zaterdag 31 december 2011

Kaarzenmakerij 't Smallert

Na een snelle actie van frituurpan schoon maken voor de oliebolllen van vandaag zijn we gisteren met ons vieren naar Emst gereden. De meiden wilden niet mee, wat ik ook wel begreep.
Binnen drie kwartier waren we er. Ons trof het geluk dat er geen andere bezoekers waren. Kennelijk heeft mijn vorige blog jullie bang gemaakt? :-) Of jullie hadden andere plannen, dat zal het zijn geweest.
We liepen de kaarzenmakerij naar binnen en kregen daar heel luxe, uitleg van een dame, helemaal alleen voor ons.
Geniet mee door de foto's!

-Doop de met watergevulde ballon, voorzichtig in de hete paraffine. Snel er weer uithalen en dan twintig seconden wachten.
Dit moesten we blijven herhalen tot de kaars dik genoeg was. 


Rob vond het vreselijk eng: hij is doodsbang voor ballonnen. Uiteindelijk overwon hij eventjes zijn angst.   


Onze workshopleider snijdt de ballon open en laat het water eruit vallen. De ballon komt vanzelf mee. We houden een kom over.


 De rand moet natuurlijk wel mooi glad zijn, dat doen we zo:


Dan mogen we de kom gaan versieren, boven de winkel en werkplaats in een grote knutselruimte.

                                  

 Allemaal zijn we druk bezig. Ik heb ook een eigen kaars...maar geen fantasie op dit moment. Maar ouders mogen officieel niet mee naar boven, in verband met te veel drukte. Aangezien we als enige waren hadden we geluk: papa mocht toch ook mee. Maar ik denk ook dat Rob's gedrag meespeelde...


 Als laatste gaat er zand in, mooi sierzand en een waxinelichtje. Het geheel wordt prachtig en goed ingepakt, zodat het zand thuis ook nog op z'n plek zit.

 Na nog een bezoekje aan de Mac, wat we zeker alle vier hadden verdiend, gingen 's avonds natuurlijk de kaarzen aan: mooi in zo'n kom. Natuurlijk niet op de foto te zien, maar het geeft een heel leuk effect.


Al met al was het een zeer geslaagde middag. dat was net wat we nodig hadden,  in deze onrustige vakantie. Dit is echt ook een heel leuk idee voor een kinderfeestje, zie voor meer info: http://www.smallert.nl/ Er is ook een grote speeltuin en een forellenkwekerij, waar je mag rondkijken.

Jammer was dat ik mijn rug forceerde tijdens het schoonmaken van de frituurpan, 's morgens dus al. Het lijkt er op dat ik een hele grote reuzenstap terug ben. Ik zit weer volop aan de medicijnen en heb heel veel zin in een bezoekje aan de fysio. We gaan het jaar dus wat dat betreft niet zo heel goed uit en in, jammer. Ik voel me er ook echt heel teleurgesteld en verdrietig over: mijn eigen lijf laat me alweer in de steek. Alweer tijdens een vakantie, alweer tijdens een uitje.
Met verdriet dacht ik gisteren aan die zes pakken oliebollenmix die in de kelder staan. Gelukkig is het toch gelukt ze te bakken vandaag, al heb ik er heel de dag overgedaan. Het scheelt dat ik nu direct de medicijnen in huis heb en de oefeningen weet. Dat is een grote voorsprong op de vorige keer. Voor nu geldt: rustig aan, heel rustig aan en vooral opletten op mijn lichaam en die pijn. Luisteren naar die pijn! Activiteiten neerleggen en er zelf naast gaan liggen, dat is nu het beste. :-(

Ik dank jullie allemaal voor het meelezen en de mooie, lieve reacties die het afgelopen jaar via de blog naar me werden geschreven. Ik wens jullie allemaal een goede jaarwisseling en een heel gezond, fijn maar bovenal door God gezegend 2012!

donderdag 29 december 2011

Van kerstbal naar stuiterbal

Stuiterdestuiterdestuiterdestuiter......
Stuiterdestuiterdestuiterdestuiter......
Stuiterdestuiterdestuiterdestuiter......
Stuiterdestuiterdestuiterdestuiter......

Vier kinderen, vier stuiterballen.
Tijd voor actie dus.
Morgen gaan we weg, manlief is vrij, dus we rijden naar Emst naar de kaarzenmakerij.
Wie kennis wil maken met onze stuiterkids is welkom, maar ik adviseer je thuis te blijven...
Als ze daar goed hun best doen gaan we misschien nog wel langs de Mac.
Vanmiddag hebben we een verjaardag van een neefje. Arme schoonzus, komen wij ook aan hoor. Gelukkig kent ze ons en kijkt ze niet heel erg meer van gestuiter op.
En net nu we dit alles besloten hebben, het feestje stond al gepland, maar de kinderen besloten net allemaal mee te willen, gaat het regenen. En manlief neemt zo de auto mee, voor zijn avonddienst. Jammer dan.
Nou ja, wie weet regent het gestuiter er af en heb ik de rest van de dag mierzoete, lieve kindjes. Een droom, die nooit verwezenlijkt lijkt te worden. Maar goed ook, lijkt me erg saai!

dinsdag 27 december 2011

Oliebollen kopen

De kerstdagen zijn weer voorbij. Net zo snel als ze ons naderden, was het opeens ook al weer 27 december.
We hadden het fijn met elkaar. Natuurlijk was het niet altijd 'pace en vree' maar over het algemeen wel.
Zaterdagavond al, begonnen Rob, Geert en ik met een kerkbezoek, welke in het teken stond van 'Op zoek'. Een laagdrempelige dienst, waar Rob graag heen wilde. Mijn ideeen waren daar eerlijk gezegd een beetje anders bij, in verband met stevige hoofdpijn. Maar ja, wie laat zijn jongen thuis als hij eindelijk zelf eens aangeeft dat hij wíl gaan? Het werd een hele mooie dienst, waar ik helemaal geen spijt van had. Ik kwam heerlijk tot rust door het zingen en mijn gevoel ging nu eindelijk met mijn verstand mee: ja! het is morgen kerstfeest. Hehe...
Toen we maandagmorgen naar dezelfde kerk fietsten voor een zangdienst, vroeg Geert waarom we nu weer naar de Oude Kerk zouden gaan, waarop Rob een mooi antwoord gaf: Van deze kerk krijg ik geen hoofdpijn. Dit heeft vast wat uitleg nodig. Houden jullie te goed.
Zojuist ben ik even buiten geweest. Dat was hard nodig voor Rob, die telkens bezig gehouden moet worden of op ideeen gebracht moet worden deze vrije dagen. We gingen langs de oliebollenkraam. Hij deed het woord, want hij wilde oliebollen en betaalde ze van zijn eigen geld.
plaatje van www
-Goedemiddag, kan ik je helpen?
-Verkoopt u oliebollen?
-Ja, met krenten.
-Hoeveel kosten vijf oliebollen?
-Vier euro
-O. Hoeveel kosten 3 oliebollen?
-Twee veertig.
-Aha! Hoeveel kosten twee oliebollen?
-Nou, als je zo doorgaat zeg ik een tientje.
-Hoeveel kosten twee oliebollen?
-(Zucht) Een zestig.
-Ik wil twee oliebollen... (Onder ons gezegd: dat wist hij op de fiets ook al, voordat we aankwamen...)
Rob geeft een briefje van tien euro.
Nieuwsgierig bekijkt hij het geld wat hij terug krijgt.
-Helaas, geen vreemde munten, Teleurgesteld komt hij naar me toe lopen.
-Meneertje, je oliebollen!!! roept opeens de dame in de kraam.
O ja, laten we die niet vergeten! Want waar ging het nu eigenlijk om?
Om vreemde munten natuurlijk!

vrijdag 23 december 2011

Kerstvieringen, foto's

Deze week waren er allerlei vieringen. Rob vierde Kerst op de naschoolse opvang. Anders dan ik jullie eerder vertelde was het zonder ouders. Dat scheelde een hoop drukte voor ons hier en Rob had het erg gezellig. Hij kwam thuis met zelfgemaakte kersttompoezen, die hij samen met Geert lekker op at.



