Recht voor ogen - Week van gebed 2019

https://www.missienederland.nl/weekvangebed2019

-Wanneer ga jij naar Week van gebed? vraagt mijn zus via de app.
Alleen vrijdag niet, antwoord ik terug. Komt mooi uit. Zij alleen donderdag niet. Kunnen we lekker vaak samen gaan. Dat zorgt ervoor dat ik niet afhaak, snap je.

We gaan van kerk naar kerk. Door wind en sneeuw, op de fiets of lopend, warm ingepakt met sjaal, muts, handschoenen en snowboots. Naast het genieten van de www, zoals mijn zus dat noemt: wondermooie witte wereld, is het samen bidden het hoogtepunt van de week. Hoe vaker we gaan, hoe meer ik er naar uit kijk. Zoiets als: Yes, vanavond mag ik weer.

Ik vind het zó gaaf om samen te bidden. Dit jaar heel speciaal voor Indonesië. We bidden voor recht, tegen onrecht, voor vrede en veiligheid. We bidden voor onze broers en zussen in het geloof die vervolgd worden, waar dan ook. Voor mensen die lijden onder verdrukking, misbruik of corruptie. We bidden voor wereldleiders en kleinere leiders. We bidden voor de Kerk en de gemeenten wereldwijd, in Nederland, in Veenendaal. We bidden voor de wereld om ons heen. En weer: wereldwijd, in Nederland, in Veenendaal en voor onszelf.  De kring wordt van groot naar klein en andersom. We leggen alles in Gods hand en danken Hem voor wat Hij doet. Zo kunnen we het nieuwe jaar blijmoedig in, wetend dat Hij alles in Zijn hand houdt. Niets, maar dan ook helemaal niets zal Hem uit de hand lopen!

Ben je deze week nog niet geweest? Ik raad je aan te gaan. Het is zo fijn en zo goed. Durf je niet hardop te bidden? Geen nood, dat hoeft helemaal niet. Veel bijeenkomsten zijn daar zelfs niet op ingericht en dan bid je gewoon met de voorganger mee, zachtjes, in je hart en geest. Ik roep je op te gaan! Want waar veel christenen zijn, daar is veel van Gods Geest. En ik weet niet hoe jij denkt? In aantallen? Blijf dan maar weg. Het groepje is zo klein! Ik denk dat er bij ons in de stad maximaal 50 zijn. En veel dezelfde mensen. Voor Veenendaal met z'n megakerken best verdrietig. Ook hier geldt: wie het kleine niet eert...

Toch vind ik het heel jammer. Waarom niet een uurtje vrijmaken om te gaan? Al weet ik natuurlijk niet hoe jouw gebedsleven eruit ziet. Misschien bid je wel meer dan ik doe, misschien vind je het fijner om dit alleen te doen. Misschien is je agenda bomvol. Dat weet ik niet. Ik heb daar geen oordeel over. Maar na zo'n moment doe je overdag meer dan je ooit deed, geloof mij! Weet dat als je er over nadenkt , misschien pas door het lezen van dit stukje, weet dan dat je van harte welkom bent. Zowel bij God als in Zijn gemeente. Vanavond in de Petrakerk, morgen in de Sionskerk, zaterdag in de Bethelkerk. En dan is het alweer klaar. 't Is maar één week in het jaar. Genoeg momenten dus om daarna en daarnaast weer 'alleen' te bidden. Hoewel? De Geest van God bidt met ons mee. Of je nu samen bent of alleen, Hij is bij je! Maar samen schept verbondenheid binnen het gezin van Christus. Dwars door kerkmuren heen. Dat is precies wat God wil, denk ik. Dus daarom: van harte welkom!

Over storm en een lege fietstas...

Hèhè, hijgend en puffend zet ik de fiets in de schuur. Wát een wind! Bibberend, met heel koude handen open ik de fietstas en pak... WAT! Ik pak helemaal niets. Leeg is de tas. Helemaal leeg. Hoe kan dát nou?

Het was een gezellige ochtend bij mijn vriendin. Op het allerlaatste moment had ik het groene plastic zakje nog meegegrist. Dat is misschien wel even leuk om samen te doen, zo dacht ik. Het zakje had een simpele inhoud: drie blaadjes bladmuziek, twee kartonnen bekertjes, twee belletjes en een touw. Want volgens de leidster van onze vrouwenmorgen had ik toch echt heel veel leukst gemist. Ik kreeg het zakje in handen geduwd en ze zei: -Hier, kun jij het ook maken. Wat lief!
Maarre... wat het zou moeten worden weet ik niet. En ze weet ook niet niet hoe a-creatief ik op sommige vlakken ben. Dus de plastic zak lag nog net zo in de kast als voor de kerstdagen. Zó 2018...

