maandag 25 december 2017

dinsdag 19 december 2017

Stuppy's, de schoenen van de dokter

En weer maak ik een afspraak met de huisarts voor de tenen van Rob.
Ik maak me erg zorgen. Gelukkig is één voet nu al enkele maanden ontstekingsvrij, maar bij de andere doen niet alleen de grote maar nu ook twee andere tenen mee.
Echt iets om moedeloos van te worden. Uiteindelijk, tellen we, is het al zes jaar aan de gang.

Rob vraagt voor de zekerheid nog even of de dokter niet gaat snijden. Gelukkig kan ik hem gerust stellen, al ben ik bang dat hij wel voorstelt een afspraak te maken om dat te gaan doen...
Al die keren dat dit is gebeurd, hebben gezorgd voor een flinke ballast en angst bij Rob.

Dokter leunt eens achterover in zijn stoel en begint hetzelfde praatje wat we al keer op keer hoorden. Allerlei tips waar we niets mee kunnen:
- Verhuizen naar een warm land
- Op vakantie naar zee
- Veel op blote voeten lopen of nou ja, vooruit, eventueel op slippers
enzovoort...

Dan opeens springt de dokter op.
-Wacht eens, zegt hij. Jij bent ouder geworden hè. En groter. Hij pakt een vel papier, zet Robs voet er op en trekt er een lijntje om heen. Dan pakt hij de schoen en concludeert:
-Zie je wel, je voet is ook groter en breder geworden en deze schoenen zijn weer te smal. (Dus niet: te klein) ☺

Lekker hoor. We kopen toch al de meest brede schoen? Maar nee, dokter rent naar zijn woonhuis, neemt daar zijn oude afgetrapte schoenen -Stuppy's- en geeft ze aan Rob.
Het moet niet gekker worden: ga je naar de huisarts, kom je met schoenen thuis!
Maar zo erg is het niet. Rob moet alleen even passen. Hij aarzelt en zegt:
-Weet u hoe vies dat is, er zitten heel veel bacteriën in.
Ik kijk naar zijn blote voet, opper een pleister voordat hij zijn sok aandoet en dan stapt hij toch voorzichtig in de schoen. Zijn blijde hoofd overtuigt mij direct.

En als ik de volgende dag naar dokters schoenwinkel ben geweest en terug kom met dezelfde schoenen als dokter heeft, is Rob helemaal blij. Als dan een week later de tenen er absoluut beter -helaas alleen maar beter- uit zien, weet ik: soms is een zoveelste bezoekje aan de huisarts zo slecht nog niet!

dinsdag 12 december 2017

Vergeven en vergeten?

Het is alweer even geleden maar onlangs las ik een stukje van onze predikant over vergeven.
Voor veel mensen een hekel onderwerp.
Nu ben ik zelf behoorlijk vergevingsgezind denk ik, lig ik niet snel wakker van iets als: zal ik wel of niet vergeven?
Vooral als ik tot me door laat dringen hoeveel God mij in Jezus zoveel vergeeft! Wie ben ik dat ik anderen niet zou vergeven.
Maar net als wie dan ook, vind ik sommige dingen toch best wel even een puntje...

Dominee maakte van vergeven Overgeven. Je pijn bij God brengen en daar laten en zo alles overgeven aan God, zodat Hij kan herstellen.

Al denkend daarover kwam ik tot nog een ander woord, twee woorden eigenlijk: verder geven.
En ik liet dat tot me doordringen. Hoewel verder geven eigenlijk geen normaal Nederlands is, dat moet je me maar vergeven :)
Maar het is wel een heel diepe term. De ander een stapje verder , de ander een stapje meer geven dan hij of zij 'verdient'. Dan waar hij of zij om vraagt. Verder geven dan wat je zou willen. Verder geven dan normaal is.
Ik ken Iemand die verder geeft. Meer geeft dan ik verdien. Omdat Hij zijn leven gaf. Niet dat ik daarop zat te wachten. Ik had immers gekozen voor mezelf en daarmee tegen God? En nog ben ik zo vaak geneigd te denken aan wat ik fijn en leuk vind. En dan weet ik dat vergeven daar niet bij hoort. Laat staan meer dan dat.
Maar Jezus gaf meer dan wij konden vragen, wensen of wilden. God gaf Zijn Zoon. Jezus gaf Zichzelf. God gaf God. Hij gaf Zijn leven en ging de dood in en deed zo meer dan wat wij ook maar konden bedenken.

Dezelfde Heere vraagt ons om te leven zoals Hij deed. Vraagt ons te vergeven. Voor jezelf heel helend en reinigend. Want zonder vergeven ga je leven in bitterheid, wat wrok geeft, wat je een wrak maakt.
Maar Hij vraagt je zelfs boven jezelf uit te gaan en verder te geven dan wat wordt gevraagd of gezegd. Je kent  het wel: die ene mijl extra meelopen met iemand.
Zo werkt het ook met vergeven denk ik. Verder geven kan zelfs doen vergeten. Omdat God in Christus vergeet wat je zonde was, Hij gooit het in de zee van vergetelheid, zo mag je van Hem vragen en verwachten dat Hij je helpt te vergeven en je moed geeft om de ander meer te geven dan hij of zij vraagt.
Lastig? Ja! Maar in Zijn kracht zal het lukken. Het resultaat zal een diepe blijdschap zijn. Bij jou en de ander. Dus... aan de slag! Begin ermee voor de ander te bidden :)

woensdag 6 december 2017

Autisme en Sint, het blijft een dingetje

Pffff...met een moe gebaar wrijf ik over mijn nekspieren. Alle mensen zeg, kan het dan nooit eens leuk gaan hier?

Terwijl ik mij de hele dag al verheug op vanavond, 5 december, feestje met alle kinderen thuis en elkaar blij maken met cadeautjes, is het voor Geert een totaal ander verhaal.
Moe uit school, dan naar de ortho, tussen door en na die tijd huiswerk. En ik mopper:
-Waarom geven ze dan huiswerk op voor 6 december!
Hij terug
-Wie bedenkt er nu zoiets stoms als Sinterklaas!
En mijn vreugde ebt weg...

Als Geert gestrest is lijkt het of hij niets meer kan. En door de drie toetsen die hij morgen heeft in combinatie met de spanning die Sint toch echt weer geeft, komt er totaal geen werk uit handen. Ik moedig hem aan toch te beginnen, maar het lukt hem niet. Uiteindelijk schuif ik een stoel bij en gaan we samen aan de slag. Niet dat Geert dat wilt, maar hij duldt me en uiteindelijk is hij zelfs opgelucht dat dat ene vak nu eindelijk klaar is. Nog twee te gaan. En het is bijna 18:00 uur...

Ik heb inmiddels een hard hoofd in vanavond. Het zal niet de eerste keer zijn dat humeur de avond verpest. Puur door stres, dat wel. Maar toch... Geert wil niet eens meer meedoen met Sinterklaas. En dat terwijl hij precies weet wat hij krijgt. Wát maakt het nu zo spannend, vraag ik me af?? Ik weet het wel: de drukte en dat er van hem verwacht wordt dat hij er bij is. En stiekem toch die stress of het cadeautje wel echt zo leuk is als hij denkt.
Dan opeens, gaat de deur open en komt Willeke binnen. Niet lang daarna komen Matthias en Jorike er ook aan. We schuiven aan tafel rond de grote pan erwtensoep. Ook Geert schuift aan. Hij mag voor deze keer aan het hoofd van de tafel, dat is rustiger dan wanneer hij tussen iedereen in zit.
We beginnen de maaltijd zoals gebruikelijk met gebed. En met klem vraag ik, naast een zegen over het eten, ook voor geduld, verdraagzaamheid en liefde in ons huis. Dat had ik deze middag al tig keer gedaan, maar nu, zo met elkaar, vind ik dat ook heel belangrijk. Zodat we weten van wie we afhankelijk zijn, zelfs in ons humeur :)

En als we dan eindelijk allemaal om een zak met cadeaus heen zitten zie ik het. Geert straalt en geniet. Eindelijk, dít is het moment der waarheid. Hij leest met enorm veel talent zijn gedicht voor.  Geniet van zijn cadeautjes. Laat ons meegenieten met een stukje uit zijn nieuw gekregen Bijbel in Gewone Taal. Let wel: Efeze 5:24, dat begint met: "en gij vrouwen... ". Uiteindelijk stuitert hij met veel plezier door de kamer en hangt de clown uit in de meest hilarische zin van het woord. De anderen zuchten eens. Waarom is hij zo druk?
-Spanning, zeg ik, dat moet er even uit :)
Met veel dankbaarheid, en ook wel trots op ons gezin, kijk ik terug op een heel geslaagd avondje. Het kostte wat, maar dan heb je ook wat. Maar poeh, dat was niet in eigen kracht. Daarom dank ik die avond God voor zoveel zegen en genade. Zelfs, of is het: juist, op een avond als die van Sinterklaas.


dinsdag 28 november 2017

Even lekker lachen!