Diezelfde dag was er de kerstviering van school: woensdagavond. Rob ging er met papa heen. En terwijl ik met Geert naar zwemles ging, jammer! floot Willeke op school alle muziekjes die ze wilden horen. Zo waren we allemaal lekker bezig deze avond!



Gisterenavond kwam papa thuis met een leuk kerstpakket.


Helemaal nieuw voor me: dus herscholing is hierbij vereist!
Inmiddels heeft Rob nu Kerstvakantie, vieren de anderen op school, zonder ouders, hun kerstviering en komen dan ook naar huis. Dus mijn laatste rustige ochtendje van dit jaar was gisteren. Toen ik bij de supermarkt liep, weet je wel! (Grr).
Maar ja, nu wel alles wat ik hebben wilde binnen. Dat betekent dat ik ook kan gaan genieten van de vakantie. En dat betekent: kinderen bezighouden en niet letten op de tijd. Weet je, die combinatie is eigenlijk best wel leuk. Hopelijk blijft het leuk. Dat is altijd afwachten...
Tot slot nog een knutsel van Rob. Het grappige is, dat hij het mij nu ook heeft geleerd. Tja, met zo'n crea zoon moet je als moeder ook wat he!
Puck, van harte welkom als volger. Leuk dat je meeleest en al zo actief meedenkt! :-)

De foto helemaal bovenaan mijn blog is de wens voor jullie allemaal. De knutsel is door Geert gemaakt, de kaart door mij :-) Knap he. Ik wens jullie allemaal goede feestdagen toe. Dat het kerstfeest je meer (gaat) zegt (gen) dan alleen gezelligheid en eten. Denk vooral aan het Kind Jezus, Die speciaal voor jou naar deze aarde kwam, om alles weer geod te maken.
Merk je daar niets van? Nee, ik ook niet zoveel. Maar eens komt Hij nog eens terug. En dan zul je het merken, dan zal alles volkomen volmaakt worden! Gezegende dagen dus!

woensdag 21 december 2011

Het is uiteraard heerlijk om een intendo DS  in huis te hebben. Ieder die dat ook heeft zal het beamen.
Maar gelijkertijd ligt er voor ons als ouders een nieuwe uitdaging: Rob zijn grenzen leren.
Iets wat leuk is leg je immers niet zo maar aan de kant?
Wij beseffen echter volledig, dat Rob een jongen is die makkelijk begint en nooit meer stopt. Afspraken maken is dus een must, willen we niet dat hij superverslaafd gaat raken.
Na, wat dit betreft een foute, maar makkelijke maandag gaan we weer volledig voor een intensieve dinsdag:

De bus rijdt voor. Rob springt er uit en loopt ons zo voorbij.
-Ook goedemiddag, kijk ik hem na.
Hij laat zijn tas en jas vallen waar ze van zijn rug afglijden en loopt regelrecht richting DS.
-Rob! Het is nu kwart voor drie. Een half uur, oke. Dat is dus tot kwart over drie. Gehoord?
-Ja-ah! Zeur niet mens, zegt zijn toon.
Maar de afspraak was duidelijk. Kwart over drie doet hij, nadat zijn level klaar is, de DS uit. Kijk! Als je nu maar nooit vergeet afspraken te maken he. Dan kan het leven aardig simpel worden.
Maar dan...
We zoeken een nieuwe activiteit.
-Zullen we lego-en? Of even lezen? Alles wordt direct aan de kant gezet. Want wat is er nu net zo leuk als DS-en?
-Of zullen we naar de supermarkt lopen, mama?
Hé, eigen idee. Maar dan moet ik wel uitkijken. Voor je het weet...is de portemonnee leeg. Mijne!
Deze keer valt het mee. Op mijn vraag wat we dan gaan kopen antwoordt hij:
-Thee. Ik twee pakjes en u twee pakjes. Ieder zelf betalen.
Juist, dat gaan we doen. Eenmaal buiten besluiten we te gaan lopen. Achteraf voelde ik goed mijn rug, dus dat was te gek. maar verder ging het leuk. Hij bleef goed bij me. En we liepen langs het postkantoor. Tenminste, wat eerst het postkantoor was. De schuttingen spreken duidelijke taal: het postkantoor is weg. Maar het is wel interessant...

rara, wat ziet hij daar???
Mooi toch, voor zo'n kerel?
Al met al hebben we leuk gewandeld. Mooie dingen gezien en lekkere thee gekocht. Waar we direct aan begonnen, toen we eenmaal thuis kwamen. Lekker warm!

maandag 19 december 2011

De tijd

Het is gek. Vreemd. Lastig. Ik ben er nog niet aan toe. Alle mensen! Wat is dat toch met mij?
Ja oke, ik maak kerstkaarten, ik schrijf ze en verstuur ze. Ik beloof mijn schoonmoeder oliebollen te bakken voor bij de koffie op nieuwjaarsmorgen. Ik bedenk wat we met kerst gaan eten, niets bijzonder trouwens. En ik zoek iemand die met ons de oudejaarsavond door wil brengen.  Ik plan. Ik doe. Ik organiseer. Verder laat ik mijn neus zien op het Kerstfeest van de zondagsschool. Op het Kerstfeest van de naschoolse opvang. En pal daarna op het Kerstfeest op school van Rob. Ik heb de cd's aan met kerstmuziek en de kaarsjes branden gezellig elke avond.
Maar nee! ik ben er niet aan toe. Kerstfeest wel. Fijn feest vind ik dat. Wel confronterend: zo erg is het met ons geworden dat God Zijn Zoon vanuit de heerlijke hemel naar deze verdorven aarde stuurde. Om ons zalig te maken. Tragisch en tegelijk prachtig feest!
Maar nee! Ik ben er niet aan toe om afscheid te nemen van 2011. De tijd glipt door mijn vingers. Maar ik wil het niet!  Hoe het komt? Geen idee! Gevoel. Gewoon gevoel. Een heel naar gevoel.
Het liefst duik ik in een heel klein holletje en verstop me tot het feestgedoe voorbij is. Tot iedereen weer normaal gaat doen en vooral rustig. Rust! Dat is waar ik naar verlang. Uren in bed kruipen en geen gezeur aan mijn hoofd. Hoe het komt? Geen idee! Gevoel. Gewoon gevoel.
Hopelijk kan ik deze week nog wat rust creeeren voordat de scholen vakantie krijgen. En hopelijk ben ik dan zo uitgerust dat ik al het lawaai en de gezellige drukte weer volkomen aankan. Dat ik met veel plezier de oliebollen bak. Met verlangen uitkijk naar het moment van proeven. En dat ik net zo snel als de tijd kan gaan. Ook als-t-ie richting de 12 gaat.  Maar ik weet niet of ik díe bij kan houden hoor. Want volgens mij is dát gewoon het hele probleem. De tijd. Die zo snel gaat. Die is niet bij te benen. Hopelijk is dat in januari anders. Ik kijk er nu al naar uit!

