Ergens herken ik dat wel, die machteloosheid en bemoedigend knik ik haar toe. De stilte die valt is niet vervelend, allebei dwalen we terug in onze gedachten. Behoedzaam pakt ze haar theeglas op, neemt er een nipje van om het direct weer terug te zetten. En de optelsom van ellende te beginnen:
- Die jongen van 15, die verongelukt, dat kleine babytje op de IC, aan slangetjes en monitor. En dan die vader van dat jonge gezin, geen levenshoop, geen kans op genezing. Terwijl hij in de kracht van het leven staat, verteert de ziekte hem vanbinnen uit. O ja, en laatst las ik nog van iemand die zelfmoord pleegde. Hij was eenzaam en had niemand meer om voor te leven. Negentien jaar.
Wat ís dit voor wereld waarin we leven? Het gaat steeds meer mis, er is steeds meer ellende en ik, ik kan er niets aan doen! Droogte, overstromingen, aardbevingen, terrorisme, oorlogen, virussen en vluchtelingen. Geen ruimte meer in ons land, terwijl in andere landen ook niet te leven valt. Zeg nu zelf, waar haal jij nog je hoop vandaan?
De wanhoop in haar ogen raken me en wat moet ik zeggen? Heeft deze vrouw naast mij, zittend aan de bar van een cafeetje niet ontzettend gelijk? Het wordt toch alleen maar slechter? Kijk maar naar het journaal, in je krant, je straat, je gezin... Gaat er überhaupt nog iets vanzelf? Gaat het met iemand nog gewoon goed?
- Weet je waar ik zo van baal?
De oude man tegenover me kijkt me vragend aan. Af en toe bezoek ik hem en dan sparren we over van alles en nog wat.
- Nou? vraag ik nieuwsgierig.
- Ik baal van de voorbedes die ze in de kerk doen.
Verrast ga ik iets meer rechtop zitten. Soms blijf ik me verbazen over de alerte manier van leven van deze tachtigplusser.
-Dan bidden ze voor Israël. "O God wees met Israël." Een domineesstemmetje klinkt door de kamer. Stil glimlach ik.
- Zo ook weer gehad, volgende punt. Maar hoezo danken we niet voor wat er goed gaat in Israël? Als je de juiste bronnen leest, gebeuren daar zoveel mooie dingen, gaat het eigenlijk zó goed! En dan bidden ze voor de christenen die vervolgd worden. In plaats van dat ze bidden dat de haat zal breken in Jezus' naam! We raffelen een rijtje af omdat we pijn en ziekte en moeite ervaren, maar zodra het goed gaat is alles weer vergeten, God nog het meest.
Daar heeftie een punt. Het klinkt me als muziek in de oren, het klinkt als een echo van een eerder gesprek deze week met mijn zusje.
- Het gaat eigenlijk helemaal niet zo slecht met deze wereld. Kijk maar naar honderd jaar geleden. Toen was de kloof tussen rijk en arm veel groter, was er veel meer kindersterfte, moesten we veel harder werken, werden we minder oud, hadden we niet zoveel te kiezen en veel minder vrije tijd. Was de gezondheidszorg niet zoals nu en, nou ja, zo kan ik nog wel even doorgaan.
Mijn zusje las een boek en is daar helemaal enthousiast over.
Feitenkennis heet het, van Hans Rosling. Klik op de link en lees vast een stukje van het inkijkexemplaar. Erg de moeite waard! De feiten op een rij, tegenover wat wij binnen krijgen aan fout nieuws, want, zo zeggen ze, 'goed nieuws is geen nieuws'. En kijk dan direct even het filmpje hier onder al deze tekst!
Zomaar wat gesprekken deze week. En opeens komen ze allemaal bij elkaar. Van 'wat een bagger, deze wereld' naar: 'wat is dat toch, dat we alleen maar het negatieve zien?'
Ik denk dat we mogen kijken naar het mooie wat ook gebeurt. Hoewel we het verdrietige en moeilijke niet uit het oog verliezen moeten, mogen we dankbaar zijn met wat er ook is. Soms zelfs door tijden van verdriet en pijn heen. Zoals mijn zwager zegt als ik vraag hoe het met hem gaat:
-Veel gaat goed, wat niet goed gaat, daar werk ik aan.
Als we dat nou met elkaar eens gaan doen? En onthouden dat hoe dan ook, God alles in handen houdt? Het is een geloof soms dwars tegen je gevoel in. Maar daarom heet het ook geloof.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat gerust een berichtje achter, dat waardeer ik en lees ik met plezier!