maandag 28 mei 2018

Jezus is De Rots

Eén! Twee! Drie! Knal!! Het water uit de rots stroomt naar het volk en de mensen drinken gulzig van deze frisse drank. Hun dorst verlept hun bewondering voor wat er gebeurt. Dat is immers niet zo belangrijk? Water moeten ze in deze droge woestijn. Water! Anders hadden ze toch veel beter in Egypte kunnen blijven?
Mozes wist werkelijk niet wat hij met al die boze mensen van het volk Israël aan moest. Hij deed het enige wat hij doen kon en vroeg God om hulp. "Sla op de rots en Ik zal water geven." En zo gebeurde het. (Exodus 17:1-7)

Het is een poos later, nadat het volk de wet kreeg als Mozes aan God, Zijn trouwe Leider, vraagt om vergeving voor de zonden die het volk weer had gedaan. En daarbij vraagt hij: "Toon mij Uw heerlijkheid!" Maar nee, niemand kan God zien en leven. Toch heeft God een oplossing. Een idee. Hij vraagt Mozes naar de rots te komen. "Dan zal Ik u in de kloof van de rots zetten en u voorbijgaan. Zodat u Mijn achterzijde kunt zien. Hoe bijzonder! Mozes gaat de rots op. Zelfstandig! God pakt  hem op en zet hem in de kloof van die rots, beschermt met Zijn hand Mozes en gaat dan aan Hem voorbij. (Exodus 33:12-23)

Nog weer later herhaalt de geschiedenis zich. Het volk heeft geen water en moppert weer omdat ze kijken naar wat ze niet hebben. Zo herkenbaar. Mozes gaat weer tot God en Hij geeft Mozes de opdracht: "Spreek tot de rots en er zal water komen." Maar Mozes is zo boos! Hij slaat met zijn staf op de rots. Twee keer. Net als eerder. Toen werkte dat, nu vast ook, zo lijkt hij te denken. En ja! Er komt water. Heel bijzonder is dat. Dat God ondanks ongehoorzaamheid toch wil geven wat het volk nodig heeft. Dat is genade: Krijgen wat je niet verdient. (Numeri 20:2-13)

En dan eeuwen later. Jezus komt. En Zijn leven is lijden. Hij wordt geslagen aan het kruis en sterft voor onze verkeerde dingen en tekortkomingen. Maar Hij staat op en leeft! Waardoor ik bij Hem mag schuilen en zo God kan ontmoeten. Hij is de kloof in de rots waar ik veilig ben. Hij is Degene die tussen mij en God instaat. Mijn Borg, Bevrijder, Rots en Houvast. Ik in Hem zoals Mozes in de kloof van de rots. En dan ook Hij in mij. Altijd is Hij er, want Hij woont in mij. Kun je dat zelf? Nee. Ben ik daar dan helemaal voor van God afhankelijk? Nee! Het is een samenwerking. God zet in werking, Hij begint, maar jij moet gaan. Zoals Mozes de rots zelf op ging op bevel van God, waarna God Hem in de kloof zette.
Geloof je dat? Geloof je dat Hij de Enige is waarop je vaste grond onder de voeten hebt? De Enige waarbij je kunt schuilen? De Enige die je redt van de eeuwige dood?

Mozes dacht dat weer een keer slaan wel zou
helpen. En het hielp. Maar het was niet Gods bedoeling. Hij had moeten praten! Raar? Misschien. Maar ook dat wijst heen naar Jezus. Jezus hoefde niet twee keer te worden geslagen. Eén keer was genoeg om de hele mensheid te redden. Je mag rusten bij Hem en alles tegen Hem vertellen wat in je gedachten is, wat je bezig houdt, wat je geheim ook is. Alles mag je zeggen. En Hij wil helpen. Hij biedt bescherming en kracht. Hij is onwankelbaar en trouw. Altijd dezelfde. Toen en nu en altijd. Ga maar naar Hem toe en wordt gered. Vindt vrede en troost. En leef! Voor altijd met Hem!


Naar aanleiding van de preek van David de Vos, tweede Pinksterdag 2018, Opwekking

dinsdag 22 mei 2018

Het Kruis op de Berg en het Napalmmeisje

Het is een moeilijke keuze: doorlezen in het boek waar ik mee bezig ben? Of toch naar de herdenking op 'de berg'? Dat trekt me ook wel. Een vriend van ons heeft dat helemaal opgezet en daar zelfs een boek over geschreven (jawel: Het Kruis op de berg ) Mét het Napalmmeisje. Je hebt het misschien wel gehoord. Dat meisje dat in Vietnam op de vlucht moest. Haar kleren verbrand. Niets om 't lijf. En klik, zei de fotograaf. Best schokkend lijkt me dat. En ik ben benieuwd hoe dat een leven tekent.
Dus klap ik mijn boek dicht en spring op de fiets.

Het is een bijzonder moment. Ik ben vaak langs deze weg gereden, maar nog nooit had ik het kruis zien staan. De scholieren die namens hun school aanwezig zijn omdat zij dat kruis hebben geadopteerd zijn muisstil. Veel hebben er een taak, als bloemen leggen, trompet spelen, opnames maken. Ze doen dat met meer respect dan de fotografen moet ik eerlijk zeggen. Waarbij ik nu dus ook een beetje mijn frustratie daarover uit.

De toespraak van onze vriend Constant van den Heuvel, helemaal in het Engels, maakt al veel indruk. Zijn liefde voor de mensen die daar doodgeschoten zijn om voor de vrijheid van ons te vechten is aanraakbaar. Hij heeft zich helemaal verdiept in hun levens en hen een plek gegeven van erkenning, respect en herdenken. Het kruis op de berg.
De toespraak van Kim Phuc, het Napalmmeisje, is erg ontroerend. Stralend staat ze daar. Sprekend over dankbaar zijn en vergeven. Over liefde van God en liefde voor de medemens, ook voor vijanden.

Las ik net niet in mijn boek dat we door te vergeven de onvoorwaardelijke liefde en aanvaarding van God uitdragen naar de mensen om ons heen? (Op weg naar verzoening, NT Anderson)
De net gelezen woorden worden hier in de praktijk gebracht. Blij dat ik mijn boek dicht heb geslagen om even iets van die blijdschap van vergeven in andermans ogen te zien. Bijzonder hoe de dingen dan bij elkaar komen. Bijzonder hoe een Vietnam-meisje matcht met de oorlogslachtoffers van 74 jaar geleden. Bijzonder hoe God nog steeds werkt door mensen heen. Dwars door het duister en donker werkt Hij met Zijn licht en geeft Liefde door aan een ieder die dat aan wil nemen. En ja, de volle blijdschap ervaar je als je vergeeft. Dank je wel Constant. Dank je wel Kim Phuc. Dank U God, voor zoveel vergevende Liefde. Amazing Grace!




Pagina's