Columns en zo..

Toen ik vanochtend opstond voelde ik het al: dit gaat het weer niet worden vandaag.

Ik ontwaakte uit een prachtige droom. Ik was in gesprek met Rinske van BJZ over de PGB. De aanvraag is goedgekeurd. In mijn droom juichte ik en dankte, de tranen liepen me over de wangen.
Toen ging de wekker.
Wat was het hard, keihard ontwaken, zeg.

Verdwaasd zet ik mijn voeten op de koude vloer, trek mijn sokken en pantoffels aan en de badjas. 't Is tijd voor Rob's zwemles. Alweer gaat oma met hem zwemmen. We hebben de fiets nog steeds niet, dus ik kan Rob nog niet zelf vervoeren. Complimenten voor oma!

Rob is boos wakker geworden. Hij wil niet zwemmen. Hij is het zat. Hij wil dat ik eindelijk weer eens mee gaat. Hij wil slapen. Hij wil een snipperdag. Oh jongens!!

Na tien minuten praten en met de belofte van extra computertijd en een speurtocht naar kastanjes krijg ik hem aangekleed en wel beneden. Een bak koffie (!) doet wonderen en uiteindelijk stapt hij blij de auto van oma in. En net kreeg ik bericht dat de zwemles erg goed ging! Dat ik op het zelfde moment alleen nog maar kon brullen, neus snuiten en tranen wegvegen, doet er nu dan niet meer toe.

Inmiddels kwamen onze twee altijd kletsende pubers beneden. Lijdzaam laat ik alles over me heengaan, bezig met maar een ding: hoe krijg ik het vandaag voor elkaar? Zo moe. Zo ongelooflijk moe. De hele dag slapen wil ik. Dit is echt een reactie op die ontzettende rugpijn, maar nu die overbelasting over is voelen al mijn hersens overbelast. Gekneust. Gebroken! Al weken lang.

Uiteindelijk fietsen Geert en ik om iets voor half negen en na twee bakken stevige koffie naar school. We zijn laat. Het kan me niets schelen. Gewoon rustig trappen.

Eenmaal op school aangekomen wacht me een andere zware taak: het gesprek op de naschoolse opvang over Rob. Heftig zijn die gesprekken altijd. En het betekent twintig minuten fietsen. Moeizaam gaan mijn benen rond. Bijna aangekomen moet ik echt mijn uiterste best doen niet flauw te vallen, al fietsend. 't Zou wat zijn! Lig ik daar. Ach wat maakt het uit, schiet het door mijn hoofd. Lekker slapen is dan direct mogelijk.

Hoe kan het toch dat zulke gedachten door je hoofd gaan? Normaal wil ik dit toch niet?

Tijdens het gesprek komt de gezinsbegeleiderr erachter niet genoeg tissue's op voorraad te hebben. Mens nog an toe, wat een waterval.
Ze raad me druppeltjes aan om te ontspannen. Zodat ik, als ik naar bed ga (elke middag momenteel) ook echt slaap. Zodat ik mij gedachten stop kan zetten. Een bezoekje aan de huisarts zou ook niet verkeerd zijn.

Maar daar zie ik zelf nog niet zo het nut van in: stel je voor. Aan de anti-depressivia zeker. Of stoppen met alles en alleen nog maar niets doen. Verplicht. Brr.

En, adviseert de vrouw tegenover me, zoek iets ontspannends. Wat vind je nu echt leuk?
Ik denk na. Echt leuk? Lezen. Maar daar word ik zo moe van. Schrijven. Maar niet te lang.  Iets organiseren. Maar zonder tegenwerking. Weet je, ik word nu overal moe van . Zelfs van een gesprek. Van een boek. Van een simpel blogje schrijven.
Met de belofte de druppeltjes te gaan halen en te kijken op een site over haptonomie ga ik naar huis. En werkelijk. Het gesprek, en de huilbuien daar om heen, hebben me toch wat energie gegeven. Ik voel me in elk geval minder moe dan toen ik kwam. En mijn tranen zijn op. Ik heb het idee weer normaal op de benen te kunnen staan. Weet je wat. Ik fiets langs de kapper.
'k Neem wat tijd voor mezelf. Zodat ik er weer tegen kan. Eventjes.

Hebben jullie ervaring met haptonomie? Het lijkt me nogal heftig en eh..zweverig. Occult misschien?