zaterdag 29 november 2014

Wachten op een bypassoperatie

Zo. Lekker naar de kapper geweest en een uur in de boekhandel rondgestruind. Nu met fietstassen vol en veel minder bankbudget op weg naar huis. Zal ik nog even naar de super gaan? Nee, toch maar niet. Komt vanmiddag wel.


Eenmaal thuis valt er 1 ding op: de auto staat erg raar geparkeerd, pal voor de voordeur...
Eenmaal binnen valt er nog meer op: m'n pa loopt nerveus heen en weer, mijn man zit bibberend op de bank en de stoel er naast is bezet door... de huisarts.
Ik laat de gekochte boeken voorzichtig op de bank glijden en zoek bloed. Maar nee, niemand lijkt gewond.
- Mevrouw, uw man is niet erg lekker. ik denk aan een naderde hartinfarct. Ik bel nu de ambulance.
En terwijl hij daad bij woord voegt, ik wat spullen  in pak en mijn vader bezorgd naar huis loopt, krimpt mijn mannetje pijnlijk ineen.
Het hartinfarct komt en de ambulance ook. Aangesloten op AED (eerst aansluiten dan in de ambulance, gebied de huisarts) en wegwezen maar.
Mijn  pa komt terug met mijn zus en samen regelen we alles voor Geert en bellen we afspraken voor vanmiddag af.


Pas later hoor ik dat de ambulance een paar honderd meter verder op heeft stilgestaan. Dat Gert-Jan een hartstilstand kreeg en ze het AED-apparaat hebben moeten gebruiken. Dat het paniek was in de ambulance en voor het leven van mijn man is gevochten.


Toen wij aan kwamen in het UMC werd er volop gedotterd, maar zonder echt resultaat. Nu wachten op de bypassoperatie. De halsslagader gaat de linker kransslagader vervangen, gedeeltelijk in elk geval. Ik weet het niet precies..
Mijn man voelt zich momenteel prima en dat is goed: hoe betere hartconditie, hoe beter de operatie lukt.
En verder? Wij leggen ons leven in Gods hand. Voelen ons gedragen door het gebed van heel veel mensen. Gedragen door God zelf, kunnen we verder. Weliswaar met de dag, maar toch. Hulp van anderen doet goed. Mailtjes, bezoekjes, telefoontjes, kaartjes, berichtjes, het houdt niet op.
Daar worden we stil van.
De kracht die ik krijg om er te zijn voor de kinderen is heel wonderlijk. Zo van Boven gegeven. En ik dank God voor Zijn liefde, troost en ontferming over ons. Dat Hij woensdag Gert-Jan ternauwernood spaarde, geeft vertrouwen voor de toekomst. Maandag de operatie. Ook daardoorheen zal God ons helpen. Hoe het ook gaat, dat geloof ik vast en zeker!

maandag 24 november 2014

Grenzen aangeven

'Niet doen David. Weet je hoe vies dat is: je voet tegen mijn broek!'
Vol afgrijzen haalt Rob zijn been iets aan de kant.

We zijn op bezoek bij twee lieve, wat oudere mensen. Vrienden, waar we een goede band mee hebben. Vooral Rob en David hebben een klik.

Maar na een ingewikkeld gesprek vanochtend en dit koffiemoment erachteraan, is Rob een beetje klaar met David. Die is dol op aandacht en wil dat graag geven én krijgen, ondanks zijn bijna 70 jaren.

Dus nu is David bij Robs grens aangekomen...

'Vraag het maar even netjes, Rob', stuur ik.
'David, wil je alsjeblieft met je voet van mijn been afgaan?'
Ik ben enigszins verbaasd als David nu na deze mooie vraag, nog eens even 'lekker' met zijn voet over Robs been aait. Nou ja zeg!

'Zeg nu maar: stop houd op, ik vind het niet meer leuk', moedig ik Rob aan. Rob zegt me na, de zin die hij al lang geleden op de basisschool leerde.
Maar helaas, David is er niet vatbaar voor. Kent eigen grens niet, luistert niet naar die van Rob.
Zo komt er een eind aan een gezellig moment van samenzijn.
Op mijn aanwijzing gaat Rob toch maar ergens anders zitten. En na de opmerking van mijn man:'Rob zou nu thuis even naar zijn kamer gaan', zegt David boos:'Oké joh, ik ga al.'

Stomverbaasd kijken we hem na.
'Duh-uh, dit is nu autisme! Overprikkeld!' roep ik David nog na.

Rob doet zijn best het goed te maken, voelt zich niet zo fijn. Wij trouwens ook niet. Wat moeten we hier nu mee? Zoveel onbegrip, zoveel verwarring opeens. Maar David is niet voor rede vatbaar. Ook niet als hij zich toch weer bij ons voegt. Gedag zeggen, het gaat hem nog net af, maar uitzwaaien zoals hij anders altijd doet, is er nu niet bij. Als een mokkig klein kind zit hij op de bank, met de rug naar het raam toe. Koppig, eigenwijs en slachtoffer. Afgewezen voelt hij zich. En volkomen in de slachtofferrol zittend, laat hij ons gaan. Alsof we niet belangrijk voor hem zijn...

Ik heb de naam gefingeerd. Eerst dacht ik aan Nabal, maar zo dwaas wilde ik niet zijn. David, man naar Gods hart, ging ook regelmatig de fout in. De man uit dit verhaal, ook een man naar Gods hart, doet dat ook. Net als wij allemaal trouwens.  Het doet pijn, zoveel gedoe om zoiets kleins. Maar ik kijk uit naar een bezoekje van deze David, om het zo weer in orde te krijgen. David, je bent welkom!

maandag 17 november 2014

Cluster 4 of cluster 3??

