Help! Een muis!

Snel loop ik de schuur in. Rillend in mijn nachthempie sorteer ik de was. Wit bij wit. Donker bij donker. Kleur bij kleur. Terwijl ik de donkere was in de machine doe, valt mijn oog op iets wat er niet hoort. Daar. Achter de wasmachine. Daar zit-ie. Klein. Bruin. En doodstil. Ach toch. Wat liiieeefff. Een muisje! Ik ga ondertussen door met de was en bedenk dat dat beestje er eigenlijk niet hoort. Hier in de schuur. In onze  schuur. Bij al dat konijnenvoer en zo is het natuurlijk niet verkeerd leven hier!
Mijn tederheid gaat inmiddels over en langzamerhand komt de ware vrouw de hoek om kijken.
Stel je nu voor he, dat ik de wasmachine aanzet en dat dat beest daar van schrikt?

Stel je nu voor dat het weg rent, pal voor mij voeten. Brrr. Ik griezel er opeens van. Daar houd ik niet van hoor. Zo'n beestje is best, maar niet loslopend in de schuur. Gewoon in een kooitje ofzo, prima. Of in de dierentuin in een grote kooi, ook best. Maar hier vind ik hem niet leuk meer.

Aarzelend zet ik toch de machine aan en houd ondertussen het beest in de gaten. In gedachten wordt het steeds groter, steeds enger en zelfs levensbedreigend.

Dan opeens neem ik een spurt en sprint het huis weer in. Ik ja. Ik neem de spurt. Het muisje blijft rustig zitten. Mak. Alsof hij hier al jaren rondloopt.

-Schat! Er zit een muis in de schuur. Ik probeer rustig te kijken en kalm te praten. Nu ik weer veilig ben lukt dat ook wel. De tederheid komt weer een beetje terug.

-Zou jij even willen kijken, lieverd. Het is zóó zielig. Hij zit achter de wasmachine.
Direct stapt mijn stoere man er op af. Die is echt voor geen muis te vangen. Kalm en beheerst spiekt hij om het hoekje en ja hoor, daar zit-ie inderdaad. Geert en Rob zijn gezellig en nieuwsgierig meegelopen, hun stoere mannenkarakter niet ontkennend.
Even later komt Geert weer binnen. Geschokt kijkt hij me aan.
-Papa gaat hem doden! Hij mag hem NIET DODEN!!
Inderdaad is manlief op zoek naar een muizenklem. Maar dit is werkelijk te veel voor het stoere, tere hartje van mijn zoon. Huilend zit hij op de stoel. Boos ook. Heel boos. Papa, zíjn papa is een moordenaar!
Dan komt papa binnen.
-Volgens mij is-t-ie al lang dood hoor, ik kan er helemaal geen beweging in krijgen!
Enigzins opgelucht dat mijn man toch echt geen moordenaar is vertel ik dat aan Geert. Hij is al dood en papa gaat hem nu begraven.
Geert echter kan het nog niet verkroppen en stampt naar boven. Even time-out.
En ondertussen begraaft manlief de muis. In de kliko...

Fiep, welkom als volger. Ook jij veel plezier in het lezen van mijn blog!