donderdag 15 december 2011

'Even kijken hoor. Eh...dubbelklik op photo-nog-wattes. Ja, zo ja. Dan eh..o ja foto bewerken, bladeren ja, daar is-tie'.
Na heel wat oefening weet ik nu hoe het moet. Van een foto een kerstkaart maken. Bewerken om de juiste tekst erop te krijgen. En afdrukken. Nog een heel gedoe zeg. Een vak apart zeg maar...
Uiteindelijk is het tot mijn grote tevredenheid gelukt. Via knippen/plakken in Word. Afdrukken op mooi papier. Adressen schrijven (!) en afzender natuurlijk... En ja hoor. Vandaag zijn de 75 kaarten eindelijk weg.Wat een rust. Wat een leegte ook, in mijn hoofd.
Ik zie jullie denken. Aha, vandaar dat je zo'n poos weg was.
Klopt. Daardoor en door nog een héleboel andere dingen die mijn gemoedsrust verstoorden.
- Kerstkaarten dus, jullie krijgen hem ook, de dag voor Kerst. Nog een momentje dus.. Jammer he!
- PGB. We kregen een voorstel als tegenprestatie van het bezwaar. Voorstel aannemen is bezwaar zien als 'niet gestuurd'. We gaan er niet op in. Dat betekent dat we doorgaan voor een hoorzitting. Brrr, klinkt heel spannend! Maar ja, 't is voor een goed doel he. Het voorstel was trouwens 2 uren per week individuele begeleiding. En dat is al heel mooi, maar ja. We zijn niet snel tevreden.
De momenten dat ik niet bezig was met kerstkaarten kookte ik eten of deed de (af)was. En verder sliep ik. Elke middag. Dat moet gewoon weer. Ik merk het aan allerlei dingen. Dus luister ik maar naar mijn lichaam en doe wat ik doen moet. Slapen en rusten.
Dus daarom misten jullie me. Tenminste, dat hoop ik een beetje.
Mijn vorige blogje over de verwisselde dossier was echt verzonnen, hoor. Ik dacht te lezen in sommige reacties dat jullie er van uit gingen dat het echt was gebeurd. Maar nee. De dossiers waren wel verwisseld, maar dat heb ik per ongeluk, door middel van een telefoontje, zomaar gehoord. Als ik niet had gebeld, had ik ook niets geweten. Best wel leuk trouwens, als je verzinsels gelezen worden als echt. Ik heb behoorlijke schik gehad!
Nieuwe volger Co, van harte welkom! Veel leesplezier. Jullie allemaal trouwens. Binnenkort kom ik weer bij jullie langs!!

vrijdag 9 december 2011

Fictie

-Goedemorgen. Wij hebben een afspraak met mw. Zorg.
-U allemaal?
-Ja-ah, wij allemaal. Trots blik ik naar achteren. Daar staan ze. Al degenen die mij lief zijn.
-U mag plaats nemen in de wachtkamer.
Rustig lopen we die kant op. Mijn kinderen zijn zo mak vandaag. Hoe zou dat toch komen? Hier? In het hol van de leeuw?
Niet zo heel veel later komt mw. Zorg eraan lopen.
-Dag Aline. Wij kennen elkaar al he. Welkom.
-Dag mw. Zorg. Ik heb de hele familie meegenomen. Zal ik hen even voorstellen?
Mw. Zorg knikt onzeker. Bang voor wat komen gaat?
-Dit is mijn man, GJ. Beleefd schudden ze elkaar de hand.
-En, ga ik verder, dit is mijn andere man, GJ
Ook zij geven elkaar de hand.
-En dit zijn mijn kinderen: Aagje, Bas, Chantal, Dirk, Evelien, Fokke.
Inmiddels zijn de ogen van mw. Zorg groot van verbazing en haar wangen lijken vuur, zo rood.
-Eh, oké, kom u allemaal maar verder.
Braaf lopen we allemaal achter haar aan, de lange gangen door van dit zorggebouw.
Trap op, gang door, deur door en dan haar kamertje in. Kamertje ja. O jongens, hoe gaat dat allemaal passen?
Mijn mannen en ik nemen plaats op de stoelen. De kinderen nemen plaats rondom ons, op de grond.
-Kan ik soms een kopje koffie voor u inschenken?
-Graag, cappuchino alstublieft.
Mijn mannen knikken instemmend.
-En voor de kinderen ook graag. Dat zijn ze zo gewend, begrijpt u. Met veel suiker graag!
Alweer verbazing. Ergenis lees ik ook. 'Wat moet ik hier mee!' Mw. Zorg is duidelijk in de war.
Als we allemaal zitten en de geur van de heerlijke koffie opsnuiven begint  mw Zorg.
-En Aline, waarmee kan ik je helpen?
-U ziet het he, steek ik van wal. Ik heb een probleem. Een mannen probleem.
Sinds ik bij u loop, in deze instelling, heb ik plotseling 2 mannen en zes kinderen.
HOE IS DAT MOGELIJK??
Na een lange tijd mijn beleefdheid vooropgesteld te hebben, ben ik het nu zat.
-Verklaart u eens nader, Aline.
De kalmte van mw Zorg, die ze veinst natuurlijk, geeft me een boosaardig gevoel.
-Mw. Zorg. Onlangs belde ik u. En u melde me dat de dossiers door elkaar waren gegooid. Dat er twee mannen zijn die GJ heten, die op de zelfde dag jarig zijn en misschien zelfs tegelijk geboren zijn! U hebt nu zomaar het dossier van die man en zijn kinderen aan mijn dossier gevoegd. Mijn man en kinderen vinden dit niet leuk en we willen weer snel van de anderen af! Daarom zijn we hier. U moet dit oplossen. Dus mw. Zorg, WAT GAAT U HIERAAN DOEN???
Mw. Zorg slikt. Ze schraapt haar keel en opent haar mond. Zonder reslutaat overigens. Dan duikt ze in de computer. Na een lange stilte, die oorverdovend lijkt, komt er wat.
-Eh. Ja! ik zie het. Weer een diepe stilte. De kinderen zitten mak, maar beginnen wel wat te schuifelen.
-Eh...ik ga dit zo snel mogelijk herstellen, Aline. Dit is echt een heel slordige fout. Ik zal er voor zorgen dat dit alles zo snel mogelijk opgehelderd wordt.
Juist. Dat hoop ik dan maar. Want dit is echt te gek. Te veel. Te druk. Te duur. Te..ja, gewoon té. Twee mannen. Zes kinderen. Poeh!
Eenmaal weer buiten rennen de twee dossierkinderen naar de auto. Daarin wacht immers hun echte moeder. GJ neemt afscheid van me, met een stevige handdruk.Ik zwaai nog een keer en stap in de auto bij mijn enige, echte, eigen man, GJ. En mijn vier eigen kinderen. En ik neem tegelijkertijd afscheid van mijn dossierman. En dossierkinderen. Ik zucht eens diep. Eigenlijk was het best wel leuk. En grappig. Die mw. Zorg kromp haast in elkaar van ellende. Maar ja. Het voelde ook wel even rijk: twee mannen  en zes kinderen. Met allemaal een dossier. Ja. Eventjes was het wel leuk. Maar ook erg vermoeiend. Eigenlijk moet ik een schadeclaim aanvragen bij de instelling. Want dit kostte echt al mijn energie. Maar ja, stel dat ze nog een man over hebben? Laat maar zitten.