Het was echt een heel goede en vooral troostrijke preek over psalm negen. En ik voelde me een gezegend mens toen de dienst was afgelopen. Niet in de laatste plaats omdat ik tussen beide dochters in in de kerk zat. Hoe vaak komt dat nu nog voor! Direct na de dienst Jorike gedag gezegd en Willeke even voorgesteld aan een verschrikkelijk mooi mens, waarvan ik zo blij ben dat ze in onze nieuwe gemeente zit! En al lopend naar de uitgang - trap af, stukje lopen, weer trap af- praten we zomaar over van alles en nog wat. Zo kan het gaan...

Eenmaal buiten ril ik. Brr, wat is het koud. En donker. Het overgrote deel van de gemeente is al huiswaarts. Slechts twee mannen staan vlakbij de uitgang te praten. Ik ken ze wel. De één woonde vroeger vlak naast me. De ander komt af en toe hier. Kerkte vroeger daar waar wij ook gingen. Een jonge man. Single. Terwijl ik links wil gaan, daar staat de fiets, begint Willeke naast me opeens wild te zwaaien en ze schreeuwt:
-Da-ag lieverd!!!!!
De mannen kijken op. De één lacht, de ander kijkt verbaasd. En ik? Ik schrik. O help! Een Willeke-actie! En ik grinnik tegelijk. Ik kijk naar Willeke. Naar die ene, naar die andere man. Dan weer naar Willeke. En vraag stomverbaasd:
-Tegen wie zeg jij dat nou??
De interesse is inmiddels gewekt, als Willeke doodleuk zegt:
-Kijk, daar gaat Jorike, ze fietst naar huis. En ik zwaai haar gedag.

En inderdaad, daar in de verte zie ik Jorike, ze kijkt nog eens om en ik zwaai snel heel hard terug. Helemaal niet gezien! Ik dacht dat ze allang weg was.
Maar ondertussen kriebelt er iets diep in mij omhoog en ik kan niet anders dan in lachen uitbarsten.
Vooral het gezicht van die mannen, zo stomverbaasd! Omdat zij Jorike ook niet hadden gezien. Omdat ze dachten dat Willeke hen aansprak! Net als ik even dacht trouwens... ! We zeggen ze snel gedag. Maar o help, ik kan bijna niet lopen van de lach. Tot grote verbazing van toch nog elders pratende gemeenteleden, die alles even hadden gemist, struikel ik zo'n beetje naar mijn fiets.
Gierend van de lach fietsen we naar huis. Hè, wat doet me dat goed. Dat was te lang geleden eigenlijk. In die zin mis ik mijn meiden thuis best. Maar deze avond maakt veel goed. Een goede preek en even heerlijk gelachen.
Dus als we elkaar nu zien, weet je wel wat we zeggen hè. Da-ag lieverd! Hahahaha

zaterdag 18 november 2017

Als het niet meer gaat...

-Ik kan echt niet meer hier wonen! Ik wilde tot 25, maar ik moet echt met 18 uit huis!
Snikkend als een klein kind ligt Rob op mijn bed. Helemaal overstuur en total loss.
Dan opeens staat hij op en loopt weg.
-Wáár ga je heen? vraag ik achterdochtig.
-Naar mijn kamer.
Oké dat mag. Maar toch...

Een gesprek waarin Rob zijn frustraties uitte tegenover Geert, liep behoorlijk uit de hand. Zittend tussen beide jongens in, de één naast me, de ander in de meest verre hoek van het huis, ging het even hard tegen hard. En oké, dat mag. En door veel te vragen, ieder zijn beurt te geven en te luisteren kwamen we een heel eind. Waar het uiteindelijk voor Geert klaar was en waar ik dacht dat het oké was, bleef het bij Rob nog na sudderen.
En omdat Rob vaak de enige oplossing ziet door weg te lopen, hield ik hem nauwlettend in de gaten. Maar gelukkig, hij gaat nu dus naar zijn kamer. Op zich een hele geruststelling als je weet dat hij zojuist als enige optie 'springen in de surfvijver' of 'springen van een flat' zag. En je begrijpt dat ik na al deze woorden aangehoord te hebben, gesust en gepraat als Brugman, nu helemaal doodop ben.

Direct nadat Rob de deur van zijn slaapkamer dichttrekt schiet ik stijf van angst. O help! Er liggen daar stanleymesjes en scharen, want hij knutselt graag. Maar is dat handig in de donkere bui van nu?
Ik voel de onrust, de spanning, de stress en de angst. Wat moet ik?? Ik voel paniek! O God, mijn kind! Maar dan een zachte fluistering: Míjn kind! En opeens weet ik wat ik doen moet.
Daar in de hal voor zijn slaapkamerdeur hef ik mijn handen zegenend naar Rob toe en bid voor hem, wetend dat God Zijn Vader is en dat Hij als Enige nog bij machte is om voor hem te zorgen. Ik leg Rob in Zijn handen en stamel, fluister en prevel sniffend tot God om redding van deze donkere macht in hem. Ik zegen Rob in de Naam van de Drie-enige God Die hem ziet, hem kent en bij hem is, ook nu op dit moment.

De spanning ebt weg, de onrust blijft. Ik besluit te gaan doen wat ik elke avond doe. Ik pak mijn gitaar,ga op mijn bed zitten en zoek een lied. Moet ik stoppen met God lofprijzen nu deze sfeer in huis hangt? Nee! Moet ik Hem juist nu niet eren om Wie Hij is? Ik ga zingen, het ene lied na het andere. Ik zing tot ik eindelijk boven me zelf uitgetild word en me getroost voel. Daarna lees ik een stukje uit de Bijbel en uit het boekje waar ik in bezig ben. Ik wordt getroost door de woorden van God, door Zijn aanwezigheid. Dan haal ik eens diep adem, sta op van het bed en loop naar de slaapkamer van Rob. Ik klop op de deur en doe hem open. Dat kan! Terwijl ik dacht dat hij zichzelf had binnen gesloten!! Rob ligt op bed. Met zijn mobiel. Hij kijkt op en blikt in mijn ogen. Dat is op zich al heel bijzonder!
-Wat ben je toch een legendarische moeder! zo zegt hij zijn 'ik-ben-in-een-goeie-bui' standaard zin. In stilte en diepe verwondering dank ik God voor zoveel genade! Wie ben ik dat Hij zo naar ons omkijkt?? De boze bui is voorbij, de time/out is goed gegaan en heeft goed gedaan! Samen lopen we naar beneden. Even lekker wat drinken!

We laten het hier niet bij tuurlijk. De jongens bieden elkaar hun excuses aan. En ik stel de volgende dag een contract op en laat die ondertekenen. Door ons, links en rechts, door de jongens, in het midden. En ik leg uit dat ze zo kunnen zien en onthouden dat wij er voor hen zijn en hun zullen helpen om goed met elkaar om te gaan!








dinsdag 14 november 2017

Genieten als een kind

Dromerig staar ik voor me uit. Al luisterend naar de muziek, de cadans en het ritme, de voetstappen die er doorheen schuifelen. De stemmen, die nergens erg in lijken te hebben. Ik sta stil en luister. Leun tegen de pui van een winkel en doe mijn ogen dicht. De melodie klinkt me bekend in de oren, is het Mozart? Teleman? Misschien zelfs de vier jaargetijden van euh... kom op! Hoe heet-ie nou? Vivaldi tuurlijk ja. Maar ach, dat ik het verschil niet hoor, maakt me niet. Ik sta stil en luister.

