donderdag 17 januari 2019

Over storm en een lege fietstas...

Hèhè, hijgend en puffend zet ik de fiets in de schuur. Wát een wind! Bibberend, met heel koude handen open ik de fietstas en pak... WAT! Ik pak helemaal niets. Leeg is de tas. Helemaal leeg. Hoe kan dát nou?

Het was een gezellige ochtend bij mijn vriendin. Op het allerlaatste moment had ik het groene plastic zakje nog meegegrist. Dat is misschien wel even leuk om samen te doen, zo dacht ik. Het zakje had een simpele inhoud: drie blaadjes bladmuziek, twee kartonnen bekertjes, twee belletjes en een touw. Want volgens de leidster van onze vrouwenmorgen had ik toch echt heel veel leukst gemist. Ik kreeg het zakje in handen geduwd en ze zei: -Hier, kun jij het ook maken. Wat lief!
Maarre... wat het zou moeten worden weet ik niet. En ze weet ook niet niet hoe a-creatief ik op sommige vlakken ben. Dus de plastic zak lag nog net zo in de kast als voor de kerstdagen. Zó 2018...

Mijn vriendin echter is supercreatief (op Facebook vind je haar onder Sfeercadeau: https://www.facebook.com/SfeerCadeau/). Ze maakt haar eigen ontwerpen en is heel blij met opdrachtjes.
Dus rijdt ze haar rolstoel aan de tafel en samen knutselen we heel wat af. Gelukkig heeft ze het geduld van een lieve, wijze juf en kan ze deze a-creatieve leerling heel goed begeleiden. Ik opper zelfs dat ik wel PGB aan kan vragen, als een soort van creatieve therapie. Maar dat wijst ze lachend van de hand. Ze doet het omdat we het samen leuk vinden!
Toch best wel blij met het leuke resultaat fiets ik de storm weer in. Met als resultaat zonder zakje thuis te komen! En echt, ik vind het serieus jammer. Vooral omdat we het samen hebben gemaakt. Had ik ze maar aan haar cadeau gegeven, denk ik nog.

Het is weer dinsdag. Een week later. Even een kaartje door de bus gooien bij iemand uit de kerk. En weer fiets ik dezelfde weg. Nu met minder, maar nog steeds veel wind. En dan opeens zie ik het, een groen plastic zakje. Tegen de muur van de brug aangewaaid. Nat van alle regen, bedekt onder wat kleine blaadjes. Ik spring van mijn fiets, ren naar het zakje. En nog voor ik het voorzichtig tussen mijn vingers wil nemen, zie ik het: muzieknootjes... Yes!!! Eenmaal thuis maak ik de zak voorzichtig open. Tot mijn verwondering is alles nog helemaal intact. Niets is nat, niets gekreukt, geen inkt doorlopen. Blij hang ik de kerstklokjes op. Maakt het uit, al is het er de tijd niet voor. Dit is zo bijzonder. Te mooi om waar te zijn. Zal heel 2019 er zo uit gaan zien, zo vol kleine verrassingen? Ik kijk er naar uit!

En Nicolette, heel erg bedankt voor je gezelligheid, je geduld en je creatieve brein! Zo waardevol!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Laat gerust een berichtje achter, dat waardeer ik en lees ik met plezier!

Pagina's