Fictie, met een waargebeurde kern, die van het dossier...

woensdag 7 december 2011

Nog meer foto's

 Maandagmiddag was het laatste Sintfeestje.
Sint? Wie is dat??? Ja ik weet het, een beetje maf nog he, op 7 december, maar vooruit, wel weer leuke plaatjes en ik heb vandaag deze week niet zo veel tijd...

Met dank aan Trudy!!!
 Maandagavond, na zwemles en voor het slapen gaan, wilden de jongens eindelijk zelf voor Sinterklaas spelen. Ze hadden van het weekend tig cadeautjes ingepakt. Nepcadeautjes en echte. Wat hadden ze een schik samen. Ze pakten alles in en deden het voorlopig in een plastic tas. Drie plastic tassen zijn het geworden in totaal. Wij pakten alles uit en daarna mocht alle papier in de papierkliko. Omdat deze volgende week vrijdag pas wordt geleegd, moesten de jongens even helpen!
Na al dat inpak en uitpakwerk was het echt helemaal klaar. Tijd ovor bed, heren!
En zie daar, op de slaapkamer van Rob? Tjonge, wat een ruimte. Al die ingepakte cadeautjes waren ingepakte theedoosjes. Die hij netjes had ingepakt en nu keurig de kliko heeft ingetrapt.
Dag verzameling!!!
Eén zak bevatte zoveel cadeautjes
Een surprise, voor mama

Yes, springen, stampen, Rob

Jij ook nog even Geert, kom op!

maandag 5 december 2011

Deze keer vooral wat foto's.
Sint is geweest en dat levert leuke plaatjes op.

zelf je kasteel bouwen

Dat lukt Geert goed, steen voor steen...

Technisch lego

Rob kreeg de lavalamp

 Wat een lavalamp doet? Het beweegt. Ze kunnen er echt uren voor liggen met z'n vieren.
Lekker rustig toch?
 Ik wilde jullie er een filmpje van laten zien, maar blogger pakt het niet, helaas. 
Na al lang mee te lezen zie ik dat je me bent gaan volgen, Brenda! Welkom en veel leesplezier toegewenst!!

vrijdag 2 december 2011

In de kast

De school, van Geert had vandaag een ander ritme: overblijven en allemaal om twee uur uit. Dit in verband met een vergadering, geloof ik. Mij bevalt het wel. Geert vindt het altijd lastig om eerst naar huis te komen, dan weer terug naar school. Eten en spelen ook nog tussendoor. Maar wel: eventjes spelen. Met de nadruk op Eventjes. Ben je net bezig, kun je weer opruimen.
Nu zitten we samen rustig op de bank. Hij rust uit van school, ik van de laatste Sintboodschappen.
Zonder te lezen en met mijn gedachten heel ergens anders blader ik een gekregen tijdschrift door.
-Mam, wat is dat?
-Oh! Eh, even lezen hoor.
Slik!! Ik lees zachtjes wat daarstaat. Het is een tekst ter verduidelijking van de foto. Hoe een zaadcel en eicel bij elkaar komen. Ai, snel omslaan maar.
-Wat was dat, mam?
-Ooo, zegt ik nonchalant, dat laat zien hoe een babytje in de buik van de mama komt. Maar vertel eens, wat ga je vanmiddag doen? Geert laat zich echter niet afleiden...
-Mam. Hoe komt dan een babytje in de buik?
Mijn hersensen draaien op volle toeren. Zeven jaar. Waar ben je dan aan toe?
Eenvoudig leg ik Geert wat uit over bepaalde bloemetjes en kleine bijtjes.  En ik vertel er bij dat het zo mooi door de Heere geschapen is. Dat het geen onderwerp is om op het schoolplein of tijdens het eten nog eens te herhalen. Geert knikt begrijpend. En hij vat het kort voor zichzelf samen:
-Dus bovenop was Willeke in het holletje in jouw buik. Daaronder Jorike en daarnaast Robert-Jan. En ik zat in de kast!
Hè! Wat??? Het blijft even stil. Zal ik vragen wat hij bedoelt? Wil ik dat weten? In de kast? Hè!
-Weet je wat dat is? In de kast?
-Nee, vertel eens?
-De kast is papa!

woensdag 30 november 2011

Welkom in de kassarij!

Dat Sint in het land is, daar merken we allemaal wel wat van. En omdat er al genoeg te lezen is op alle blogs, van mij nu even wat minder. Maar evengoed wel iets.
Vandaag kwam Sint op school bij Rob. Lekker vlot, dan is hij zometeen minder druk. Tegelijkertijd neemt hij drukte mee, wat weer makkelijk is voor juf en mama. Mooi bekeken vind ik dat altijd weer van school!
Jammer voor mij moest ik van die goeie ouwe man wel zelf even alle cadeautjes halen voor de kinders. En aangezien ik nog zo goed als niets in huis had...
Tjonge, ik heb mijn ogen uitgekeken. Wat ik wil de jongens willen was uitverkocht. Uiteraard. dat kán toch ook niet anders. Met stomme verbazing kijk ik om me heen. Wat een chaos, wat een puinzooi. Zo druk. Mensen die bij de speelgoedwinkel nog een winkelkarretje nodig hebben.  Armen vol dozen, dozen en nog eens dozen. Alsof er van de crisis geen sprake is...
Ik sluit aan als vijfentwintigste klant, al levert me dat geen prijsje op! Nee, helaas, ik stond ongeveer dertig minuten in de rij voor de kassa. Maar, reken ik uit, dat is iets meer als een minuut per klant.  Best snel, vind je niet? Nou ja, daar stond ik dan. Met twee lelijk uitgescheurde papiertjes. Daarop de grote wensen van beide jongens. En eenmaal aan de beurt kon de dame bij de kassa me vertellen dat ik echt goed gekeken had: de spullen zijn uitverkocht...
Uiteindelijk is alles goed voor elkaar gekomen, maar ik heb  meer in de rij gestaan, dan uiteindelijk gewinkeld.
Volgend jaar! Nou, dan doe ik het anders!! Denk ik nu. Maar dan?  Dan doe ik weer net zo, denk ik. Domme ik!

maandag 28 november 2011

Van jurist naar beddenbouwer

Vanmiddag heb ik, samen met M. van MEE :-) het bezwaarschrift afgerond. Nu is het klaar om opgestuurd te worden. Exact binnen de zes weken zal het op het bureau liggen van de bezwarencommissie. En dan.. Ja, wat dan? Zullen we nu duidelijk te kennen hebben gegeven dat PGB noodzaak is? En..zien hun het ook?

Ik ben stichting MEE, met name dan 'mijn' jurist ontzettend dankbaar voor alle hulp. Niets was te veel. En het werkte allemaal super gesmeerd. Fantastisch! Wat een kennis hebben ze daar in huis!
Heel leerzaam trouwens ook. Weet je dat ik het echt leuk vond, om zoveel dingen op het juridische vlak te leren? Ik denk, dat ik later, als ik groot ben, ook jurist word!

