Au! 't is me wat...

- En jij dan hè, wat heb jij dan gedaan? Al 17 jaar woon ik bij je en nog nooit heb je een flikker voor me gedaan! En dan die kutgemeente die alle straten tegelijk verbouwd. En waarom moet ik zo lang wachten op die tyfusarts? Nog effe en ik ga naar huis!!!!

We zitten in de wachtkamer. Ja echt waar. Van de huisarts. En ik heb zo'n medelijden met de mensen om me heen. Die zitten hier ook niet voor hun lol en dan krijgen ze zo'n klaagzang te horen van een grote, maar toch heel kleine,  jonge man die nogal gefrustreerd is. Rob. Mijn Rob. O help!
De bak koffie in zijn hand trilt en de woede staat in zijn ogen. De andere twee bakken koffie haal ik uit zijn andere hand en zet ze voor me op de tafel. Hij raast maar door en wat ik ook probeer, afleiden helpt nu even echt helemaal niet. Het worden de tien langste minuten van de dag...

Het begon al op de fiets. In het kader van goed zijn voor het milieu en werken aan conditie lieten we de auto staan. De zon scheen uitbundig, dus wat wilden we nog meer!
Nou, geplaveide straten misschien? Een arts die Rob roept voor het tijd is? Een goed humeur?

Die bovenste zin hè, 'Al 17 jaar woon ik bij je en nog nooit heb je een flikker voor me gedaan!' die deed me zo'n pijn. Al sinds de zwangerschap ben ik er voor Rob en altijd, altijd sta ik voor hem klaar. Ik was misselijk, beroerd en moe, maar al wel blij met hem vóór we hem zagen. Ik vocht voor juiste hulp en gaf hem daarnaast alles wat hij nodig had om in leven te blijven. Beginnend bij borstvoeding en een warm bedje, droge luiers en schone kleren, een goed huis, aandacht en liefde. Heel erg veel liefde. Dat vooral. Ik bid voor hem en heb hem geleerd over God, waar hij helaas tot nu toe niets mee kan. Te abstract. Maar ik blijf bidden. En tot ik niet meer kan, blijf ik voor hem zorgen in alles wat hij nodig heeft. Zo, dat even tussendoor. Voor later...

Dan is daar de arts. De koffie is vergeten, de boosheid is er nog wel. De arts krijgt behoorlijk wat voor zijn voeten gegooid, maar hij gaat er goed mee om. Het medeleven in zijn ogen breekt me en ik kan de tranen niet meer tegen houden. De aandacht gaat naar mij en later weer naar Rob. Als de arts zijn ontstoken teen heeft bekeken en de oplossing heeft verteld (antibiotica), draait Rob zijn stoel dicht naast de mijne, legt zijn hand op mijn rug en zegt:
-Stil maar, ik zal wel even je rug aaien hoor, daar wordt je wel weer rustig van.

Ach, eigenlijk is het best een schat. Mijn Rob.
Mocht jij op dat moment in de wachtkamer hebben gezeten, weet dan dit: soms is het leven met Rob één groot feest. Jammer dat jij dat niet mee kreeg.

Excuses voor de lelijke woorden. Niet mijn idee, maar wel een deel van mijn leven soms... 

Leven in vrijheid

'Yes! Nu gaat het gebeuren. Enthousiast juich ik met de menigte mee. Kom, erachter aan!
Allemaal zijn we razend enthousiast. Zie je wel, het wordt wel wat!'

Ja, ik had ook zo gereageerd. Toen U vroeg of ze een ezel wilden halen. Toen U er op ging zitten en als een soort van Koning de stad binnen reed. Ik had ook zo gereageerd toen U daarna alle geldwisselaars in de tempel een stevig lesje leerde en hun kraampjes om ver gooiden.

Nu gaat het echt gebeuren. Nu krijgen we een Koning als nooit tevoren. Eindelijk zullen we van de Romeinen worden bevrijd en zal ons leven vrij zijn! Dát is waar we naar verlangen. Vrijheid ...

Maar het ging anders. U ging de tuin in en bleef daar tot de nacht gekomen was. In die duisternis bad U tot God maar liet U Zich tegelijk ook gevangen nemen.