Opeens is ze daar. Dat kleine meisje.
-Stop papa! Stop! Ik wil dit zien!!!
Ze gaat voor me staan en staart gebiologeerd naar die man in zwarte kleren. De strijkstok in zijn hand, liefkozend zijn viool onder zijn kin.
Maar papa is niet zo geduldig. Papa heeft haast. Door moeten we!
-We moeten op tijd op school staan voor je broer! En verontschuldigend kijkt hij mij even aan. Dan pakt hij zijn dochter bij de hand en trekt haar mee. Nu even niet. En volgende week weer niet. En daarna is er ook wel weer wat. Wanneer mag dit kleine meisje wel even genieten wat zij mooi vindt?
Maar! Opeens is er ze weer. Ik kijk om me heen, zie haar vader nergens. Het maakt het meisje niet uit. Ze ziet de muzikant en hoort de muziek en... geniet!

Stilletjes houd ik haar in de gaten. Zo intens zíj luistert! Zo puur zij geniet! Het maakt me jaloers. Ze luistert en kijkt en alles om haar heen vergeet ze. Terwijl ik al luisterend nadenk over wat ik allemaal nog doen moet. Boodschappen, eten koken - o ja, wát eten we eigenlijk vandaag? - , de was en op tijd thuis zijn voor Rob. En vanavond die vergadering. Morgen nog dit en dat en... o help!

De muziek stopt. De man houdt stil. Zijn ogen gesloten.
Dan weer een stem.
-Sanne!!! Waarop het meisje vol overtuiging antwoord:
-Hoi papa. Ik wist echt wel dat u me kwam halen! Waarop papa zegt:
-Tuurlijk, dat had ik toch beloofd!
Ik glimlach, deze vader heeft het begrepen en liet zijn dochter genieten!

Genieten van wat God je geeft. Genieten van de kleine dingen in het leven. Genieten zonder alle ballast die je mee sjouwt. Kan dat?
Ja! Jezus zegt ons dat we moeten worden als een kind. Dat is ook: Volop genieten van wat Hij ons geeft en afhankelijk leven met Hem. Aan Zijn hand. En dat in het volle vertrouwen dat Hij voor ons zorgt. Als je elke dag weer opnieuw je leven in Zijn handen legt en de regie overgeeft aan Hem, dan kun je genieten van het mooie wat Hij je elke dag laat zien. Dat vogeltje, die mooie kleuren blad aan de bomen, dat kind, die muzikant met zijn viool. En dan weet je: Vader zorgt voor mij! In Zijn handen ben ik veilig. Bij Hem en door Hem kan ik genieten als een kind. Aan Vaders hand.

Vader zegt: "Ik zal je nooit in de steek laten. Ik zal je nooit verlaten." Hebreeen 5:13



woensdag 8 november 2017

De Hoofdfysio

-Als je je kiezen op elkaar zet bij pijn, tja, dan gaat het niet goed hè. Volgens mij heb je vier kinderen, dus je weet dat je puffen moet.
Ik probeer niet te lachen, want dat doet vreselijk zeer, maar daar hééft de hoofdfysio wel een punt.
Hij praat dan ook lekker door.
-Ik geef je zo wat oefeningen mee. Neuriën met ontspannen wangen, ploppen en een ademhalingsoefening.
Ik probeer te doen wat hij voor doet. Ploppen, wangen opblazen en leeg 'ploppen', valt niet mee!
-Aha, zegt hij vrolijk, ik zie het al, jij laat moeilijk los. Veel last van stress?
Kort vertel ik iets -10 procent?- over ons gezin en hij vindt het al stressvol genoeg. Na zolang vooral in stress geleefd, is het dus nu tijd voor jezelf, zo concludeert hij.
Zelf heb ik ook tientallen vragen. Ik weet gewoon niet meer wat ontspannen is. Hoe dat voelt, hoe ligt dan mijn tong in mijn mond? Hoe voelen ontspannen wangen aan?? Sorry hoor, maar daar kan ik echt niets meer mee!

Het is na lange tijd van doorverwijzing door de tandarts dat ik eindelijk het initiatief heb genomen om een afspraak te maken bij de kaakfysio. Op dat moment wilde ik natuurlijk direct, maar helaas kon ik pas over twee weken terecht.
Een week voor de afgesproken datum had ik zo'n pijn in mijn kaken en mijn ogen. Mijn oren suisden en mijn hele hoofd voelde zo ontzettend naar aan. Pijnstillers hielpen niet en ik wist werkelijk niet hoe ik deze dagen door moest komen. Alle concentratie ging op aan de hoofdpijn. Normaal nadenken deed al zo zeer dat ik dat het liefst ook niet meer deed. En ik bad of God me helpen wilde en een oplossing wilde geven voor deze intense pijn.

Een uurtje later gaat de telefoon. Het is de hoofdfysio. Of ik een weekje eerder kan komen, lees: vanmiddag, want er is iemand uitgevallen.
Hoe bizar en wonderlijk dat hij dan iemand van een week later uitzoekt om te bellen! Een Wonder. Een Godsgeschenk!!

De pijn die hij me doet neem ik voor lief. Dat ik de rest van de avond knock-out ben ook. Maar als ik de volgende ochtend opsta, voel ik me fantastisch. Geen pijn meer en wat heb ik een energie! Ging dan echt alles op aan die pijn? Natuurlijk was het maar een paar dagen. Dus gelukkig had ik de eerdere afspraak lekker laten staan.
En nu, als ik hoofdpijn voel opkomen, of vermoeide ogen, dan masseer ik op de plekken die de hoofdfysio me adviseerde en tada... de pijn gaat weg. Wat is dit heerlijk! Ik ben zelden zo dankbaar geweest om een telefoontje als die ene woensdagmiddag!

dinsdag 31 oktober 2017

Hoera! 70 jaar

Ja, kijk, daar zijn ze!
Stiekem proberen we om het hoekje te gluren, lachend duwen we elkaar wat aan de kant. Pas op, ze zien je! fluistert iemand. En ja hoor, we zijn betrapt.
Het gezicht van mijn ma begint te stralen, mijn pa heeft nog niets door. Maar dat duurt niet lang!
Snel lopen we hen tegemoet en omhelzen we hen.
-Pa, van harte gefeliciteerd met uw zeventigste verjaardag!
En mama natuurlijk ook! Blij veegt ze haar ogen droog. Tjonge, is me dat een verrassing!
Samen lopen we het restaurant door. We volgen de bordjes 'ontbijtbuffet'.

Mijn zusje was secretaresse en maakte een mooie anonieme uitnodiging.  Je kent het wel: zorg dat je klaar staat zaterdagochtend om 7:15 uur. Maar dan leuker ;)
Mijn broer was taxichauffeur. Liet mijn ouders heel Veenendaal zien en reed toen door naar het prachtige hotel wat onze stad rijk is.
Wij waren het toetje. De laatste verrassing van die vroege morgen. En niet veel later zit ik met mijn twee broers, mijn twee zussen en mijn ouders aan een grote ronde tafel. Tegenover een groot rijk gedekt buffet.

- Nou pa, u mag eerst. Dat is oké. Maar euh... willen jullie even zeggen hoe dit werkt??
We  laten het goed smaken! En wat was het gezellig en goed om met elkaar te ontbijten en zo pa's zeventigste verjaardag te vieren. Dankbaar met hem en ons ma, met de eenheid in ons gezin en de liefde voor elkaar. Hoe bijzonder is dat! Goddank! Soli Deo Gloria!!


zaterdag 14 oktober 2017

Papa wacht op mij

Daar sta je dan, in je hempie.
Stralend om je fijne dag, blij met jezelf en de mensen die je lief zijn.
Hard gewerkt vandaag. Met je werkbroek nog aan, terwijl het zweet onder je oksels klotst, heb je al snel bedacht dat je shirt wel uit kon. Op deze koude regenachtige dag waar anderen hun winterjas hebben overwogen aan te doen, kun jij het nog goed handelen in je shirt. En nu zelfs in je hemd.

