woensdag 30 december 2015

Weer een hartinfarct

Wat ik vandaag voor de eerste keer gedaan heb en liever nooit weer doe?
  • Getwijfeld: bel ik de huisarts of 112
  • Pilletje onder de tong van mijn man gelegd
  • Tijdschriften in een tasje gestopt met mijn flesje water, die lekt...
  • Een beheerst dollemansritje in de ambulance meegereden
  • Gebeld in het ziekenhuis, wat eigenlijk niet mag
  • Openlijk zitten janken, in de familiekamer van het UMC, alleen
  • De natte Eva gelezen, naast het ziekenhuisbed
  • In de ziekenzaal gesport, omdat mijn spieren zo zeer gingen doen van het wachten
  • De snackbar gebeld voor een bestelling
  • Op de fiets het eten gaan halen, omdat ik even alleen moest zijn. En buiten.
  • Mijn mannetje welterusten gewenst, terwijl hij daar blijft, ik hier
En misschien nog wel meer gekke dingen. Ik weet het niet meer. Hoe kan de dag opeens anders zijn, dan je van te voren denkt.
En elke keer hoor ik weer die woorden van de cardioloog van vorig jaar: u hoeft echt niet bang te zijn voor herhaling. En nu, net een jaar later, ligt-ie er weer.

Gelukkig gaat het goed. Er zijn drie stents gezet, op twee plaatsen. Het was kantje boord of ze kozen voor een bypassoperatie, maar dat was gelukkig toch niet nodig. Waardoor het opknappen nu wel sneller zal gaan dan vorig jaar. Daar is hij toch al mee begonnen! 

Jorike was de grootste hulp ever. En Matthias natuurlijk. Samen met mijn zus. Super bedankt!!
Geert paste zijn programma superflexibel aan: hij zou vanavond een concert geven met zijn neefje, hier in huis. Maar mijn zus, ook heel flexibel, stelde haar huis ter beschikking en zo hadden de jongens toch een topavond met accordeon, djumbe, Sela, Psalmproject en anderen :)
Willeke was vooral in paniek. Wat moest ze nu dan toch? Gelukkig kon ik haar vanuit het UMC gerust stellen en advies geven. Dat was wat ze nodig had.
En dan Rob. O, o wat was hij boos (is ook paniek). Hoe kon papa dat nu toch doen? Hij zou toch vuurwerk af gaan steken met papa morgen??? Gelukkig was het een kwestie van landen  en zakte de boosheid zodra ik hem opgehaald had van de zorgboerderij. Met dank aan de begeleiding daar!

Al met al weer een pittig dagje. Met mij gaat het nu goed. Ik ben moe, maar niet meer zo erg als vanmiddag. Komt vast door de patat en het concert van Geert, waar ik na het bezoekje aan manlief met Rob, ook nog even naar toe ben gegaan.

In de natte en plakkerige Eva las ik iets heel treffends, wat me enorm troostte en bemoedigde: 
'Breng in het donker in de praktijk, wat je in het licht hebt geleerd.Weet wie je bent in Christus, voordat de duisternis inzet. Jezus Zelf is het eeuwige Licht en aan jouw duisternis komt een einde.

Kortom: Hij is er bij, want Hij kent mij, Hij kent ons. Dat troost enorm. Toen, nu en voor de toekomst. Want ooit stopt al het leed en wordt alles nieuw!
En dan stap je in de auto, de radio schiet aan en wat zingt Groot Nieuws: (of beter: wat zendt zij uit)

‘Ik ben die Ik ben’ is uw eeuwige naam.
Onnoembaar aanwezig deelt U mijn bestaan.
Hoe adembenemend, ontroerend dichtbij:
uw naam is ‘Ik ben’, en ‘Ik zal er zijn’.

Van Sela. Mijn favoriet en o zo waar!
Ik wens jullie een goede jaarwisseling en veel zegen voor 2016
Geniet van je dag en dank God er voor. Want voor je het weet is het voorbij.

zaterdag 26 december 2015

Nooit meer... over kerst en autisme

- Mwa, ik weet niet hoor. Het voelt niet fijn.
Met een zucht kijk ik manlief aan. Hij staat klaar om naar de kerk te gaan. Tweede kerstdag, gewone dienst. Taak: diaken.

Rob wilde niet naar de kerk met Kerst. En gaat in discussie.
-Hallo! Het is toch geen zondag. Je weet toch wel dat ik maar één keer per week naar de kerk ga!
Hij reageert behoorlijk opgefokt, zoals een echt mens met autisme doet met kerst. Keurig volgens het boekje. Gelukkig kon ik hem een heel klein beetje om praten. Met als resultaat dat ik vrijdag thuis zat met hem, maar vandaag gaat hij mee naar de kerstzangdienst in de Oude Kerk op de Markt. Het resultaat daarvan was jammer genoeg wel dat hij vanmorgen veel te vroeg wakker was. Gestrest?

Ik ben ook gespannen. Achteraf gezien een goed voorgevoel. Maar ja...

Eenmaal aangekomen bij de kerk komt de muziek ons al tegemoet. Iemand staat te zingen, piano, gitaar, orgel en panfluit overstemmen het geroezemoes en maakt dat we de vingers in de oren willen stoppen. Langzaam lopen we de kerk binnen. Ik schrik van het volume. Zo hé, die zijn echt niet wijs... Dát kan nog wat worden!

-Zie je wel. Waarom neem je me mee naar de kerk. Moet je horen hoe hard! Ik ga naar huis hoor! Dat is Rob.
-Ma, ik word hier helemaal gek van! Dat is Geert
-Pfff... een beetje paniekerig kijkt Jorike me aan. Echt joh, dit is niet leuk!

Daar zit ik dan. Ik kan heel goed tegen harde muziek, maar ik vind het ook een beetje tè. Moet dat nu zo? Ik sein naar mijn broer, die voorin de kerk met de andere kosters staat te praten. Maar hij merkt me niet op tussen al die mensen. Tijd voor actie.

-Oké Geert, Jorike. Hebben jullie je oordopjes bij je? Ja!!! In doen dan. Desnoods zet je ook je capuchon op. Als het echt niet gaat, ga je er gewoon uit.
-Rob, zet je capuchon op. En zodra die dame gaat zingen tijdens de dienst, ga ik je rug aaien.
Dat is iets wat hij heel lekker vind en ik hoop dat het een prikkel is, die de andere prikkel overstijgt.
De mensen achter me moeten dat maar even voor lief nemen.

En ja hoor! We zitten de hele dienst uit! Applausje voor m'n kinderen!
Eenmaal thuis stort ik echter helemaal in. Ik ben de hele dienst zó alert geweest op alle drie dat ik me echt dood-en doodmoe voel. En dan is het pas 11 uur. Hoe ga ik deze zo heel prikkelrijke Kerstdag nog volbrengen met iedereen?

Ik vlucht naar de slaapkamer en zak op bed. Dan laat ik me gaan. Zakdoekjes, bril af (stom ding) en janken maar. Niemand die het ziet, even alleen.
Maar al naar een minuut...
Een zacht klopje op de deur. Dan de deur op een kier. Jorike zakt naast me neer. Een arm om me heen. Zachte ogen, een troostende stem.
-Stil maar mam. U bent gewoon wat overprikkeld door onze overprikkeling.
Een lach door de tranen heen. Maar ze heeft wel gelijk. Nog even droogwrijven en zo, dan kan ik er weer tegen.
-Dank je wel meis. Glimlachend kijk ik haar aan.
-Kom op, we gaan er een gezellige dag van maken.
En zo'n kerstzangdienst? Daar gaan we noooooit meer heen! Geen discussie mogelijk!

donderdag 24 december 2015

dinsdag 22 december 2015

Vuurwerk, pas op, brandgevaarlijk!

-We-esp, ik kan niet slapen.
Klagend staat Rob bij m'n bed.
Nou, denk ik, ik wel. Maar ja, daar heeft meneer natuurlijk geen boodschap aan.

Dit is nu al de derde avond dat hij niet kan slapen. Heel beroerd vindt hij dat.
Terwijl ik gerust nog een half uur wakker ligt, is hij gewend direct in slaap te vallen zodra ik de deur dicht trek.
Maar ja, als dat dan niet lukt... meneertje ongeduld.
Moeizaam draai ik op de andere zij.
Hoelang heb je het al geprobeerd, Rob?
-Tien minuten, wesp.
Ga het nog maar eens proberen dan. Je mag gerust een poosje wakker liggen. dat doet iedereen. (Toch?)

Het was zaterdag topdag in de winkel waar ik werk, maar ik heb zo genoten dat ik bomvol energie thuis kwam. Arme man en kinderen... Maar nu ik eenmaal lig, wil ik slapen ook. Dus draai ik me weer op de favoriete kant en slaap...