Inmiddels ligt Rob op bed. Dat koste deze keer nogal wat moeite. Het leek vanavond wel 1 april bij ons. Rob zakte pardoes door zijn bed. Ik hield mijn lachen in, maar te laat:
-Dat is niet om te lachen joh!!
-Oke, sorry. Houd jij het matras omhoog, dan doe ik die plankjes er wel weer even snel in.
Jaja, wel weer even snel..Ahum..Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Het zit natuurlijk normaal gesproken zo vast, dat je het bijna niet los krijg. Dus als het los zit..ja, je raadt het al: krijg je ze bijna niet meer vast. Mijn arme vrouwenspieren beukten erop los en duwden, rukten en trokken met al hun kracht, maar helaas. En papa, die met mannenkracht, díe was niet thuis.
Rob begint de moed al op de geven.
-Ik kan echt niet slapen vannacht hoor. Hij raakte bijna in paniek!
Ja en dan, als je kind eenmaal zo ver is, komt de stoot adrenaline vanzelf. Nog een stevige duwruktrekgedoe, weet ik veel wat, en tada! Het bed is weer slaapklaar.
-Hehe, zucht Rob tevreden, kan ik toch nog slapen.
En dan opeens weet ik het: later als ik groot ben, word ik...beddenbouwer. Of zoiets!

Christiaan, welkom op mijn blog. Leuk dat je mee gaat lezen. Enne..veel leesplezier dus!

vrijdag 25 november 2011

Kiespijn

-Au!!!
We zitten te eten. Opeens schreeuwt Rob het uit van de pijn.
-Au, au, auuuwweeewww...
Ongerust kijk ik hem aan.
-Wat is er, knul?
-Er zit iets in mijn tand! Auww, het doet zo zeer!
Een uurtje later geef ik hem toch maar een paracetamolletje. En neem het besluit morgen direct om 8 uur de tandarts te bellen.
Al de volgende dag kunnen we terecht. Rob heeft heerlijk geslapen en we hebben nog overwogen de afspraak af te zeggen. Maar met poetsen begint hij weer.
-Auwwweeewww.
Net een zeeleeuw!
En ik? Ik mag er niet aankomen, alleen een snelle blik werpen in zijn mond. Ik krijg exact 2 seconden om aan te kunnen geven dat ik niets bijzonders zie in de kies die pijn doet. Eh...welke kies??
Nou ja, dan maar naar de tandarts. Zij is bevoegd.
Eenmaal binnen gaat Rob rustig op de stoel liggen.
-Wat is er aan de hand, Rob?
-De kies doet zeer. En ik weet wel hoe dat komt hoor. Hij zit los...
Nu ik, met heel mijn moederhart:
-Auwwwweeewwww

woensdag 23 november 2011

Spierballenkracht

Zondagmiddag. We zitten op een provisorische manier klaar om te gaan eten. Iedereen zijn zelfgekozen broodje op het bord, bord op schoot en al kletsend of lezend lekker eten. Heerlijk makkelijk en ontspannen.
Maar vooraf eerst bidden. Natuurlijk, zou ik bijna zeggen.
Dan vraag ik altijd om nieuwe krachten door dit eten.
Geert wil ons graag vertellen wat er gebeurt tijdens het bidden:

-Als we bidden komt er vuur uit de hemel en daardoor komt er een spierbal in het eten.
Ik kijk hem aan en reageer.
-Je bedoelt dat we daardoor dan nieuwe krachten krijgen?
-Ja!
Tja, hoe zou het anders gaan???

maandag 21 november 2011

Deze week is het voorbereidingsweek bij ons in de kerkelijke gemeente. Voorbereiding op het Heilig Avondmaal. Daarbij denken we aan wat de Heere Jezus voor ons heeft gedaan. Hij heeft voor onze zonden de straf gedragen. Nu is er voor iedereen die in Hem gelooft verlossing van de zonden en eeuwig leven! Geloof je dat?
Deze week van voorbereiding geeft me weer eens extra de gelegenheid om diep na te denken over hoe het er tussen Jezus en mij voorstaat. Want wat staat er steeds veel in de weg om Hem te eren en te dienen. Onze zorgen en verdriet in het leven hier op aarde. Maar ook onze omgang met de medemens en al die tekortkomingen. Te veel om op te noemen...
Onze predikant las uit de profeet Jesaja.
Geschreven door Jorike, Jesaja 55:1 en 3
"Komt!" Kopen zonder geld. Waar doe je dat nog? Heel Europa en deze wereld ligt in crisis en vol verwachting richten we allemaal onze blik naar hen die wellicht de euro kunnen redden. Maar ten diepste heeft Europa zijn Gever verlaten. Waar kunnen we dan nog op hopen? Wat doen we om ons leven te redden? Alles, al kost het ons alles wat we hebben. Maar Jezus raad aan naar Hem te komen. Kopen zonder geld. Hij heeft alles toch al betaald? Met Zijn dierbaar Leven!! Om ons vrij te pleiten! We hoeven niets te doen. Alleen geloven en vertrouwen dát Hij betaald heeft. Daar heb je tenminste wat aan, ook wanneer je sterft!
Genoeg om over na te denken dus, deze week. Voorbereiding. Alleen deze week? Nee! Dit is elke dag nodig. Om in liefde met je naaste om te gaan en recht (=zonder zonde, door de Heere Jezus) tegen over God te kunnen staan. Om zo voorbereid te zijn op de komst van Jezus. Want Hij komt eens terug. Daar wacht ik op! Jij ook???

vrijdag 18 november 2011

DS

We hebben er een leuk feest gemaakt. Per slot van rekening zwem je maar één keer af voor B.
Maar Rob was natuurlijk pas om vijf uur thuis en ik moest om kwart voor zes weer met Geert naar zwemles..:-(
Dus het werd een groot, maar kort feest.
Tegen vijven kwamen opa en de oma's en had ik een stapel pannenkoeken klaar staan.
Toen Rob de bus uitrolde en naar binnen stormde was het feest compleet. Hier kwamen de grootouders voor, toch?
We overhandigden hem wat kleine cadeautjes, de boekjes komen van mp. Hij is er dol op en kent ze al van de bieb, maar hij was er erg blij mee. Eindelijjk in de eigen boekenkast!
Het spelletje komt van Trudy(klik), waarvoor dank! Ook dit vond hij geweldig. Nog wat mooie euromuntjes van de opa en oma's en meneer was helemaal gelukkig.


In mum van tijd waren de pannenkoeken op. Toen was het voor Geert en mij ook echt tijd. Net op dat moment kwam papa binnen wandelen en kon ik nog even genieten va de vreugde op Rob's gezicht toen hij de langbeloofde DS Lite kreeg.

