donderdag 25 januari 2018

Uitslag onderzoek

Het is tijdens de grote Westerstorm die over ons landje waait, dat ik zit te wachten op het telefoontje van de huisarts. Ook in mijn lijf en hart stormt het, al is het geen windkracht 11. Ik ben zenuwachtig. Of het door de storm is en vanwege allen die onderweg zijn of voor het te verwachten telefoontje?

Het is in ieder geval allang weer rustig buiten als de telefoon gaat.
Met de positieve uitslag dat Geert's bloed helemaal goed is. Geen gekke dingen, allemaal mooie getallen. En hoe het met Geert gaat? Nou, dat houdt nog niet over, vertel ik de huisarts. We besluiten het nog even aan te kijken en anders toch verderop te gaan.

Geert is teleurgesteld. Tuurlijk had hij niet gehoopt op een ernstige uitslag, maar gewoon een laag HB of zo? Wat ijzer er bij en klaar is Geert.
Wat is het nu?, zo vraagt hij zich af. En wij met hem.
Ik geef hem een tip om eens te kijken op het wereld wijde web.

Nog geen tien minuten later is Geert er van overtuigd dat hij weet wat het is. Hij noteert het als volgt:

Autisme → Moeilijke prikkelverwerking → medicatie (Geert slikt 2 mg Aripripazol) → slechte bloedsomloop → flauw vallen → meer prikkels ⟳

Het klinkt heel aannemelijk.En sluit aan bij wat de dokter opperde: overprikkeld. Maar dan moeten we er wel wat aan doen, anders zou Geert door te veel prikkels te veel thuis zitten. Meer medicatie lijkt geen optie, gezien het bovenstaande. Eerder afbouwen! Maar is het momenteel natuurlijk ook niet.

Tijd voor oordopjes dus tegen kabaal. Die liggen nu vooral boven bij zijn bed. Rustmomenten op school. Veel eten, veel drinken en veel slapen. Aan die laatste drie mankeert het nogal, dus ik zou daarmee beginnen, adviseer ik zoonlief.

We zijn nu haast een werkweek verder. Geert ging vanaf dinsdag weer zelf naar school. Maandag tot en met woensdag ging het goed, al ging hij wel regelmatig naar het stiltelokaal. Vandaag, donderdag,  ging het weer helemaal mis, waardoor zelfs een stilteruimte niet hielp en ik hem toch weer op heb gehaald. Maar het gaat in ieder geval beter dan het was. Hopelijk zet dat door. Stapje voor stapje, dan komt-ie er wel!


woensdag 17 januari 2018

Op het nippertje, over bloedprikken op de poli

Het is nauwelijks kwart over acht deze maandagochtend als school belt.
Of ik Geert wil komen halen, hij is gevallen met de fiets, na duizelig te zijn geworden.

Best bezorgd kleed ik me aan, loop naar de auto en race naar school. Geert ziet wit en heeft veel last van arm en hand, na een val over de fiets heen.
- Ik stapte af, zette de fiets neer, werd duizelig en viel.

In de loop van de dag knapt Geert weer op en wil zelfs zijn fiets van school gaan halen.
's Avonds fiets hij vol energie naar muziekles en catechisatie, maar kiest er daarna wel voor op tijd naar bed te gaan.

Dinsdag gaat het weer mis. Tijdens muziekles, als ze een poosje staan te zingen wordt Gert helemaal duizelig, het wordt zwart voor zijn ogen en nu valt hij echt flauw.
De leerkracht verzoekt hem te gaan staan en mee naar de gang te lopen. Daar mag hij met een andere leerling naar de conciërge, die gehaast een map pakt om te kijken wat te doen. Gelukkig komt er juist een medeconciërge aanlopen en weet hij wat eventueel kan helpen...

Weer haal ik Geert op en bel direct voor een afspraak bij de huisarts. Gelukkig zijn de basis dingen als hartslag en temperatuur goed en moeten we door naar het lab voor bloedonderzoek.

Ondanks alles is Geert goed bij de pinken als hij vraagt of we dan zijn IDkaart en zo nodig hebben. Jazeker. En, zie ik, het is 16:43 uur. We hebben nog een kwartier! Zo snel als het gaat tijdens de spits, rijden we naar huis, pakken wat we nodig hebben en springen weer in de auto. Vijf voor vijf komen we aan bij de poli. De 'ponskaart' maken duurt langer dan we dachten, waardoor we precies één voor vijf bij het lab binnen rennen.

De laborante kijkt me verbaasd en vragend aan.
-Kunnen we nog bloed prikken? vraag ik beleefd.
Ze mompelt wat over 'op de valreep' en 'niet handig', maar concludeert dan:
-Eén voor vijf, tja... u bent op tijd.
Gelukkig doet ze tegen Geert allerliefst, maar ze kijkt mij nog eens aan en zegt:
-Dit is niet charmant, mevrouw.
Ik hou me wat van de domme en vraag:
-Wat niet? Bloedprikken of heel laat binnen komen?
-Laat binnen komen, antwoord ze.
En ik weet het. Ik zou het anders nooit doen, maar ter versnelling van de uitslag en ter voorkoming van nog meer spanning bij Geert sta ik in mijn recht. Ik doe dit niet voor mezelf, want ik heb een enorme hekel aan haasten en opschieten. Ik doe dit voor mijn zoon.
En zij... Zij prikt. Voor het zelfde doel.
Dank u wel, mevrouw de Laborante!!