Je kwam blij en opgelucht de bus binnen. Gehaald. Je checkte in, liep door het gangpad, op zoek naar een lege stoel. maar opeens stond je stil. Eerst papa bellen. Met kop en schouders steek je boven iedereen uit, je lengte suggereert zeker 16 jaar. Je werktenue misschien nog ouder. Maar je geest is jong.
Je grijpt je mobieltje uit je broekzak en toets wat. Dan naar je oor.
- Papa, met mij. Ik kom er aan hoor, we waren wat verlaat. Maar ik ben nu in de bus. Jij wacht op mij hè. Tot zo!
Dat je het warm hebt, -  misschien heb je hard gerend om déze bus wel te kunnen halen?- daar heb je last van. En dus gaat je shirt uit. Je propt hem in je tas en zoekt naar een stoel. In het looppad blijven staan is ook niet alles toch?

Dan ben je op plek van bestemming. De blijdschap straalt uit je ogen als je de bus uitloopt en je je vader ziet wachten. Trouw en vol liefde, als altijd. Op je hempie. Want dat het koud is, voel je niet. Dat het nat is, je hebt geen idee. Je weet één ding zeker: ik heb vandaag mijn werk gedaan en dat ging goed. Nu ben ik bij papa en dat is heel goed.

Ik zit in de bus. Ben een voorbijganger. Wilde je bemoedigen: jij mag er zijn. Maar je keek niemand aan. Ook mij niet. Maar ik herken je blijdschap. Mijn eigen zoon zou ook zo kunnen doen! Maar wat meer is: mijn Vader wacht ook altijd op mij. Zo trouw, zo liefdevol. Mijn Vader wil ook de jouwe zijn. Als jouw papa niet meer kan, blijft Hij. Zeker weten!

woensdag 6 september 2017

Een smile voor mijn zoon

- Wilt u meegaan, ma, ik moet echt leren pinnen!
O ja...
Bij de favoriete winkel herinner ik Rob er aan dat er een limiet op zijn pasje zit.
O ja...
Het lijkt zo heerlijk, pinnen en klaar. Net of je niets uitgeeft. Wat je niet ziet, is er niet. Zoiets...

Rob deed het prima, laadde zijn boodschappen in en liep met mij aan zijn zij de winkel uit.
- Ik heb eigenlijk nog geen tussendoortje op, zo zegt hij quasi onschuldig.
Dat kan ik ook!
- Nou, dan lopen we snel naar huis. Daar ligt genoeg.
We lopen langs de Kruidvat, de Kippenboer, de Albert Heijn.
- O, ik heb echt zo'n dorst! Ik hou het niet meer!
Alstie nu naar de wc moest, oké, dan was ik wat gaan regelen. Maar nu glimlach ik en zeg:
- Thuis is water.
Langs het leuke koffietentje op de hoek lopen we.
- Ik hoef geen water, ik wil prik.
Oké boy, thuis is prik.
We lopen het winkelcentrum uit. En daar, o kijk eens, water! Onze gemeente heeft voor jongens als Rob en moeders als mij de oplossing voorhanden: een kraan met drinkwater.
Rob drinkt gulzig, op een heel hygiënische manier. Het is een grappig gezicht. En de rest van de weg die we lopend afleggen hoor ik hem niet meer. Het water heeft alle trek en dorst gelest.

Eenmaal thuis doe ik mijn warme vest aan. Brr, het is niets warm. Rob vindt dat vest geweldig. Ik daardoor wat minder. Want Rob kan er eigenlijk niet van af blijven. Ook vandaag weer aait hij over mijn mouw.
- O moedertje, je bent zo zacht! Je bent echt een zachte moeder.
En dan opeens stralend:
- Je bent zachtmoedig!
Smile!


vrijdag 18 augustus 2017

De laatste dingen voor de bruiloft

Bijna alles is klaar voor de bruiloft. Heel veel dingen kon ik aan het begin van de week al afstrepen.
Wat overbleef was: schoenen voor Rob.
Een makkie en tegelijkertijd een uitdaging. Want, ik zal het even uitleggen: Rob wil altijd dezelfde winkel en meestal ook dezelfde soort schoenen. Maar alleen al het gaan, het wachten en het terug naar huis fietsen is een opgave.
Dat tijden veranderen en Rob dus ook, was afgelopen woensdag goed te merken.

Op de fiets. 't Ging heel aardig. Maar, oppert Rob:
-We gaan ook even kijken naar nieuwe T shirts.
Uenk... werd het fietsen míj toch bijna te veel :)
Hij wil naar andere winkels? Hij wil zelf kleren uitzoeken? Toe maar!!

In de schoenwinkel loopt hij op z'n gemakkie heen en weer.
-Welke zou je willen Rob? vraag ik en loop alvast naar 'zijn' kast.
-Rustig graag. Mag ik alsjeblieft gewoon even rondkijken??
Uenk... ja... tuurlijk, stamel ik en plof neer op één van de vele stoelen die de schoenwinkel rijk is.
Minstens twintig minuten later heeft meneertje alles gezien, maakt een keuze en vertrekt. Met mij in kielzog.

Nu shirts. We lopen winkels uit en in. Vooral in een groot warenhuis neemt hij alle tijd. Boven, beneden, voor, achter. Poeh ik word er doodmoe van! Ruim een half uur later en twee shirts rijker gaan we naar het slotstuk van de middag: de beloning. Dat is al sinds jaar en dag standaard na goed gedrag bij de schoenwinkel.
Deze keer kiest Rob voor een milk-shake. Een large.
Afbeeldingsresultaat voor milk shake- Doe jij maar een medium, zegt hij tegen me. Om even later te controleren of zijn beker wel helemaal vol zit.
-Ja, want anders was ik er mooi ingeluisd, man!
Ingeluisd of niet? Ik slurp heerlijk aan mijn koude drank. Dik verdiend vandaag. Want ook ik heb me goed gedragen.

zaterdag 12 augustus 2017

Trouwjurk halen

-Wat denk je? Zou ik morgen de kar mee kunnen nemen?
Stomverbaasd kijkt mijn man me aan.
- Euh... je hebt niet eens een trekhaak! Zegt hij nuchter.
Duhuh....

Zonder me verder druk te maken, val ik haast direct daarna in slaap.
De volgende ochtend, ik lig lekker wakker te worden en hoor op de andere kamer ook gestommel, weet ik het weer.
-Jorike!
-Mmmm
-Weet jij waar Matthias de kar heeft staan? Die hebben we nodig!

De aanhangwagen van mijn pa is momenteel in gebruik door Matthias, mijn aanstaande schoonzoon. Die is, als voorbereiding op een leven samen, druk aan het inkopen en verhuizen.

-Nee! Klinkt het opeens al veel wakkerder.
-Ik bel hem wel even.
Afbeeldingsresultaat voor aanhangwagen tractor-Ach, joh dat hoeft nou ook...
Maar daar hoor ik haar blije stem al.

-Schat, waar heb je de kar neergezet? Mijn vader en moeder hebben hem vandaag nodig.
-Nee joh, roep ik terug (en dat allemaal 's ochtends vroeg...) wíj hebben hem nodig. Jij en ik!
Heel verbaasd klinkt haar stem door de slaapkamerdeuren heen:
-Waarom dát dan?
Ik: -We gaan toch de trouwjurk halen?? 

Jazeker lieve lezers, het was groot feest deze week. Als voorbereiding op een nog groter feest. Een trouwjurk uitzoeken en passen is al heel wat. Maar op halen? Dat betekent dat het nu heeel dicht bij komt. Nog 11 nachtjes slapen...

donderdag 27 juli 2017

Nostalgie

Yes! Daar moet ik zijn. Snel en alvast blij loop ik recht op de stelling af. Hier, een istie. Of... toch niet? Er zit een snoertje aan. Dus, nee! Nu even niet. Verder loop ik, maar helaas, dit is niet wat ik zoek.
Al dwalend door de winkel zie ik opeens nog een optie. Zou het daar?? En ja hoor! Ik heb zelfs de keuze uit twee! Natuurlijk neem ik die, die het best bij de rest past. En weet je, de prijs is ook echt helemaal goed! Dus de beslissing is snel gemaakt!
Dolenthousiast loop ik door de winkel. Een oude vrouw komt me tegemoet. Ik ga iets voor haar aan de kant. Ze kijkt me aan. Ze lacht. Dan kijkt ze naar wat ik in handen heb. Ik zie haar blik.
-Leuk hè, grijns ik. Hier zocht ik naar en ziet u: het bestaat nog steeds! Ze grinnikt om mijn stralende hoofd. En ik verontschuldig me wat:
-Tja, weet u, ik heb niet zoveel stopcontacten, dus dit is veel handiger! Fijne dag!

