Met een zucht kijk ik om me heen. Werkelijk, wat een chaos. De kapotte vloer onder mijn tenen kraakt en zonder dat ik het wil neem ik wat stukjes mee naar boven. Mijn inmiddels witte pantoffels schop ik uit en ik zak op mijn bed. Hier is tenminste alles nog een beetje normaal. Bekend terrein. Verder voel ik me een vreemde in eigen huis.
Het was een week van veel overleg. Vragen over de nieuw te leggen leidingen, vragen over de vloer, de vloerverwarming en de opdracht binnen te blijven. Met de aannemer onder de vloer is veiligheid het eerste wat voorop staat. Dus thuiszijn en alert zijn is de opdracht.
Maar inmiddels ligt ook deze week achter ons. Als ik nu naar beneden loop stap ik op een mooie dikke laag egaline. Perfect glad, schitterend kleurtje (betonlook) en klaar voor de vloerverwarming. De witgepleisterde muren zijn geweldig mooi gestuct en alles ziet er mooi en stralend uit.
- Grappig woord eigenlijk, stucen. Ik heb het zojuist even opgezocht op ons www. De stukadoor stuct. Vandaar dat ik in mijn vorige blogje de mogelijkheden open liet. Is het nu stucen, stuken of stucken. Inmiddels weet ik het dus: het is stucen. Door de stukadoor. Met een k. Dit even terzijde, het is maar dat je het weet -
Met een geegaliseerde vloer - met egaline wordt er dus geëgaliseerd en niet geëgalineerd 😅 - en witte muren zijn we er nog lang niet, maar... we gaan weer aan het opbouwen. En dat is echt een heel erg prettig idee.
-Kijk zo. Voorzichtig neem ik een grote stap, de toiletruimte in. -En dan nog één, je kunt je dan aan de leuning omhoog hijsen. Rob kijkt ingespannen hoe ik dat doe. Dan gaat hij. Een grote stap, een voet in het kleinste kamertje, een voet op de traptrede, leuning vastgrijpen en ja hoor! Opgelucht zucht hij. Dus zo moet het vanavond? Oefening geslaagd!
Het is de dinsdag, de dag van de egaline. De aller-aller-allergrootste prutsdag tijdens dit alles. Poeh, wat vind ik dit spannend. En Rob dus ook. De hele dag brengen Geert en ik door in het huis van Willeke, waarvoor dank schat! Man en Rob komen na hun werk ook en samen eten we daar en hangen wat voor de TV. Kamp Koningsbrugge, echt zó interessant om te kijken! Net voor acht uur vertrekken we weer. Want van de aannemer mogen we om acht uur weer in ons eigen huis. En dan komt het. In de schuur pakken we alles wat nodig is voor boven. En als we er allemaal klaar voor zijn gaan we, in een rijtje. Door de voordeur. Stukje lopen tot de egalinelijn, grote stap in het kamertje, grote stap op de trap. Eerst, Geert. Dan Rob. Dan ik. Het gaat goed! Wij kunnen dit. Top gedaan boys!, roep ik opgelucht.
Niet doorvertellen hoor, maar stiekem had ik vannacht ook al geoefend. Het was donker. Niemand zag het. Maar daarna sliep ik lekkerder. 😏
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat gerust een berichtje achter, dat waardeer ik en lees ik met plezier!