Het kan je zo maar gebeuren. Dat je midden op een warme zomerdag, samen met een wildvreemde man aan je autostoelen staat te rukken alsof je leven er van af hangt. Als of die stoelen er uit moesten. Nu ja, dat was het niet helemaal, maar iets meer beweging dan wat wij er in kregen was leuk geweest.
Het is dinsdagmiddag. De zon schijnt, maar het dreigt ook. Ik kruip achter de pc voor mijn werk. Tijd voor een mooie recensie over een nog mooier boek. Nieuwsgierig? Dan klik je hier. :)
Dan gaat de telefoon. Geert. Hij was al een uur aan het prutsen met een lekke band, maar wat hij ook deed en wie hem ook hielpen, de band was er klaar mee. En hij inmiddels ook.
Ik gebruik de stilte om te vragen of hij het fijn vind als ik hem even op kom halen. En ja, dat was precies het doel van deze ouderwetse manier van contacten: per telefoon op ons vaste nummer.
Eenmaal op de parkeerplaats zeg ik manhaftig: kom op, we laden die fiets er even in. Dat had je gedacht! Met geen mogelijkheid krijg ik de banken plat. Onze prachtige en het nog nooit aflatende Captur is totaal niet in beweging te krijgen. De banken lijken vastgeroest. Hoe dat kan? Ik pak het boekje er bij, hoewel ik zeker weet dat ik goed bezig ben, en zie inderdaad dat ik gelijk heb.
Ik glimlach eens naar de oudere man die langsloopt. Hulpvragen blijft een dingetje hè, en pruts weer verder, bijgestaan door Geert, wiens geduld al een eindje op is.
Dan opeens is de man weer terug.
-Hulp nodig, mevrouw?
-Graag! zucht ik.
En zo zit ik op een mooie warme zomermiddag met een wildvreemde man in mijn auto aan onze stoelen te rukken alsof het leven er van afhangt. En ergens is dat zo. Ja, schrik maar niet, het is waar. Het idee dat ik nu terug rijd, de fiets op school laat staan, morgen Geert weer moet brengen terwijl manlief thuis de stoelen gewoon even neerlegt. De fiets de auto in moet, de band daarna geplakt moet worden of misschien zelfs naar de fietsenmaker moet worden gebracht én weer moet worden opgehaald terwijl Geert ook weer moet worden opgehaald van school terwijl we 's avonds de avondvierdaagse moeten lopen en ik 's middags moet werken ...en...en... zie je, alsof het leven er van af hangt. Het prettige leven van rust, genieten en ontspannen bezig zijn. Waar ik zo naar verlang, snap je. Dát leven hangt er van af.
Oké... de banken liggen, (het kostte hem en ons heel veel moeite, dus het lag niet aan mij alleen...) de fiets gaat er in, dankzij dezelfde man en de kofferbak... die blijft open.
- Mag dat wel, vraag ik onzeker, met de motorkap open rijden?
- Die motorkap kan wel dicht hoor, mevrouw. De grijns van oor tot oor ontgaat me niet.
Snel herstel ik me. En lach mee.
De achterklep blijft open. We rijden terwijl Geert de fiets vasthoudt. Die direct bij de fietsenmaker wordt gedumpt. Eenmaal thuis ga ik weer door met mijn werk. Ik schrijf een recensie over een boek: Leven vanuit rust. Supergoed boek. Ik heb hem al uit. Vandaar mijn keuzes vanmiddag. Het was wat gedoe, maar het is nu heerlijk rustig. Morgen alleen nog maar de fiets halen, Geert heen en weer rijden, werken en de avondvierdaagse lopen. Dussss....
Straks misschien toch weer even de tips uit dat boekje lezen. Maar nu eerst op de bank. Rust.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat gerust een berichtje achter, dat waardeer ik en lees ik met plezier!