De uitslag volgt...



dinsdag 9 januari 2018

De zon. Mijn warmtebron


Stadspark Veenendaal
Dik ingepakt loop ik naar buiten. Tijd voor mijn zondagmiddag wandeling. Brr, wat is het koud. Maar gelukkig is dat geen probleem. En de zon vergoed enorm veel.

Hè, ik had mijn zonnebril op moeten zetten. De zon is erg scherp en het reflecteert een prachtige schittering in het water. Waardoor ik helemaal niet meer zie waar ik loop. Hopelijk zien de vele fietsers die me tegemoet komen me wel.

Ik loop mijn vaste rondje. Dan hoef ik niet na te denken over de weg die ik ga. Al denk ik voortdurend wel na over de Weg die ik ga, als je begrijpt wat ik bedoel. Even een tijd van zelfreflectie.
Waar was ik, waar ben ik en waar ga ik naar toe?

En het kán niet anders of de zon brengt me op subtiele gedachtes daarover.

De Zon.

De Zon van gerechtigheid. Die al mijn vuilheid laat zien, die me mezelf laat kennen zoals ik echt ben. Diep van binnen waar al die stofjes van tekortkomingen, zonden en anders, zichtbaar worden.

Maar ook de Zon, die Licht geeft, wiens Licht weerkaats en wat door mij heen naar anderen mag reflecteren. Dat hoop ik tenminste. Omdat ik weet dat De Zon der gerechtigheid ook Degene is die al mijn zonden heeft weggehaald door Zelf de straf daarvoor te dragen. Die ervoor zorgde dat mijn duisternis opging in Zijn Licht.

De Zon die Warmte geeft. Veiligheid, geborgenheid. Bij Hem kan ik de enige Warmte vinden, als ik koud ben van binnen of verdriet heb. En ook die Warmte mag ik uitdelen aan de mensen om me heen. Gewoon en onbewust er zijn voor anderen. Zoals Hij er altijd is voor mij.

Tegelijk ook de Zon waar ik me behoorlijk aan kan branden. Als er geen recht wordt gedaan, als ik niet luister. Als ik de mist in ga en niet om vergeving vraag. Als ik de Weg kwijt raak en Hem even niet meer zie. Doelloos dwalend op mijn zelf gekozen pad.

De Zon. Wat ben ik blij dat hij schijnt. Al lopend dank ik God, de Schepper voor deze fantastische warmtebron. Dank ik God de Vader voor zo'n grote liefde dat Hij het niet hield bij alleen deze zon, maar ook de Zon der gerechtigheid gaf. Dat is Jezus, Zijn Zoon, mijn Redder en Verlosser!
Ik dank Hem voor de Geest, die mij wil laten zien wie ik ben, klein, zondig en vatbaar voor allerlei kwaad. Maar die tegelijk laat zien wie ik mag zijn door Hem: rein, heilig, volmaakt en rechtvaardig. Niets van mij. Alles door Jezus. Omdat Hij me vasthoudt in Zijn grote genade kan ik nu danken voor dit geweldige Licht en deze heerlijke Warmte. Zomaar lopend door de straten van Veenendaal realiseer ik me hoe bijzonder het is dat Hij me ziet, hoort, kent en weet wat ik denk. Dat Zijn Licht schijnt in mijn leventje. Dat Hij zo dichtbij is, dat ik Zijn Warmte kan voelen. O God! Hoe groot bent U!




woensdag 3 januari 2018

Zijn liefde laat nooit los!

Allereerst wil ik iedereen die dit leest een heel gezegend 2018 toewensen. Dat vreugde, liefde, wijsheid en nederigheid je kracht zal zijn, in Jezus Christus, onze Heere!
Ik raad je met klem aan dit jaar met Hem te gaan, omdat Hij Degene is die heel veel van je houdt, alles aan je geeft en blij is met wat jij Hem terug geeft, uit liefde.

Nou, eigenlijk heb ik gezegd wat ik zeggen wil. Ik zou dit zo kunnen laten staan voor het hele jaar. Genoeg om van te leven, toch? Maar ja... toch even een korte terugblik.

Het jaar 2017 ligt achter ons. Met alle ups en downs. Ik moet vooral denken aan de blindedarmontsteking van Willeke in juni. En wat te denken van het proces waar ik zelf doorheen ging? Een proces van loslaten, afscheid nemen en een nieuwe weg vinden in ons steeds leger wordende huis.

Ik denk ook al heel snel aan de mooie gebeurtenissen als de bruiloft van onze Jorike en Matthias. En dat manlief werk heeft gekregen. Een huisje voor Willeke. De Vrij-Zijn Bijbelschool, waar ik enorm veel leerde.

Al met al een bewogen jaar weer, waarin ik vooral druk was met mezelf. Heel vervelend! Fysio's en sport (om de fysio te minimaliseren), wisselden elkaar in hoog tempo af. Daarnaast heb ik enorm van mijn werk genoten, van mijn gezin en van leuke (nieuwe) contacten.

Ik hou van contact. Van mensen, van gezellige kletspraatjes maar vooral van stevige en diepe gesprekken. En ik kijk uit naar het jaar van nu, 2018. 'k Ben benieuwd wat het gaat brengen. Ik weet dat wat er ook gebeurt, God mij heel dicht nabij is en Hij met mij mee gaat. Door diepe dalen, over grote hoogten. Daarom leg ik ook dit jaar elke dag mijn leven in Zijn handen. Daar is het veilig en daar kan niets mij scheiden van Zijn trouwe, onuitsprekelijke, onvoorwaardelijke liefde voor mij!









Pagina's