We waren op vakantie in Sint Maartenszee en ik lag in bed te denken: hoe kom ik hier weer uit...
Ik kon alleen nog denken, verder deed helemaal niets het meer. En pijn, o zo'n pijn van mijn tenen tot aan mijn nek. Vooral mijn rug, dat bleek dan ook de boosdoener: overbelast. Niets kon ik meer bewegen, overal pijn. Zoveel pijn dat ik niet in staat was in paniek te raken...gelukkig.
Uiteraard ga ik nu niet alles herhalen wat je terug kunt lezen op de blog van juli/augustus vorig jaar,dit is maar een terugblik.
Weet je: die pijn van toen is nu zo goed als weg. God zij dank!
Ik weet nog dat ik geblogd heb: ik geef mezelf een half jaar. Maar dat lijkt niet genoeg. Al zijn de lichamelijke klachten vooral verdwenen, de intense vermoeidheid die vrij snel erachter aan kwam is er nog steeds. Is zelfs nog meer als vorig jaar, geloof ik. Want met dat ik onderuit ging en een week of negen stil bleef liggen, de tijd die daarna restte vooral op de stoel doorbracht en nog steeds veel in bed tot nu toe, vanaf toen ging de conditie ook keihard achteruit. En het lukt me maar niet om dat weer terug te krijgen op het niveau van vóór 19 juli...
Niet dat ik daar hard mijn best voor doe, ik heb er gewoon helemaal geen energie voor. En het interesseert me ook helemaal niets. Dus ja.
Vanmiddag, toen ik in bed lag, dacht ik er weer eens aan terug. De pijn herinner ik me nog, het gaf me nu wél paniekgevoelens, die ik snel onderdrukt heb. Wat een vreemd jaar was het. En toch...toch ging ik door. Het hele jaar. Het zware werk liet ik liggen, maar ik bleef dingen regelen en bedenken, want tijd om te denken had ik zat.
Nu we weer terug zijn van onze vakantie jl., nu heb ik de beslissing genomen: ik stop er mee. Ik heb de jufs van school een mail gestuurd: ik stop ermee. Dit jaar geen ouderpanel en oudercommissie, dit jaar niet zoveel bezoekjes aan eenzame, vermoeide mensen, dit jaar niet zoveel vrijwilligerswerk in de kerkbieb. Dit jaar rust. Tenminste, buitenshuis. Helaas kan ik over een sabbaticaljaar nog niet spreken: daar trappen de kinderen niet in. Want dat 
Je hebt gelijk, je moet even weten tot hoever je kunt gaan. Natuurlijk wil je graag helpen, maar als jij instort heeft niemand meer iets aan je. En je kinderen vragen al genoeg van je denk ik, en die hebben het meest "recht" op een fitte Alina. En denk ook aan jezelf.... Sterkte!
BeantwoordenVerwijderenWat een lef zeg om bij terugkomst van je vakantie je besluit zo kenbaar te maken. Wel heel goed van je, grenzen moet je gewoon kunnen aangeven. Gelukkig blijf je wél bloggen ;) Sterkte ermee hoor!
BeantwoordenVerwijderenik geef je groot gelijk,nu aan je zelf denken ,je gezin heb je al genoeg aan,heb ik ook hoor,ik doe ook niks buitenshuis gewoon omdat ik daar de puf niet voor heb,ik weet niet hoe ik het moet combineren met mijn gezin,dus zet hem op dit jaar
BeantwoordenVerwijderengr yvonne
Dat is een goed besluit van je, hoe vervelend ook voor degenen die altijd op je rekenden. Je gezin gaat voor. Zelf heb ik ook alles opgezegd zo een 1.5 jaar geleden en nu zet ik me weleens in bij dingen voor school, als het nodig is, als ik kan én als ik wil.
BeantwoordenVerwijderenWat een moedig besluit Aline.
BeantwoordenVerwijderenGoede beslissing!
BeantwoordenVerwijderenDat is een kloek besluit! Op een gegeven moment moet je gewoon erkennen dat je niet alles kunt doen (maar dat is moeilijk om te erkennen). Ik vind het een hele goede beslissing, je bent nog niet je oude zelf en daar heb je nu gewoon even aandacht en tijd voor nodig.
BeantwoordenVerwijderenIk heb mezelf ook overal "vanaf" gehaald en ben nu alleen maar op het laatste moment beschikbaar bijv. als de jongste het vraagt voor school, het belangrijk is voor haar en ik me goed voel... en daar voel ik me prima bij.
Hoi Aline,
BeantwoordenVerwijderenIk weet dat je dit niet zomaar doet...
Verstandig besluit, je gezin gaat voor.
Hopelijk mis je het niet, soms krijg je energie wanneer je er even uit bent. Lekker een boek lezen dan maar.
Groet MD
G0ed zo meid, je hebt een goede keus gemaakt! 4 kinderen waarvan één met autisme, vreten energie en aandacht. En je bent er zelf ook nog !
BeantwoordenVerwijderen