Ja-ah, dat hebben we lang tegen kunnen houden. Zo'n ding. Maar toen Willeke 16 werd ( ja toen pas!)  wilde ze er graag één en dat hebben we maar toegestaan. met duidelijke regels, dat wel. Wij als ouders ervaarden er wel een stuk rust mee. Ook al is het dan niet het meest gezonde speelgoed, de momenten dat Willeke met dat ding zit, zijn behoorlijk eh..stil.
Omdat Rob meer thuis zou komen van de boederij, ivm minder PGB en omdat in januari Boddaert stopt, zijn we voor hem ook maar overstag gegaan. Via internet, tweedehands dus, dat wel. En met duidelijke afspraken. Zodra de DS aangaat, zetten we én de time-timer aan én de keukenwekker.
Op de timetimer kan hij zíen hoe veel tijd er nog is, de keukenwekker hóórt hij afgaan. En omdat we deze regel tegelijk gegeven hebben met de DS, gaat het prima. Na een half uur legt hij het ding neer. Wat-ie dan gaat doen? Computeren natuurlijk. Wat moet je anders?? Maar op de computer zit ook een time-slot. Dertig minuten per dag voor elk kind. Wij hebben wat met dertig geloof ik. Hoewel het time-slot ideaal is en perfect werkt, geldt het niet voor ouders. En dat is maar goed ook!

woensdag 16 november 2011

Gehaald!!



Zojuist behaalde Rob zijn zwemdiploma B!!
Gevoelens  duikelen over elkaar heen, als ik terug denk aan dit schitterende moment waarop hij zijn diploma kreeg. Het lag in een schoorsteen (decoratie Sint)  en Rob dacht echt dat Sinterklaas het er zelf had in gelegd. Vol trots en super verlegen haalde hij het diploma uit de schoorsteen en ontving het applaus van de medezwemmers. Daarna gaf hij, alweer heel verlegen, de juf haar diploma. Wat een kanjer van een juf!!
Ze heeft ook echt een diploma verdiend. Onze Jorike heeft het voor haar gemaakt.


Nu de spanning bij Rob weg is en hij feest gaat vieren in de klas, op de naschoolse opvang en thuis, duikelen mijn gevoelens als een woeste storm door me heen. Gevoelens van opluchting, maar ook van afscheid nemen rollen over elkaar als een wild golfspel in een orkaan. Het ene moment rollen de tranen op de grond, als maken ze een eigen zwembad, het andere moment zit ik te gieren van de lach, waarbij die tranen net zo hard naar beneden stromen. Kennelijk moet ik dit even heel goed verwerken.

Nooit mee de wekker om 6.15 uur elke woensdag.
Nooit meer dat heen en weer gefietst van huis naar zwembad en weer terug. En dan een half uurtje later weer: van huis naar zwembad en via de scholen weer terug.
Nooit meer door het poortje het zwembad uit en in, maar gewoon via de gebruikelijke 'betaalweg'.
Nooit meer een croissantje halen bij de bakker, omdat Rob zo goed zijn best deed met zwemmen.
Nooit meer samen een kop koffie om half zeven.
Nooit meer met Suzanne de zwemresultaten bespreken.
Nooit meer...
Nooit meer met Rob naar zwemles!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Nu ik dit zo typ besef ik opeens wat dát betekent.
Gewoon nooit meer. Wat een heerlijkheid.
Maar het zal wel even moeten wennen. Na bijna drie jaren, op twee weken na en minstens 145 lessen, is het vast wel structuur geworden. Zeker bij Rob, maar inmiddels ook bij mij.
Wat zullen we ons volgende week om 6.15 uur, wanneer we zomaar wakker worden zonder wekker, nog eens heerlijk omdraaien en denken aan toen.

Toen we er uit moesten.
Toen we koffie dronken samen.
Toen we door het donker fietsten,
Toen we .. ja, gewoon, naar zwemles gingen.
Toen. Dat is verleden tijd.
En met het diploma in handen, kijken we terug op die goeie, ouwe tijd!
Toen. Dat was vanmorgen. 

maandag 14 november 2011

Restjes

-Ma-am! KO-OM!!!
Vol ongeduld staat Rob bij de fiets.
-Ik wil nu gaan!!

Ja, ja, ja ik ben er al!
-Ja, maar ik wil Willeke en Jorike inhalen, zo verklaart Rob zijn ongeduld.
Nou, alles is mogelijk met onze elektrische duofiets. Dus zodra we allebei zitten zet ik het batterijvermogen op z’n hoogst en wrooooom, daar gaan we dan.
-Harder, mama, harder!
-Kan niet jongen.
We gaan eigenlijk hard genoeg zo, vind ik.
Het is nog steeds een beetje mistig buiten.
Al toen we vanmorgen uit bed stapten, maar het is nog steeds niet helemaal opgeklaard. Ondanks dat het nu al halverwege de ochtend is. De mist trekt op, maar de horizon is nog dichtbij. De natte mistdruppeltjes vallen zachtjes op ons hoofd, onze jas en handen.
Heerlijk, die kou om je oren!
Rob staart intussen ingespannen naar die horizon. En dan…
-Ja, mama, daar!!! Ik zie restjes van mijn neefjes!!!

zaterdag 12 november 2011

Hiep hoera!!!

Vandaag is het de dag, dat ik al één jaar bloggen mag!!!

Met plezier, dat zeg ik erbij
En..jullie allemaal een bedankje van mij
voor de lieve, meelevende, enthousiaste en prachtige reacties elke keer weer
Dat doet me goed, keer op keer.
Het komende jaar begin ik de hondervijftigste blog te schrijven
En ik hoop dat jullie mijn lezers en volgers blijven!

vrijdag 11 november 2011

Hoe kan een week verlopen! Tjonge, ik ben er helemaal moe en zat van. Computermoe ook, dat merken jullie misschien wel een beetje. Zelfs te moe om te lezen, momenteel ben ik meer bezig met kasten opruimen en zo, als dat ik op de bank zit. Dat doet me goed!
Wat de week zo intensief maakte?
Gesprekken op school. De zogenaamde oudergesprekken. Twee zijn er nu geweest, de derde komt volgende week.
Maar voordat de gesprekken aanvingen had ik dinsdag eerst een zeer intensief gesprek met MEE. Met een jurist. Zij gaat ons helpen met het goed opzetten van een bezwaarschrift, in verband met de niet geleverde PGB voor Rob.
Belangrijk is om zoveel mogelijk te beargumenteren. Zoals:
"Hem alleen laten met de zussen als oppas kan niet, want zij kunnen hem niet aan. Als er iets anders gaat dan hij wil, dan wordt hij boos, omdat hij de situatie niet over ziet. Als hij boos is, is hij heel sterk. Dan gaat hij ze lichamelijk aanvallen door te schoppen, slaan en te bijten. Maar hij zou ook weg kunnen lopen. Maar omdat hij dan boos is, steekt hij zo de weg over, ziet niets en niemand meer. Dus dat is gevaarlijk. Daarom willen we een oppas inhuren die hem wel aankan, omdat vreemde ogen dwingen en de oppas is ouder dan de zussen. Dit is nodig, want......"
Nou ja, zoiets dus. Dat twee uren lang doorspreken en dan vooral alle negatieve dingetjes benoemen die Rob doet, brak me behoorlijk op. Toen ik daarvan thuis kwam, half vier 's middags, dus iedereen was al thuis, voelde ik het. Een diepe pijn vanuit mijn nekspieren en schouders, zo richting m'n hoofd. Tot aan mijn ogen toe. Mirgaine, spanningshoofdpijn. Dat zat er in.
De volgende dag was dat gelukkig over, maar was ik nog heel erg moe. Dat heb ik altijd, na een migrainedag ben ik dan zo moe, vooral mijn ogen. Zal wel ergens mee te maken hebben..
Gelukkig waren de gesprekken op de school van Willeke en van Rob vooral gezellig, maar toch. Je moet er wel heen, je praat wel steeds over wat er gebeurd. En wat er niet gebeurd.. Hoe het gaat en wanneer het niet gaat..Blablabla.

