Schending van de AVGwetgeving

Je kunt zeggen wat je wilt, maar ík vind het gewoon verschrikkelijk. Het is echt nooit mijn bedoeling geweest dat al deze namen nu zomaar op straat liggen. Of in de vijver ernaast. Hoe kan ik nu zo stom zijn! En, erger, het is me al eens eerder overkomen. Maar toen kon ik alles nog rechtzetten. Nu is dat volkomen mislukt. De hele middag lopen zoeken, maar helaas. En dan maar dat deuntje in mijn hoofd hè, van 'Een ezel stoot zich in het gemeen... ja je kent het wel. Blijkt dus maar weer dat ik nog minder nadenk als dat een ezel doen kan. En dat terwijl ik de hersenen er wel voor heb, maar gewoon wat makkelijker ben uitgevallen dan de zojuist genoemde ezel 😉

De dominee heeft nog geluk. Die heeft het gehaald. Ligt niet met naam en al in de vijver. Ik heb net nog even met hem staan praten op de markt, bij onze favoriete kaasboer. Niet gezegd natuurlijk dat ik onderweg ben met een stel Paaskaarten, waar er ook één voor hem en zijn gezin bij zit. Net daarvoor bij al mijn geliefde adresjes langs geweest. -Heb je niets ontvangen, dan ben je evengoed geliefd, maar sta je niet in het geliefde Paaskaartenbestand dit jaar. Vat het vooral niet persoonlijk op!-  Na de markt nog één adresje in de wijk en toen weer wat meer richting huis. Bij de dominee voor stap ik van mijn fiets en kijk verbaasd achterom. M'n hele achterrekje leeg! Sta ik dan met m'n goeie gedrag, voor de deur zonder kaart. Maar hè, wacht. Daar hangt nog iets. En ja hoor, het is de kaart voor ons domineesgezin. Opgelucht gooi ik de kaart in de brievenbus om dan peinzend en zoekend mijn weg in omgekeerde volgorde terug te rijden. Maar wat ik ook vind - wat een hoop zooi ligt er langs de weg hè- ik vind niet de kaarten die ik zoek. Zes zouden er ergens moeten zijn. Ik hoop maar dat iemand ze heeft opgeraapt en bewaard. Ergens een link vindt met de namen er op. Namen ja. Alleen namen. Wat ben ik daar blij om. Niets geen overtreder van de privacywetgeving, niets geen schending van persoonlijke gegevens. Nee, als er adressen op hadden gestaan was ik met de auto gegaan natuurlijk. Dat is veiliger. Voor de kaarten dan, niet voor de auto nu al onze gegevens ergens open  en bloot liggen. 😕

Rest mij nu nieuwe kaarten te gaan kopen en die op een ander moment te gaan bezorgen. Tja, zegt mijn moeder altijd, wie zijn hoofd niet gebruikt moet zijn benen gebruiken... Altijd hebben moeders gelijk! 

Hoewel, de combi moeder en leeg achterrekje is een wat minder leuke herinnering.

Ooit fietste mijn moeder vrolijk, ik hoor haar nog zingen, met mij achterop, dat dacht ze, door de straat, vanuit school naar huis. Ik heb heel hard geroepen, maar ze hoorde het niet. Het achterrekje was volkomen leeg, het zitje waar ik in zat schuurde over het asfalt 😂

Misschien is er toen al een steekje bij me los gegaan. Waardoor ik keer op keer doe waarvan ik best wel weet dat het niet werkt. Een paar losse Paaskaarten onder de snelbinders bijvoorbeeld.

Stel je leest dit, maar je vindt geen mooie kaart van ons door de bus -afzender bekend-  dan hoop ik dat deze blog wat goed maakt. Of, heb jij de kaarten gevonden? Dan weet je me nu te vinden 🙊

Ik wens je fijne en mooie Paasdagen. Niet vergeten: de dood is verslagen, Jezus leeft. 😇

Dat Hij míjn voeten wilt wassen!

Oorverdovende stilte

Verbaasde gezichten

Onrust en geschuifel

Ik voel mezelf op slot schieten. Irritatie en ergernis strijden om voorrang. Woede komt in me op, ongeloof en ontkenning. Nee! Nee, dit niet! En dan, dwars door al die gevoelens heen een vleugje liefde, Voor die Man daar. Doodse stilte, de spanning is voelbaar tot in het diepst van mijn ziel. Wat is dit? Stomverbaasd kijk ik toe. Niemand zegt wat. Iedereen is met stomheid geslagen. Ik doe mijn ogen dicht. Dit wil ik niet zien. Dit wil ik niet meemaken.

Maar dan is Hij daar. Bij mij. Ik voel het. Nu ben ik aan de beurt. Liefdevol gaan Zijn handen naar mijn voeten. Maar in een fractie, ik trek ze terug. Nee Heere! Dit wil ik echt niet. 