Eenmaal thuis zet ik de kraan aan, vul mijn nieuwe aankoop met water, doe het gas aan en zet het ding er op. Dan waarschuw ik de anderen: let op hoor, want zometeen... !!
Het duurt lang, maar na een poosje begint het dan toch. Een heel lief, zacht gefluit.
Geert duikt in elkaar. Jorike zucht. Manlief lacht en Rob glimt van oor tot oor. Net als ik, want wij hebben een... FLUITKETEL!! Wat een héérlijk geluid. Zo lang geleden...

woensdag 19 juli 2017

God gaat voorop

Deze week twee boeken uitgelezen. Zowel 'Boven jezelf uit', van Beth Moore als 'Dansen in de regen' van Marianne Grandia. Het was heerlijk om deze boeken door te spitten en ik heb er veel van geleerd.
In één van de laatste hoofdstukken schrijft Marianne over Jozua. Hoe hij een monument moet bouwen als het volk Israël aan de overkant van de Jordaan is gekomen. Om te gedenken. Om te onthouden wat God in hun leven gedaan heeft. Hoe Hij er altijd was en hielp, soms voor het gevoel tegen de klippen op.
Het volk Israël gaat door de Jordaan. Het water blijft als een muur staan, zodat ze droogvoets aan de overkant komen. Dat deed hun God. Zo is Hij. Hij zorgt, want Hij beloofde het land aan de overkant. En dús zullen ze er komen!
Zo is God nog steeds, Hij blijft trouw. Doet wat Hij beloofd en is altijd bij je. Tijdens zon, tijdens regen, in alle seizoenen is Hij Dezelfde!
Jozua geeft de opdracht ouders hun kinderen te vertellen waarom dat monument in de Jordaan staat. En dan staat er in Jozua 4:6b-7 iets anders dan in de verzen 21b-24 (HSV). In het eerste zegt Jozua dat het water als een muur ging staan vanwege de ark van de Heere. In de tweede dat het was om het volk droog over te laten komen en zij God hiervan de eer zouden geven.

Hé, dacht ik, dat is mooi! Het gaat vooral en in de eerste plaats om de Heere zelf. Om Zijn ark, Zijn woning. Hij heeft het volk dit land beloofd, maar gaat Zelf mee. Hij deed dit wonder, deze muur van water rechtop staan tot eer van Zichzelf.
En terecht. Hij is de grootste, de hoogste. Onze Koning en Heere. De eeuwige die het volk, en ons, leidt! Zonder Hem kunnen we toch niets doen?
Daarna komen wij. En zorgt Hij voor ons. Zodat wij Hem de eer geven die Hem toekomt.
Maar uiteindelijk draait het om Hem.
Hier in dit verhaal gaat Hij voorop. Later, als Jezus op aarde is en sterft voor al onze schuld, zonde en het oordeel, is Hij weer degene die de eerste stap neemt. Om ons te redden en zodat wij Hem zouden eren en prijzen. Zo groot is Zijn Liefde en trouw! Ook voor jou!

Dus weet, als je eens door stormen gaat, Hij gaat mee! Hij zorgt. Als je het even niet meer ziet? Kijk maar naar wat Hij eerder in je leven deed. En schrijf het op, zodat je nooit meer vergeet.
En zeg dan maar tegen Hem en tegen jezelf: U bent goed, Hij is goed. Hoe de storm ook tekeer gaat. U bent goed. Want U bent trouw en zal mij nooit verlaten. Met U hoef ik niet bang te zijn! Aan Hem alle eer!


maandag 10 juli 2017

Flashback

Zondag kreeg ik een flashback van iets wat jaren geleden is gebeurd: Rob sloot mij op in de schuur en dreigde de sleutel weg te gooien. Ik had hier al heel lang niet meer aan gedacht. In tegenstelling tot toen raak ik nu haast in paniek. Ik bedenk hoe ik er het snelst uit kan komen. De enige mogelijkheid is door de deur: door het glas. Ik hoor het glas al rinkelen. Zo echt! Verdwaasd spring ik uit mijn tuinstoel. Wat nu God, wat moet ik hiermee?? Waarom komt dit zo echt terug? En toen die stem. Zijn stem. Vraag Me waar Ik was op dat moment. En ik vroeg. Heere! Waar was U op dat moment dat ik in de schuur stond opgesloten? Zonder sleutels. Zonder telefoon. ’s Morgens vroeg, toen er verder niemand thuis was. Waar was U? En toen liet God me het zien. Hij vertelde het me zelf.
-Ik stond naast je. Ik hield je heel stevig vast. Met een arm om je heen klemde Ik me aan jou vast. Zodat je je niet alleen zou voelen, want Ik was bij je.
Tegelijkertijd was Ik ook bij Rob. Want Ik kan overal tegelijk zijn. En Ik liet hem de sleutel vasthouden, terwijl hij hem weg wilde gooien. Ik liet hem de deur open doen, zodat jij vrij uit gaan.

Zo werkt God. Hij maakt gevangenen vrij, zet je in de vrijheid, in de ruimte en geeft je daarna de kracht om weer vol vreugde van Hem verder te gaan. Dwars door stormen heen. 

Huilend, compleet overstuur zeg maar, ben ik de schuur ingelopen gisteren. 'k Heb verteld aan God hoe het ging en waar het was. En Hem bedankt dat Hij naast me stond en me vasthield.

Op alle momenten van mijn leven, in moeite en in vreugde was Hij er. Hij laat me nooit los. Wat is dat heerlijk! Ook toen ik het even niet opmerkte was Hij er. En kennelijk had ik het gisteren nodig om dat terug te zien en terug te krijgen: Mijn  lieve kind, wees niet bang. Ik ben bij je! 

Klik hier op de blog over wat toen gebeurde. Best wel heftig, vind ik zelf. Gelukkig had ik niet alles als flashback... 


donderdag 6 juli 2017

Nog een keer struggle's

Het was diezelfde donderdag. Mensen die nu niet weten waar dit over gaat raad ik aan mijn vorige blogje te lezen. Het was diezelfde donderdag dat ik alsnog gebeld werd door de politie.
Mijn vriendin had al geappt: Ik zit nu op het politiebureau, mag ik jouw nummer doorgeven?
Toen ze allang weer thuis was, reageerde ik: ja hoor! Zo werkt dat vaak bij mij :)

Ik maak met de politie een afspraak. Het is erg goed om daar de volgende dag te zitten. Ondanks dat ik wel lekker heb geslapen, is het fijn om het verhaal te doen en om feedback en antwoorden te krijgen van een professioneel iemand.

Nog steeds verbaast het me hoe beheerst de jongeman bleef. Ik heb diep respect voor hem. En ik schreef op een kaart die de politie hem heeft gegeven het volgende: Ik ben christen. ik geloof in Jezus als mijn Redder en Verlosser. In jou zag ik iets van Hem. Hij zou net zo gedaan hebben.

Hij schold niet terug. Hij sloeg niet terug. En toen hij in het meest benauwde moment een uitweg zag, liep hij beheerst om de verdachte heen en ging weg.
Ken je dat verhaal van Jezus in Nazareth? Dat ze Hem van de steilte af wilden gooien? Hij liep ook rustig tussen de menigte door en ging weg.
Het was zo mooi om het iemand anders ook te zien doen!
Ik weet verder niets van deze man. Is hij gezegend met 'gewoon' een fikse dosis zelfbeheersing? Of heeft hij dat geleerd tijdens zijn studie? Of was het van God?
Wat ik wel weet is dat ik er naar jaag ook zo te worden. En ik weet wie me dat geven kan, namelijk de Heilige Geest van God. Vrucht van Zijn werk is Liefde, met als onderdeel daarvan zelfbeheersing.
Beheerst leven vanuit de vrede en liefde van God, dat is wat ik zag. Dat is wat ik wil. Kom Heilige Geest! Kom en vul mijn hart steeds weer opnieuw!!

donderdag 29 juni 2017

Struggle 's in de bieb

-Moeder! Ben jij een spekkie? Kom dan nu naar speknek.nl
Geert brengt me met zijn vraag weer terug in het hier en nu. En ik moet lachen. Maf joch!

