Gelukkig had mijn val op de nieuwe plavuizen geen consequenties. Voor de plavuizen dan. Ze hebben keurig stil gelegen en zijn geen duimbreed geweken. Wat een opluchting!
Inmiddels zijn we weer een week verder. De laatste dag is aangebroken van een intens vermoeiende verbouwing. Maar we hebben het gered!
De plavuizen zijn gelegd en gevoegd. Best een hele klus, als je rekent dat de plavuizen het formaat van 120 bij 60 cm hebben. Had de aannemer dat geweten, dan had hij er een mannetje bij geregeld. Nu is hij een dagje langer bezig. Op zich niet erg, want de muren, het stucwerk, droogde niet zo snel als we zouden willen. En, zo legt de beste man uit, op nat stucwerk kun je niet sauzen. Maar het betekend wel dat zijn nieuwe klus vertraagd wordt.
Op maandagmorgen maakte de aannemer zich klaar om alle muren en het plafond te gaan sauzen. Afplakken is daarbij de grootste klus. Als ik 's avonds na het werken thuiskom, is iedereen een beetje in de mineur. Wat blijkt nu? De spuitmachine van de aannemer deed het niet. De hele middag is hij en later samen met mijn man bezig geweest dat ding aan de praat te krijgen, maar helaas, het had geen resultaat. Ergens verbaast het me niet. Ik had al zo'n voorgevoel. En ach, hoe erg is het? Jammer van de tijd, maar morgen is er weer een nieuwe dag. Dat hoofd van mij blijft ondanks deze verbouwing behoorlijk vrouwelijk. Want zo heel makkelijk is het natuurlijk niet hè. Uiteraard kan er dinsdag gesaust worden, maar woensdag komen ze de keuken plaatsen. Handig is het dat de saus dan droog is! En met een beetje pech moet alles met de hand gerold worden, tenzij de aannemer een spuitmachine kan lenen. En daarnaast, door deze tegenvaller wordt de volgende klus van de aannemer weer een dag uitgesteld. Best sneu voor die mensen...
Maar toch krijg ik gelijk: uiteindelijk komt het goed. Spuitmachine geleend, dinsdagmiddag klaar, de saus was goed droog en de keukenboer werkt keihard. Ik moet zeggen dat ik het niet meer zo zag, de weken hiervoor. Ik kon niet zo goed meer door de bende heen kijken en werd er behoorlijk moedeloos van. Het moment dat de rest het dan ook niet meer ziet zitten komt de positiviteit bij mij weer bovendrijven en kan ik weer denken dat het wel goed komt. (eventjes). Oh, die rare kronkelhersenen van mij!
Maar wat ik al zei: uiteindelijk komt het goed. De keuken staat, de houtkachel ook -oh heerlijke warmte!- de gordijnen worden op dit moment opgehangen. Nu aan het werk. Na vijf weken werken met het hoofd is het goed de handen uit de mouwen te steken en weer normaal te gaan doen. Nog een dag, dan is het huis weer voor onszelf, heb ik af en toe het huis weer alleen en kunnen we weer wonen op de plek die daarvoor is bedoeld. Wat een zegen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat gerust een berichtje achter, dat waardeer ik en lees ik met plezier!