Struggle 's in de bieb

-Moeder! Ben jij een spekkie? Kom dan nu naar speknek.nl
Geert brengt me met zijn vraag weer terug in het hier en nu. En ik moet lachen. Maf joch!

Ik lig lekker op de bank en sluit mijn ogen. En wéér komt de film langs. Van die jonge dappere man. Donker. Surinamer? Molukker? En die ouwe kerel, met zijn witte haar en felle ogen. Hoe ze vlak naast ons zaten aan een tafeltje, tegenover elkaar. Zonder geschreeuw of gescheld was het er opeens. Ruzie. Gevecht. De ouwe trekt aan de laptop van de man. Het lijkt of hij hem pakken wil. Of hij de ander er een mep mee wil verkopen.
Huh? We zitten hier toch rustig in de bieb? Koffie drinken. Gezellig bijkletsen. Rust en ruimte om ons heen? De ouwe staat op, de man ook. Een stomp tegen de zijkant van zijn hoofd, en nog een stomp, en weer. Stomverbaasd kijken we toe. Daar staan ze. Tegenover elkaar. De man afwerend en uiterst beheerst. De ouwe boos, woedend en vol venijn. Klaar om het gevecht aan te gaan, klaar om de ander keer op keer te lijf te gaan.

Wahhh! Waarom doet niemand wat! Ik ken mijn lijf, ik weet: dat is hier niet tegen bestand. Maar die mannen daar, in de stoel met hun krantje. Kom op, doe eens wat! Nou ja, tot meer dan denken ben ik even niet in staat. Gelukkig staat één man op, bemoeid zich er wat mee. En verder op zie ik al iemand zijn mobiel grijpen. Maar dat alles helpt niet. Die ouwe is door de dolle heen. Opeens valt hij, maar snel krabbelt hij weer overeind.
Nu snappen wij het: die ouwe is dronken!! De man loopt naar achteren, nog steeds rustig en beheerst. Zo knap! Ik zou gillend weg rennen!! Met een bonzend hart kijk ik toe. Tot niets in staat. Zo vervelend!
De ouwe legt een arm om de nek van de man. Heft zijn vuist en knalt in zijn nek. Nog één stap en hij zit bij mij op schoot. Maar zover komt het niet. De stem van de man klinkt:
- Moet ik nu echt een ópa gaan slaan?
En dan kiest hij ervoor naar buiten te gaan. Rustig loopt hij weg.
- Ik ga, zegt hij, wij kunnen niet samenwerken. Zoiets.
De ouwe erachteraan. Maar gelukkig komen nu de mensen van de bieb in actie en zorgen ervoor dat alles met een sisser afloopt.

Gelukkig. Niemand gewond. Niets aan de hand. Relativeer, Aline. Liggend op de bank kom ik tot rust.
Misschien moeten we nog getuigen. Mijn vriendin is naar de man gegaan toen alles weer rustig was. Heeft respect naar hem toe uitgesproken en gezegd dat we, als het moet, willen getuigen. Aangemoedigd ook om aangifte te doen. We dachten even dat de politie getuigen kwam ondervragen, toen ze een half uurtje later op toneel verschenen. Maar nee, toen ze hoorden dat de mensen weg waren, gingen zij er ook snel weer vandoor. Dat was jammer, want iedereen die er bij was, zat er nog.

Mijn vriendin en ik praten nog wat na over wat er gebeurde. Telkens weer komen we er weer op, hoe vaak we ook naar een ander onderwerp toegaan.
Nou ja, verzuchten we: wel weer wat te bloggen... en te bidden.