Snikkend als een klein kind ligt Rob op mijn bed. Helemaal overstuur en total loss.
Dan opeens staat hij op en loopt weg.
-Wáár ga je heen? vraag ik achterdochtig.
-Naar mijn kamer.
Oké dat mag. Maar toch...
Een gesprek waarin Rob zijn frustraties uitte tegenover Geert, liep behoorlijk uit de hand. Zittend tussen beide jongens in, de één naast me, de ander in de meest verre hoek van het huis, ging het even hard tegen hard. En oké, dat mag. En door veel te vragen, ieder zijn beurt te geven en te luisteren kwamen we een heel eind. Waar het uiteindelijk voor Geert klaar was en waar ik dacht dat het oké was, bleef het bij Rob nog na sudderen.
En omdat Rob vaak de enige oplossing ziet door weg te lopen, hield ik hem nauwlettend in de gaten. Maar gelukkig, hij gaat nu dus naar zijn kamer. Op zich een hele geruststelling als je weet dat hij zojuist als enige optie 'springen in de surfvijver' of 'springen van een flat' zag. En je begrijpt dat ik na al deze woorden aangehoord te hebben, gesust en gepraat als Brugman, nu helemaal doodop ben.
Direct nadat Rob de deur van zijn slaapkamer dichttrekt schiet ik stijf van angst. O help! Er liggen daar stanleymesjes en scharen, want hij knutselt graag. Maar is dat handig in de donkere bui van nu?
Ik voel de onrust, de spanning, de stress en de angst. Wat moet ik?? Ik voel paniek! O God, mijn kind! Maar dan een zachte fluistering: Míjn kind! En opeens weet ik wat ik doen moet.
Daar in de hal voor zijn slaapkamerdeur hef ik mijn handen zegenend naar Rob toe en bid voor hem, wetend dat God Zijn Vader is en dat Hij als Enige nog bij machte is om voor hem te zorgen. Ik leg Rob in Zijn handen en stamel, fluister en prevel sniffend tot God om redding van deze donkere macht in hem. Ik zegen Rob in de Naam van de Drie-enige God Die hem ziet, hem kent en bij hem is, ook nu op dit moment.
De spanning ebt weg, de onrust blijft. Ik besluit te gaan doen wat ik elke avond doe. Ik pak mijn gitaar,ga op mijn bed zitten en zoek een lied. Moet ik stoppen met God lofprijzen nu deze sfeer in huis hangt? Nee! Moet ik Hem juist nu niet eren om Wie Hij is? Ik ga zingen, het ene lied na het andere. Ik zing tot ik eindelijk boven me zelf uitgetild word en me getroost voel. Daarna lees ik een stukje uit de Bijbel en uit het boekje waar ik in bezig ben. Ik wordt getroost door de woorden van God, door Zijn aanwezigheid. Dan haal ik eens diep adem, sta op van het bed en loop naar de slaapkamer van Rob. Ik klop op de deur en doe hem open. Dat kan! Terwijl ik dacht dat hij zichzelf had binnen gesloten!! Rob ligt op bed. Met zijn mobiel. Hij kijkt op en blikt in mijn ogen. Dat is op zich al heel bijzonder!
-Wat ben je toch een legendarische moeder! zo zegt hij zijn 'ik-ben-in-een-goeie-bui' standaard zin. In stilte en diepe verwondering dank ik God voor zoveel genade! Wie ben ik dat Hij zo naar ons omkijkt?? De boze bui is voorbij, de time/out is goed gegaan en heeft goed gedaan! Samen lopen we naar beneden. Even lekker wat drinken!
We laten het hier niet bij tuurlijk. De jongens bieden elkaar hun excuses aan. En ik stel de volgende dag een contract op en laat die ondertekenen. Door ons, links en rechts, door de jongens, in het midden. En ik leg uit dat ze zo kunnen zien en onthouden dat wij er voor hen zijn en hun zullen helpen om goed met elkaar om te gaan!
mooi verhaal, idd mag niets de lofzang laten stoppen en daar hebben we ook zelf baat bij! Shalom!
BeantwoordenVerwijderen