Ik lig lekker op de bank en sluit mijn ogen. En wéér komt de film langs. Van die jonge dappere man. Donker. Surinamer? Molukker? En die ouwe kerel, met zijn witte haar en felle ogen. Hoe ze vlak naast ons zaten aan een tafeltje, tegenover elkaar. Zonder geschreeuw of gescheld was het er opeens. Ruzie. Gevecht. De ouwe trekt aan de laptop van de man. Het lijkt of hij hem pakken wil. Of hij de ander er een mep mee wil verkopen.
Huh? We zitten hier toch rustig in de bieb? Koffie drinken. Gezellig bijkletsen. Rust en ruimte om ons heen? De ouwe staat op, de man ook. Een stomp tegen de zijkant van zijn hoofd, en nog een stomp, en weer. Stomverbaasd kijken we toe. Daar staan ze. Tegenover elkaar. De man afwerend en uiterst beheerst. De ouwe boos, woedend en vol venijn. Klaar om het gevecht aan te gaan, klaar om de ander keer op keer te lijf te gaan.

Wahhh! Waarom doet niemand wat! Ik ken mijn lijf, ik weet: dat is hier niet tegen bestand. Maar die mannen daar, in de stoel met hun krantje. Kom op, doe eens wat! Nou ja, tot meer dan denken ben ik even niet in staat. Gelukkig staat één man op, bemoeid zich er wat mee. En verder op zie ik al iemand zijn mobiel grijpen. Maar dat alles helpt niet. Die ouwe is door de dolle heen. Opeens valt hij, maar snel krabbelt hij weer overeind.
Nu snappen wij het: die ouwe is dronken!! De man loopt naar achteren, nog steeds rustig en beheerst. Zo knap! Ik zou gillend weg rennen!! Met een bonzend hart kijk ik toe. Tot niets in staat. Zo vervelend!
De ouwe legt een arm om de nek van de man. Heft zijn vuist en knalt in zijn nek. Nog één stap en hij zit bij mij op schoot. Maar zover komt het niet. De stem van de man klinkt:
- Moet ik nu echt een ópa gaan slaan?
En dan kiest hij ervoor naar buiten te gaan. Rustig loopt hij weg.
- Ik ga, zegt hij, wij kunnen niet samenwerken. Zoiets.
De ouwe erachteraan. Maar gelukkig komen nu de mensen van de bieb in actie en zorgen ervoor dat alles met een sisser afloopt.

Gelukkig. Niemand gewond. Niets aan de hand. Relativeer, Aline. Liggend op de bank kom ik tot rust.
Misschien moeten we nog getuigen. Mijn vriendin is naar de man gegaan toen alles weer rustig was. Heeft respect naar hem toe uitgesproken en gezegd dat we, als het moet, willen getuigen. Aangemoedigd ook om aangifte te doen. We dachten even dat de politie getuigen kwam ondervragen, toen ze een half uurtje later op toneel verschenen. Maar nee, toen ze hoorden dat de mensen weg waren, gingen zij er ook snel weer vandoor. Dat was jammer, want iedereen die er bij was, zat er nog.

Mijn vriendin en ik praten nog wat na over wat er gebeurde. Telkens weer komen we er weer op, hoe vaak we ook naar een ander onderwerp toegaan.
Nou ja, verzuchten we: wel weer wat te bloggen... en te bidden.

woensdag 7 juni 2017

Meer dan je vraagt, geeft Hij

Het is alweer even geleden dat ik hoorde over 'gaan naar De Bron'. Daarmee wordt Jezus bedoeld en de samenvatting van wat ik hoorde kwam hier op neer: Je mag altijd naar Hem toe gaan, je mag alles bij Hem brengen en laten. Maar je moet wel gaan!
Je kunt de rivier instappen, je voorzichtig laten zakken en je stevig aan de oever vastklampen, maar daarmee kom je niet bij de bron. Soms is het nodig dat je iets meer doet dan je durft, meer dan je ooit gedaan hebt, meer dan je zou willen. Maar eenmaal op plaats van bestemming aangekomen, zul je overwinning en rust vinden maar vooral Jezus zelf!!

Maar, wat als het té zwaar is? Als je het niet meer redt naar Jezus te gaan? Bij de Bron te komen?
Gisteren las ik in mijn Bijbelstudieboek van Beth Moore, Boven jezelf uit, over de vrucht van de Geest. Zij zegt dat God, de Bron ook wel naar jou toe wil komen. In de Bijbel staat het verhaal van een vrouw die bij de Bron komt, waar Jezus zit (Johannes 4). De vrouw komt naar de bron toe, niets vermoedend treft ze Jezus daar.
Al vele jaren eerder is God in gesprek met een vrouw en brengt Hij een Bron bij haar (Genesis 21).
Hagar ziet het leven niet meer zitten. Weggestuurd door haar man zit ze in de woestijn. Verderop ligt Ismael, hun zoon, dood te gaan van dorst. En dan is God daar. En zegt dat Hij de vaderrol over gaat nemen voor Ismael. Dat Hagar de moed niet moet verliezen, maar op moet staan, haar zoon bij de hand moet nemen en water moet geven. En zie daar, vlak naast Hagar is de bron waaruit ze verfrissend water kan scheppen voor haar zelf en haar zoon. Die had ze niet eerder gezien! Wat een zorg en liefde van God de Vader!
Waar Abraham geen vader meer kan zijn voor Ismael, zal God dat doen. Hij zal de zorg voor de Ismael niet laten, want Hij heeft Abraham belooft dat Hij voor zijn nageslacht zou zorgen. Ook al is Ismael dan niet de zoon van de belofte, God doet wat Hij belooft!

Zo is God. Ook al maken wij mensen er een zooitje van, Hij blijft trouw aan Zijn Woord. Doet wat Hij beloofd. Gaat zelfs verder dan dat. Geeft ons meer dan we vragen. Hij geeft ons zelfs de Bron binnen handbereik, als we er zelf niet kunnen komen, wat de reden dan ook is.
Dat doet me al schrijvend denken aan Pinksteren. God kwam heel dicht bij de mensen toen Jezus Mens werd. Maar met Zijn Geest wil Hij zelfs in ons wonen. Zo dichtbij is Hij. Kom maar, zegt Hij en maak plaats voor Mij Ik wil heel graag dicht bij je zijn.


vrijdag 2 juni 2017

Onrust en Oxepam

En dan opeens zit je, op een doodgewone vrijdagavond, thuis.
Al wekenlang het idee dat je steeds minder kunt hebben.
Steeds sneller in tranen bent.
Steeds meer lijkt te piekeren.

En het stapelt zich maar op. En op. En op.
En je snapt jezelf niet. Juist nu het met iedereen goed gaat??

Manlief heeft weer werk.
Willeke een eigen huisje
Jorike en Matthias zijn druk bezig met trouwplannen
Rob doet het fantastisch goed en is super lief
Geert evenzo, al maakt de beslissing na de zomervakantie naar de VMBO te gaan het leven voor hem stukken dragelijker.
Ik heb mijn gezin, mijn werk, hobby's, sport...

En dan: WHAM!
Zeggen ze op het werk: ga jij maar lekker naar huis. Slapen. Arg... het laatste wat ik wil is dat!
Daar word ik juist zo onrustig van. En die onrust in mijn geest maakt me zó moe...

De huisarts geeft op mijn eigen verzoek medicatie. Even een cirkel doorbreken. Gelijk maar even alles eruit gegooid. En ach, zo zegt ze: het is eigenlijk helemaal niet raar. Al die veranderingen zijn voor een mama best wel erg ingrijpend.
Het praten lucht me enorm op. En na de Bijbelstudie die ik net deed, gaat het alweer wat beter.
Zometeen neem ik dat pilletje, als hulpmiddeltje nu het even niet meer gaat. Wetend dat God in al Zijn geduld over me waakt, vol genade en barmhartigheid.
Welterusten!

donderdag 18 mei 2017

God is er!! Zeker weten!