En dan nog de zwemlessen. Die van Geert, die trek ik wel. Meestal kom ik na een uurtje lezen, weer helemaal uitgerust thuis. Die van Rob worden vervelend. Na drie keer beloofd te hebben dat hij proef zou zwemmen, is het voor mij nu klaar. Woensdagmorgen gaat hij afzwemmen. Dat zegt de juf ook.
"Als je dan weer zo goed zwemt als vandaag, dan..." Sorry hoor, maar dat is zo onduidelijk. Daar wordt hij zo zenuwachtig van! En ik word er zo zat van. Elke keer zeggen dat het heel goed gaat, maar... Proefzwemmen ís afzwemmen, toch?
Dus hoe het ook zij: diploma of niet, het is de laatste les. Desnoods print ik een diploma vanaf de computer.
Het is nu misschien lastig te volgen, maar ik kom er nog wel op terug.

Nu ga ik me bezig houden met het op papier zetten van het gesprek bij MEE. Dus daar gaan we weer.
Als dat maar niet weer op hoofdpijn uitloopt!!

maandag 7 november 2011

Lief he, onze nieuwe konijntjes!!




onze ouwe..die moet gaan wennen aan al die kleintjes

helemaal achter zie je een stukje van nr. drie.
Die laat zich niet zo makkelijk fotograferen...

Hier ons complete gezelschap: 2 cavia's en vier konijnen
Zij zitten samen in het hok, binnen hebben we nog twee cavia's
 Mooi zijn ze he. En lief!! vinden ze. Zelf heb ik er echt niet zoveel mee. Het is vooral de hobby van Willeke en de andere drie, maar tegenwoordig ook echt van papa.
Hij heeft de bovenste uitgezocht.
En o, jullie willen natuurlijk weten hoe ze heten. Da's een goeie. Ik moet dat eens vragen als iedereen thuis is, want ik weet het echt niet meer. O ja, wel. Die bovenste. Die van manlief. Die heet...1 keer raden?
Juist! Witje. Origineel he!

vrijdag 4 november 2011

Gelukkig was er meer aan de hand dan alleen vallende blaadjes wat betreft Rob. Want die blaadjes vallen voorlopig nog wel even in ruime mate.
Vliegen! Er waren vliegen in de klas. Heel veel. Nu had Rob daar natuurlijk helemáál geen last van, maar anderen wel. En wat deden die domme 'anderen'? Ze gingen de vliegen proberen dood te slaan. En dat gebeurt natuurlijk niet zachtjes. Dat gaat met gezucht. Gefluister. Gepraat. Geschreeuw!!
Dat ze dan niet naar de juf luisteren, dat ze dan zelfs door jufs verhaal heen praten, dat was het grootste probleem. En daarom was meneertje het helemaal zat maandagavond. Daarom wilde hij dinsdagmorgen niet naar school.
Overprikkeld. Zo heet dat toch? Superoverprikkeld, zo kun je het ook noemen.
Blij toe dat het daardoor kwam. Alleen jammer dat hij ons net zo wilde behandelen, als dat zijn medeleerlingen met de vliegen deden...

Woensdag vierden we bij ons in de kerkelijke gemeente dankdag.
Vierden ja, dat zeg ik bewust.
Want wat is er veel goeds bij ons. In Nederland, in ons gezin. Ondanks alles.
We kregen de afgelopen tijd zo'n prachtige duofiets. Dank U wel!
Ik kreeg mijn gezondheid alweer voor het grootste deel terug. Dank U wel.
Elke dag eten en drinken, kleding en een warm huis. Dank U wel.
Vrijheid om rustig naar de kerk te gaan en bijbelstudie te doen. Dank U wel.
En vooral ook al de mensen om ons heen staan, die ons zo heel lief zijn. Dank U wel.

En hoe alles lopen gaat in deze winter en de komende tijd weet ik natuurlijk ook niet. Of we het volhouden met Rob zonder veel pgb, geen idee. Of we dan nog iedereen om ons heen hebben staan die ons lief is, geen idee.
Veel onzekerheden, veel twijfels. Maar één ding blijft staan. Ook al voel ik daar soms helemaal niets van. Ik weet het zeker:
Hoe onze weg ook gaat, Hij gaat mee. Elke dag. Onze Vader en Schepper, die ons gewild heeft op deze wereld, geeft ons kracht om verder te gaan. Toelevend naar een eeuwig leven, zonder pijn, angst, verdriet en autisme. Onvoorstelbaar trouwens...
Wat zal dat heerlijk zijn! Maar dicht bij Hem blijven dus. Of dat gaat lukken deze winter? Alleen door Hem, die mij dicht bij Zich houdt!

dinsdag 1 november 2011

Zo hé! Zojuist bezwaarschrift getypt vanwege de PGB. Ben helemaal bekaf nu. Dat vreet echt energie en kost ontzettend veel tranen. Al schrijvend kwamen ze er zo uit rollen. Zo irritant. Maar vooruit, dat zien ze op het kantoortje niet. Jammer eigenlijk...
Nu maar hopen dat het voldoende effect heeft.

Rob is goed in de herfstsferen. Dat bekent: negatief, moe, huilerig en erg snel boos. Gisteren heeft hij me zelfs gebeten. Dwars door de badjas heen een grote tand in mijn arm. En kort daarna stond hij tegenover ons. Met een pantoffel. Klaar om te gooien. Weet je, ik werd echt een beetje bang. Hij is zó sterk..
Vannmorgen kreeg ik hem bijna niet naar school. Dankzij een beloning die hij zelf mocht bedenken ( na school op Willeke's ds!) is hij nu toch rustig weg. Maar o mens, ik word helemaal gek van 'm.
Was dat echt zo'n leuke blog de vorige keer, over dat lieve jochie die koekjes verkoopt? Had ik maar een foto gemaakt toen...

Nieuwe volgers: Jaap en Sandra, mijn eigen familie! Welkom. Kijk ook eens op haar blog. Sandra is net begonnen!

zaterdag 29 oktober 2011

Om te beginnen een antwoord op de vraag van Giselle, hoe het met Willeke gaat.
Redelijk goed. Ze slaat zich er goed doorheen en is al weer met te veel andere dingen bezig.
De herfstvakantie was echt een periode om bij te komen, na alle leed vanwege de diertjes en na de dossiertoetsen. Daar heeft ze inmiddels de cijfers van: tussen de 7,1 en de 9. Fantastisch toch? En reuze knap! Anderzijds ziet ze er nog bleek en moe uit en eet ze slecht. Maar dat is iets wat bij haar hoort, dat laatste. Alsof haar lichaam niet aangeeft dat ze trek heeft of zo.  Ze heeft geen ritalin ofzo, geen medicijnen dus. Herkennen jullie dat bij jullie kinderen met autisme??