Mijn vriendin echter is supercreatief (op Facebook vind je haar onder Sfeercadeau: https://www.facebook.com/SfeerCadeau/). Ze maakt haar eigen ontwerpen en is heel blij met opdrachtjes.
Dus rijdt ze haar rolstoel aan de tafel en samen knutselen we heel wat af. Gelukkig heeft ze het geduld van een lieve, wijze juf en kan ze deze a-creatieve leerling heel goed begeleiden. Ik opper zelfs dat ik wel PGB aan kan vragen, als een soort van creatieve therapie. Maar dat wijst ze lachend van de hand. Ze doet het omdat we het samen leuk vinden!
Toch best wel blij met het leuke resultaat fiets ik de storm weer in. Met als resultaat zonder zakje thuis te komen! En echt, ik vind het serieus jammer. Vooral omdat we het samen hebben gemaakt. Had ik ze maar aan haar cadeau gegeven, denk ik nog.

Het is weer dinsdag. Een week later. Even een kaartje door de bus gooien bij iemand uit de kerk. En weer fiets ik dezelfde weg. Nu met minder, maar nog steeds veel wind. En dan opeens zie ik het, een groen plastic zakje. Tegen de muur van de brug aangewaaid. Nat van alle regen, bedekt onder wat kleine blaadjes. Ik spring van mijn fiets, ren naar het zakje. En nog voor ik het voorzichtig tussen mijn vingers wil nemen, zie ik het: muzieknootjes... Yes!!! Eenmaal thuis maak ik de zak voorzichtig open. Tot mijn verwondering is alles nog helemaal intact. Niets is nat, niets gekreukt, geen inkt doorlopen. Blij hang ik de kerstklokjes op. Maakt het uit, al is het er de tijd niet voor. Dit is zo bijzonder. Te mooi om waar te zijn. Zal heel 2019 er zo uit gaan zien, zo vol kleine verrassingen? Ik kijk er naar uit!

En Nicolette, heel erg bedankt voor je gezelligheid, je geduld en je creatieve brein! Zo waardevol!

Zou Jezus de Nashvilleverklaring ondertekend hebben?

Wij Nederlanders slaan zó door hè. Vrijheid van meningsuiting, dus mag je alles zegen. En het liefst alles breeduit bekend maken via elke social media die je tegenkomt. Reageren, meningen doordrukken en knallen maar!
Ik ben er zo trots op dat ik Nederlander ben. En dan nog wel een kerkelijke. Wow, dat is fantastisch! Beter kan niet, toch. Ik heb de waarheid in pacht, het blauwe bloed stroomt door mijn aderen en elke dag dank ik God dat ik ben zoals ik ben. Hetero, vrouw en rasechte Nederlandse.

Niet dus....

Door alle perikelen en heftige discussies rond de Nashvilleverklaring voel ik zoveel pijn. Pijn voor alle mensen die pijn wordt gedaan. Pijn om alle reacties die, of je het nu wilt of niet, de revue passeren. Pijn over de tweespalt die het brengt in kerken en daarbuiten. Pijn omdat het ons gezin raakt. Pijn omdat het mijn meisje raakt.

En ik vraag me vertwijfelt af: Waar zijn we mee bezig?? Waar is de liefde die Jezus ons leert? Ik mis dat zo in de vele felle discussie's. Ik vroeg het thuis: Zou Jezus de Nashvilleverklaring ondertekend hebben? Daar moesten we even goed over nadenken. Het irritante van deze tijd is de snelheid waarmee alles de wereld in wordt gebracht. Het is makkelijk maar ook hoogst onpersoonlijk. Bij Jezus was er niemand die zoiets schreef en dat in den lande smeet alsof het een statement is waar iedereen voor moet knielen. Geen social media, geen kranten, geen ikgerichte, eigengereide Nederlanders die hun mening weten en dat ook doorgeven. Desnoods over lijken...

Zou Jezus de Nashvilleverklaring ondertekend hebben? Wij denken van niet. Hij zou mensen zeggen dat Hij hoe dan ook van ze houdt, dat Hij zonden vergeeft en vrij wil maken. Of je nu Hetero bent, LHBT-er of wat dan ook. (Ik heb ook behoorlijk wat zonden en strijd waardoor ik Hem nodig hebt en jij ook denk ik zomaar) Hij zou wijzen op de liefde van God die iedereen in vrijheid zet en vooral, Hij zou er voor je zijn!

Mijn mening over dit alles? Vind je het erg als ik dat niet weet? Jaren geleden al losgelaten. Wij zijn tot de slotsom gekomen dat we onze dochter met liefde omringen. In haar strijd, in haar eenzaamheid. Omdat alleen de Heilige Geest overtuigt, God oordeelt en Jezus liefheeft. We hoeven niet als God te zijn, het is WWJD: Wat zou Jezus doen. We mogen Jezus' Liefde uitstralen. Alleen dat is onze opdracht. En daarin wil ik er zijn voor mensen die strijd hebben, in welk opzicht dan ook. Tegen onze dochter ook gezegd: jouw identiteit is niet je geaardheid, jouw identiteit is in Christus. Richt je op God en laat de rest maar kletsen. Hij zal je geven wat je nodig hebt.

Kom maar mijn dochter, ik sta naast je. Ik omhels je, ik heb je lief en weet je, God ook!

Wij deden, onbewust, mee aan de Oliebollenwedstrijd :)

Het was compleet onverwachts, die oliebollenwedstrijd die mijn neefje organiseerde. Sterker nog, ik had mijn oliebollen al klaar. En werd daar flink op afgestraft...