Liefdevol houden Zijn ogen mijn betraande gezicht vast. In Zijn blik zie ik de intensiteit van iemand die van mij houdt. Van iemand die mij door en door kent en tóch van mij houdt. 

Zijn stem klinkt geduldig, zalvend, als balsem op mijn verslagen ziel. 

- Aline, Mijn kind, als Ik je voeten niet mag wassen, heb jij geen deel aan Mij.

De tranen biggelen over mijn wangen als ik aarzelend mijn voeten naar Hem uitsteek. Want bij Hem wil ik horen, dat is wat ik zeker weet. Enigszins terughoudend ben ik nog, weet Hij het wel zeker? Mag ik echt bij Hem horen? Wil Hij überhaupt bij mij horen? Zijn zachte, natte handen nemen mijn voeten. Ik staar er naar. Zijn handen. Mijn voeten. Mijn voeten in Zijn handen. Verbaasd en vertwijfeld schud ik mijn hoofd. Wat ís dit? Zacht wrijft Hij mijn voeten schoon en langzaam ontspannen ze in Zijn handen. Het wrijven wordt stevig, begint op schrobben te lijken. Ik glimlach door mijn tranen heen, wat kent Hij me goed. Dit is precies zoals bij mij past. 

De droge doek neemt langzaam maar zeker alle natte druppels in zich op, mijn voeten stralen als nooit te voren. En terwijl Zijn blik van mijn voeten naar mijn ogen gaat, zie ik een onmetelijke liefde voor mij glinsteren, zijn ogen stralen me als de zon tegemoet. Hij moet het gezien hebben, die blos op mijn wangen, mijn verlegenheid omdat ik werkelijk niet weet waar ik kijken moet. Zacht nodigt Hij me uit Hem aan te kijken. En dan zegt Hij de zoveel omvattende woorden, woorden die ik de rest van mijn leven met me mee zal dragen:

- Aline, ik houd van jou. Ik geef je alles. Ik kies voor jou. Dat is Ja voor jou, Nee tegen Mezelf. Dat doe Ik. Omdat Ik van je houd. Vertrouw maar op Mij.

En terwijl Jezus verder gaat met het wassen van de voeten van mijn vrienden, bekijk ik de mijne eens goed. Ze glimmen, zijn als een nieuwe huid. Geen eeltplekjes, geen likdoorns, geen kalknagels. En zelfs.. stiekem ruik ik even. Het is enkel liefde wat ik ruik. Alles is blinkend schoon. En ik weet hoe dat komt: Zijn handen raakten mijn voeten, Zijn liefde waste ze schoon, Zijn reinheid ontsmette mij. Alles, ja alles aan Hem is rein, is goed, is liefde. 

Geïnspireerd door de Bijbelstudie op pag. 82-84van het boekje Kijken en luisteren naar Jezus, red. Jos Douma

Over afleiding en focus, een keuze

 Het zijn de laatste pagina's van mijn boekje. Best jammer en ik kijk uit naar het derde deeltje. Ook goed om even alles te laten bezinken en hierin wat rust te nemen.

Zoals vaak zo pakt een bepaalde zin me ook nu weer:

Zeg je JA tegen jezelf, dan zeg je NEE tegen de ander. 

Zeg je JA tegen de ander, dan zeg je NEE tegen jezelf. 

Klinkt logisch denk je misschien. Inderdaad. Maar hoe lastig is het ook. Hoe vaak kiezen we voor onszelf zonder door te hebben dat we dan de ander laten? Hoe vaak andersom? Hoe vaak ga je door en door voor Jan en alleman zonder te luisteren naar wat je zelf nodig hebt? Hoe vaak lig je lui achter je mobieltje terwijl iemand je hulp of aandacht goed kan gebruiken? 

Bovenstaande zin is geschreven in het hoofdstuk 'Omgaan met afleidingen'. Dingen die je afleiden van waar je eigenlijk mee bezig was of waar je mee bezig wilde gaan. O! Ik herken dat zo! Jij dan? 

Dan wil ik even een appje sturen, ja een heel belangrijke hoor en dan zie ik al die andere appjes die binnen zijn gekomen. Leg ik mijn mobiel weer neer, na een kwartier of zo en bedenk me dan opeens pas dat ik een appje zou sturen die best wel heel belangrijk is. Herkenbaar?

Of, erger, ik app gewoon door terwijl mijn zoon tegen me praat en dan doe ik ook nog of ik luister. Terwijl ik niet de volle aandacht en focus op hem gericht heb, maar misschien maar zo'n 25% 😵 Waarmee ik hem heel duidelijk laat merken dat niet hij maar mijn mobiel, of, zo je wilt, mijn contacten op de mobiel belangrijker zijn. Een schokkende constatering, zowel voor hem als nu ook voor mezelf.