Vrijdag mocht Rob bij Boddaert een intekenlijst inleveren. Maar vooraf moest er dus wel het een en ander gebeuren. Wat was het geval? Er kwam een intekenlijst mee naar huis en Rob mocht familie, vrienden en buren langs om koekjes te verkopen. Koekjes die ze zelf zouden gaan bakken op de naschoolse opvang. Het doel: een dagje uit! :-)
Samen gingen we de buurt langs. Want we hadden nog maar één avondje, dus familie en vrienden vielen af.
Allereerst naar Rien. We oefenden onderweg steeds wat er gezegd moest worden, zodat Rob goed voorbereid zijn praatje kon houden. Maar o,o wat heb ik, stiekem, gelachen!
-Ga jij koekjes kopen?
-Wat voor koekjes?
-Dat wéét ik niet.
-O. Hoeveel kosten ze dan?
-Vier voor een euro, dus twee zakjes is 2 euro. Doe je twee zakjes?

Of, bij een ander huis, de overburen.
-Hallo, ik kom bestellen, valt-ie met de deur in huis, direct naar binnen stappend.
En als de overbuurvrouw begrijpt wat hij bedoelt, komt juist de overbuurman ook bij de voordeur.
-O, u kunt ook wel koekjes kopen, toch?
Dat is dan weer twee euro.

Zo kreeg meneertje bijna iedereen aan de twee euro en haalde hij er zo rond de vijfentwintig op.
Vrijdag worden de koekjes gebakken en meegegeven.
Kunnen we weer de buurt langs, maar nu om wat te brengen. Dat zal soepeler verlopen, denk ik zomaar.
Nu maar hopen dat het dagje uit in de Kerstvakantie valt. Want vanaf januari stopt ook de naschoolse opvang Boddaert, wat Rob betreft.
Nou ja, anders heeft Rob nog een ander idee. Hij vond dit zó goed gaan.
-Volgend jaar doen ik weer een lijst om koekjes te bakken mama, ook al zit ik dan niet meer op Boddaert. Kan ik lekker zelf een dagje uit.
Nou zeg, hem toch eens vertellen over goede doelen...

donderdag 27 oktober 2011

Tjonge, ik ben zeer onder de indruk van jullie mooie reacties. Wat geweldig hier op deze manier er zo naar op zoek te zijn.
Inderdaad weet ik dat Paulus Timotheus aanraad een beetje wijn te drinken. Dat de Heere Jezus zelf wijn geeft op de bruiloft. En, de druiven zijn toch ook niet voor niets zo geschapen??
Maar ik zat inderdaad wel met dat mengen. Gemengde wijn. Is dat wijn mengen en dan drinken? Wijn verdunnen? Wijnen door elkaar drinken, glas voor glas, soort voor soort, zoals wij deden?
Trouwens, we mochten het gewoon doorslikken, tenzij het niet lekker was of nog zouden moeten rijden. Er stond inderdaad wel een spuugbak op tafel! :-)

Ik denk dat het is zoals de kanttekeningen zeggen, ik citeer Christiens reactie:
Dit ziet op de wijze van doen, gebruikelijk in hete landen, waar men den wijn met water mengt om zijn kracht te matigen, of vermengt met verscheidene specerijen; onder Spreuk. 9:5, en Spreuk. 23:30; Jes. 5:22, en Jes. 65:11.
Dank jullie wel voor alle leerzame reacties!

Nieuwe volgers, van harte welkom: Amber, Gerda (2 nieuwe blogs over ADHD) en Antoinette (over onderzoeken en autsime)





dinsdag 25 oktober 2011

Wijn proeven


Luister! Moet je horen wat hier staat. Even zoeken hoor. Eh, Spreuken 23 vers 30 geloof ik. Ja, hier heb ik het!
"..Bij hen die lang doorgaan in de wijn, bij hen die komen om gemengde drank te proeven..."

Het wordt stil in de huiskamer.
Daar zitten we dan. Mijn broers, zwager, zus, schoonmoeder en vrienden. We wachten op de man die een ons een wijnproeverij heeft beloofd. Gewonnen bij een kruiswoordraadelstje. Leuk hoor, al ging ik bij het inzenden natuurlijk voor dat weekend. Maar vooruit.
Nu zaten we dus met het dilemma. Wat en hoe. Als deze tekst zo in de Bijbel staat, mogen wij hier dan aan mee doen? De man kan elk moment aanbellen, dan kun je hem toch niet zo verwijderen...
Zo van:
-Sorry, meneer, maar zojuist lazen we in de Bijbel dat we dit niet mogen doen, dus gaat u alsublieft maar weer weg.
Over naasteliefde en huis open zetten gesproken...
We schuiven de tekst van ons af en laten de man binnen, zodra de bel gaat.
En, het was erg leuk. Lekker, meestal :-) leerzaam en vreselijk gezellig.

Maar over die tekst moet ik nog wat gaan spitten.
Waarom staat het er zo in?
Gemengde wijnen?
Proeven?
 Precies wat wij deden?
Nee, ik ben er nog niet uit.
Nog genoeg te leren, dus!

zaterdag 22 oktober 2011

Op naar verkeerspark Assen

Kijk! Daar komt-ie!!


Vol verwachting klikte ik op het blog van Christien die vroeg om leuke ideeen voor een dagje uit. Ons idee werd ook al door Yvonne aangegeven: Verkeerspark Assen. Dat zouden wij ook wel willen ja, maar we willen met de trein. Nu zagen we dat de verbinding met de trein zeer slecht is, vanaf het station mag je nog 5,6 km lopen naar het park. Helaas. Bus en taxi, allemaal mogelijk, maar niet heel handig. De taxi moet je een dag van te voren bestellen, dat was dus niet meer mogelijk.
Weet je wat? We zien wel, dachten we en stapten vol goede moed de trein in. Via Arnhem naar Zwolle en vandaar uit richting Groningen. Onderweg stapten we in Assen uit. Ruim twee-en-een-half-uur waren we onderweg. We zijn: papa, mama, Rob en Geert. De meisjes bleven alleen thuis, wat moet kunnen op hun leeftijd. En we reisden met een Jumbokaartje, onbeperkt door heel Nederland voor een kleine prijs.
Het ging super. Tot net voor Assen. Opeens roept Rob hard door de trein:
-Ik wil nu naar huis!!
En met nu bedoelt hij dan ook nu! Dus nu hij zoiets zegt kunnen we het verkeerspark wel vergeten.
Het lukte ons inderdaad niet om een goede busverbinding te vinden die ook nog eens heel regelmatig reed. Een taxi?
-Ja sorry, mevrouw, die had u echt eerder moeten bestellen..

Geert las Oki en Doki in de trein
 We vroegen Rob wat hij wilde. Hij wilde via Utrecht Centraal terug nar huis. Want daar kon je tenminste electriciteitspalen zien. Zíjn electriciteitspalen, wel te verstan. Die naar zijn huis gaan. Hoewel die bij Zwolle ook best heel mooi waren.
We besluiten te doen wat hij vraagt. Anders mislukt het toch en betalen we een hoop entree voor niets.
Geert gat accoord en zo stappen we, na een bak koffie met broodje, in de eerstvolgende trein terug naar Zwolle. Via Amersfoort en Hilversum belanden we in Utrecht.
Mac Donald, mm, tijd voor iets lekkers, geloof ik.
De jongens een happy meal, wij een milkshake. En dan snel weer terug naar het sationsplein.
Al met al zijn we weggeweest van half tien tot half vijf.
Eenmaal thuis vroeg ik of de boys het leuk hadden gehad.
-Ja! zeggen ze samen
-En weet je wat ik het leukst vond? vraagt Rob met een stralende snoet.
-Nou?
-In Assen, toen we koffie gingen drinken!

Pagina's