Terwijl we druk zijn met de contacten tussen meester en IB-er van Geert, geeft de school van Rob ook één en ander aan.
Hij doet het cognitief heel goed, aldus meneer. Volgens ons is dat wat minder dan vorig jaar, maar goed, er wordt ook zoveel aan hem gewerkt. In ieder geval staat hij gemiddeld nog een voldoende.
Maar sociaal is het een ander verhaal. Na een kort gesprek, wat op Karakter plaats vond, reserveer ik nu wat tijd om met leerkrachten en zorg coördinator te praten. Want we hebben wel een andere school voor hem in gedachten, maar de REC4 indicatie is niet meer geldig, in verband met passend onderwijs.
Het gesprek geeft een totaal andere wending aan onze gedachten. Het is zelfs heel lastig.
Want meneer oppert een cluster 3 school. Dat is in de volksmond zeg maar de school voor gehandicapten.


Dus staan wij nu voor een keuze, een belangrijke, want we willen nu graag in één keer goed kiezen.
Kiezen we voor cognitief, waardoor Rob misschien (?) aan een diploma komt, maar blijft aanlopen tegen sociaal sterkere mensen?
Kiezen we voor sociaal, waar hij minder leert, maar wel beter begrepen wordt en dus (?) gelukkiger is?


Ergens lijkt die keuze niet heel moeilijk. Maar Rob houdt ook van uitdaging. Dus, de combi van het totaalplaatje is wel een lastige. En...isd hij welkom op een cluster 3 met zijn IQ van 85?
Komt daar bij, en dat zeg ik maar eerlijk, dat we Rob wel als autist zien en accepteren, maar gehandicapt? Dat is even een knop om. En dan zien wat het beste is voor onze zoon. Waar is hij het gelukkigst mee?

Gelukkig hoeven we de keuze niet helemaal alleen te maken en staan er veel mensen om ons heen die ons daarmee helpen en die ook een beetje nuchter naar deze situatie kunnen kijken.
En natuurlijk gaan we weer scholen langs om te zíen waar hij het beste passen zal...


Als jullie ideeën of ervaring hierin hebben, welkom!



woensdag 5 november 2014

Autisme en school

Soms weet je zelf niet eens meer waar je beginnen moet.
School- en concentratieproblemen voor Geert, waardoor hij erg moe is en echt aan zijn max zit. Ik heb een intensieve mailavond gehad met de meester en de IB-er en er wordt gelukkig erg goed naar ons geluisterd.
Geert zit in een klas van 30, waarvan zeker negen kinderen een diagnose ADHD en Autisme, over dyslexie dan nog niet eens gesproken. Erg intensief voor die ene meester die er voor mag staan. En dan groep zeven, waarbij toch van je verwacht wordt dat je de kinderen wat leert. Klaarstoomt voor groep 8 met goede prestaties. Grr, ik heb zo'n hekel aan die prestatiedrang die vanuit de overheid ons wordt ingepeperd...


Voor het eerst sinds zijn basisschooltijd zit Geert niet vooraan in de klas. Nu, net na de herfstvakantie is de rek er helemaal uit. Ik heb een heel moe jongetje thuis, die het allemaal niet meer zo ziet zitten. Maar ja, meester kan toch niet al de kinderen met extra zorg vooraan zetten?
Als ouders kunnen we het voor hem wel makkelijker maken. Zo heb ik oordopjes liggen, die net de kleine geluiden dempen. Voor als je interesse hebt: www.noizezz.nl .
De groene dopjes waren getest voor het tijdschrift over autisme en ik had ze gekocht voor iemand anders in ons gezin. Maar die gebruikt ze niet, dus dit probleem was direct opgelost. Geert komt nu al veel rustiger en minder moe thuis. Dat in combinatie met het nu ongeveer gewend zijn aan de wintertijd, maakt het al weer iets makkelijker. Want ja, als je elke dag rond vijf uur wakker bent...


Voor het vele huiswerk, elke dag een overhoring, heb ik een A5-schriftje gekocht. Op één blaadje twee dagen met het huiswerk. Is de bovenste dag om, dan scheuren we die uit het schriftje, zodat Geert elke keer in één oogopslag twee dagen ziet, maar niet de hele week, zoals in de agenda. Meer overzicht geeft meer rust.
Het feit dat de meester en de IB-er weten dat Geert het zwaar heeft, geeft hem een groot gevoel van erkenning. Het is nu opeens niet meer zo lastig om met een vraag naar de meester te gaan.
En het feit dat ik veel contact heb met meester, geeft voor mij ook een soort rust. Ik weet ook dat ik alles kan zeggen en mag vragen. Niets is te gek, of er wordt over nagedacht. Er wordt geluisterd. Een vorm van passend onderwijs?


Nu alleen nog oplossen dat hij niet meer zo doodsbang is voor die ene jongen, die hem steeds achteraan zit op weg naar school. Nu ik elke dag weer mee fiets, zie ik niemand, maar de angst voor: stel je voor dat hij weer komt, is zo groot dat Geert haast verstijft van angst. Voor zijn eigen veiligheid fiets ik dus weer mee. De school van die jongen  is gelukkig wat dichterbij. Eenmaal daar langs geweest, keer ik om en ga weer terug. Maar ik moet er niet aan denken dat Geert in paniek de straat over racet, omdat die jongen achter hem aan komt.
Dat oplossen zou ook veel rust geven. Maar ja, de jongen is verder totaal onbekend en de school ook, dus we wachten op een onverwachtse ontmoeting...




Denken, denken, puzzelen, puzzelen, oplossen, oplossen...
Nou ja, voor Geert lijkt het nu weer wat beter te gaan.
Who's next?

Pagina's