenhuis nog werkt geef ik hem nu toch maar zo'n andere, sterkere pil. Hij heeft echt enorm veel pijn!
-Weet je, opper ik, misschien ook even die huissokken uit doen. Dat zit zo warm om al dat verband. Twee prachtige roze voeten komen te voorschijn, met ontsmettingsmiddel doen ze niet zo zuinig. Veel wit verband ontneemt het zicht op de tenen.
-Waar doet het pijn, Rob? Rob wijst naar zijn kleine teen. Verbaasd kijk ik naar zijn voet. Raar. Die teen is helemaal niet geopereerd, ze hebben er niet eens aangezeten. Opeens zie ik het. Voorzichtig wip ik een stukje verband iets omhoog, van de teen af. Een fikse deuk in het teentje laat zien wat ik vermoedde: veel te strak. Helemaal bekneld.

Helaas, de diclofenac uitspugen is geen optie meer, maar of hij ooit de weg naar de pijn heeft kunnen vinden?
In elk geval is Rob degene die helemaal dubbel ligt. Ik moet het de hele week nog horen: Wat heb ik toch een domme mama! Ja duhuh...
Toch maar klussen.

vrijdag 5 juli 2019

Too much

-Dat is één! Wie volgt?
De standaardzin van mijn moeder. Elke avond weer. Zeven uur nummer 1 (lees 5), kwart over zeven nummer twee (4). Ma was dan net klaar met voorlezen en al het andere wat er komt kijken bij een kind naar bed brengen. Kwam beneden en zei: Dat is twee, wie volgt?

Ik denk dat tegenwoordig ook nogal eens. Niet dat ik mijn kinderen nog naar bed breng met het complete avondritueel, -zouden ze wel willen hoor, maar ze zijn toch echt te groot- maar in het leven zelf.

Vanochtend schoot dat zo door me heen. Ik lag wakker te worden -geloof me, dat is een dingetje- en dacht na over alles wat er is gebeurd in het leven, vooral dat van mijn kinderen. Ik had ze zó graag een wat ontspannen leven gegund. Ik had zó graag gewild dat ze niet mee hoefden te maken wat ze wel mee maken en mee maakten! Herkenbaar? Als ik daar over na denk? Het is te veel voor een kind. Natuurlijk kan het nog zat gekker maar toch... We zitten zo in de 'Wie volgt'-fase. Of meer: wat volgt? Iemand zei me laatst: je bent sceptisch geworden over het leven. Ja, dat is wel waar denk ik. Het is allemaal zó veel en soms zó pittig! En echt, er was een tijd dat ik meende dat alles weer over zou gaan, maar tegenwoordig denk ik vooral: wat volgt? Waarom zou ik dromen dromen, verwachtingen hebben als het leven zo spannend is en het elk moment weer anders kan zijn? Waarom zou ik hoop hebben op rust, als dat al zo vaak door een situatie afgebroken is?

Als ik nadenk over wat we allemaal mee hebben gemaakt, de kinderen incluis, dan kan ik alleen maar denken aan vandaag.En dan is dat genoeg. Morgen zien we wel weer. Misschien komt er dan wel weer wat anders. Kan maar zo, we weten er alles van. Hartinfarct -daar blijf ik toch echt best bang voor-, gezondheid, instorten, ziekenhuis, verhuizen, diagnose dit of dat, geaardheid, keuzes die we maken en die er in hakken alsof de bijl de boom laat vallen, gedoe met allerlei regelwetgevingen over onze kinderen, zonder dat we daar zelf wat mee kunnen, dealen met van alles en nog wat, enzovoort, enzovoort, enzovoort...