Soms is het leven zwaar. Vind ik.
Als ik mensen zie worstelen
Met pijn
Met verlies
Met afscheid nemen
Met rouw

Soms is het leven zwaar. Vind ik.
Als je wacht op de zomer
Als je uitkijkt naar een baan
Als je je vreugde weer wil vinden
Maar alles verkeerd lijkt te gaan

Soms is het leven zwaar. Vind ik.
Als mensen kapot maken
Als vrienden hun eigen wegen gaan
Als het regent in het donker
Als je je alleen voelt staan

Nooit is het leven te zwaar
Als je na de regen
de zon ziet glinsteren door de druppels heen
Als je door de pijn
Gods armen voelt om je heen
Door iemand die Hij op je pad brengt
Een hug, een schaterlach, een lied
Dan, al voelt het zwaar, dan weet ik:
Hij is De Enige die mij ziet

In mijn pijn en in mijn strijd
In mijn moeite en verdriet
weet ik: God, U vergeet mij niet.
Uw hand is groter dan wat dan ook.
Draag mij, houdt me heel goed vast.
Zonder U kan ik niet leven, niet geven,
Zonder U geen vrede, geen vreugde,
Zonder U voel ik de last
van heel de wereld op me drukken.

Maar met U kan ik bergen verzetten
Ben ik een licht op de kandelaar
Leef ik vol vrede en vreugde, vol liefde het meest
Deel ik uit aan wie U op mijn pad brengt
En geef ik van wat U mij geeft.
Dank U voor Uw liefde,
Voor Uw altijd omringende trouw
Dank U dat U zegt: Mijn lieve kind, geen zorgen
Blijf in Mij, Ik hou van jou!




dinsdag 2 mei 2017

Voor koffie ga je naar... Ups & Downies

-Kijk Rob, hier gaan we zo wat drinken.
Ik had een plan voor Rob, maar ik wist het niet meer. Onderweg naar dorp, naar Rob's grote favoriet de Big Bazar, wist ik het opeens. Hier zou ik wat met hem gaan drinken.

-Maar niet nu! Ik wil eerst naar de Big Bazar.
Uiteraard. Afspraak is afspraak. We gaan eerst jouw boodschappen doen.

Afbeeldingsresultaat voor ups & downiesMaar even later lopen we dan toch één van mijn favorieten binnen: Ups & Downies. Een koffie- en lunchroom in Veenendaal.
Ik  vertel Rob over de vacature die ik zag. En ik zeg:
-We gaan gewoon eens even vragen en rondkijken.

Bij de spoelkeuken beginnen zijn ogen te glimmen. Bij het zien van de kassa en de koffiemachine wordt zijn blik wat duisterder.
-Dit kan ik echt niet hoor!

Afbeeldingsresultaat voor ups & downiesWe gaan lekker zitten. Genieten van het drinken wat we hebben besteld. Kijken eens hoe het allemaal werkt.
-Zo'n koffiemachine wil ik voor mijn verjaardag, moedertje. En ook nu glinsteren zijn ogen toch ook weer van plezier.
We maken een afspraak voor een sollicitatiegesprek. Volgende week. En niet veel later begint Rob aan zijn eerste job. Drie zaterdagen in de maand zorgt hij voor de lekkerste koffie en de beste broodjes. Samen met zijn collega's en begeleiders staat hij voor jullie klaar. Kom gerust eens binnenlopen! Van harte welkom! :)




 



vrijdag 21 april 2017

Afscheid nemen

Afscheid nemen. ik heb daar zo'n hekel aan!

Gisteren hadden we afscheid van de Vrij Zijn Bijbelschool. Ze maakten er een feestje van. Na 20 intensieve avonden waarin we elkaar leerden kennen en waarin we vooral God leerde kennen zoals Hij wíl dat wij Hem kennen, is het eerste jaar nu om. Het gebak stond klaar. Maar ik zag dat wat te laat en had er niet eens zo'n trek in. Gebak?? Lief bedoeld, maar ik had liever een avondje extra :)
De mensen bij wie ik regelmatig in de buurt zat, kregen een dikke knuffel. De certificaten werden uitgereikt, getuigenissen, heel indrukwekkende getuigenissen, werden gegeven. Het avondmaal gevierd. Dat was heel bijzonder. Zijn Liefde voor mij. Zijn Leven voor mij. Door Zijn dood mag ik Leven! Maar gelukkig, zoals iemand zei: Mijn Jezus is niet gedood! Hij ging Zelf de dood in. Bereidwillig en met heel Zijn hart. Voor mij. En kwam als grote Overwinnaar Levend uit het graf. Mijn Jezus Leeft! Wat rijk en heerlijk  om daarvan te getuigen en dit samen te vieren!

Maar nu is het toch wel lastig. Zal ik ze echt nooit meer zien? Gelukkig weet ik dat God blijft. En eens zullen we elkaar weerzien, als we juichend voor Hem staan!

Rob is vandaag zogenaamd vrij. Gisteren schoolreis. Nu weer naar school. Dat trok hij even niet. Juf gaf toestemming om thuis te blijven.
-Maar ach, mama, zo kwam hij net, ik wil nog wel even naar school hoor. Om afscheid te nemen van de juf en de klasgenoten. En ze een goede vakantie te wensen.
'k Dacht het even niet, zoon! Genoeg afscheid geweest. Na de vakantie zie je ze als het goed is weer. Dat kan ik dan weer niet zeggen. Misschien toch ook jaar twee van Vrij Zijn gaan doen?

donderdag 13 april 2017

In mijn Midlife crisis... :(

Daar zit ik dan. Moe, depressief en uitzichtloos. Was dit het dan? Moet het leven nu zo eindigen? Niemand heeft me meer nodig. De kinderen groeten nog wel, maar verder hebben ze genoeg aan zichzelf. Redden ze zichzelf. En ik? Wat moet ik? Al het mooie is voorbij. Wat nog gaat komen? Geen idee!?
Rusteloos prik ik in mijn veren. Maar hè bah, zelfs mijn snavel wil niet meer. Stomp, en zacht is het geworden. Mijn veren zijn oud, mijn nagels gebroken. En ik zit hier, in de schaduw van de rots, langzaam dood te gaan.
Veertig jaar ben ik. Gemiddeld gaan we zo'n zeventig jaar mee, zeggen ze. Wil ik dat? Ik schuur mijn snavel eens langs de rostwand. Mmm, lekker. Nog eens doe ik het. En weer. Maar o help, opeens breekt er een heel stuk vanaf en is mijn snavel ook niet meer wat het was. Kan ik nog meer verdragen?? Moe en mat zak ik verder in elkaar van dorre ellende. Dagen zit ik daar. Alleen en eenzaam.

Maar wacht eens! Wat voel ik? Mijn snavel! Het groeit! Hard, nieuw, sterk! Kom op joh, moedig ik mezelf aan. Het is er op of er onder. Kiezen of delen. Dood of leven. En weet je? Leven! Dat wil ik. Er is meer dan veertig jaar. Er wachten er nog dertig.
Nog wat rusteloos begin ik met mijn nieuwe, scherpe snavel mijn oude, gebroken nagels uit te trekken. En ook mijn vleugels krijgen een beurt. Al het oude eruit. Langzaam begin ik meer op een kip te lijken, een kaal geplukte kip. Maar dat geeft niet. Het kost tijd, maar dan word ik echt weer de mooiste adelaar van de hele wereld!!

Geduldig wacht ik in de schaduw van de rots op mijn nieuwe nagels. Mijn nieuwe veren. Sterk, glanzend en stralend. Maar op een dag voel ik het, weet ik het. Het wordt weer tijd om uit te vliegen. De afgelopen honderdvijftig dagen heb ik in rust geleefd. Nieuwe energie gekregen. Nieuw geworden, weer jong en sterk. Nu is het de tijd. Ik maak de sprong, sla ik mijn vleugels uit en ga. Richting de hemel, door het wolkendek vlieg ik mijn vrijheid tegemoet. Ik groet mijn kinderen, ik zweef op de wind, boven stormen uit. Ik heb gekozen voor het leven! En geef mijn Schepper alle eer!!

Herkenbaar? Soms zit je in de wachtkamer van het leven. Weet je het even niet meer. Is al het oude voorbij, weet je nog niet wat het nieuwe gaat brengen. Wees dan niet passief. Maar wacht vol passie op wat God je geven gaat. Dan is het geen wachtkamer, maar een verwachtkamer. En richt je je ogen alleen op Hem. Hij heeft een plan met je leven. Ook ná je veertigste :) Maar op Zijn tijd!





maandag 3 april 2017

Ben je kip? Of adelaar? Weet wie je bent!

