Troep te eten geven

Het is toch van de zotte!
Ik heb toch zo'n meelij met die arme dotjes van tegenwoordig.
Eten is er niet meer bij, deze dagen.
Weet je wat die ouwelui zeggen als ze om eten vragen?
-Je neemt maar een oliebol!
Of, nog erger:
-Kijk maar even wat er is!
Hier moet een einde aan komen, en wel direct! NU!
Dus sta ik lusteloos en moe van mijn stoel op en ga doen wat ik hoor te doen:
Ik maak eten klaar voor mijn lieve kindjes.
Gelukkig bestellen ze niet veel: drie willen er één sneetje geroosterd brood, met niets, met kaas en met rietsuiker, terwijl oudste alleen maar een stuk of vijf oliebollen eet. Maar kijk, dát is eigen keus.

Zulke rare dagen met zo'n gek ritme. Geen ritme.
Op oudejaarsdag bakte ik zes pakken oliebollen. Geen tijd om eten te koken dus, ook omdat de apotheek nog een bezoek kreeg en de supermarkt. Willeke bracht gelukkig wat oliebollen naar gemeenteleden, zodat ik door kon bakken. Eten? O ja! Soep uit blik met stokbrood maar.
-Sorry jongens...
Maar deze kleine mensjes leken helemaal niet teleurgesteld...

De avond brachten we door bij vrienden, voor het eerst sinds zeventien jaren weer eens weg. Het was gezellig. En eten genoeg: chips en oliebollen smaken met een glaasje witte wijn prima. Tot half twaalf. Toen gingen we weer naar huis. Jorike wilde echt de konijntjes kunnen opvangen tijdens het vuurwerk, maar vooral wilde ze samen met ons het jaar afsluiten. Haar jaar was immers moeilijk zat met de pijn, die leidde tot diagnose HMS. We sloten dus samen af, met psalm 90 en kringgebed. Ook voor het eerst zo bidden. Erg bijzonder!
Willeke bad voor vader, Jorike voor allemaal, wij vulden aan. Geert luisterde eerbiedig.
-Lieve Heere, bad Rob, ................... Dank U voor dit jaar....................... Vergeef ons de zonden...........Amen.  
Zo lief en eenvoudig en ontroerend! Heerlijk!

Vandaag wel een beetje gewoon ontbeten, half slapend, want zij die kunnen werden geacht half tien in de kerk te zitten. En dat deden ze! Petje af!
Bij oma kregen we broodjes van de supermarkt, een soort saucijzenbroodjes. Allemaal twee kleintjes. genoeg voor vandaag. Daarna naar opa en oma: gehaktballetjes, frikandellen, oliebollen, toastjes en nootjes, het kon niet op. En zo aten we onze derde maaltijd die dag.

Eenmaal thuis begint het te kriebelen. Rob eerst:
-Wanneer krijgen we eten?
-Huh? Ik kijk hem verbaasd aan. Eten? Wat is dat? Heb je niet al zat gehad?
Rob wil brood. Gewoon weer eens gewoon brood.
Twee vallen hem bij. Oké dan maar.  Heb ik ook niet lang genoeg geluierd? Tijd om weer eens gezond te gaan doen.

Die arme dotjes van tegenwoordig. Met al die drukke moeders die oliebollen bakken voor anderen en een beetje voor zichzelf. Die de rest van hun tijd achter hun pc-tje zitten te bloggen? 't Is van de zotte!
Afgelopen ermee! NU! Tweeduizenddertien staat gelijk aan gezond eten. Maar weer eens proberen...

Voor het nieuwe jaar dus toch een nieuw voornemen. maar of het gewaardeerd wordt?
Eetsmakelijk allemaal.
Ik wens jullie een gezond nieuwjaar toe.

O ja, weet je wat ik las? Dat je niet voor je eten kunt bidden als je eten troep is.
"Vraag God niet allerlei troep te zegenen en op wonderbaarlijke wijze te veranderen, zodat deze voedingswaarde krijgt." Denk je nu echt dat God dát zegenen wil? vraagt Bill Hybels zich af in 'Te druk om niet te bidden'.
Mooie eyeopener om het jaar mee te beginnen, dacht ik zo!