Het is maandag, oudejaarsdag anno 2018. Voor mij betekent dat de hele dag werken. Van 9-17 uur. Dus oliebollen bakken zat er vorig jaar niet in. Hoewel? Na kort overleg besluiten we dat ik ze zondags bak. En dat werd mijn troostprijs in de wedstrijd.

Diezelfde maandagmorgen bedenkt mijn neefje, net voor ze op de fiets springen om oliebollen te gaan proeven bij familie, dat hij er wel een wedstrijd van kan maken. Zo gezegd, zo gedaan
Manlief laat de jury binnen en jawel, mijn oliebol kreeg een 8. Maar dat was ook pas de eerste. Ze moesten nog naar 2 ooms, 1 tante en oma! Nou, win daar maar eens van. Met oliebollen op zondag gebakken.

Nieuwjaarsdag komt met rasse schreden dichterbij en ik kon niets meer doen aan de oude en koude bollen. Dus, moe en met de poedersuiker nog op mijn kin, leg ik me er bij neer. Ik zal wel niet winnen!

Om half vijf, op de eerste dag van het nieuwe jaar 2019, is het zover. Neefje vraagt stilte -poeh! dat duurt altijd even bij ons- en met heldere stem leest hij voor: 'Op de vijfde plek is geëindigd Aline met 27,5 punten.' Juichend ren ik op neefje af -ik kan heel goed tegen mijn verlies, al streef ik naar de hoofdprijs- en neem de troostprijs in ontvangst.
De rest heeft het nakijken.☺Voor hen is er niets, haha.


Maar dan komt de hoofdprijs. Uiteraard, voor degene met de meeste ervaring: Oma! Stralend neemt oma de prijs in ontvangst. Een mooie medaille én een wisseloliebol. Jawel! Dat geeft de burger moed. Eind dit jaar werk ik bij leven en welzijn niet op oudejaarsdag, bak ik speciaal voor neefje een hele grote oliebol -wij hebben altijd lekkere kleintjes- en zal ik hem warm opdienen! Nu al zin in! Want ik streef naar de hoofdprijs, hoe dan ook.

Neefje komt nog even naar me toe. Tante Aline, bij u was de kleur echt het beste! Ja hè zeg ik, een soort goud was het hè. Hij knikt enthousiast. Als ik ze niet op zondag bak, helpt dat? Ja, zegtie , nu waren ze oud en koud. 
Altijd al geweten, zondagswerk is niet sterk.

2018-2019

- Goedemorgen schat, hoe voel je je vandaag?

Ik hang wat op de bank, met mijn ontbijtbordje in mijn hand en zoek naar woorden.

Hoe voel ik me vandaag?

- Lastig te benoemen, beetje melancholisch denk ik. Beetje last van alles. Gewoon wat was en niet meer terug komt. Wat gaat er komen er hoe gaan we daarmee om? Dát, weet je? Vertwijfeld kijk ik mijn man aan. Er is in 2018 weer zoveel gebeurd. Wat brengt 2019? Onzekerheid steekt de kop op. Hoe kan ik dit jaar in gaan, verder gaan? Terwijl alles hetzelfde blijft? Gewoon weer in het ritme van alle dag: opstaan, eten en drinken, werken, naar bed, repeat. Ik ben het doel een beetje kwijt geloof ik. En voel me leeg en moe. Tweeduizendnegentien. Het klinkt zó vreselijk ver weg van... ja van wat? Van Kerst? Van het jaar nul? Van mijn geboortejaar? Zo ver weg de geschiedenis in. Het voelt een beetje als of ik ronddool in een geschiedenis van zesduizend jaar en nog is het einde niet. Nog komt Jezus niet. En ook dat voelt weer dubbel, want er zijn nog zoveel mensen die Jezus nog niet kennen. Die Hem niet zien als hun Verlosser en Zaligmaker? Dus, gelukkig, nog is het einde niet. Maar Hij komt! 

Gisterenavond zongen we in de kerk: 'De toekomst is zeker, ja eindeloos goed. Als ik U mag kennen, als ik U ontmoet.' Vanmorgen klonk het: 'Onze hulp is in de Naam van de Heere, Die hemel en aarde gemaakt heeft, Die trouw houdt en eeuwig leeft en niet laat varen wat Zijn hand begon'. 

Dat geeft me moed om door te gaan. Met Gods liefde, Zijn trouw en hulp gaan we het nieuwe jaar in. Nog steeds kans om te getuigen van Hem! Nog steeds tijd om liefde uit te delen aan mijn man, gezin en alle anderen. Nog steeds gelegenheid om tijd met elkaar door te brengen en een licht te zijn in deze donkere wereld. Niet in eigen kracht. Vanuit mijzelf is er niets goeds. Maar omdat onze hulp is in de Naam van de Heere, die Hemel en aarde gemaakt heeft. Zo'n machtig God, Hij gaat door. Ook met mij. Met ons. Ook in 2019, al is dat heel ver weg van de kribbe en het kruis. Het is toch heel dicht bij. Hij is in mij. Immanuel, God met ons.