woensdag 27 november 2013

Als Jozef je zoon is...

Al snuffelend tussen de rijen boeken  die uitgestald liggen op onze gemeenteverkoopdag zie ik een interessante titel:

 Als Jozef je zoon is... Over bevrijding uit familiepatronen, toen en nu.
Teun Stortenbeker,
directeur stichting De Hoop
 
Direct is mijn belangstelling gewekt. Hadden we het hier niet over op de derde dag van de cursus Psychopastorale toerusting?
Familierelaties, levensgebeurtenissen die je vormen tot wie je nu bent. Die er voor zorgen dat je reageert zoals je reageert. Misschien wel met veel pijn en teleurstelling, wrok of verdriet. 
Ik hoef dus niet te twijfelen en geef snel die gevraagde één euromunt aan de verkoopster.
 
Omdat de voorbereiding voor dag vier van de PPT al klaar is, begin ik maar direct met het boekje. En wat is het leerzaam! De vele praktijkvoorbeelden die de auteur gebruikt, over verslaafden die De Hoop bezochten, maken dat het boekje makkelijk leesbaar is.
Het gaat over Abraham, Izak en Jakob en Jozef. Hoe ze keer op keer in zonden vallen, in fouten, net als wij allemaal.
Denk aan het bedriegen van de farao door te zeggen dat hun vrouw niet hun vrouw is. Aan de voorkeur voor een speciaal kind, wat we terug zien bij Izak en Jakob en wat dát doet met de andere kinderen.
 
De schrijver laat zien hoe bepaalde handelingen toen, waarschijnlijk, gingen en hij laat je meedenken met de gevolgen daarvan. Izak heeft niet zo'n mooi voorbeeld gezien. Ismael plaagde hem én werd eruit gezet. De zes zonen die Abraham later kreeg bij Ketura werden over de grote wereld van toen verspreid. Is het een wonder dat Izak kiest voor één zoon en de ander bij zijn moeder laat? Is het raar dat Jakob later de voorkeur heeft voor één kind, Jozef. "Ik zal treuren om mijn zoon tot ik in het graf neerdaal", zegt hij tegen zijn andere zoons, alsof zij hem niets waard waren.
 
De tijden van toen waren niet anders dan de tijden van nu. Hoeveel pijn doen wij als ouders onze kinderen? Misschien gaat je ene kind wat meer in gareel dan de ander. Hoeveel afkeer, afwijzing laten we, onbewust, merken aan de kinderen als zij andere paden gaan, die wij niet zouden kiezen?
 
Een hoop psyche dus in dit boek, wat me heel veel nieuwe stof tot nadenken gaf.
Het maakt me ook klein, want al hoopte ik dat ik dingen anders zou gaan doen als mijn ouders, ik weet dat het niet lukt. Ik zit in dat patroon van opvoeding en genen. Daar uit komen is niet heel eenvoudig. Maar het kan! Want Jozef ging een totaal andere weg. Hij ging voor eerlijkheid en liefde tot God. Hij vertrouwde God helemaal en vergaf zijn broers. Da's genade!

God verandert mensen door die genade. Ook nu nog. Zeker weten!
 

woensdag 20 november 2013

Over marktkoopmannen en storm

Weet je wat ik jullie vertellen kan??? De marktkoopman, waarover ik hier schreef, heeft zijn scheve daad recht gezet!! Dankzij mijn mannetje, die met de marktmeester is gaan praten, heeft de beste man de portemonnee laten maken en gerepareerd aan ons terug gegeven.
Zo zie je maar, als je de juiste wegen weet, is de markt toch nog erg leuk!!

Verder gaat het hier eindelijk weer een beetje beter.
Rob zit nu op het voortgezet, REC 4 en dat is erg wennen geweest.
Voor alle bruggers is dat erg wennen, maar bij kinderen met autisme is dat toch een tikkie anders.
Rob was vooral heel erg op de regels gericht. Hij leerde ze allemaal uit het hoofd en bleef er maar over praten. Zo'n onrust in zijn hoofd gaf dat.
Want als 'brokken dokken is', wat is dan duurder: een deur of een raam. Welk raam? Die kleine of die grote die ook open kan? Dus als je boos bent en je wilt ergens tegen aan slaan, welk raam kun je dan het beste nemen?
Ik zie een glimlach rond je mond, en ik herken dat, maar voor hem was het heel serieus.
En ik kan je verzekeren: je wordt er heel moe van. Zowel Rob als wij wisten niet hoe dit duidelijk kon worden.
De ramen nog tot daar aan toe, maar wat als je een lelijk woord zegt? En is dit  (...)  woord lelijker dan dat woord?
Wanneer krijg je wel straf, wanneer niet? Met hoeveel waarschuwingen wordt het een aantekening, en waarom heb ik nu op eens strafregels terwijl daar nooit wat over gezegd is?
Vermoeijjjend!!!

Gelukkig lijkt nu alles duidelijk. We hebben niet alle details van alle regels kunnen bespreken, maar hij begint te vatten dat dat ook niet het doel van straf is. Het is gewoon de bedoeling dat je je best doet en probeert de regels zo te doen dat je de straf ontwijkt. :-)

In elk geval is hij momenteel wat rustiger. Komt ook wel omdat de bomen leeg zijn, zich van de blaadjes hebben ontdaan. Al dat gewaai en gestorm doet iets met zijn koppie.
Nu maar hopen dat het zo blijft, want minder storm in zijn hoofd geeft ietsjes minder storm in huis!