De volgende morgen is Rob druk in de weer met vuurwerk. Stt, rustig maar, het zit nog verpakt :). Alles wordt uit z'n kast gehaald en in een doos in de schuur gezet. Dat was al eerder de bedoeling, maar ja. Rob vertrouwt niet heel veel mensen, en zijn broertje al helemaal niet. Dus moest het veilig worden opgeborgen.
Maar opeens is hij om. Terwijl hij had gezegd dit 30 december te gaan doen! Pff, soms snap ik niets van mijn mannetje...
Maar goed, ik was er blij mee.
Netjes in een enveloppe gingen ook de aanstekers. Hij borg ze op in een keukenla. Grote letters er op: Afblijven!! Van Rob.
De pc werd opgestart en even later hing er aan zijn deur een mooi A4-tje. Verbaasd haal ik mijn schouders op. Het vuurwerk is nu toch weg, Rob? Maar dat lijkt even niet te landen.


En jawel, die avond valt mijn zoon met een gerust hart in slaap. En heel snel.
En hij geeft later toe: het was toch wel heel spannend. Slapen met vuurwerk op de kamer.
-Gelukkig heb ik geen Cobra 8 (wat dat dan ook maar wezen mag), anders zou de hele kamer ontploffen. Vijf minuten later stop ik hem. Genoeg erover. Ik wil het niet weten. Hij doet niet anders dan over vuurwerk praten. Al sinds 6 december. En ik zeg maar steeds:
-Volgens mij vergeet je wat, jochie. Wel eens van kerst gehoord?
En dan blijft het even stil. Tot hij weer over vuurwerk begint...

Ik vind vuurwerk maar niets, al is het het zogenaamde babyvuurwerk. Gewoon verkrijgbaar bij Aldi en Action en zo. Nee, ik haal weer opgelucht adem als op 1 januari alle ledematen nog aan elkaar verbonden zijn.Wat zal ik slapen!

Wat vind jij van vuurwerk voor die ukkies van 14 jaar??

woensdag 9 december 2015

Wespenfobie

Erg he! Ik beken. Ik heb het. Een wespenfobie. Niet alleen van de zomer, maar ook nu heb ik er last van. Geen wesp te bekennen, maar zo fobisch als wat. Brrr...

Het is van de zomer begonnen. Net als veel mensen is Rob bang voor wespen. Maar dat is natuurlijk een beetje kinderachtig, zo leek hij te denken. Een wesp is maar een klein beestje en ik, ik ben een grote, sterke jongeman! Dus bedacht Rob een alternatief voor zijn angst: hij ging de wespen lokken met een wespenvanger. Hij maakte er een stuk of wat te veel  en zo werd onze tuin omgetoverd tot een ware wespenloknatuurtuin. Uren kon Rob er naar kijken, als weer een wesp in zijn val trapte . Hoe die beestjes zwommen en zwommen en zwommen. Maar uiteindelijk het loodje legden en verdronken in de diepte van de ranja.

Toen gebeurde het. Hij was er zo door geobsedeerd dat hij mij een koosnaampje gaf. Je raadt het al: wesp.

Inmiddels ben ik er een beetje allergisch voor geworden. En een beetje fobisch.
-Wesp! Mag ik wat drinken?
-Wesp! Kom je zo voorlezen?
-Wesp! Gaan we
-Wesp! Mag ik
-Wesp!
-Wesp!
-Wesp!

Of:
-Wesp zakt in de ranja he.
-Wesp gaat in de wijn zwemmen (dat krijg je als je buiten wijn drinkt, tezamen met de wespen...)
-Ga eens lekker zoemen, wesp?
En erger:
-Heeft wesp een angel?
-Ga je me ermee prikken?
En hij kijkt me dan zo stralend en lief aan... boos worden valt dan niet mee hoor!

Het toppunt is bereikt.
Bij mij dan.
Bij Rob nog niet. Dat is pas als hij er zelf last van krijgt. En dan is het ook zo over, weten we uit ervaring van eerdere obsessies.
Nu afleren kost megaveel energie en ik bereik waarschijnlijk niets.

Nog even geduld. Nog even een rondje zwemmen maar dan.
Zou dat lekker zijn, in de ranja?
Echt waar, ik weet het echt niet.
Kom zeg, ik ben geen wesp!

dinsdag 1 december 2015

Een jaar na operatie

- Heb je nu nog niets gehoord?
Met een gespannen blik loopt mijn zus de kamer binnen. Terwijl ik de jongelui help die voor ons de folders willen doen, kijk ik op mijn horloge. Oei, kwart over vier al. Het zou zo langzamerhand tijd worden.
Dan gaat de telefoon. Alles laat ik los en grijp dat ding, duw het tegen mijn oor en zeg mijn naam.
Even later laat ik de hoorn vallen, omhels mijn zus en juich: 
-De operatie is geslaagd!

Dat was vandaag een jaar geleden. Een week van terugkijken ligt achter ons.
Woensdagavond, want toen was de dag, zijn we samen uit eten geweest bij ons favoriete restaurant Attica, hier in Veenendaal. 
Donderdagavond, want toen was de datum, kwamen de oma's en opa, de kinderen en aanhang allemaal om lekker te genieten van elkaar met koffie en gebak.
Vandaag niets. Maar ondertussen gaan mijn gedachten steeds terug. Zoveel dingen die op mijn netvlies geschreven zijn.

  • De storm en megalange file die donderdag, waar mijn schoonmoeder me door het verkeer heen praatte en we bijna twee uur langer onderweg waren om thuis te komen.
  • Elke avond het eten wat werd gebracht door gemeenteleden of familie
  • En die zaterdag na de operatie dan! We liepen met een grote Pietenzak rond te sjouwen, op weg naar papa in het ziekenhuis, gewoon omdat het 6 december was en we volgens Rob dan toch echt Sinterklaasfeest zouden hebben. Ik voelde me lopen, maar tegelijk wist ik: het is goed zo.
  • Zondags manlief ophalen, zijn verwondering over de doodse natuur, de drukte, het lawaai, maar ook de vogeltjes, de bloempjes, zon, regen en sneeuwvlokjes.
En zo zijn er nog tig dingen te noemen, die bij me langskomen, die opkomen in mijn herinnering als was het gisteren gebeurd. Vooral de dag zelf: het krijgen van het hartinfarct, het stilstaan van de ambulance in verband met het hartstilstand, de opname, het wachten in het ziekenhuis, het naar huis gaan, de avond bij Rob bij Karakter en de goede opvang daar voor ons, de lange nacht die volgde...

Nu heerst allen maar dankbaarheid. Zo goed als manlief is opgeknapt. Zo veel hij alweer doen kan. Zelfs weer voor 100% goedgekeurd en dus is hij weer aan het solliciteren geslagen. En dan alle andere zegeningen die dit jaar kwamen: Willeke en haar eigen huisje, de allermooiste job die ik me maar wensen kon, gezondheid en gezelligheid in huis. En bovenal, de aanwezigheid van onze God. Dat staat als een Banier in ons hart, in ons gezin, in de wereld. Dwars door alle moeilijkheden heen leidt Hij ons op Zijn weg, om zo te komen tot Zijn doel met ons. Dat geloof ik vast. Daarom mogen we, terugziend en vooruitkijkend, vast weten dat Hij die in ons een goed werk begonnen is, dat zal volmaken tot de dag van Zijn wederkomst! 





donderdag 19 november 2015

Gezond of frisdrank??

Ik ben er klaar mee!
De verstopte colablikjes, de stiekeme ritjes van Rob naar de supermarkt, de compromissen, de ruzies.

Gestreden heb ik wel. Alles, álles eruit. Wat betreft frisdrank dan en vooral wat betreft suiker.
Alleen Holy Soda en Dubbelfris Free kwam er nog in.

Maar hoe meer we het verbieden, hoe meer Rob stiekem ging doen. Want hij is mans genoeg om naar de supermarkt te lopen en daar te kopen wat hij lekker vindt.
En hoe meer ik hem op het hart drukte dat het slecht is voor z'n gezondheid, z'n gewicht, z'n hart, des te harder verzette hij  zich.

Manlief dacht dat je beter maar niet kon verbieden, om stiekem gedrag te voorkomen. Dus daarin zaten we niet op één lijn.

En nu, na de zoveelste ruzie wat er uit ziet als 'ik tegen de mannen' en die ging over de zelf gekochte cola van Rob die Geert aan het drinken was... we moesten tien cent aan hem betalen want dat koste het gemiddeld als je rekent dat er zes glazen uit een fles gaan, maar wat we natuurlijk niet deden...
na die zoveelste ruzie gaf ik het op.
En geloof me, dat gebeurd bijna nooit... eigenwijs standvastig als ik ben.

Vanmorgen ben ik Cola gaan kopen. En Spa citroen. Dubbelfris gewoon, ook een Dubbelfris Free voor de niet domme mensen anderen. En ik heb gezegd: vanaf nu is het toegestaan te drinken wat je wilt. Met de volgende voorwaarden:
* als je er druk van wordt en zo de gezelligheid verknalt, ga je direct naar je kamer
en
* als je ziek wordt kom ik je wel opzoeken, maar weet ik dat ik er niet verantwoordelijk voor ben. Je bent door mij genoeg gewaarschuwd. En hierbij leg ik de verantwoordelijkheid bij jullie zelf neer.

