maandag 25 december 2017

dinsdag 19 december 2017

Stuppy's, de schoenen van de dokter

En weer maak ik een afspraak met de huisarts voor de tenen van Rob.
Ik maak me erg zorgen. Gelukkig is één voet nu al enkele maanden ontstekingsvrij, maar bij de andere doen niet alleen de grote maar nu ook twee andere tenen mee.
Echt iets om moedeloos van te worden. Uiteindelijk, tellen we, is het al zes jaar aan de gang.

Rob vraagt voor de zekerheid nog even of de dokter niet gaat snijden. Gelukkig kan ik hem gerust stellen, al ben ik bang dat hij wel voorstelt een afspraak te maken om dat te gaan doen...
Al die keren dat dit is gebeurd, hebben gezorgd voor een flinke ballast en angst bij Rob.

Dokter leunt eens achterover in zijn stoel en begint hetzelfde praatje wat we al keer op keer hoorden. Allerlei tips waar we niets mee kunnen:
- Verhuizen naar een warm land
- Op vakantie naar zee
- Veel op blote voeten lopen of nou ja, vooruit, eventueel op slippers
enzovoort...

Dan opeens springt de dokter op.
-Wacht eens, zegt hij. Jij bent ouder geworden hè. En groter. Hij pakt een vel papier, zet Robs voet er op en trekt er een lijntje om heen. Dan pakt hij de schoen en concludeert:
-Zie je wel, je voet is ook groter en breder geworden en deze schoenen zijn weer te smal. (Dus niet: te klein) ☺

Lekker hoor. We kopen toch al de meest brede schoen? Maar nee, dokter rent naar zijn woonhuis, neemt daar zijn oude afgetrapte schoenen -Stuppy's- en geeft ze aan Rob.
Het moet niet gekker worden: ga je naar de huisarts, kom je met schoenen thuis!
Maar zo erg is het niet. Rob moet alleen even passen. Hij aarzelt en zegt:
-Weet u hoe vies dat is, er zitten heel veel bacteriën in.
Ik kijk naar zijn blote voet, opper een pleister voordat hij zijn sok aandoet en dan stapt hij toch voorzichtig in de schoen. Zijn blijde hoofd overtuigt mij direct.

En als ik de volgende dag naar dokters schoenwinkel ben geweest en terug kom met dezelfde schoenen als dokter heeft, is Rob helemaal blij. Als dan een week later de tenen er absoluut beter -helaas alleen maar beter- uit zien, weet ik: soms is een zoveelste bezoekje aan de huisarts zo slecht nog niet!

dinsdag 12 december 2017

Vergeven en vergeten?

Het is alweer even geleden maar onlangs las ik een stukje van onze predikant over vergeven.
Voor veel mensen een hekel onderwerp.
Nu ben ik zelf behoorlijk vergevingsgezind denk ik, lig ik niet snel wakker van iets als: zal ik wel of niet vergeven?
Vooral als ik tot me door laat dringen hoeveel God mij in Jezus zoveel vergeeft! Wie ben ik dat ik anderen niet zou vergeven.
Maar net als wie dan ook, vind ik sommige dingen toch best wel even een puntje...

Dominee maakte van vergeven Overgeven. Je pijn bij God brengen en daar laten en zo alles overgeven aan God, zodat Hij kan herstellen.

Al denkend daarover kwam ik tot nog een ander woord, twee woorden eigenlijk: verder geven.
En ik liet dat tot me doordringen. Hoewel verder geven eigenlijk geen normaal Nederlands is, dat moet je me maar vergeven :)
Maar het is wel een heel diepe term. De ander een stapje verder , de ander een stapje meer geven dan hij of zij 'verdient'. Dan waar hij of zij om vraagt. Verder geven dan wat je zou willen. Verder geven dan normaal is.
Ik ken Iemand die verder geeft. Meer geeft dan ik verdien. Omdat Hij zijn leven gaf. Niet dat ik daarop zat te wachten. Ik had immers gekozen voor mezelf en daarmee tegen God? En nog ben ik zo vaak geneigd te denken aan wat ik fijn en leuk vind. En dan weet ik dat vergeven daar niet bij hoort. Laat staan meer dan dat.
Maar Jezus gaf meer dan wij konden vragen, wensen of wilden. God gaf Zijn Zoon. Jezus gaf Zichzelf. God gaf God. Hij gaf Zijn leven en ging de dood in en deed zo meer dan wat wij ook maar konden bedenken.

