De standaardzin van mijn moeder. Elke avond weer. Zeven uur nummer 1 (lees 5), kwart over zeven nummer twee (4). Ma was dan net klaar met voorlezen en al het andere wat er komt kijken bij een kind naar bed brengen. Kwam beneden en zei: Dat is twee, wie volgt?
Ik denk dat tegenwoordig ook nogal eens. Niet dat ik mijn kinderen nog naar bed breng met het complete avondritueel, -zouden ze wel willen hoor, maar ze zijn toch echt te groot- maar in het leven zelf.
Vanochtend schoot dat zo door me heen. Ik lag wakker te worden -geloof me, dat is een dingetje- en dacht na over alles wat er is gebeurd in het leven, vooral dat van mijn kinderen. Ik had ze zó graag een wat ontspannen leven gegund. Ik had zó graag gewild dat ze niet mee hoefden te maken wat ze wel mee maken en mee maakten! Herkenbaar? Als ik daar over na denk? Het is te veel voor een kind. Natuurlijk kan het nog zat gekker maar toch... We zitten zo in de 'Wie volgt'-fase. Of meer: wat volgt? Iemand zei me laatst: je bent sceptisch geworden over het leven. Ja, dat is wel waar denk ik. Het is allemaal zó veel en soms zó pittig! En echt, er was een tijd dat ik meende dat alles weer over zou gaan, maar tegenwoordig denk ik vooral: wat volgt? Waarom zou ik dromen dromen, verwachtingen hebben als het leven zo spannend is en het elk moment weer anders kan zijn? Waarom zou ik hoop hebben op rust, als dat al zo vaak door een situatie afgebroken is?
Als ik nadenk over wat we allemaal mee hebben gemaakt, de kinderen incluis, dan kan ik alleen maar denken aan vandaag.En dan is dat genoeg. Morgen zien we wel weer. Misschien komt er dan wel weer wat anders. Kan maar zo, we weten er alles van. Hartinfarct -daar blijf ik toch echt best bang voor-, gezondheid, instorten, ziekenhuis, verhuizen, diagnose dit of dat, geaardheid, keuzes die we maken en die er in hakken alsof de bijl de boom laat vallen, gedoe met allerlei regelwetgevingen over onze kinderen, zonder dat we daar zelf wat mee kunnen, dealen met van alles en nog wat, enzovoort, enzovoort, enzovoort...
Twee dingen weet ik: in de vroege morgen moet je hier niet over na gaan denken :(
En: God droeg ons. Dag na dag, seconde na seconde. Steeds weer, elke keer en overal. En omdat ik dat vooral heb ervaren in ons leven, mag ik zeker weten dat de toekomst veilig is in Zijn Hand. Ben ik soms best eens bang voor de toekomst, ik kijk reikhalzend uit naar De Toekomst. Want dit staat vast: Hij is Koning, Hij is Overwinnaar, Hij komt terug. In Hem ben ik meer dan overwinnaar. Hoef ik niet vast te lopen in wat er gebeurd is, gebeurt of gaat gebeuren, kan ik maar beter mijn en ons leven in Zijn hand leggen. Het leven leven met Hem, vanuit Zijn rust, veilig bij Hem. En af en toe in Zijn kracht een steentje weg slingeren om zo mijn reuzen te verslaan, vooral als ze brutaal en lastig worden. Neerslaan, kop eraf en verder gaan. Niet dat ik dat red, maar omdat Híj het redt kan ik verder. Met de dag, dat wel, maar toch. Met het oog op de grote Toekomst. En ik bid dat ik daarvan iets door mag geven aan de kinderen. En zij, door de Geest, ook zo in het leven mogen staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat gerust een berichtje achter, dat waardeer ik en lees ik met plezier!