Ik wil niet meer!

Hemelvaartsdag verliep gezellig en rustig. We zijn rond een uur of twee gaan gourmetten. Dat vind ik altijd een hele onderneming, maar het was absoluut de moeite waard. Dat het me spanning opleverde merkte ik daarna. Ondanks het 'geen zorgen voor de dag van morgen' had ik me, onbewust? toch zorgen gemaakt. Niet alle dagen verlopen hier nu eenmaal makkelijk, eenvoudig en gezellig. Meestal is het overleven...
Ondanks een stevige migraine-aanval, die ik voelde aankomen, negeerde ik dat en ging met de drie kinderen skeeleren. Rob bleef met manlief thuis. Heerlijk, al gaat het nog steeds niet zo snel, het ging al heel wat beter dan de vorige keer. Blijven oefenen dus...

De migraine was daarna helaas niet over en ik dook al vroeg het bed in. Vanochtend werd ik zonder wakker maar ik was zó geradbraakt. Kwam dat door de migraine? Wel nee.
Vandaag was ik alleen thuis, maar wel met v ier kinderen. Dat geeft me zo'n druk, dat ik bijvoorbaat de dag al niet zie zitten. Ik heb het al eens eerder gehad en ben er eens op gaan letten en ja hoor, het is gewoon zo. Ik sta werkelijk doodmoe op en kan helemaal niets verdragen. Dan voel ik me zielig en alleen, met de kinderen. Ook vanochtend was het weer zo. En heel stiekem vroeg ik me af: is er dan niemand die even belt, die even vraagt hoe het gaat? Is er dan niemand die Rob een dagje wil hebben? Of alle vier?
Ik trek me steeds meer terug. Ik word steeds meer kort-af tegen de kids en onderhand gewoon onverdraagzaam . Rob hangt aan me, alsof ik zijn alles ben. En dat is zo. Maar ik wíl nú níet!! Ga weg, ga weg!!! Een hele aversie van gevoelens tegen het joch steken de kop op en ik voel me zó gemeen. Maar het lukt niet anders. Vandaag even niet. Net als die andere dagen waarop jullie allemaal thuis zijn en papa niet.

Rond een uur of tien moet ik even naar de winkel, we moeten toch wat eten hè. Rob wil mee, maar nee, dat gaat niet gebeuren. Ik snauw hem af.
-Hierblijven!
Gemenerd, denk ik op de fiets en ik spreek mijn ik vermanend toe.
Dan opeens, alsof het ingefluisterd wordt,  weet ik het: ik ben niet alleen. Ook al voelt dat zo, ook al zie ik dat zo, het ís niet zo! Dommerd! Weet je nog? Gisteren hemelvaartsdag. Je hebt een Voorbidder, weet je nog, een Hogepriester die met je mee wil leven!
Al fietsend, winkelend en weer terug fietsend wordt het me weer helemaal duidelijk. Voer ik een gesprekje en vertel alles wat me dwars zit. Al weet ik eigenlijk niet echt wat dat is... Dat helpt wel!
Maar het is echt niet zo dat ik thuis dan weer de vrolijke, opgewekte en blije moeder was. Maar met dat de dag verstrijkt, met dat de kinderen zich rustig en lief gaan gedragen, gaat de vermoeidheid weg.
De beloofde pannenkoeken komen op tafel. Dat was een beloning die ze echt hadden verdiend. Nog steeds ben ik erg moe, maar nu meer de gewone vermoeidheid, zo van: wat heb ik vandaag hard gewerkt. Euh...wel twee dagen geloof ik. Die intense spanningsmoeheid is nu weg. Maar ja, de dag is dan ook al zo goed als om. Maar toch.
Als cadeautje voor mezelf ben ik op de fiets gesprongen zodra manlief z'n bord leeg had. Even weg, even naar de winkel, mijn winkel, de boekhandel.
Heerlijk...even alleen. Vreemd mens ben ik toch, ik was de hele dag toch al alleen??? Snappen jullie me nog? Ik niet!