Dezelfde Heere vraagt ons om te leven zoals Hij deed. Vraagt ons te vergeven. Voor jezelf heel helend en reinigend. Want zonder vergeven ga je leven in bitterheid, wat wrok geeft, wat je een wrak maakt.
Maar Hij vraagt je zelfs boven jezelf uit te gaan en verder te geven dan wat wordt gevraagd of gezegd. Je kent  het wel: die ene mijl extra meelopen met iemand.
Zo werkt het ook met vergeven denk ik. Verder geven kan zelfs doen vergeten. Omdat God in Christus vergeet wat je zonde was, Hij gooit het in de zee van vergetelheid, zo mag je van Hem vragen en verwachten dat Hij je helpt te vergeven en je moed geeft om de ander meer te geven dan hij of zij vraagt.
Lastig? Ja! Maar in Zijn kracht zal het lukken. Het resultaat zal een diepe blijdschap zijn. Bij jou en de ander. Dus... aan de slag! Begin ermee voor de ander te bidden :)

woensdag 6 december 2017

Autisme en Sint, het blijft een dingetje

Pffff...met een moe gebaar wrijf ik over mijn nekspieren. Alle mensen zeg, kan het dan nooit eens leuk gaan hier?

Terwijl ik mij de hele dag al verheug op vanavond, 5 december, feestje met alle kinderen thuis en elkaar blij maken met cadeautjes, is het voor Geert een totaal ander verhaal.
Moe uit school, dan naar de ortho, tussen door en na die tijd huiswerk. En ik mopper:
-Waarom geven ze dan huiswerk op voor 6 december!
Hij terug
-Wie bedenkt er nu zoiets stoms als Sinterklaas!
En mijn vreugde ebt weg...

Als Geert gestrest is lijkt het of hij niets meer kan. En door de drie toetsen die hij morgen heeft in combinatie met de spanning die Sint toch echt weer geeft, komt er totaal geen werk uit handen. Ik moedig hem aan toch te beginnen, maar het lukt hem niet. Uiteindelijk schuif ik een stoel bij en gaan we samen aan de slag. Niet dat Geert dat wilt, maar hij duldt me en uiteindelijk is hij zelfs opgelucht dat dat ene vak nu eindelijk klaar is. Nog twee te gaan. En het is bijna 18:00 uur...

Ik heb inmiddels een hard hoofd in vanavond. Het zal niet de eerste keer zijn dat humeur de avond verpest. Puur door stres, dat wel. Maar toch... Geert wil niet eens meer meedoen met Sinterklaas. En dat terwijl hij precies weet wat hij krijgt. Wát maakt het nu zo spannend, vraag ik me af?? Ik weet het wel: de drukte en dat er van hem verwacht wordt dat hij er bij is. En stiekem toch die stress of het cadeautje wel echt zo leuk is als hij denkt.
Dan opeens, gaat de deur open en komt Willeke binnen. Niet lang daarna komen Matthias en Jorike er ook aan. We schuiven aan tafel rond de grote pan erwtensoep. Ook Geert schuift aan. Hij mag voor deze keer aan het hoofd van de tafel, dat is rustiger dan wanneer hij tussen iedereen in zit.
We beginnen de maaltijd zoals gebruikelijk met gebed. En met klem vraag ik, naast een zegen over het eten, ook voor geduld, verdraagzaamheid en liefde in ons huis. Dat had ik deze middag al tig keer gedaan, maar nu, zo met elkaar, vind ik dat ook heel belangrijk. Zodat we weten van wie we afhankelijk zijn, zelfs in ons humeur :)

En als we dan eindelijk allemaal om een zak met cadeaus heen zitten zie ik het. Geert straalt en geniet. Eindelijk, dít is het moment der waarheid. Hij leest met enorm veel talent zijn gedicht voor.  Geniet van zijn cadeautjes. Laat ons meegenieten met een stukje uit zijn nieuw gekregen Bijbel in Gewone Taal. Let wel: Efeze 5:24, dat begint met: "en gij vrouwen... ". Uiteindelijk stuitert hij met veel plezier door de kamer en hangt de clown uit in de meest hilarische zin van het woord. De anderen zuchten eens. Waarom is hij zo druk?
-Spanning, zeg ik, dat moet er even uit :)
Met veel dankbaarheid, en ook wel trots op ons gezin, kijk ik terug op een heel geslaagd avondje. Het kostte wat, maar dan heb je ook wat. Maar poeh, dat was niet in eigen kracht. Daarom dank ik die avond God voor zoveel zegen en genade. Zelfs, of is het: juist, op een avond als die van Sinterklaas.


Pagina's