Natuurlijk hoop ik stiekem dat de flessen en pakken dicht blijven. Nu het mag. Dan heeft manlief gelijk. Maar dat geeft dan niet.
Wat ik met al die frisdrank ga doen dan?
Twee mogelijkheden: de voedselbank blij maken of toch maar door het toilet spoelen.
Eerst maar eens even wat drinken aanbieden nu...
Rob, wat zal het zijn?





vrijdag 13 november 2015

Antwoord van Corien Oranje

Al de volgende dag kreeg ik een reactie van Corien Oranje op mijn mail. Heb je hem gemist? Ik heb het in mij vorige blogje gepost.
En, eerlijk is eerlijk, hier nu ook het antwoord.


Dag Aline,

Dank je wel voor je reactie. Ik waardeer het dat je het boek gelezen hebt en mij je mening laat weten.
Ik begrijp de moeite die je ermee hebt.

Zonder op al je vragen in te gaan wil ik toch even wat verduidelijken.

Net als jij geloof ik dat God de schepper is van hemel en aarde, en geloof ik van harte dat de Bijbel Gods Woord is.

Ik denk dat we Gods schepping mogen onderzoeken, en dat we dat onbevangen mogen doen, zonder angst voor wat we kunnen ontdekken. De bewijzen voor 'oerknal' en evolutionaire schepping zijn overweldigend, en ik weet dat mijn vier kinderen daar óók mee in aanraking komen. In feite gebeurde dat bij hen al vanaf groep 6.
Ik vind het vreselijk als jongeren hun geloof verliezen wanneer ze op latere leeftijd komen met de evolutietheorie en dat niet meer kunnen rijmen met hun geloof, en ik denk dat dat niet nodig is. Cees Dekker en ik hebben dit boek geschreven om dat te voorkomen: om te laten zien dat geloof in God als schepper én serieus nemen van de wetenschap op punt van de evolutietheorie prima samen kunnen gaan.

Als theoloog geloof ik dat we vooral verschillen in de manier waarop we Genesis 1-2 lezen, en dat de letterlijke lezing niet bij voorbaat de enig mogelijke of zelfs juiste is.

Met vriendelijke groet,

Corien Oranje



Een hele discussie wil ik er niet over doen oplaaien hier op de blog of op Facebook, maar ik ben met onze kinderen nog nooit al in groep zes geconfronteerd met evolutie en dergelijke. Maar goed, ik ben me er van bewust dat dat kan komen door de streek waar je opgroeit, de school waar ze les krijgen en de vrienden waar ze mee om gaan. Hoe is hierin jullie ervaring?

maandag 9 november 2015

Topnerd Tycho, over evolutie en God

'Het geheime logboek van Topnerd Tycho' heeft al veel stof op doen waaien. Geschreven door Cees Dekker en Corien Oranje. De laatste een heel bekende, fantastische, christelijke auteur van kinderboeken. Genoemde auteurs willen dat kinderen bekend worden met de evolutietheorie. Handig voor later, zo denken de schrijvers. Zelf geloven ze in de evolutietheorie, door God bedacht en mogelijk gemaakt. Dus God zorgde voor de evolutie, zodat de aarde en alles wat er op is, tot stand kwam. En ze beschrijven dat op een erg overtuigende en leuke manier. 
Maar ik ben daar niet mee eens, vind het niet Bijbels.
Dus las ik het boek en als reactie schreef ik Corien Oranje een mail:



Dag Corien,


Dit zal niet de eerste reactie zijn op je boek die je schreef over evolutie en schepping voor kinderen.



Met verbazing las ik een artikel in het ND over de presentatie van je boek, zag ik het boek in de boekhandel en las ik het. Ik vond het erg heftig om te lezen. Wat ontzettend verwarrend!!! Voor mij, heel eventjes gaf ik er aan toe te bedenken dat jou verhaal waar zou zijn. Laat staan, dacht ik, voor kinderen. Hoe kun je zoiets geloven? vraag ik me af. En dat dan ook aan kinderen vertellen.



De opbouw van het verhaal en het verhaal zelf was, zoals gewoonlijk bij jouw boeken, erg goed. Maar omdat het nu vooral gaat om een geloof, nl het geloof in evolutie en tegelijkertijd ook in God, daarom is dit boek niet de moeite waard om te kopen. Ik zou mijn kinderen absoluut niet willen vermoeien met dit soort geloof. Ze komen daar inderdaad mee in aanraking, maar de leeftijd van dit boek vind ik echt te jong.



Bovendien vind ik dat je erg veel geloof nodig hebt om zoiets als 'een steen die de aarde in tweeën slaat en dat wordt dan de maan en de aarde' te geloven. Ik heb zoveel geloof niet.



Je zegt dat God de aarde maakte door middel van evolutie, maar volgens Genesis 1 schiep Hij de aarde dmv het Woord. Hij sprak en het was er. Hij knalde niet, maar sprak.



'Genesis 1 moet je niet letterlijk nemen, die zes dagen kunnen gerust miljarden jaren zijn geweest.' Ook zoiets. Waarom Genesis 2 dan wel letterlijk nemen? Eerst de mens, toen de hof en de rest? Niet erg consequent lijkt me? Naar mijn mening beschrijft Mozes eerst de chronologische manier van scheppen, terwijl in hoofdstuk twee de volgorde van hoogtepunten beschreven wordt. God vond de mens de kroon op Zijn schepping, is dat niet heel logisch om dan nog een keer het verhaal te vertellen, vol trots op hoe het was bedoeld?



Ik ga hier niet met je over in discussie, dat is echt niet mijn bedoeling. Jij gelooft dit, ik de Bijbel. Ik ga daar niets van weghalen, gewoon omdat het Gods Woord is. Al vind ik het prima als je op deze mail reageert, ik weet zeker dat we het niet eens zullen worden.



Maar één ding wil ik je nog vragen: onze God is zo groot en zo machtig, waarom moeten we alles willen begrijpen en verklaren? Waarom daar kinderen mee vermoeien en discussies opwerpen?
               Dat snap ik gewoon niet. 
               Maar goed... misschien moet ik niet alles willen begrijpen, ook niet van andere mensen...

               Aline

donderdag 5 november 2015

Meester of dictator?

Tjonge zeg! Verbaasd kijk ik naar de datum, boven mijn  vorige blog. Dus ja... ik ben lang weggeweest. Maar ik had het niet door. De tijd gaat snel, ondanks dat we niet heel druk zijn.

Dus tijd om jullie weer op de hoogte te houden van de ontwikkelingen hier.

Inmiddels zit ik al volop in mijn werk. Klinkt goed hè :) Ik heb het er geweldig naar mijn zin en ook mijn lijf houdt zich prima. Dat was wel even spannend. Bijzonder hoe snel je weer in het vak zit, de oude dingen opgepakt (sommige dingen zijn echt nog hetzelfde als 25 jaar terug) en nieuwe dingen bij leert. Wat te denken van een geautomatiseerd kassasysteem... pfff...
Maar goed, te midden van fijne collega's, gezellige klanten en dus een prima sfeer houd ik het hier nog wel 25 jaar vol!

Manlief heeft bedankt voor het aangeboden werk. Hij had eigenlijk geen keus, want de verplichting om ook zondagen te gaan werken stuitte hem tegen de borst. Gezien ons principe, de rust van één dag in de week die daarbij hoort en waar we erg van genieten, een logisch verhaal. Dus die baan ging niet door. Wel heeft hij sinds afgelopen maandag weer een sollicitatieplicht. Dat betekent dat hij uit de ziektewet is en nu weer in de ww zit. Maar ook hierin vertrouwen we op Gods leiding. Hij zorgt voor ons!

Wat betreft de kinderen: met allemaal gaat het goed.
Willeke werkt keihard aan haar doelen, horend bij het zelfstandig-wonen-project. Ze doet het super! Jorike had onlangs de uitreiking van haar propedeuse en loopt met veel plezier stage bij een verpleeghuis, als student logopedie.
Rob heeft zo zijn momenten. Van eigenwijsheid, boosheid en knuffeltijd. Hij doet super zijn best, maar we moeten hem regelmatig wijzen op wat bij Karakter is geleerd. Maar verder denk ik dat zijn gedrag vrij normaal is, voor een grote puber van 14 jaar.
Geert werkt aan de toekomst :). Denkt na over geschikt VO. Zegt dat hij nog niet precies weet wat hij wil worden. Misschien wel meester. Of wie weet toch dictator.
Toen ik voorzichtig vroeg wat het verschil is, gaf hij dat duidelijk te kennen: een meester staat voor de klas en onderwijst zijn leerlingen. Een dictator is iemand die op de radio/tv/computer verslag doet van de voetbalwedstrijd.
Opgelucht haal ik adem: zeker weten dat meester hem op het lijf geschreven is, net als commentator trouwens.





woensdag 30 september 2015

Nasrani

Onderstaand bandje draag ik sinds 6 december elke dag.


Het staat voor Pray and Support en dan herinnert het mij vooral aan:
Zij die Jezus nog niet kennen
Zij die ziek zijn
Het volk Israël
De christenvervolging

Voor hen bidden en hen supporten.

Afbeeldingsresultaat voor P&S bandje

Het heeft al enkele leuke gesprekken opgeleverd op de sportschool.
Een leuke bijkomstigheid, wat ook wel een beetje mijn intentie was/is.
Zo'n bandje om, daar wordt uiteindelijk toch wel naar gevraagd door geïnteresseerden.