Twee dingen weet ik: in de vroege morgen moet je hier niet over na gaan denken :(
En: God droeg ons. Dag na dag, seconde na seconde. Steeds weer, elke keer en overal. En omdat ik dat vooral heb ervaren in ons leven, mag ik zeker weten dat de toekomst veilig is in Zijn Hand. Ben ik soms best eens bang voor de toekomst, ik kijk reikhalzend uit naar De Toekomst. Want dit staat vast: Hij is Koning, Hij is Overwinnaar, Hij komt terug. In Hem ben ik meer dan overwinnaar. Hoef ik niet vast te lopen in wat er gebeurd is, gebeurt of gaat gebeuren, kan ik maar beter mijn en ons leven in Zijn hand leggen. Het leven leven met Hem, vanuit Zijn rust, veilig bij Hem. En af en toe in Zijn kracht een steentje weg slingeren om zo mijn reuzen te verslaan, vooral als ze brutaal en lastig worden. Neerslaan, kop eraf en verder gaan. Niet dat ik dat red, maar omdat Híj het redt kan ik verder. Met de dag, dat wel, maar toch. Met het oog op de grote Toekomst. En ik bid dat ik daarvan iets door mag geven aan de kinderen. En zij, door de Geest, ook zo in het leven mogen staan.


maandag 1 juli 2019

Onder narcose

-Ik kan beter nú doodgaan. Als ik thuis kom ga ik naar de flat en spring ik er af.
Dat doetie niet weet ik, maar de glimlach in mijn binnenste bevriest als hij verder praat.
- Ik kan natuurlijk ook hier uitstappen.
Met Goddelijke kracht lukt het me goed te reageren. Rijdend op de A12 middelste autobaan is zijn optie de absoluut onmogelijke. Nee ik klik de deur niet op slot. Dat zou hem alleen maar enorm triggeren.
-Weet je, zeg ik, ik merk dat je enorm zenuwachtig wordt. De dokter zegt dat jij mag kiezen. Plaatselijke verdoving of narcose. Als je zó gespannen wordt van het idee van plaatselijke verdoving ga je voor narcose. Zeg maar tegen mij en tegen jezelf: ik ga voor narcose.
Braaf zegt Rob me na, er valt een last van hem af en ik zie de spanning wegglijden. Blij komt hij thuis, terwijl ik even naar boven loop om me te laten gaan. Stel je voor: even uitstappen op de A12....

Al zeven jaren lang tobt Rob met ontstoken tenen. Tien keer door de huisarts verholpen, één keer in het ziekenhuis. Altijd onder plaatselijke verdoving. De teen die nu het ergst ontstoken was, was al maanden, zo niet een jaar, ziek, maar naar de huisarts wil Rob niet meer. Want prikken in een zere teen doet dubbelzeer. Voorzichtig opperde ik de narcose. Rob reageerde enthousiast. Dat is nog eens wat. Ga je slapen en wordt je geopereerd en wel wakker. Béter!

De huisarts stemde in, nadat hij wat moeilijk had gekeken en waarschuwde voor de gevaren van de narcose. De arts-assistent in het ziekenhuis legde alles nog eens goed uit. De voor- en nadelen van beide mogelijkheden. Waardoor Rob dacht dat hij niet meer te kiezen had en het alleen onder plaatselijke verdoving kon. Dat is het einde, zo dacht hij... En reageerde met de laatste optie, wat geen optie is.

Vandaag was het zover. Na lang wachten, zowel op de afdeling als op de voorbereidingskamer, ging Rob om half negen de OK in. Huilend reed hij de afdeling op, maar dankzij een pilletje tegen stress, gebed en een mooi lied wat ik voor hem zong - laat mij  nog zingen als de avond valt. Loof de Heer', oh mijn ziel- kwam hij relaxed op de OK, zakte in een heerlijke slaap en sliep daarna nog even lekker uit. Met veel meer dan we kwamen gingen we weer. De crocs waren niet nodig, die pasten niet meer. Het verband om zijn voeten hield alles goed bij elkaar. Twee voeten. Drie tenen. Nu opknappen, bijkomen en relaxen. Dankbaar dat het voorbij is. En wie weet, misschien was dit echt de laatste keer. Dát gaat de tijd leren! In elk geval istie best blij geloof ik, dat hij het er levend afbracht. De risico van de narcose was één, maar de risico van denken en paniek telde dubbel. God zij dank, we kwamen samen thuis!

Pagina's