Als kanker je moeders raakt

Mijn boek is best mooi, maar toch wil ik iedereen even zien die binnenloopt op deze donderdagmorgen. Zittend naast mijn schoonmoeder in de wachtkamer van de Oncologieafdeling van het ziekenhuis, weet ik dat ook mijn ouders hier ergens lopen voor onderzoek. En dat is op z'n minst spannend.

We komen ze tegen. In de hal van het ziekenhuis. Ze moet door voor gesprek. En later een operatie. En nog wat bestralingen. Borstkanker. En ik sta daar in de hal, met mijn moeders en vader en voel me zooo machteloos.

Als ik die avond probeer te gaan slapen spreek ik mijn gedachten uit naar God. Samen hebben we een eerlijk gesprek.
-Waarom God? Kan het nou niet even gewoon allemaal om de beurt of zo? Ik weet best dat ik en wij geen haar beter zijn dan alle anderen. Dat ook ons kanker kan overkomen. Maar waarom nu zo?? Ik wil er voor allebei zijn, in alle stadia van hun ziekte. Hoe kan ik dit in vredesnaam voor elkaar krijgen als het zo gaat zoals nu? Naast het verhuizen van mijn ouders, de feestjes in de familie (resp. 25, 50 en 25 jaar getrouwd, waaronder dus mijn ouders en wijzelf) en dan de voorbereiding die we moeten gaan nemen op het sterven van mijn schoonmoeder. Dat was toch wel genoeg? Zou ik denken hoor.

God reageert en geeft me een beeld. Ik open verwondert mijn eigen handen. Zo klein. Passen twee kopjes koffie in en dan maar hopen dat ik het zonder 'voetbad' verhuisd krijg. En dan zie ik Gods handen. Groot, stevig. 'Jij past er in, je moeder past er in, je schoonmoeder zeker ook. Je hele gezin en heel de familie. Iedereen past er in en toch laat Ik je niet vallen. Breng Ik je veilig daar waar Ik wil dat je bent.'
Mijn gedachten en mijn zicht zijn te klein om te zien hoe groot Gods handen zijn.
-Maar wat God, als ik er over heen kieper en dan toch val? 'Dat gebeurt niet', glimlacht mijn Vader.  'Maar om je gerust te stellen wil Ik er wel een schild over heen leggen, zodat je het nog meer zeker weet.
-O nee, laat maar Vader. Ik ben bang in het donker, weet U nog. Als U er een schild overheen legt, zie ik niet veel meer.
Maar ook hierop geeft God antwoord. 'Mijn lieve kind, vergeet niet dat Ik Licht ben. Er is geen duisternis bij Mij of in Mij, dus ook niet in Mijn handen. Zelfs niet als ik er een schild overheen leg. Weet je nog, Ik ben een veilige schuilplaats, Ik ben een veilige burcht, Ik draag  je en bescherm je. Ik geef moed en kracht want Ik houd vast. Ik houd jou vast, je moeders, je vader, je man en je gezin. Wees niet bang, Ik ben er bij.

Gerustgesteld ga ik wat verliggen. En zing mee met het lied wat in mijn hart komt:

De duisternis licht op door U.
De duivel is door U verslagen.
Dood waar is je macht, waar is je prikkel gebleven?
Jezus leeft…

Voor eeuwig is Uw heerschappij.
Uw troon staat onwankelbaar.
Ongeëvenaarde kracht ligt in Uw grote Naam.
Jezus, Overwinnaar!

En ik dank voor blijdschap, bid om volharding en geduld. Dat zullen we zo nodig hebben deze maanden! Maar ik weet: Hij draagt en beschermt.