Alleen voor vrouwen

Moeizaam open ik mijn ogen en staar naar mijn horloge. Kwart over tien. Ik zucht eens diep, Ik lig hier al drie kwartier. Gewoon op de bank. Midden op de dag. Alsof er niets anders te doen is vandaag.
Oké ik geef toe, dit was ook belangrijk. Maar nu uit de veren schat, moedig ik mezelf aan. Ik strek mijn knieën en recht mijn rug, ik gaap een grote gaap en probeer zin te krijgen in de dag die allang begonnen is. Eerst maar eens boodschappen doen. Pff, als ik ergens moe van word, is het dat. Karretje pakken, schoonmaken, oppassen dat je niet te dicht bij anderen komt, alleen dat is al vermoeiend en dan ook nog al je boodschappen meenemen. Ik oefen ze nog eens: rijst, groente, vlees, koekjes en yoghurt. En ik oefen weer, zodat ik straks door al die enorme prikkels niet thuiskom met fruit, vla, macaroni en koffie of zo. En geloof me, momenteel kan dat maar zo.

Ik zal het maar bekennen, ik heb wat klachten, Neenee, geen hoest- en niesbuien voorzien van koorts en hoofdpijn. Niets wat daarop lijkt gelukkig. Maar evengoed klachten. Ik hoef er zelfs niet voor thuis te blijven maar zou dat graag doen. Op de bank, met een deken over mijn hoofd verstoppertje spelen, wat ik net nog gedaan heb, dat wil ik best nog even volhouden ja. Zo moe ik ben en zo bleh. Niets is meer leuk! Dat soort klachten. Van die momentjes waardoor zoonlief vraagt:
- Is HET gekomen?
Waarop ik dan standaard snauw:
- Nee, zeker niet, mag ik niet gewoon ook eens doen zoals ik doe.
Per slot van rekening moet je maar weten: mijn mannen zijn ook wel eens sjaggie en als ik ze dan vraag of Het er is, krijg ik net zo'n antwoord. Dus ja...

Nee, het is meer dat ik HET nog niet ben. De week, of zeg maar gerust weken voor dat HET komt zijn veel beroerder dan de HET zelf. De aanloop naar HET wordt steeds langer lijkt het en ik herken mijn eigen lijf niet meer zo. Vooral niet na de laatste keer. Toen HET gewoon niet mer ophield en ik na zeventien dagen met HET rondgestrompeld te hebben van de huisarts een STOP HET pilletje kreeg. Met de nodige bijwerkingen waardoor ik op moederdag enorme hoofdpijn had. Sommige dingen krijg je ongewild toch cadeau -maar verder was het een topdagje ;) -waardoor ik de medicatie moest laten staan om na drie dagen HET weer te begroeten als een oude bekende. Gewoon weer de volle acht dagen, alsof dat de normaalste zaak van de wereld is....

Inmiddels slik ik dus wat floradix om mijn ijzer op te krikken, je moet wat zonder sportschool, en ben ik na twee weken signaleren van PAS OP!! HET KOMT ER WEER AAN een beetje klaar met mezelf. HET is er nog niet en HET kan maar zo wat langer weg gaan blijven. Om te janken! Wat ik dan ook maar met zekere regelmaat doe, want, zeggen ze, dat hoort er bij en mag dus gewoon, ook al komt HET nog lang niet. Tekenen van de overgang, zo noemen ze dat. Dus wacht ik af, eet voldoende groenten en fruit, gebruik zo min mogelijk suiker en drink veel. Gewoon warm water, maar als je bedenkt dat water net als wijn smaakt is het prima te doen en warmt je dat van binnen lekker op. En o ja, groene thee schijnt goed te zijn, hoorde ik van mijn jongere maar o zo wijze zus. Als een antistressmiddel, zo'n theetje

En weet je, als HET er straks is en ik een warm welkom klaar heb staan, kan ik daar ook weer niet heel gelukkig mee zijn. Wetend dat ik de eerste nachten meer op het toilet doorbreng dan in bed en rondsjouw met verbandjes in allerlei soorten en maten naar winkels, gezellige momentjes en gewoon thuis, dan zucht ik weer eens diep. En verlang terug naar de tijd dat ik verstoppertje mocht spelen onder de dekens op de bank, mijn mannen fluisterden dat ze zachtjes moesten doen, want HET komt bijna en mama is daar moe van. De warme groene thee, de kleine huilbuien om niets.

Laat ik er nog maar even van genieten dat HET er nog niet is, want als HET er is, is ook dat niet te negeren. Want ja, ik ben vrouw. En als vrouw leef je daar mee. Maand in maand uit. Tot de dag komt dat HET niet meer komt. Met plezier zwaai ik HET uit. Ga ik genieten van nooit meer HET. Op de bank. Onder het dekentje. Verstoppertje spelen, ondanks dat HET niet meer komt. Want sommige dingen blijven gewoon. En dat mag.