Foto uit de oude doos

vrijdag 15 november 2013

Oeps... een oepskaart

Met dank aan Corien Oranje!
Wij zitten momenteel midden in de oepskaartenzone.
Nooit gedacht dat een boek zoveel invloed op ons aller leven zou kunnen hebben!

 De oepskaarten die in dit boek worden beschreven als waarschuwing boeiden Rob wel. "Dat wil ik ook!"
Jammer voor hem, ik had er niet zoveel oren naar...
Maar geleidelijk aan werd het een beetje een obsessie en kon Rob nergens anders meer over praten. Oepskaarten, oepskaarten, oepskaarten.
"Waarom doen wij niet aan oepskaarten, ma?" was zijn dagelijkse terugkerende vraag minstens tien keer.
Zelfs de school en de zorgboerderij vroegen om uitleg. Arme ik...

Dus nu ben ik toch overstag. Geloof me: zeker niet door zijn gevraag. Dat heeft niet zo'n vat op me. Wel door zijn gedrag. Dat is momenteel niet zo leuk namelijk. En op het moment dat de bom heel erg goed barstte, besluit ik dat ik oepskaarten wil!
Dus we hebben ze nu:

Maar dan ben ik nog niet klaar. Duidelijk moet worden wanneer ik deze prachtige kaartjes uit ga delen, als een echte scheidsrechter. Dus bespreek ik de dingen met Rob die mis gaan en gaan we elke week aan één punt werken. We zijn begonnen met 'niet schreeuwen' , want daar werden wij en de buren (?) helemaal zat van.
Rob is helemaal niet vatbaar voor straf, wel voor belonen. Ik heb het gecombineerd. Elke dag kan hij 15 minuten computertijd extra verdienen. Mooi tweeledig: wij verdienen een kwartiertje extra rust :-).
Per oepskaart, per schreeuw dus, gaan er vijf minuten af.  Pas na drie missers is je beloning weg.

Dat nog even zwart op wit maken en dan beginnen maar. Omdat Rob al 12 is, laat ik hem ook zijn handtekening zetten, zodat hij de verantwoordelijkheid voor eigen gedrag voelt wegen. Nou ja, daar had hij dan een beetje een ander beeld bij...


Rob ging vier keer de fout in deze week. Niet slecht, vind je wel? Vandaag starten we nummer twee: 'niet schelden'. Dat zal een stuk moeilijker worden, dat doet hij momenteel zo automatisch... Ondertussen blijft 'niet schreeuwen' er nog netjes bij. Anders weet ik het wel: wat niet zichtbaar is, geldt niet meer. Ach ja, zo werkt het bij hem.

donderdag 7 november 2013

PGB herindicatie

De kiestoon gaat over. Direct hoor ik de verwachte stem:
"Goedemorgen Bureau Jeugdzorg spreekt u mee".
"Dag, reageer ik terug, u spreekt met Aline. Acht weken geleden heb ik voor mijn zoon een herindicatie van de PGB aangevraagd. Ik heb nog niets ge..."
"Heeft u een momentje, ik verbind u even door."
"Goedemorgen u spreekt met Bureau Jeugdzorg, waarmee kan ik u van dienst zijn?"
"U spreekt met Aline. Acht weken geleden heb ik voor mijn zoon een herindicatie van de PGB aangevraagd. Ik heb nog niets gehoord, dus ik vraag me af..."
"Mevrouw, heeft u een ogenblikje, ik verbind u even door met mijn collega."
Een mooi wijsje klinkt door de telefoon, zo'n vrolijk melodietje, die me vooral vergeet dat ik aan het wachten ben.
"Mevrouw? Mijn collega's zijn in gesprek. Wilt u blijven hangen?"
Ja hoor, ik blijf wel hangen. We betalen een vast bedrag per maand en nu ik ze eenmaal aan de lijn heb...zorgen dat ik het zo hou!
"Mevrouw? Mijn collega's zijn nog steeds in gesprek. Wilt u nog blijven hangen?"
Al is het nu vijf minuten later, ik blijf!
"Mevrouw? Mijn collega's zijn nog steeds in gesprek. Wilt u nog blijven hangen?"
Argg, tien minuten verder. Eigenlijk moet ik gaan. Ik kies er met pijn in hart voor op te hangen. Ach ja, da's ook hangen...
De mevrouw aan de overkant verzekert me dat ik om elf uur terug word gebeld.
Tien over half 12 ga ik toch zelf de gok maar wagen.
En weer: doorverbonden, doorverbonden, doorverbonden...
Gelukkig blijft het daar niet bij. De laatste dame aan de lijn heeft net het dossier gepakt en wilde me juist gaan bellen. Komt dat even goed uit.
Nadat ik voor de zevende keer mijn vraag heb gesteld én de vraag heb afgemaakt, krijg ik een positief antwoord.
"Mevrouw, we lopen een beetje achter op het werk."
Ohh??
"Daarom hebben we een ambtelijke verlenging van de PGB voor uw zoon afgegeven. Die loopt tot 1 februari. Voor die tijd hoort u van ons of de PGB daadwerkelijk wordt verlengd.
U had hierover een brief moeten ontvangen."
Ohhh???

Nou ja, ik ben daar op dit moment maar blij mee. En verder?
Toch 31 januari maar even in de agenda zetten: Bureau Jeugdzorg bellen! Voor de zekerheid...





Pagina's