Iemand was wel wat teleurgesteld:
Je bidt dus niet voor mij...
Gelukkig kon ik hem gerust stellen. Ik probeer iedere avond voor de medesporters te bidden.
Al ken ik ze niet en wet ik hun naam niet, God weet het wel. Hij kent ze.

Vandaag eens een gesprekje aangegaan met iemand die wel eens dit shirt draagt:


Dat teken staat ook op mijn bandje. 
En ik had al eens lopen zoeken naar de betekenis met de achterliggende vraag: 
is deze sporter christen of juist anti?
Ik vroeg het hem nu. 
Er volgende een leuk gesprek en we drukten elkaar de hand: een broeder in Christus.
Wat was dát gaaf.
Zo zie je maar. Laat gerust zien bij Wie je hoort.
Op een manier die bij jou past.

Het bandje is te koop bij de plaatselijke boekhandel voor €2,=
Het shirt is te koop bij Open Doors voor 9,95

De naam van het teken is:

Nasrani

De betekenis is als volgt:
Het logo van #WeAreN is het nasrani-teken. Huizen van christenen in de stad Mosoel werden door strijders van de Islamitische Staat (voorheen ISIS) gemarkeerd met de Arabische letter N. Deze letter staat voor ‘nasrani’ (Nazarener), de naam die moslims gebruiken voor christenen. Deze publieke markering van christenen ging de hele wereld over. Het ‘brandmerk’ veranderde in een positief symbool. 

zaterdag 19 september 2015

Ik werk, hij werkt, wij werken

Je zou het bovenstaande haast een taallesje noemen. Maar niets is minder waar. Het is gewoon de letterlijke waarheid.

Een week of twee geleden hoorde mijn man van de artsen dat hij weer helemaal is goedgekeurd. En dan krijg je de keuze als werkloze op de arbeidsmarkt: solliciteren of aan het werk gezet worden. Manlief koos voor het eerste. Gewoon simpel beginnen, zo dacht hij en schreef zich in bij een postbedrijf.
Woensdag had hij hierover een gesprek en donderdag kon hij beginnen.

Inmiddels was ik daar ook echt aan toe. Het is natuurlijk niet niets als je man plotseling thuis komt te zitten. En daarna ook nog in de ziektewet beland, met alle ups en downs die daar bij kwamen kijken.
Eerlijk gezegd: ik vond het erg zwaar. Nooit, bijna nooit meer alleen thuis. Altijd rekening houden met en altijd aanwezig moeten zijn voor. Pffff... En nu de vakantie voorbij is en dus de dagen weer langer zijn ( ik lig korter in bed :( )merk ik aan mezelf dat de pap behoorlijk op begint te raken. Ik ben erg moe en al het gepraat om me heen heel erg zat. Het liefst ga ik dus maar weg, maar dat kan niet altijd. Gelukkig was ik ergens in juni ook serieus op zoek gegaan naar werk.

Donderdag kwam er een telefoontje van een ander bedrijf waar mijn man had gesolliciteerd. Daarvoor werd hij uitgenodigd voor een gesprek, aanstaande dinsdag. Vooral even kennismaken, in principe is hij al aangenomen.
Pal er na, echt binnen een minuut, kwam er weer een telefoontje. Deze keer voor mij. De winkel waar ik had gesolliciteerd: of ik vanmiddag wilde komen praten. Gewoon een oriënterend gesprek.
Nu ben ik in deze zaak een vaste klant én ben ik mijn loopbaan daar begonnen. Mijn kenners weten het natuurlijk direct: boekhandel de Rank nodigde me uit. Mijn favoriete zaak en de leukste winkel van Veenendaal!

Na een goed en ontspannen gesprek gaven ze aan het met me aan te durven.... !!!!!

YEAHHHHH

Ik ben er inmiddels een beetje aan gewend. Nog erg verrast en verwonderd, maar ook heel, heel erg blij en dankbaar. Ik heb echt zo gebeden om een nieuw doel in mijn leven. En zo gebeden voor hen die de sollicitatiebrief ontvingen. En dan vooral of ze de juiste persoon zouden aannemen, ook als ik dat misschien  niet eens zou zijn. Maar kennelijk is dit wel Zijn bedoeling. Weer terug naar de zaak waar ik ooit het vak heb geleerd, Ruim vijfentwintig jaar geleden. En dan juist op dit moment, terwijl ik eigenlijk geen energie meer had voor het vechten en volhouden wat gevraagd werd. Juist nu en juist daar. Is dat niet heel bijzonder?

woensdag 16 september 2015

Rob 14 jaar!

Er is er één jarig, hoerahoera!
Enthousiast zingen mijn man en ik, op 'het grote bed' Rob uit zijn kamer. Gelaten wachten Jorike en Geert tot het gejammer klaar is, tot hun broer komt.
Rob is jarig. Veertien jaar wordt hij. Na ons gejubel komt hij de kamer binnen gehinkeld, want lopen gaat nog even niet.

Het was maandag niet zo'n heel leuke dag. Er wachtte Rob weer een behandeling aan zijn teen, in verband met ontsteking. Ik heb er al eens eerder over geblogd. En we zijn er helemaal klaar mee.
Net als de huisarts en de pedicure. Dus nu op naar het ziekenhuis om de hele nagel er af te halen. Eng!!!! En spannend!!! Nieuwe locatie, vreemde omgeving. Nieuwe artsen en ik denk: als het maar geen bullebak is. Zo'n echte arts die vooral gaat voor de gezondheid en het sociale maar even op de koop toe neemt. Hier liever andersom graag. het is toch al lastig genoeg en Rob geeft zich heus niet zomaar gewonnen.
Dus spannend ja, voor hem en voor mij. Maar gelukkig, ik zie het als gebedsverhoring, we hadden schatten van doktoren, die perfect omgingen met Rob en zijn angst. Die ons gerust stelden, alles in het werk stelden om zoveel mogelijk nagel te behouden en uiteindelijk van een heel tevreden en opgelucht jongetje opgeluchte jonge man een kauwgumpje kregen als dank.

De dag er na, dinsdag was het feest. Jarig! Daar was al heel lang naar uitgekeken. Al sinds de zomervakantie. De spanning is al een eind weg, want die teen  kostte uiteindelijk meer stress, dan de verjaardag.
Vierentwintig uur moest Rob met zijn voet omhoog en zo duurde de verjaardag lekker lang. Maar toen het 14.30 uur was geweest, ja precies toen op die ene seconde nauwkeurig, ging Rob aan de wandel om nooit meer te hoeven hinkelen. Dat is wat we hopen tenminste.
Zijn verjaardag werd een dolle pret en met enthousiasme  ontving hij de visite, gaf ze koffie. Wil je taart? En pakte cadeautjes uit. Later, toen het aanrecht vol met zooi stond, was hij moe. Ging hij lekker naar bed. Voor de afwas niet geschikt. Dat was voor mama. En papa. Voor oma ook. Die deden het met plezier.
Hèhè, eindelijk rust in de tent. Nu even geen stress, geen spanning, geen teen, nu even geen verjaardag meer. Pfff, welterusten Rob!

dinsdag 8 september 2015

God heeft een plan met mijn leven

Het is al weer even geleden, maar toch wil ik het graag vertellen.
Net voor de zomervakantie liep ik een beetje met mijn ziel onder de arm. Ik heb daar over geblogd. Zoekend naar wat nu?, nu het hier in huis allemaal lekker loopt. Vrijwilligerswerk? Solliciteren? En zo ja, waar naartoe dan? Ik bad er voor, want God heeft een plan met mijn leven, daar ben ik van overtuigd.

En zomaar plotseling een telefoontje. Van een leraar van mijn oude school. De oude school van mijn meiden ook. En een vroegere buurman is hij ook. En een medecollega als het gaat over ouders die leven met hun gehandicapte kind.
Hij leest mijn blog en wil aan de hand daarvan mij vragen een gastles te komen geven aan 3 VWO. Thema: lijden en geloof.
Nu was het voor mij de vraag of ik ons gezin als 'lijden'  zie, ik ga zelf meer voor de uitdaging, maar ik begreep wel wat hij bedoelde. Want we hebben al heel veel mee gemaakt. Wat is dan de toevoeging van geloof. Waarom niet afhaken, maar er in groeien dwars door het 'lijden' heen?
Ik koos er voor om het te doen en terwijl de regen met bakken neerstortte die maandagmiddag stond ik voor de klas. Een heel gemotiveerde klas. Ik vond het fantastisch!

Diezelfde week kwam er een buurvrouwtje langs. Ze woont hier nog niet lang, maar vertelde dat ze mijn blog al een poos leest.
-En dan opeens blijk ik vlak naast je te wonen!
Samen hadden we een leuk gesprek.

Het waren zomaar twee dingen die ik als uitdaging zag om aan te grijpen, al was het allebei maar voor heel even. Met de buren hebben we nu een leuke klik en de leerkracht zette me weer op de lijst voor dv volgend jaar. Nou ja, wat dan is, zien we dan wel weer. Maar het was net even wat ik nodig had. Heel kort, heel krachtig. Even wat anders. Even nodig zijn.