In rustige pas loopt hij daar. De boer. Op zijn land. Fluitend. Petje op. Klompen aan. Zie je hem gaan? Maar hé, hij staat stil. Hij kijkt. Hij bukt. En raapt wat op. Zo zeg!Is dat een ei? Zo'n grote? Verbaasd draait de boer zich om. Wat moet hij dáár nu mee? Langzaam loopt hij terug naar zijn oude, statige boerderij. Langs de koeien, langs de varkens, langs de kippen. Kippen? Ja! Dat is het. Snel opent hij het deurtje van het ren en legt het grote ei bij de anderen. Je weet nooit!

De boer let goed op z'n beesten. Kijk, de kippen broeden ook op het gróte ei! En niet lange tijd later barst ook dat ei open. Het kuiken wat er uit tevoorschijn hipt, is wat groot. Zijn kromme snaveltje vindt het lastig te pikken van het voer. Maar al gauw went het. Boer is helemaal in zijn element. Prachtig toch, zo'n kip! 

De bioloog, die de boerderij een bezoekje brengt ziet de kip ook. Tjoh boer, dat is geen kip! Het is een adelaar. Wel nee, zegt de boer. Je ziet toch dat hij een kip is. Hij eet mee, hij kakelt mee en hij is heel tevree. Maar de bioloog is niet zomaar uit het veld geslagen. Mag ik het bewijzen? vraagt hij gretig. Boer vindt het best. De bioloog neemt de kip mee naar het dak. Daar scharrelt de kip rustig verder rond. Zelfs op het puntje van het dak. En dan weer terug . Scharrelen is zijn leven, toch? Waarom zou hij anders doen?
De boer geeft de bioloog nog een kans. Die neemt de kip op zijn hand, gooit hem de lucht in en zegt: Vlieg! Je bent geen kip, je bent een adelaar. Je bent geboren om te vliegen.
Het beestje voelt de wind, spreidt zijn vleugels en voelt: Ik ben geen kip! Ik ben een adelaar en ik vlieg op de vleugels van de wind!

Weet jij wie je bent? Je bent geboren om te leven voor God. Als je gelooft in Zijn Zoon, in Zijn Verlossing, weet je dat er een Hemelse Toekomst voor je is. Binnen het Koninkrijk van Jezus, wat nu al zichtbaar wordt op aarde door Hem, die door jou heen werkt! Je bent geen wereldburger, maar een hemelburger. En zo mag je leven. Met je oog gericht op Hem, gedragen door Zijn Geest. Zwevend op de wind!
Afbeeldingsresultaat voor adelaar

woensdag 1 maart 2017

Gods Liefde ontvangen

Mijn vorige blogje ging over de volmaakte liefde tussen God, Jezus en Geest. Deze God deelt graag uit van die volmaakte liefde. Eens zal alles perfect worden!

Maar, misschien vraag je je af: hoe kan ik die liefde nu ontvangen?
Daarvoor is het nodig om jezelf te 'onderzoeken'. Ga eens na bij jezelf wat er in je hart is. Waar je voor leeft, waar je mee worstelt.

De leerkracht op de Bijbelschool maakt het zichtbaar met een levend voorbeeld. Op het podium staat een vrijwilliger (nee! Ik niet!!). De vrouw mag haar handen openen en krijgt een doosje. Daarop staat: prestaties. Een ander doosje komt er bij: zonde. En nog één: schuld. Schaamte. Boosheid. Wrok. Haat. Egoïsme.

Bomvol met dozen in haar handen staat de vrouw daar. Euh...  Waar is de liefde van God? Wat zeg je? Geen plaats? Kun je dit al bijna niet meer sjouwen? Wordt het je te veel?

De doos met 'Liefde van God" is heel groot. Groot genoeg om beide handen mee te vullen en dan ook gelijk helemaal vol te zijn. Maar... het past niet! Haar handen zijn te vol met andere dingen.
De vrouw kan maar één ding doen. Haar handen leeg maken. Ruimte maken voor Gods liefde, zodat Hij haar kan overweldigen met alles wat Hij geven wil. Eén voor één brengt ze haar zooi en haar sores bij God. De doosjes gaan uit haar handen. Die direct gevuld worden met de doos van Gods Liefde!
Lege handen betekent VRIJ!! Vrij om je tot God te richten, vrij om vergeving te ontvangen en daarmee Zijn liefde. Niet te vatten, zo veel liefde Hij heeft. En dat Hij dat uit delen wil aan iedereen die zijn handen leeg heeft en ze vol verwachting opheft naar Hem.

Snap je? Ga met alles wat in je hart is naar God. Belijdt Hem wat in de weg staat om Zijn liefde aan te nemen. Laat alles los en laat het bij Hem. Simpel? Nee! En het moet dagelijks weer opnieuw. Maar altijd weer wacht Hij op je. Dus hef je lege, geopende handen naar Hem. Accepteer Zijn geschenk van Liefde. Eeuwige Liefde. Volmaakte Liefde. Want jij bent geliefd! Dank zij Jezus!!

maandag 20 februari 2017

Volmaakte Liefde

Het is haast niet mogelijk! Maar stel je eens voor... De eeuwigheid.
God was er al voor er iets was. Hij was er altijd al. Eeuwig. Hij zal er dus ook altijd zijn.
God was er, met Jezus en de Geest. Een Drie-eenheid. Samen intens gelukkig. Volmaakt geliefd. Eén en al Liefde. Want Hij is Liefde.
Zo'n volmaakte, intense Liefde wil God gaan delen. Hij wil Zijn liefde bekronen. Hij wil vanuit die liefde mensen maken en Vader worden van hen.

Wat bijzonder, vind je niet? Dat God Vader wilde worden. En daarom alles schiep: de hemel, de aarde en alles wat daarin en omheen is. De planten, dieren en mens. En die laatste? Die mocht Hem Vader gaan noemen! Wat een heerlijkheid! Maar de liefde werd niet beantwoord. De mens koos voor de tegenstander van God. Wat moet dat zwaar geweest zijn voor Hem, die juist aan ons al Zijn Liefde wilde geven!

Toch wist God al vooraf dat dit ging gebeuren. Hij had Zijn reddingsplan klaar: Jezus, Zijn Zoon, zou naar de aarde gaan. Om de mensen te redden. Om ze vrij te spreken van de schuld. En om ons de Vader te laten zien! In Johannes 14:7 zegt Jezus dat Zelf: "Als u Mij gekend had, zou u ook Mijn Vader gekend hebben; en van nu af aan kent u Hem en hebt u Hem gezien."

God verandert niet. God is Liefde. Hij wil Zijn Liefde aan ons kwijt. Alleen, wij zijn zo veranderd. Wij kozen en kiezen zo vaak verkeerd. Niet voor Hem, maar voor onszelf!

Tijdens mij zondagse wandeling denk ik hier nog eens goed over na. Wát moet het leeg geweest zijn in de hemel, zonder Jezus. Geen volmaakte liefde meer. Geen volkomen eenheid meer. En dat alles door mijn zonden. Wát zal het een feest zijn geweest in de hemel, toen Jezus, nadat Hij Zijn taak had volbracht, terug ging naar Vader en Geest. Eindelijk weer samen, weer helemaal volmaakte Liefde.
Maar wacht eens. En nu dan?, zo peins ik. Nu is de Geest op de aarde. Alweer geen complete Liefde in de hemel. Alweer een lege plek!
Maar gelukkig, ik bedenk opeens dat de Geest van de Vader en de Zoon in mij woont. En dat ze niet alleen drie personen zijn, maar vooral een Eenheid. Dat ze samen met mij oplopen. En dat de Geest overal tegelijk kan zijn. Bij jou, bij mij en bij de Vader zelf. Niet te vatten toch? Hoe bijzonder en groots is dat? Nu al. In het hier en nu.

Moet je nagaan wat het worden gaat. Als eens alles weer Nieuw is. Gemaakt door God Zelf. In volmaakte Liefde. Alles perfect. Wat zal dat heerlijk zijn! Liefde. Een eeuwigheid lang!!
Heb je daar niet al heel veel zin in??


Pagina's