Na Pasen

En dan opeens is het alweer woensdag.
Paasdagen voorbij, maar gelukkig is er niets veranderd: het blijft Pasen.
Toch wel vreemd, ik was de weken vóór Pasen veel meer betrokken op wat Jezus voor me heeft gedaan, als tijdens de paasdagen zelf. Want dat betekent: drukte. Iedereen thuis. Dat geeft spanning bij me. Dan sta ik al heel anders op, 's morgens vroeg.
Dat wil ik niet, o nee. Maar het overkomt me gewoon wel.
Opstaan met de gedachte: o nee he, hoe zal het gaan vandaag? Dat heeft natuurlijk geen positief effect.
Gelukkig kan ik nu wel heel goed terugkijken.

Doordat we het meeste toch wel strak regelen, duidelijk maken voor de kinderen, doen we nooit echt heel gek. Dan moeten we zoveel voorbereiden. En dat geeft dan nog meer stress.
We begonnen dus simpel met gebakken broodjes. Broodjes in vorm van een haas. Dit zeer tot ongenoegen van oudste, die als dierenarts in spé liever geen haasjes eet. Lijkt te veel op haar liefste konijntjes...
Gelukkig voor haar smaakte het meer naar brood dan naar haas!
Verder verliep de zondag als alle andere.
's Maandags zijn we met elkaar naar de kerk gegaan. Dat is bijzonder, want Rob gaat nooit mee. Vanwege zijn autisme lukt hem dat niet. Maar deze dag was er een paaszangdienst. De concentratie van luisteren hoeft dan niet zo groot te zijn: veel zingen (en zingen dat hij deed!) en een korte overdenking.
Als lunch had ik van alles wat op tafel gezet: stokbrood met roerei, bosuitjes, tomaatjes, komkommer, kaas, paturain en gebakken spekblokjes. Het was ideaal en supergezellig.
-Jongens, neem wat je lust en eetsmakelijk. En dat deden ze!

Daarna gingen we naar oma, waar we kletsten, dvd's keken over de natuur en uiteindelijk samen chinees aten. Ondertussen, tijdens die filmpjes, breide ik de derde sjaal af, die ik gisteren heb verkocht op de vrouwenvereniging.

 

Om nu zonder handwerk of zo te zitten, is niet  leuk meer, dus ben ik weer iets nieuws begonnen. Deze keer haakwerk van Hooked Zpagetti. Weet je wat het wordt? Een tas voor mij breiwerk. Hoop ik!