Had Petrus niet gelijk toen hij het zwaard pakte? Was U niet Degene die zei dat we op pad moesten gaan met een zwaard. Nog geen 24 uur geleden had U dat ons gezegd immers? En dan gebeurt er wat, dan pakt Petrus om U te verdedigen het zwaard en dan zegt U dat hij het zwaard weg moet doen? Ja zelfs plakt U het oor weer vast van die jongeman, terwijl Petrus juist zo goed bezig was. Ik snap er niets meer van.

Ik ben zó teleurgesteld. Zó ontzettend verdrietig ook. Alsof een jarenlange droom als een zeepbel uiteen gespat is en compleet weg is gevaagd. Tot niets is opgelost.

De volgende dag sta ik er bij. Ik ben boos, teleurgesteld, moe en verdrietig. En met alle mensen roep ik: weg met Hem. Wat maakt het nog uit? Als Hij toch geen Koning voor ons wil zijn?

Nee, het waren de Joden niet, Heere Jezus, die U kruisigden. Ik was het...

Later die dag hoor ik Uw stem. "Vergeef het hun!' En: 'Heden zul je met Mij in het paradijs zijn'. En: 'Vader, in Uw handen beveel ik Mijn geest. Alleen daar ben Ik veilig'.

En ik weet het opeens. Hij is het toch! Mijn Koning, mijn Verlosser. Mijn Alles.
Vanaf het kruis kijkt Hij me liefdevol aan.
'Ik deed dit voor jou mijn kind. Zodat jij altijd veilig zult zijn bij Mij. In Mijn paradijs'.
Ik val op mijn knieën daar aan de voet van het kruis. En aanbid Hem. Mijn Jezus. Dit is echte vrijheid!

The Choice, de Keuze

-Kijk eens, deze moet je eens lezen.
Voor ik het weet krijg ik een boek in handen geduwd en niet veel later zit ik in Auschwitz. In de wereld van Edith Eva Eger. Inmiddels dokter in de psychologie, winnaar van de Nobelprijs voor vrede en ruim negentig jaar oud.
Haar indrukwekkende, angstaanjagende en moedige levensverhaal heeft ze nog niet zo heel lang geleden opgetekend. Geboren in Hongarije, Jood, geleden in Auschwitz onder het Duitse regime, nu wonend in Amerika, levend als bekend en bemind oorlogsslachtoffer, als één van de weinige overlevende van de verschrikkelijke tragedies van 1940-1945 in het genoemde kamp en zelfs in kamp Grunkirchen.

De keuze, Leven in vrijheid. Bizar en bijzonder. Eger stelt ons de keuze: leef je als slachtoffer, of kom je als winnaar uit de strijd? Vergeef je? Of leef je vanuit je wraak, wat je kapot maakt? Waardoor je in het verleden blijft hangen en dát aandacht geeft?
Enkele citaten die mij raakten:
- De tijden veranderen en wij veranderen met ze mee. We bevinden ons altijd in het proces van worden (pag. 249)
- Leven om het verleden te wreken; leven om het heden te verrijken; ga je in de gevangenis van het verleden blijven of laat je het verleden een springplank zijn die je in het leven nu helpt te bereiken dat wat je nu wilt? (pag. 210)
- Ik ben verantwoordelijk voor eigen gedrag en keuze. Alleen ik kan doen wat ik doe op de manier waarop ik het doe (pag. 208)
-Als je iets te bewijzen hebt, ben je niet vrij (pag. 219)
- Vergeven is rouwen om wat er is gebeurd, om wat niet is gebeurd en de hoop op een ander verleden op te geven. Vergeven is het leven accepteren zoals het was en is (pag. 251)

Eger heeft geleerd door haar trauma's heen dat je kunt kiezen voor het goede en voor vrijheid in plaats van slachtoffer te blijven van wat een ander je heeft aangedaan. Om zo je leven beter te maken voor en door jezelf en voor anderen.

