maandag 30 mei 2011

Autisme en zwemmen (5)

Nu Rob een klein beetje angst overwonnen heeft gaat het steeds beter met zwemmen. Al een aantal weken achter elkaar komt Suzanne me vertellen dat ze vooruitgang ziet. Ik moet dat maar gewoon geloven, want alleen in de vakanties kan ik blijven kijken. Maar eindelijk is het weer zover.
Ik neem mijn teenslippers mee en een mooi boek en nestel me in een plastic stoel vlak bij het water. Terwijl Rob met Suzanne wat hulpmiddelen gaat halen houd ik me bezig met mijn boek.  Maar daarna begint het. Eerst het ritueel van het trappetje en het douchen. En daarna de rest van de les. Ik kijk mijn ogen uit. Wat gaat het goed, wat gaat het lekker.
Nu moet je bij ‘goed’ en ‘lekker’ vooral niet denken aan een kind wat bijna toe is aan zijn diploma. Maar vooral aan een jongetje wat zich inmiddels wat meer ontspannen in het water begeeft. Een jongetje die zijn hoofd een beetje onder water durft te doen. Een jongetje die 2 centimeter van zijn begeleider afstand durft te nemen.  Maar let wel, wij, de papa en mama van dit jongetje hadden  eigenlijk nooit gedacht dat het zo ver zou komen. Dus vandaar onze blijdschap en trots.

Ik volg tijdens de les de ontwikkelingen op de voet. En als Suzanne naar mij toekomt tegen het eind van de les glimlach ik haar enthousiast toe: dat ging goed hè.
Maar mijn blijdschap wordt niet zo gedeeld.
-Vorige week ging het veel beter. Hij zat nu weer veel meer bij mij. Weer veel meer afhankelijk van mij als tijdens de vorige lessen.
O. Nou ja. Dan zal het wel door mij komen. Ik zit hier per slot van rekening een grote prikkel te zijn.
We besluiten er van uit te gaan dat het volgende week weer beter zal gaan.
Maar helaas…de twee lessen die volgen zijn een enorme terugval. Dat wat Rob kon, lukt niet meer en in deze drie weken tijd rent hij hard achteruit. Pas een maand of drie later kunnen we zeggen dat hij weer op het niveau zit van voor de terugval.  Wat ontzettend jammer.
Maar ja, toch maar doorgaan: beenslag, armslag, schoolslag, rugslag. En af en toe tegenslag!

vrijdag 27 mei 2011

Kaakchirurg en kapper

Eerst maar eens even een berichtje aan alle bloggers. Het lukt me maar niet om te reageren. Wat vervelend soms. Maar bij deze: ik lees jullie stukjes met plezier, dus schrijf lekker door. En Gerreke wens ik vanaf deze plaats heel veel sterkte!!


Rustig maar snel lopen we de hoofdingang in, door de draaideur en ja, dan zijn we binnen. Nou ja, zo rustig als mogelijk is met een altijd pratende en stuiterende vijftienjarige naast je...
Beetje gespannen ben ik wel. We zijn laat, we hebben nog min 3 minuten...En ja, wat zal ze zeggen?
Eens even kijken, waar moeten we zijn. Ik geloof vleugel B. Jawel, daar staat het bordje al:
'KAAKCHIRURG'
Vanwege een forse overbeet komen we hier terecht. Dochterlief had haar beugel goed gedragen, maar helaas, het heeft niet geholpen. Dus toen de buitenboord uit ging, stond de kaak weer zo op z'n oude plek.
Wat vervelend. Want nu wacht toch een operatie. En daarom zijn we nu hier. De orthodontist denkt dat de bovenkaak nu wel goed genoeg staat om de onderkaak daarop aan te passen.
Dat de kaakchirurg daar anders over denkt weten we nog niet. Dat zij vindt dat een operatie momenteel niet nodig is, wordt een grote opluchting. Maar dat die operatie eens zal komen, dat is de boodschap. Maar daar kunnen we momenteel wel mee leven, besluiten we als we weer richting huis rijden.

Maar nog even terug naar die lange ziekenhuisgang. Vleugel B. Ik herinner me de vorige keer. Een wachtkamer stampvol mensen. Een zenuwachtig tikkend heertje naast me. Onrustige mensen, die dan weer staan, dan weer zitten. Nee, die wachtkamer is echt niets aan. En dan dat meisje. Ze komt de behandelkamer bijna uitrennen. Doek voor d'r mond. Tranen met tuiten. Ze geeft haar vriend (of broer, wie zal het zeggen) een stevige schop tegen zijn schenen als hij niet direct met haar mee komt richting huis. Maar ja, kan hij er wat aan doen, hij had een interessant tijdschrift. En rustig opstaand loopt hij achter haar aan. Niet meelevend, niets empatisch. Arme meid...