Inmiddels heb ik er wat meer vrede mee: ik weet dat God een plan heeft, ik moet alleen geduldig wachten op Zijn tijd. Misschien is Zijn plan wel gewoon simpelweg zijn wie ik ben, waar ik ook ben en iets van Zijn liefde uitstralen. Misschien is dat 'kleine' genoeg. Hoeft het niet groter. Om me klein te houden, terwijl Hij groter wordt. Is dat niet een geweldig doel? Laat ik daar dan tevreden mee zijn. Het maakt me rijk in Hem!

vrijdag 28 augustus 2015

Over het na-de-zomervakantie-stresssyndroom

Dat de vakantie weer voorbij is, merk ik vooral aan het harde feit dat de wekker gaat. Iedere morgen weer. Verschrikkelijk! Wie heeft dat ooit verzonnen??
Ik zeg: doe die scholen van 10-17 uur of zo. 's Morgens rustig aan starten en 's middags lekker lang doorgaan. Het alternatief voor de middag is hier vooral beeldscherm, dus ach, ze krijgen vast niets van de hele middag les. Wat minder vierkante ogen en misschien wat meer slaap :)

Wij hadden zes weken thuisvakantie. Niets mis mee. Ik heb vooral het in- en uit- en in- en uitpakken niet gemist. En de berg was van een heleboel dagen en heleboel mensen ook niet. Wel het samen dingen doen. Om de één of andere rede kwam dat er eigenlijk niet van. Met onze Rob is dat toch al erg lastig en bij 'dingen samen doen' moet je vooral niet groot denken, maar toch.
Twee dagen waren we samen, ja-ah met z'n tweeën, naar Katwijk aan zee. Met regen, wind en zon was het daar extra leuk!
In de laatste week van de vakantie zijn we met elkaar wezen wokken. Dat gaat altijd goed met Rob. En omdat het duur is doen we het niet vaak en dus blijft het leuk.

Nu de school deze week gestart is, is iedereen op z'n eigen manier het ritme aan het zoeken. Daar komt bij: de stress en vermoeidheid van wennen aan andere leerkracht, andere leerlingen en aan een ander rooster. Rob heeft nu twee volle dagen praktijk en vond dat reuzespannend natuurlijk.

En dan... zoals elk jaar komt zijn verjaardag in zicht zodra de zomervakantie over is. Wat dat betreft wens ik tot half september vakantie. Want wannéér de vakantie ook stopt, pas dan wordt het echt erg leuk. Nu dus vanaf 24 augustus dikke stress. En dat blijkt uit alles. En ik pieker me suf: wat hebben we ook alweer bij Karakter geleerd??
Ik fris het allemaal weer op, kijk waar we achterop geraakt zijn en praat met manlief de zaken nog eens goed door. (Door de operatie vergeet hij nog steeds heel veel en soms vergeet ik dat.. )
Het is weer even slikken na al die grote monden, brutale bekken waffels en harde stemmen, maar het resultaat komt langzaam maar zeker alweer een beetje op gang. Strak houden die handel. We moeten door. Tot 16 september. Dan is de verjaardag voorbij en het leed geleden.
Dusss... kiezen op elkaar en opvoeden maar.
We gaan het redden!




woensdag 26 augustus 2015

Boekenpagina

Het is al weer heel lang geleden, maar Mamalien bracht me op het idee van een boekenpagina.
Inmiddels heb ik de boeken die ik deze zomer heb gelezen op een aparte pagina staan.
'Zomaar wat leesvoer'.
Je kunt boven de berichten die ik post, klikken en tada! Dan zie je wat ik zo al gelezen heb.
Natuurlijk is het onmogelijk om alles te plaatsen wat ik ooit gelezen heb... dan had ik veertig jaar eerder moeten beginnen!
Nu eerst deze boeken maar.

Verder heb ik alle boeken die ik in de boekenkast heb staan en die me erg hebben aangegrepen of me veel hebben geleerd, al op de foto gezet. Dus houdt de Pagina in de gaten, er komt regelmatig wat bij. Want ondertussen blijf ik natuurlijk doorlezen.
Je vindt er vooral theologische boeken, pastorale boeken of maatschappelijk gerichte boeken. Er staan een aantal romans op, maar je kunt mijn favoriete schrijvers ook vinden in één van de labels hiernaast. Gewoon, omdat romans al genoeg aangeboden worden en erg bekend zijn. En omdat ik liever de ander genoemde boeken lees. En ja, da's voor mij echt ontspanning. Daar leer ik van. Dat vind ik leuk.

Neem gerust eens een kijkje! Welkom op mijn boekenpagina!
Inclusief beschrijving, motivatie en prijs!

donderdag 20 augustus 2015

Ik zal er zijn

Je zult maar een heel creatieve dochter hebben, die even geen raad weet met haar vakantietijd.
Dat los je dus op door iets heel moois te maken voor je eigen moeder.
Ik wist niet wat ik zag en stond zeker een paar minuten met mijn hand voor de mond.
Wow Jorike, mijn lievelingslied op schilderij. Echt prachtig gedaan.
Wat ontzettend lief en bijzonder dat je dát voor mij hebt gemaakt!

Nou lezers, al jaloers? Je weet waar je kunt bestellen :)








zaterdag 15 augustus 2015

Captur of Sandero? Een proefritje

- Kom Geert, we gaan.
- Waarheen?
Ietwat lodderig kijkt onze jongste me aan.
Ik knipper met mijn ogen. Kom op zeg, hij is het toch niet vergeten?

Samen gaan we op weg naar de autodealer. We hebben een afspraak voor een proefritje.
Twee proefritjes zelfs. Vooral om te kijken of het past: Rob moet z'n ellenlange benen wel kwijt kunnen achterin.

Na een grote omweg halen we in de Renault Captur papa en Rob op. Met ons vieren rijden we verder. We wisselen de auto om voor een Dacia Sandero. Liever hadden we de Stepway gehad, maar ach, dat kan altijd nog.
We leveren de jongens af bij Jorike en gaan samen terug naar de garage.

Een ontzettend vriendelijke jongeman vraagt ons of hij verder nog iets voor ons kan betekenen. !! We hadden op z'n minst een vraag verwacht als: en, wat gaat het worden? Maar nee. Eigenlijk hierdoor ploffen we toch op de stoel neer om ons te laten informeren over het één en ander. Er volgt een leuk gesprek. En dat we er over na gaan denken, dát is helemaal geen probleem.

Bij de deur geeft de verkoper ons een hand.
En zegt tegen mij:
- Bedankt voor je komst en tot ziens.
Tegen mijn man zegt hij echter:
- Bedankt voor uw komst en tot ziens.

Ach ja, verschil moet er wezen!

maandag 3 augustus 2015

Stap uit de boot, durf op 't water te lopen

Misschien is het leuk als ik je nog even uitleg waar die vorige blog vandaan kwam. Ik bedoel, zomaar op eens dat zinnetje: Stap uit de boot, waarom was dat opeens in mijn gedachten?

Het is al weer een poosje geleden dat ik van mijn zusje een boek kreeg: Leef Koninklijk, geschreven door Martin Koornstra. Net als zij het mij aanraadde, kan ik het jullie ook aanraden. Het is een ontzettend goed boek, makkelijk te lezen, maar voor mij stonden er wel heel veel nieuwe dingen in. Een echte eye-opener dus.
Aan het eind van hoofdstuk 1 haalt Martin het liedje aan, wat op mijn vorige blog wordt gezongen dmv het filmpje.God heeft een plan met je leven... dus... stap uit de boot, durf op 't water te lopen.

Bijbelkenners onder ons zullen weten dat deze zin komt van Petrus, die net als de Heere Jezus op het water wilde lopen, snel naar Hem toe. Ziende op Hem ging het goed, kijkend naar de golven zakte hij weg.

Hieruit blijkt dat geloven ook iets van 'uit de boot stappen is', Kijkend naar Jezus en vertrouwend op Hem kunnen er mooie dingen gebeuren. En God zoekt mensen die Hij daarvoor kan gebruiken. Hij zoekt jou. Hij zoekt mij.

Nou ja, ik las het boekje van A tot Z en kwam natuurlijk regelmatig deze zin tegen, op allerlei verschillende manieren. Maar het kwam vaker naar me toe, niet alleen via het boekje, ook door andere boeken, tijdschriften, tijdens Ministrycursus, door de Bijbel zelf en in de kerk. Een dominee, die zoiets zei. Of één die er zelfs heel de preek over hield: 'Ga uit de ark'.

Jaaaa.... maar dat kan pas als God de deur opent. Veilig in de ark is natuurlijk wel een prachtig plekje. Je hoeft pas naar buiten als God het zelf zegt.
Zomaar een opmerking als reactie op die preek.
Maarr... heeft God die deur dan niet al geopend? Voor elke christen? Jezus zegt het toch:"Gaat dan heen, onderwijst al de volken..." Is dat niet een beetje hetzelfde als: Stap uit de boot. Weg uit je eigen veilige cirkeltje van gelovigen onder elkaar.