De auteur van dit boekje heeft het over volle focus, volledig geconcentreerd, absolute aandacht en één ding tegelijk. Dat is beter voor je geest, beter voor je relaties en beter voor je prestaties.

Ik merk dat ik er echt weer even op moet oefenen. Zowel op dat leven zonder me af te laten leiden als om elke keer de keuze te maken: Wat wil ik? Kies ik voor verleiding, dan heb ik geen tijd om naar mijn zoon te luisteren. Kies ik voor een poosje swipen op mijn mobiel, dan heb ik minder tijd voor Bijbelstudie. Dus leer ik, wat ik niet met volle aandacht doet gaat ten koste aan mijn werk en relaties, zowel de relatie met mijzelf, als die met de mensen om me heen en als die met God. 

Alles in het leven is een keuze. Kies je voor JA tegen jezelf (en dat mag echt!) dan kun je op dat moment niet voor de ander gaan. En andersom. Het maakt niet uit wat je kiest. Als je het maar kiest met je hart, zó dat je er zelf achter staat en je je voor 100% kunt geven aan de door jouw gekozen focus op dat moment. 

In de Bijbel in Gewone Taal staat, 2 Korinthe 8:13  'Het is niet de bedoeling dat jullie zelf in moeilijkheden komen, door anderen te helpen.' En, in hoofdstuk 9: 'Je moet van harte geven, niet omdat het verplicht is. Want God houdt van mensen die met vreugde geven.' (vers 7) Nuchtere waarheid. Geef je meer dan jezelf aan kunt, dan geef je evengoed niet met de juiste focus en de juiste houding. 

Wat een wijsheid hè. Nu de uitdaging aangaan. Dat is nog ff een ... 

TING... Oeps een appje, wacht even hoor, ik ben zo terug! 😏  

Inspiratie uit het boekje van Tineke Wuister, getiteld Zicht 

Mondkapjesplicht

 -Goedemiddag!

Ik groet de dame vriendelijke. Ze komt wat afhalen. Is het halve centrum al langs geweest, want haar tassen zijn vol en haar handen ook. In de ene hand een mondkapje, die ze probeert om te doen. In haar andere hand allerlei andere dingen.

-U mag het mondkapje wel afhouden hoor, u bent momenteel niet in een publieke ruimte.

Geen reactie. Mevrouw gaat door met haar onmogelijke opdracht het elastiekje goed om dat rechteroor te wikkelen, zodat ze door kan naar haar linkeroor. 

Ik probeer het nog eens. Mevrouw lacht naar me en zegt: -Even wachten hoor. Ze prutst verder aan het kapje en reageert weer met Even wachten hoor als ik haar nog eens vertel dat dat mondkapje hier niet hoeft. 

Hèhè, met een zucht zet ze het kapje over haar neus. Het is gelukt. 

-Wat zei u nu eigenlijk? 

Opgelucht schuift mevrouw het mondkapje van haar neus. Ik zie haar ogen groot worden, verwarring, verbazing, enthousiasme winnen het om de beurt op haar gezicht terwijl ze luistert naar wat ik zeg. 

- Je hebt gelijk! zegt ze verrast. Het stoffe gevalletje schuift van haar mond, hangt onder haar kin en, veel sneller dan op, doet ze het af. Ik geef haar de spullen die ze op komt halen en kijk haar na. 

Ik ben verbaasd. Waarom zijn mensen zo ongelooflijk mak. We kregen een mondkapjesplicht voor drie maanden. Van 1 december tot 1 maart, toch? En 1 maart is de dag dat ik mevrouw zag worstelen met dat doekje voor haar neus. Een doekje vol bacteriën en zweet, stofjes van ons zelf die niet goed voor ons zijn, maar we wel steeds inademen, als je niet bij elke winkel een schone pakt. En zeg nou zelf, wie doet dat nou.

Gelukkig was het een wet voor drie maanden. Met een eventuele verlenging. Ik heb op de laatste persconferentie niet van verlenging gehoord. En dus magtie af. Buiten beschouwing gelaten dat inmiddels wel bewezen is dat het niet helpt. 

Zojuist vertelde ik dit verhaal aan mijn vriendin. Blijkt dat er ergens op het wereldwijde web staat dat de wet met drie maanden is verlengd. Wel handig om dat even te communiceren. Door dat niet te doen, maak je geen slapende massa's wakker en blijft iedereen netjes doen wat jij wilt dat je doet. Mondje dicht en verlengen maar. 

Binnen mijn gezin probeer ik altijd goed te communiceren. Zonder omhaal van woorden, duidelijk en correct. En met de motivatie waarom we iets doen. Dat werkt het beste, weet ik. Is dát misschien iets voor de politiek?