donderdag 10 december 2020

Handen uit de mouwen! Verbouwing afgerond, week 5

Gelukkig had mijn val op de nieuwe plavuizen geen consequenties. Voor de plavuizen dan. Ze hebben keurig stil gelegen en zijn geen duimbreed geweken. Wat een opluchting! 

Inmiddels zijn we weer een week verder. De laatste dag is aangebroken van een intens vermoeiende verbouwing. Maar we hebben het gered! 

De plavuizen zijn gelegd en gevoegd. Best een hele klus, als je rekent dat de plavuizen het formaat van 120 bij 60 cm hebben. Had de aannemer dat geweten, dan had hij er een mannetje bij geregeld. Nu is hij een dagje langer bezig. Op zich niet erg, want de muren, het stucwerk, droogde niet zo snel als we zouden willen. En, zo legt de beste man uit, op nat stucwerk kun je niet sauzen. Maar het betekend wel dat zijn nieuwe klus vertraagd wordt.  

Op maandagmorgen maakte de aannemer zich klaar om alle muren en het plafond te gaan sauzen. Afplakken is daarbij de grootste klus. Als ik 's avonds na het werken thuiskom, is iedereen een beetje in de mineur. Wat blijkt nu? De spuitmachine van de aannemer deed het niet. De hele middag is hij en later samen met mijn man bezig geweest dat ding aan de praat te krijgen, maar helaas, het had geen resultaat. Ergens verbaast het me niet. Ik had al zo'n voorgevoel. En ach, hoe erg is het? Jammer van de tijd, maar morgen is er weer een nieuwe dag. Dat hoofd van mij blijft ondanks deze verbouwing behoorlijk vrouwelijk. Want zo heel makkelijk is het natuurlijk niet hè. Uiteraard kan er dinsdag gesaust worden, maar woensdag komen ze de keuken plaatsen. Handig is het dat de saus dan droog is! En met een beetje pech moet alles met de hand gerold worden, tenzij de aannemer een spuitmachine kan lenen. En daarnaast, door deze tegenvaller wordt de volgende klus van de aannemer weer een dag uitgesteld. Best sneu voor die mensen... 

Maar toch krijg ik gelijk: uiteindelijk komt het goed. Spuitmachine geleend, dinsdagmiddag klaar, de saus was goed droog en de keukenboer werkt keihard. Ik moet zeggen dat ik het niet meer zo zag, de weken hiervoor. Ik kon niet zo goed meer door de bende heen kijken en werd er behoorlijk moedeloos van. Het moment dat de rest het dan ook niet meer ziet zitten komt de positiviteit bij mij weer bovendrijven en kan ik weer denken dat het wel goed komt. (eventjes). Oh, die rare kronkelhersenen van mij! 

Maar wat ik al zei: uiteindelijk komt het goed. De keuken staat, de houtkachel ook -oh heerlijke warmte!- de gordijnen worden op dit moment opgehangen. Nu aan het werk. Na vijf weken werken met het hoofd is het goed de handen uit de mouwen te steken en weer normaal te gaan doen. Nog een dag, dan is het huis weer voor onszelf, heb ik af en toe het huis weer alleen en kunnen we weer wonen op de plek die daarvoor is bedoeld. Wat een zegen! 



donderdag 3 december 2020

Over sociale eenzaamheid, mondkapjes en verbouwen. Week 4

En weer zijn we een week verder. Nog acht dagen te gaan! Het einde komt in zicht, maar ik zie het nog niet zo. Het lukt me niet om te denken aan het feit dat de keuken er straks staat, wij weer in de woonkamer en keuken kunnen zijn en ons warmen aan de vloerverwarming en, eerst vooral, onze houtkachel.

Dat lukt me nu nog niet, nu ik boven zit op de oude kamer van Jorike, naast de kachel, met ijskoude handen en de tocht langs mijn tenen en benen omhoog voel kruipen. Het lukt me nog niet als ik de schuur bekijk, vol met boodschappen en keukengerei, borden, pannen en wat al niet nodig is voor vijf weken kamperen in eigen schuur.  

Meest van tijd lukt het me wel. Kan ik positief denken en weten dat het goed komt. Maar dat is momenteel een beetje weg. Weggewaaid in een zucht van de wind, zo opeens, foetsie. En ik vraag me verbaasd af, is dat nu alleen om die verbouwing? Ik bedoel, we zijn toch aan het opbouwen? De muren zijn klaar, de vloerverwarming ligt en de plavuizen zijn al een heel eind betegeld. De aannemer doet super zijn best, mijn mannen ook. En toch voelt alles zo mat, zo koud, zo niet thuis. Je zou zeggen: het zien van zo'n prachtige vloer moet voldoende boost geven om energie van te krijgen. Maar helaas, zo werkt het momenteel niet. Zelfs de opbeurende woorden van mensen om me heen die me beloven dat alles goed komt, helpen niet. 

Nee, het is niet alleen de verbouwing. Het is ook het donkere van het jaar, de korte dagen, de corona en al die regels die ons opgelegd worden. Ik ervaar een enorm stuk sociale eenzaamheid, terwijl ik me er ook niet toe kan zetten met iemand contact te zoeken. Heel raar. En het is de mondkapjesplicht, waardoor ik haast nergens meer heen kan zonder beslagen bril. Ik voel me dan enorm onnozel en gehandicapt, want zonder bril zie ik ook niets met een sterkte van bijna -10. Dat moment dat je probeert een muntje in het karretje te doen waarop iemand dan roept dat de karretjes los staan... Of wanneer ik mijn stronken broccoli (hopelijk zijn ze inderdaad zo groen als lijkt) tegen het spatscherm aanduw, in plaats van erdoor heen. Het meest onlogische en maffe gebod ooit, een mondkapje op waardoor je klachten als hoofdpijn krijgt en zuurstof tekort, je eigen troep inademt en frisse lucht te kort komt. En dus met bril niets meer ziet. Zo is ook boodschappen doen een heel erg energie rovend gedoe.

Om bij thuiskomst ook weer stevig te moeten nadenken over wat wel en niet kan. Zo kunnen we momenteel niet door de achterkant, terwijl dat eerst moest. Zo mochten we gisterenavond de net gelegde plavuizen niet belasten en sprongen we weer via het toilet de trap op. Net als vorige week. En maar nadenken, nadenken, nadenken... Oplossingen bedenken. Dingen voorzijn. Denk aan Rob, die echt geen mondkapje op kan doen en behoorlijk agressieve taal naar me uitslaat, dreigend dat ook te doen tegen zijn meerderen buitenshuis. Gelukkig dacht de huisarts goed mee en heeft hij nu een brief op zak met toestemming voor een faceshield. Wat was hij, wat waren wij blij en dankbaar! 

Gisterenavond besloten we boven te eten. Het was te koud in de schuur omdat we niet bij de thermostaat konden, we mochten niet op de plavuizen lopen hè... Gewapend met tas met eetgereedschap neem ik de grote stap het toilet in. Dan vanuit dat kamertje de trap op. Met dat ik de leuning vastgrijp om mezelf omhoog te helpen, glijdt mijn voet van de trap, schiet mijn hand van de leuning en knal ik neer op, jawel, de net gelegde plavuizen. Ik weet me geen raad! Alle pijn negerend, raap ik alles bij elkaar, gooi het terug in mijn tas en stap zo snel mogelijk van die tegels af! Hoe het kon gebeuren? Ik weet het nog steeds niet. Wat ik wel weet is, dat ik geen mondkapje op had en mijn bril volslagen helder was. Dát was toen even niet het probleem... 


Pagina's