Weet je, ik ben van mening dat God van ons vraagt om vol van liefde voor Hem en door de kracht van de Heilige Geest te gáán!En dat doe je vooral door te luisteren én te gehoorzamen. Ga naar de plek waar Hij je heen stuurt, Durf in de kracht van de Geest, breng Zijn woorden over.

Ik las gisteren weer een boek uit: Woorden hebben kracht, van Wilkin van de Kamp. En ja hoor, daar las ik het ook: Durf, heb moed, heb lef. Ga! Gehoorzaam!
En op de conferentie van New Wine zei Bisschop Zac wat hij ook in het interview van de Visie nr. 29/30 zei: Je moet er op uit! Mensen komen niet meer van zelf naar de kerk. Wij moeten van Jezus vertellen. En: De Heilige Geest duwt ons altijd het centrum uit, de wereld in.

Een opdracht voor ons allemaal: Ga. Blijf gerust in je eigen straat, in je eigen woonplaats. Mensen zat die het Goede Nieuws nog niet hebben gehoord. Maar kom in beweging. Zoek mensen op en vertel ze in opdracht van God over Die ene Naam, Jezus, die de Verlosser en Redder is. Zoveel mensen weten het nog niet. Wat let je nog? Stap uit de boot. Durf op het water te lopen, ziende op Jezus!

maandag 27 juli 2015

Stap uit de boot: Jezus houdt van jou!

-Weet je wat, ga jij maar. Ik ga wel lopen. Vriendelijk knik ik mijn mannetje toe. Rob is nogal ongeduldig en wil naar huis. Ik wil hier nog even opruimen, zodat ik pa en ma niet met de koffiezooi achterlaat.

Enne.. het is geen straf. Met de zon op mijn rug geniet ik van de heerlijke temperatuur.
Al wandelend denk ik na over alles wat in mijn hoofd op komt. En plotseling herinner ik me een zinnetje van mijn vriendin: dan loop ik langs al die flats en bid ik voor de mensen die daar wonen. Goed idee!
En al lopend bid ik, al biddend loop ik.

Tik...tik...tik...tik...
Met een zekere regelmaat hoor ik iemand lopen. Een donkere man, of is het een vrouw? loopt me aan de overkant van de straat tegemoet. Ondersteund door krukken, die ik steeds hoor tikken loopt hij/zij flink door.
Ik sla rechtsaf, de wijk in, langs de flats. De krukken blijven achter me klinken: ze zijn linksaf geslagen, dezelfde weg op, langs de flats.
Plotseling hoor ik een stem in mijn binnenste: ga naar deze man en zeg hem dat Ik van hem hou... Rustig loop ik door. Da-ag...
Maar weer die stem, die ingeving. Kom zeg, weet je hoe eng dat is. Maar weer...
Oké dan. Ik sta stil. Ik luister. Geen tik...tik...tik... Doorlopen dus maar?
Kom op Aline, vermaan ik mezelf. Durf uit de boot te stappen. Durf op het water te lopen.
Oké Heere, maar hij zal nu wel weg zijn hoor. Ik draai me om en loop een stukje terug.
De man (!) staat er nog. Staat even op adem te komen. Goed Heere, dit is Uw ding. Geef me de woorden maar dan...
En, alsof ik altijd zo doe, zonder aarzelen en hartkloppingen loop ik op de man af. Ik steek mijn duim omhoog (geen idee of-t-ie Nederlands spreekt) en moedig hem aan:
-Goed bezig joh, wijzend naar zijn krukken. Ik vertel hem waarom ik naar hem toegekomen ben.
- Jezus houdt van jou. Dat moet ik zeggen van Hem. Jezus houdt van jou!
Een kort gesprekje van nog geen minuut. En ik voel: zo is het goed. Zo is het klaar.
- Fijne dag verder! We groeten en elkaar en gaan ieder onze eigen weg.

Niet om mij schrijf ik dit neer. Ik word er juist heel klein van: dat God me hiervoor wilde gebruiken. Wie weet had deze man dat hard nodig. Ik deel het met jullie om je te bemoedigen. Stel je open voor God. Voor Zijn leiding in je leven, voor Zijn Geest. Daar hoort bij: gehoorzamen, doen wat Hij van je vraagt. Van christenen wordt lef gevraagd om zo de niet-christenen te laten zien en merken wie God is, wie Jezus voor hen wilt zijn. Als wij het niet doen, wie dan wel?
Dus...



vrijdag 24 juli 2015

Achttien jaar jong

De tweede zomervakantieweek ligt al weer achter ons. Na de dag van Rob wegbrengen naar kamp en New Wine, waren we dinsdag en woensdag ook lekker druk met van alles en nog wat. Aan huishouden kwam ik eigenlijk niet toe!

In deze weken sport ik 'alleen maar' op dinsdag en vrijdag, dus die ochtenden zijn dan al aardig gevuld. Heerlijk om dit ook in de vakantie te kunnen blijven doen, al vraagt mijn lijf om die derde keer in de week. Ik denk maar zo: wees blij dat twee keer lukt, lijf! Na de vakantie weer... Of iets eerder, wie zal het zeggen?

Dinsdagmiddag zijn we naar vrienden geweest, een eind verderop.
Woensdag was een dagje voor ons samen: Jorike werkte, Geert was op de zorgboerderij. Met een ice-koffie van Delifrance en een lekkere lunch hebben we heel wat bijgepraat. Vandaag, vrijdag, Rob weer opgehaald. Hij had een fantastische week met 'Voor Elkaar-vakantieweken'. Petje af voor al die mensen die zich daar voor inzetten: Pieter, Aline en Agnes ea, het was super!!!!

Oplettende lezers weten het: de donderdag sloeg ik even over... En dat heeft een reden! Dat was namelijk de meest bijzondere dag van de week. Op die dag werd Jorike ACHTTIEN jaar. Ja, je leest het goed: meerderjarig. Volwassen. Voor de wet. :)

Wat bijzonder is dat. Nu twee meiden van 18+.  We hebben het niet groots kunnen vieren, gewoon omdat het vakantie is. En omdat het van Jorike niet hoefde. Ze moest zelf werken en er zijn altijd vakantiegangers. Als jij in deze vakantietijd ook jarig bent, weet je wat dat betekent.
Morgen sluiten we deze week af met een gezellig feest, op de manier die bij Jorike past: lekker rustig dus. Met de mensen die bij haar horen.

En daarna? In de nieuwe week? Maandag gaan we Geert op kamp brengen. Waarheen? Jawel, naar Friesland. Dus, we gaan nog even met frisse moed er vol tegen aan.

dinsdag 21 juli 2015

New Wine 2015

Klaar? Dan gáán we!
Een lange reis ligt voor de boeg. Voor ons doen tenminste. Vandaag gaan we helemaal naar Friesland :) , om Rob naar kamp te brengen. Vijf kwartier rijden, geloof ik. Maar als die om zijn blijkt dat de routeplanner al vanaf het begin anderhalf uur heeft aangegeven. Maar goed... Rob is er gearriveerd en gebleven en wij, Geert, manlief en ik, zijn een stukje terug gegaan. Uiteindelijk bleven we hangen bij Biddinghuizen, waar een prachtig evenement werd georganiseerd. Jullie misschien wel bekend: New Wine.
Voor Rob is dit niets, dus daarom is dit zo fijn. Ik vind zoiets helemaal leuk maar voor de twee mannen die ik bij me heb is dát nog even afwachten. Al snel vinden we de tent waar we deze dag welkom zijn. Mijn schoonzusje verwelkomt ons allerhartelijkst met koffie, brood en soep. Lekker, nu het al tegen enen is.
De rest van de dag vermaken we ons prima. De seminars, één over hoe ik mijn Rijkdom kan delen met moslims en een ander over innerlijke genezing, zijn nuttig, leerzaam en goed.
We bakken pannenkoeken en hamburgers in de tent. En terwijl het buiten miezert en somber is, is het binnen heel gezellig. Super schone zus en aanhang!!!

Tot slot het hoogtepunt: de dienst. Hier kijk ik al weken naar uit.
Waar we gaan zitten? Vooraan! NEE!! Dat lijkt onze Geert maar niets. Het is vast heel hard! Hij had de muziekinstrumenten al op het podium zien staan. En met oortjes die geluiden veel te hard binnen laten, dat ziet hij niet zitten.
We besluiten tot een compromis. Maar nee, met de eerste dreun grijpt Geert naar zijn hoofd, de tranen stromen over z'n wangen en de vingers zitten in de oren. Hij duwt z'n oren haast het hoofd in. En... raakt helemaal in paniek. Gelukkig was ik er op bedacht en neem ik hem mee naar achteren. Maar nee, het is niet ver genoeg. We lopen naar buiten en daar zie ik de stiltetent. Ik loods hem er heen en samen ploffen we op een stoel. De muziek en het gezang is nog steeds erg mooi, vind ik en ook hier nog goed te verstaan. (?) We pakken wat tekeningen van tafel en kleurtjes en gaan aan de slag: de creatieve therapie lag al klaar.
Later kunnen we de dienst wel meedoen, omdat de spreker z'n woordje mag doen. We blijven achterin staan en Geert weet: als het te gek wordt, ben ik zo weg.