Net voor ik dit boek las, las ik 'Bevrijd van jezelf' van Tim Keller. Grappig dat het doel hiervan hetzelfde is, nl vrijheid. Hij heeft alleen een totaal Ander principe en Ander uitgangspunt. Eén die me wat meer ontspannen lijkt. Hij zegt dat als je vanuit je ego denkt en kiest, je steeds weer op zoek bent naar wat nieuws, wat anders. Om je leegte van binnen te vullen, je pijn te verwerken en jezelf goed neer te zetten in de hoop op een leven in vrijheid. Waar je eigen ego leeg, pijnlijk, druk en breekbaar is, kun je ervoor kiezen om te leven vanuit Jezus en Zijn Overwinning. Oordelen en veroordelen over anderen laat je dan los. Oordelen en veroordelen over jezelf is niet meer van toepassing. Alleen de vraag 'wat vindt God hiervan en hoe kijkt Hij naar mij' is nog belangrijk. Vanuit Zijn liefde leven, voor jezelf en voor de ander, kan alleen als je weet dat Jezus je Verlosser en Overwinnaar is. Dan ben je in Gods ogen rein en heilig, volmaakt en rechtvaardig, geliefd en aanvaard en mag je ontspannen leven in vrijheid.

Twee totaal verschillende boeken. Twee totaal andere uitkomsten. Indrukwekkend om te lezen en heel leerzaam. Maar dan de tweede niet zonder de eerster, wil je er een goede, lees christelijke, balans in vinden, lijkt mij.

Wist je trouwens dat Jezus ook koos. Hij koos nooit voor Zichzelf, maar altijd voor de ander. Voor jou, voor mij. Dat was de beste keus ooit!

De gevolgen van vreemd gaan

-Weet je wie ik pas tegenkwam als vrijwilliger in onze kerk?  Geertje.
- O ja, dat is leuk hè. Ik heb haar pas nog gesproken. Zo'n leuke vrouw geworden. Ze is echt opgeknapt.
Stomverbaasd kijk ik mijn vriendin aan. Oké.... hier moet ik even over na denken.
Maar nog voor ik dat kan doen haakt een andere vriendin er ook op in.
-Ik zag haar pas ook en ik heb haar uitgenodigd voor de koffie. Zóo gezellig, kirt ze.

Ik ben stomverbaasd en ook een beetje verbijsterd en boos. Tuurlijk, ieder mens mag er zijn en heeft behoefte aan leuke contacten en goede vriendinnen. Toch vind ik het ook raar.

Geertje is er een jaar of drie geleden vandoor gegaan met een ander. Haar man gechoqueerd achterlatend. Twee gezinnen kapot en, zo lijkt het nu, zij leven nog lang en gelukkig.
-Ik, zo zei ze, kies nu eens voor mezelf.
Nu de grootste schok voorbij is en zij weer terugkomen in de stad, zijn ze weer van harte welkom in kerkelijke gemeente. Prima. Hoewel? Ik vind het lastig. Want op diezelfde plek zijn ook twee diepgewonde mensen, de ex-en van dit stel. Die lopen in en uit op de plek waar zij nu vrijwilliger is. En ik vraag me af of er nu niet keihard over de gevoelens van anderen gelopen wordt. Platgetreden, dat waren ze al. Nu krijgen ze nog een schop na om juist op een plek waar ze graag komen weer geconfronteerd te worden met iemand die hen zoveel pijn heeft aan gedaan. Dienstbaar aanwezig in de kerk.

Moet ik vergeten? Moet ik vergeven? Ja! Ik ben geen haar beter dan hen en ik weet dat ze ook bij Jezus mogen komen. En ik wil haar niet oordelen op wat ze doet, want ik weet haar motieven niet zo heel goed. Al werd ze niet mishandeld of was er geen sprake van psychische stoornis of zo, dus... Is trouwens helemaal niet aan mij! Maar blijft staan dat er veel kapot gemaakt is. Hoewel het haar misschien goed heeft gedaan, is hij diep verwond en verbrijzeld. Nog altijd. En die pijn, die wil ik blijven zien. Daar wil ik niet over heen walsen.

Alles lijkt te wennen. ook dit. Ook voor de kerk kennelijk. We vergeten en nemen de ander met open armen terug. Zonder dat er dingen veranderen en uitgepraat worden is dat misschien toch niet zoals God het heeft bedoeld. Het wordt in elk geval wel makkelijk gemaakt. Je gaat vreemd, je choqueerd iedereen in je wijde omgeving. Je trekt je een paar jaar terug en daarna kom je als zelfverzekerde dame retour. Iedereen is blij je weer te zien en vind je zo'n prachtig mens geworden. Het heeft je echt goed gedaan.

Sorry hoor, goed gedaan?? Kan zoiets goed voor je zijn? Wie houdt wie nu eigenlijk voor de gek??