Van speeltuin naar ziekenhuis

Feest in de speeltuin. Dat zullen ze weten, zo zal de organisatie hebben gedacht. De speeltuin bestaat 45 jaar en houdt vier (!) dagen feest. Aangezien we nog een behoorlijk eindje moeten trappen, zijn wij gisteren pas voor het eerst geweest.
-Twee september is meester Marcel clown in de speeltuin, zo kwam Rob een maand of drie geleden enthousiast thuis. De datum werd perfect onthouden en dus gingen we gisteren richting de clown, richting de speeltuin.

We hadden het goed gepland. De clown, de meester dus, zou vanaf 19.15 uur het startsein geven om de balonnen (met naamkaartjes) op te laten. Wij zouden dus om 19.15 uur van huis gaan, omdat Rob doodsbang is voor balonnen. Willeke en Geert gingen al eerder. Je snapt het: Geert wilde natuurlijk wel mee doen met de balonnenwedstrijd! Geef hem eens ongelijk!

We kwamen om 19.25 uur aan. Net op dat moment kwam het het laat-je-balon-los-sein. Na een aarzeling liep Rob toch de speeltuin binnen en genoot van al die omhoog vliegende balonnen. Toen kwam de clownsact. En..daar had Rob geen belangstelling voor!! Ik stond versteld. waarom kwamen we nu eigenlijk??

Met tien minuten had Rob het gezien en fietste weer blij en vrolijk, met balon(!) naar huis!

Ik bleef nog even, want Geert en Willeke waren nog bij de voorstelling. En daarna natuurlijk lekker spelen.

Ik ontmoette een vriendin en zat heerlijk te kletsen. 't Was zooooo lang geleden dat we elkaar hadden gesproken.

Ondertussen gebeurde er heel veel. Maar ik wist het niet. Ik genoot van de gezelligheid en ons gesprek.

Dan komt de omroepster: Half negen, de speeltuin gaat sluiten! Ik zoek de twee kinders op en wil naar huis. Maar dat gaat zomaar niet. Na nog een praatje met de clown begint Willeke opeens heel moeilijk te lopen. Ze vertelt dat ze haar voet heeft geknakt op het springkussen. Ik roep de EHBO erbij. Daar zit ze dan. Op een stoel, voet op een andere stoel. Mensen er om heen. Tranen met tuiten. Ondanks haar hoge pijngrens.

Ze vertelt dat ze aan het springen was. Haar voet sloeg dubbel. Ze hoorde een knak. Maar rende nog zo'n tien minuten door..

's Avonds laat, het is 23.30 uur, komen man en dochter terug van de huisartsenpost. Niet gebroken, wel fiks gekneust. Zo kan het verkeren, dat je met de fiets weg gaat, en met de auto terugkomt! Op blote voeten.