dinsdag 19 maart 2019

In handen van God

Het idee dat je er niets meer bij kunt hebben
Vol zit met van alles en nog meer
Wetend dat wat je ook bedenkt, het niet zal helpen
Wetend dat je er alles aan doet, keer op keer

Maar ten diepste kan ik niets
En los ik niets op
Ten diepste ligt het leven van mijn medemens
in de handen van God

Het idee dat er geen schot in zit
Dat helemaal niets lijkt te werken
Wetend dat als ik me er teveel mee bemoei
Het alleen maar tegen gaat werken

Dus ten diepste kan ik niets
En los ik niets op
Ten diepste ligt het leven van mijn medemens
in de handen van God.

Maar o die onmacht, 
dat willen oplossen (had ik daar niet pas wat over geblogd?)
Dat zoeken naar mogelijkheden
Dat praten met woorden vol kracht
En... ik wacht

Want ten diepste kan ik niets
En los ik niets op
Ten diepste ligt het leven van mijn medemens
in de handen van God.

Schuil bij de Allerhoogste
Luister naar Zijn stem.
Hij wil je het goede graag geven
houdt van je, gaf zelfs Zijn  leven
Schuil bij de Allerhoogste
Luister naar Hem

Want ten diepste kun je niets
En los je niets op
Ten diepste ligt jouw leven
in de handen van God.

En ik? Ik wacht. 
Leg in vertrouwen in Zijn hand
Alles en iedereen
Ik schuil bij mijn Allerhoogste God
En wacht... op Zijn zegen alleen




vrijdag 8 maart 2019

Ik weet de oplossing!

- Kom maar, ik plak er even een pleister op, dan is het zo over.

- Ach meis toch, wil je even een glas water voor de schrik?

- Maar als je dit nu achter je laat en je kijkt vooruit, dan kun je toch het beste....


Herkenbare uitspraken? Wij mensen zijn nogal geneigd met oplossingen aan te komen. Voor elke wond een pleister, voor elk probleem de oplossing. Was het maar zo simpel!
In plaats van te luisteren, door te vragen, te beamen en begrip te tonen, mee te lachen, mee te huilen, komen we al snel met de oplossing die ons het meest logisch lijkt, het snelst werkt en het minst pijn doet. En walsen we zomaar over de gevoelens, de pijn en de zorgen van de ander heen.

Terwijl ik foto's maak voor deze blog moet ik daaraan denken. Wat zijn we toch meesterlijk goed in het bedenken van oplossingen voor de ander.
Onze Rob is ook erg goed in oplossingen bedenken. Op zijn eigen manier van denken en o zo logisch. Als ik verdrietig ben is voor hem de oplossing dat ik zijn rug aai. Want: "Daar worden we allebei weer blij van!"

Voor zichzelf had hij een probleempje. Hij heeft een mobiel en die mag hij in de klas niet bij zich houden. Maar vindt hij, ik doe er niets mee, dus ik mag dat wel. Om te voorkomen dat een leerkracht deze compacte wereld uit zijn (broek)zak haalt, heeft hij de volgende oplossing. Trots laat hij het me zien.

Met verbazing zie ik zijn spiksplinternieuwe vest, knal oranje met een kleine streep blauw. Op de zak. Die zat er niet toen ik gisteren dat vest kocht.

- Kijk. Rob legt het even uit. Ik heb aan de binnenkant van de zak een gat gemaakt. Daar past precies mijn mobiel in. De opening van de zak heb ik dicht gestikt, zodat het er niet uit valt. Stralend kijkt hij me aan.
- Tjonge, dat heb je goed opgelost, Rob. Maarre....
Rob praat alweer door. Hij is erg in zijn nopjes. Zo ziet niemand dat hij een mobiel zich heeft. Lachend in zichzelf om zijn eigen oplossing gaat hij verder met zijn schilderwerk. En ik? Ach, ik denk niet dat het helpt, maar ik vind het knap bedacht. En gebeurt is gebeurd.
Dus jongen, geniet er van!

Pagina's