Direct na de dienst gaan we naar huis. Geert is erg enthousiast. Hij vond het leuk! Dat valt me dan weer mee! Manlief vond één keer in z'n leven wel genoeg. Dat was vandaag dus. Nou schat, heel erg bedankt dat je mee ging, dat je het wilde proberen! En ik? Stiekem had ik een fantastische dag!

zaterdag 11 juli 2015

Zomer

Het is al weer lang geleden dat ik hier kwam om wat te pennen. Maar wees gerust, ik heb niet de hele tijd aan de lijn gehangen met de SVB. Integendeel. dat was na één telefoontje direct voor elkaar. Eenvoudig weg omdat de lieve dame aan de telefoon het ook niet snapte.
Maar nee, geen vacature voor mij daar. Best jammer eigenlijk.

Wij zitten inmiddels met z'n allen thuis. Gezellig!, zul je denken. Ja best wel eens. Soms. Soms ook niet. Vooral nu de vakantie is aangebroken, is het wat normaler dan toen de kinderen nog naar school gingen. Maar evengoed blijft het raar. Met mijn mannetje gaat het wel goed. Hij heeft zelfs de afgelopen weken de ochtendkrant voor Willeke gedaan, die er even geen gat in zag. Dat was erg goed voor zijn conditie: spierpijn! :)
Maar sollliciteren zit er nog niet in. Het UWV heeft hem nog niet opgeroepen voor een hoe-gaat-het-nu-gesprek. Dus daar wachten we maar op. En dan zien we wel weer verder.

Rob is erg knuffelig de laatste tijd. Op mij gericht, heel vervelend. Elke vijf minuten wil hij knuffelen of een zoen. En dan zegt-ie: ik wil een meisje!
Ja duh.. ik ben z'n meisje niet en voor verkering is hij nog veel te jong met z'n 13 jaren. Maar ondertussen wil hij dus even lekker kroelen met z'n oude mama. Ik rem dat behoorlijk af. Geef mijn grenzen goed aan en stel hierover regels. Voor je het weet is de volgende obsessie geboren, ik in hoogsteigen persoon. En daar heb ik dus echt geen zin in.

Jorike heeft haar propedeuse logopedie gehaald en werkt verdiend lekker bij, bij een geliefd bedrijf in Ede, als telefoniste. Het gaat erg goed met haar, waar we heel blij mee zijn.

Willeke heeft een roerige tijd achter de rug, met stage in Roemenië en direct er achter aan een stage in Utrecht stad. Wat was het zwaar voor haar. Maar wat heeft ze het goed gedaan. Nu nog even drie ziek-zijn-dagen in halen bij de stage en dan ... vakantie!

Geert is over naar groep 8. Tjonge, dat wordt wat: jongste kind in laatste jaar basisonderwijs. Kijk, dan ben ik echt oud he... Maar nu geniet hij vooral van even geen huiswerk en school. Als tie nu ook even lekker zou gaan uitslapen...

Dat is wat ik het lekkerst vind van de hele vakantie: uitslapen. Kijk uit, wek me niet voor half negen, negen uur. Als het moet ben ik er gerust uit dan, maar liever niet... Da's dan weer het voordeel van wat oudere kinderen: die kun je zoiets wijs maken. Ze redden zichzelf wel eventjes. In die zin vind ik het prima oud te zijn. En verder... ach, we leven met de dag. Voor nu betekent dat: vakantie! Ik wens jullie allemaal een mooie, zonnige en warme zomer toe! En tot snel!


dinsdag 23 juni 2015

SVB/PGB

De post. Daar op de grond in de hal. Ik raap het op en bekijk het vluchtig. O... Een dikke enveloppe van de SVB. Niet alweer. Laat me raden: een zorgovereenkomst is fout. Of: ze weten niet dat... Of: zorgbulletin met informatie die ik al in de krant las. Nee. Dat laatste niet. Dan had ik twee identieke enveloppe gevonden. Een 'aan de ouders van Rob'. En een 'aan de ouders van Geert'. Zo jammer van het geld...


Deze keer moet ik echt even gaan zitten. Wat lees ik nu? Hè???
Niet te geloven hoe dit kan!


Weet je, al een poosje krijgt de zorgverlener van Rob geen geld uitbetaald van de SVB, omdat volgens hen de PGB tot 31 maart liep. Niets is minder waar. Onze gemeente heeft zich te houden aan het overbruggingsjaar en dus loopt de PGB tot 1 januari 2016. (We zouden het officieel tot 26 januari 2016 krijgen). Maar nee, ik kan niets meer declareren en een telefoontje zegt genoeg: druk mevrouw, heel druk. Mailtje sturen met bijlages. En dat doe ik nu al twee maanden.
En om deze lieve hardwerkende mensen wat te helpen heb ik bij de laatste mail als bewijs de indicatiestelling van BJZ meegestuurd. (Eerst helemaal naar boven om het op te zoeken, scannen, mailen... je kent het  wel). Doel: zie je wel dat we nog PGB krijgen!! Zo. Zwart op wit.


En nu...nee maar... hoe dom kun je zijn...
Nu krijg ik in die dikke enveloppe de indicatiestelling retour (ze hebben hem dus voor mij uitgeprint...) en daarbij de vraag of ik de bijgevoegde Zorgovereenkomst compleet wil maken 'met de juiste vergoedingen, ingangsdatum, werkrooster en handtekeningen'.


Zien deze lieve hardwerkende mensen dan niet het verschil tussen een indicatiestelling en een  zorgovereenkomst? Niet via het schermpje en zelfs niet als het uitgeprint wordt?


Nou ja, zucht. Morgen maar weer bellen. Je zult zien: half uur wachtrij en dan door  --  door  --  door  --  doorverbindennnnnnn...
Gelukkig heb ik morgen de tijd. Als nietsdoende huisvrouw kan ik lekker op de bank met een kop koffie aan de telefoon hangen. Dat scheelt dan weer. Jammer alleen dat ik er niet voor betaald word...  zij wel...

woensdag 10 juni 2015

PPT, Psycho Pastorale Toerusting

Twee jaren, 18 zaterdagen en dus 108 les-en trainingsuren zijn voorbij...
Wat inhoud dat afgelopen zaterdag reden tot een feestje was. En nog meer reden tot afscheid nemen. Dubbel dus. En eigenlijk helemaal niet leuk!
Wat mij betreft komen er nog minstens 108 uren bij ;)

Ik heb het over mijn cursus: PPT.
Of wel: Psycho Pastorale Toerusting.
Intensief. Leerzaam. Boeiend. Gezellig. Heftig. Verrijkend.
Zomaar wat woorden die me nu te binnen schieten als ik terug kijk op deze periode.
Veel geleerd. En dat in combinatie met de opname van Rob, de ziekte van mijn man en het uit huis gaan van Willeke, drie heftige dingen waardoor ik direct 'gedwongen' werd het geleerde in de praktijk te brengen.

Dan heb ik het over emoties parkeren. Grenzen stellen. Luisteren. Zonder oordeel. Praten vanuit mijn mening. (Ik vind...)  Nee! Die is niet gelijk aan de waarheid! Dat wist ik wel hoor, geloof ik, maar nu heb ik geleerd hoe dat te uiten.:)

Het mooiste wat ik geleerd heb is Wie God is.
Zoveel groter
Zoveel veelkleuriger
Zoveel majestueuzer
Zoveel genadiger... dan ik al wist!
Wow, dan duizelt het gewoon. We hadden dan ook wel een prachtige leraar die ons het Bijbelonderwijs gaf en we merkten echt dat hij geleid werd door de Geest van God. Wat hij ons meegaf was echt fantastisch en veel daarvan nemen we mee de toekomst in.

Naast Bijbelonderwijs en hoe je dat kunt meenemen in je pastorale gesprekken, leerde ik dus ook veel over mezelf, gesprekstechnieken en lastige gesprekken. We oefenden dat in rollenspellen. Eerst vond ik dat verschrikkelijk, later alleen maar leuk!
En dan alle problematiek die je kunt tegenkomen.
Van borderline tot seksueel misbruik. Van moeilijke mensen tot verslavingen. Rouwgesprekken. Gesprekken met één persoon of met echtparen. Reuze interessant allemaal, al hoop ik niet alles tegen te komen. Want pff, het was ook best wel eens heel pittig!

Tegelijk wél absoluut de moeite waard. Ik ben zo gegroeid op allerlei gebied. daarvoor ben ik PPT en iedereen die daarbij betrokken is, heel dankbaar!

dinsdag 2 juni 2015

Over klep, stok en IKEA

-Ach kijk daar nou eens, volgens mij heeft die vrouw hulp nodig.
Mevrouw, moeten wij even helpen?
Mijn vriendin stuurt doelbewust de kinderwagen naar de vrouw toe.
Ze staat daar met een grote doos. Die moet in de auto, een Renault Scenic. Maar de achterklep blijft niet open staan. Eén hand doos, één hand klep. Mwa...
-Graag! reageert ze opgelucht.
En zo sta ik even later met één hand in de lucht de klep open te houden, terwijl de vrouw moeizaam de doos er in schuift.
-Ya! Het past net! moedig ik aan. Maar het past niet... En de doos moet per sé plat.
-Op de achterbank dan, oppert mijn vriendin. Wacht, ik help wel.
Nu let ik niet alleen meer op de achterklep: vasthouden en vooral niet dichtklappen nu!, maar ook op de kinderwagen. De tas met IKEAzooi is namelijk erg zwaar. Wat moet ik doen als de wagen kiept? Ik kan er net niet bij.. Pfff... Stil blijven staan maar.
Wat? Stil blijven staan? De meiden hebben de doos al op de achterbank en ik sta hier nog?? Ha! Die klep kan allang dicht. Voorzichtig laat ik hem vallen.
De klep klikt dicht. Op dat moment schrik ik me helemaal te woepes. Kijk nou! Er lag nog een stok! Zo'n stok van een raamtrekker. En o, nee he, hij is geknikt. Zit tussen de hoedenplank en deur.
Met m'n handen voor mijn mond staar ik van deur naar vrouw. En weer terug. Ahhhh, die deur moet open. NU!
Maar ik weet even niet hoe dat moet.
-Mevrouw... aarzelend open ik mijn mond. Uw stok... De klep moet weer open.
Ohh, als-t-ie kapot is koop ik wel een nieuwe voor u hoor!
En ik krijg het aardig benauwd!
Lachend opent de vrouw de klep.
- Ah, zegt ze en haalt de dubbel gevouwen stok van de plank. Die was toch al oud.
Vriendelijk bedankt hoor, voor jullie hulp. En blij knikt ze ons toe.
Gierend van de lach leggen wij onze koopwaar in de auto en gaan nog even terug. Tijd voor zo'n lekkere IKEA lunch.
-En zij heeft nu direct een fijne stok om haar plintjes goed mee schoon te maken.
Kijk, mijn vriendin maakt van alle foutjes iets positiefs.
Dus.. zoek je nog zoiets? Naar IKEA, stok in auto en.. klep dicht! Komt goed.

dinsdag 26 mei 2015

Vroeger, toen we nog loomden

Behoorlijk gespannen kijkt hij me aan. Zijn mond vertrekt, zijn ogen groot.
-Wanneer ook al weer?

Ja, binnenkort gaan we er een paar daagjes tussenuit. En Geert moet mij dan missen.
Hoe erg is dat!
En toch gaan! Kan hij direct leren dat hier alles blijft lopen, dat het heus wel goed komt (en dan ga ik even niet van enge scenario's uit... En al helemaal niet hem mee vermoeien!).

Hoe deden we zoiets vorig jaar ook al weer? Ik zie Geert denken...
- O ja! Vroeger maakte ik een loombandje.
Met veel kabaal schuift hij de stoel naar achteren, rukt de kast open, grijpt de vakjesdoos met nog honderden overgebleven stiekjes en gaat aan de slag.
Veel zin heeft hij niet. Veel tijd neemt hij niet. Dus binnen heel snel heb ik een loombandje om mijn pols. Blauw/wit en zo simpel mogelijk.
- Om houden hoor! Tot je terug bent.
Ik beloof.

- Ohh... zucht hij. Nu moet ik er ook één voor mezelf maken. Anders kunnen we niet aan elkaar denken!!

Wat een opgave. Na vorig jaar tig bandjes op één dag, nu er nog  één te moeten maken....
- Zal ik het anders even voor je doen? zing ik.
Opgelucht kijkt hij me aan.
- Doei, ik ben voetballen!

Zie, hij redt het wel. Een loombandje is genoeg om je mama heel dicht bij je te houden, ook al is ze ver weg... :)

dinsdag 19 mei 2015

Alles op z'n kop. Over de mislukte huisvrouw die de beste Dochter mag zijn

Hè? Gooi ik nu voor de tweede keer echt die groenten in de pan? Terwijl ze niet in de pan horen? Ik weet niet hoor, maarre...  Ergens ben ik er niet helemaal bij. Al heel veel gaat mis en ik voel me zelf steeds meer wegzakken. Nog ff en ik val etenkokend in slaap.

Nou oké, pan weer leeg, groenten weer terug in hun bakkie, waar ze horen. Eitjes breken. Tuurlijjk... Van de eerste de beste landt vooral de schil in de pan... Met het restant schil vis ik het er weer uit.
Saus bij kip. Arg, klets, over de panrand heen. En ja hoor. Precies op mijn nieuwe shirt. Juist op die ene witte streep... Lekker béee-zig.
Schoonmaken, water in de gaten houden voor de rijst: kookt het al? O wacht, het ei omdraaien. Durf ik??
Maar pff, dat gaat in één keer goed. Misschien ben ik vandaag gewoon beter in alles op z'n kop keren dan de perfecte huismoeder spelen, die ik toch niet ben en worden wil.

Het zet me trouwens wel aan het zingen: in het Koninkrijk van God zet Hij alles op zn kop!
Opeens is dat liedje in mn hoofd. En maakt het me even niets meer uit dat alles wat anders gaat vandaag. Misschien is dit juist wel even de bedoeling: alles op zn kop.
Met twee indringende begrafenissen deze week, mag je gewoon even verstrooid zijn.
En na het lezen van een boek over ploetermoeders, ga je vanzelf wel ploeteren. En bedankt Laura. kijk, hiervan kan ik dan de verantwoordelijkheid even wegschuiven. Als jij me het boek niet had gegeven, dan... :)
Fout! As ik het niet had willen lezen, dan was het me ook nooit gegeven. Als ... dan...
Had de dominee laatst een mooie preek over. De hoop van een niet-christen: als... dan... Als ik morgen weer beter ben, dan...
De hoop van de christen heeft meer te maken met het Koninkrijk van God. Alles op zn kop: de verliezer wordt een winnaar. De mislukte huisvrouw de beste Dochter. Gelukkig maar...

Zo, het eten is klaar. Voorzichtig zet ik de pannen op tafel. Gaat in één keer goed. De anderen even roepen: ze komen direct! Nu nog kijken of het lekker is. Als laatste zak ik aan tafel neer. Maar ach, dat geeft niet. Daar ben je moeder voor.
En... Jezus zegt, en dát geeft hoop:
Wie achter is mag voorgaan!


Witte zwanen zwarte zwanen
Wie gaat er mee naar engel-land varen
Engel-land is weer open
En iedereen mag komen
Jezus is de timmerman
Die elke sleutel maken kan
Laat doorgaan laat doorgaan
Wie achter is mag voorgaan
Laat doorgaan...

In het koninkrijk van God
Zet Hij alles op z'n kop
De koning is een dienaar
De verliezer wordt een winnaar
De laagste wordt de hoogste
De kleinste wordt de grootste
Laat doorgaan laat doorgaan
Wie achter is mag voorgaan
Laat doorgaan...


Elly en Rikkert

vrijdag 15 mei 2015

Ministry (bediening)

Op zoek naar een andere cursus, omdat PPT bijna afgelopen is,       :(  begint iemand tegen mij over ministry-gebed.
Als later in de week nog iemand daarover begint én er een mailtje binnenkomt met een uitnodiging, is de aanmelding in no time verstuurd.

Woensdagavond was het zover. Samen met nog twee anderen liep ik de kerkzaal in. Een beetje het-heen-en-weer had ik wel! Wat zou er gaan gebeuren? Het is natuurlijk niet zomaar een cursus...
Het gaat ook om praktijk. Oefenen...
En wat is het druk! Negentig aanmeldingen, horen we later!

Ik neem een slokje uit het bekertje water (mmm) terwijl ik de kerkbank in schuif. We beginnen met gebed en lofprijzing. Heerlijk even zingen tot eer van God!
Daarna volgt uitleg over deze cursus vanuit Bijbels perspectief, terwijl nog weer later uitleg komt over ministry zelf.
Heel praktisch ook. Denk aan frisse adem, nette kleding (geen diep decollecté...) mannen bidden met mannen, vrouwen met vrouwen.
Nou, daar sta ik dan, ondanks het tandenpoetsen de knoflooksmaak nog in mijn mond. Mij kleding? Ah, die zijn oké! (pff).
Mooi trouwens, dat ministry vooral is: samen bidden met degene die gebed vraagt, in plaats van 'alleen maar' voor iemand bidden. En.. het is geen vervangend model, maar iets wat je ook kunt inzetten.

We stomen in één keer door. Er is geen ruimte voor een pauze, maar die plaspauze neem ik dan maar gewoon. Van kwart voor 8 tot ruim tien uur in één keer... da's een beetje té enthousiast.

Maar dan is het tijd om te oefenen. We oefenen  het model, de gang van zaken, we bidden oprecht en gemeend. Bidden is geen spelletje. Goed om even neer te zetten!

Ik heb me voorgenomen eerst eens even alles te bekijken. Zo'n kat uit de boom, weet je wel. Maar eenmaal in het groepje met bijna allemaal onbekende mensen en de trainer, voel ik me vrij genoeg om voor iemand te bidden. En later nog eens. Het is heel erg goed om dit te doen. We zijn doordrongen van de aanwezigheid van God en Zijn Geest!
Blij loop ik naar huis. Nog vijf avonden. Ik kijk er nu alweer naar uit. Dit is echt heel bijzonder!!

Voor meer info: http://www.new-wine.nl/ministry/   

Pagina's