We staan bij de wachtkamer, links stappen we er zo in. En...tada! Wachtkamer leeg. Alleen ginds in de hoek zit een mevrouw. Dat scheelt uren wachten en een hoop ellende om je heen. Ik meld ons, terwijl Willeke op zoek gaat naar Dduckies. Vanuit de receptie krijg ik een lijst mee. Of Willeke die even in wil vullen. Een gezondheidslijst. Met vragen als: -rookt u? -hebt u suikerziekte? -nare ervaring met narcose? (Ja, wie niet..)
Willeke kan overal 'nee' op in vullen. Maar dan die ene.
-Sta je onder behandeling van een specialist? Ook nee, bedenkt moeder, de assistent.
-O, ik dacht van wel hoor, antwoord Willeke, ik ga toch naar de kapper, dat is toch een specialist?
-Voor je gezondheid? ... Ooooo.
Vanaf de overkant zie ik de andere wachtende vrouw opeens diep wegduiken. Lacht ze nu om mijn dochter?
Lege wachtkamer = geen privacy! Weet dus waar ik de volgende keer op hoop!

woensdag 25 mei 2011

Autisme en zwemmen (4)

Voor onze Rob geldt: een keer iets doen is regel. Dat weten we inmiddels, maar daar zijn  we nog niet heel lang achter. Dus de tweede zwemles ging in dezelfde structuur als de eerste les: we begonnen met koffie, we eindigden met een croissantje van de supermarkt en tussendoor was de les. 
Vraag je me nu naar de nachten? De nacht voor de eerste les was hij wakker. Bleef dat zo? Goede vraag. Antwoord: Ja! Weliswaar sliep hij, maar elke nacht was hij wakker, van 1 tot 4 uur, of van 2 tot 5. In het gunstigste geval vanaf 4 uur, daarna sliep hij dan niet meer in. In het ergste geval viel hij tegen zessen weer in slaap, waarna ik hem om half zeven wakker maakte. Maar gelukkig: sinds een half jaar is zwemmen zo veilig en vertrouwd dat hij rustig doorslaapt. Dus voorlopig is doorzwemmen doorslapen. Stoppen met zwemmen, dat betekent…o, help! Daar denken we nog maar niet aan!

De tweede les ging wél anders als de eerste: Rob ging uit het groepje en kreeg vanaf toen een op een les. Individuele instructie en een eigen zwembad. Het bad waarin geoefend wordt is eigenlijk pas vanaf half 10 open. Maar speciaal voor deze lessen gaat het bad al eerder open. Maar echt alleen voor deze groep. De muziek gaat uit, de verlichting aan. Speciaal voor deze groep. Wat een rijkdom dat dit kan. Vooral als je weet dat de groep alleen uit Rob bestaat…

Rob was erg bang. Dat merkten we altijd al. Als we met elkaar als gezin gaan zwemmen verbleef hij in het peuterbadje. Nu moet hij in het diepere, kniehoogte! Maar met een geduld van , ja een hele echte zwemjuf (?) hielp Suzanne hem over zijn angst heen. Elke les begint met rustig aan nat worden in het bad, via het trappetje. Treetje lager, treetje lager, treetje lager. Beetje spetteren, beetje  poedelen. Daarna lekker douchen en dan weer rustig aan het bad in. Heel spannend, maar deze structuur was heel duidelijk. De hele les is een groot gestructureerd moment, waardoor er een bepaalde veiligheid ontstond.
En na een half jaar, toen we weer eens met het gezin gingen zwemmen liep hij zelf, voorzichtig, het diepere in. Met bandjes om en aan mijn hand, maar toch… Hij deed het wel.

Wordt vervolgd...

zaterdag 21 mei 2011

dag Zwitserland!

7.15 uur. Zaterdagmorgen. Bliep.Ik grijp de telefoon. Yes! Een smsje van Willeke.
'We komen tussen acht en half negen bij school aan.'
Ik reageer direct: 'sms nog maar een keer als je Vdaal binnen rijdt'.
Terwijl ik opsta en de spullen pak voor Rob, die dit weekend gaat logeren op de boerderij, krijg ik weer een bliep. 'We rijden nu Vdaal binnen'.
Matterhorn, Zwitserland
Snel eet ik iets en spring dan in de auto. Het leukste wat ik voor de hele week heb bewaard: Ik ga Willeke halen. En stil dank ik God, dat Hij voor haar en leerlingen en leerkrachten heeft gezorgd. Dankbaarheid vervuld mijn hart.
Als ik bij school kom is bijna iedereen al naar huis vertrokken. Er staan nog een stuk of tien leerlingen en de leerkrachten zijn nog een en al actie door van alles en nog wat op te ruimen.
Met Willeke gaat het minder lekker. Het laatste uur is ze nogal beroerd geweest in de bus. Ze voelt zich nog steeds niet fantastisch en heeft erge buikpijn. We bedanken de leerkrachten en gaan snel naar huis.
Daar duikt ze in haar tas om voor haar zusje en broertjes een cadeautje te grabbelen. De rest van de tas laat ze voor mij staan. Geen cadeautje, maar wel vol was. Maar dat was afgesproken...:-)
Met een zucht zakt ze achter de pc. 'O, ik heb nu al heimwee naar Zwitserland'. Wat kun je dan beter doen dan je eigen werkweekblog bekijken en bijbehorende foto's en video's? Het brood wat ik haar geef komt er weer uit en al snel kiest ze er vrijwillig (!) voor om naar bed te gaan. Binnen een minuut slaapt ze.
Ik vermoed zo, dat ze terug gaat, terug naar Zwitserland. Wat een harde werkelijkheid zal dat zijn als ze wakker wordt... Welkom thuis!!!!!!!!

PS Inderdaad harde werkelijkheid: behoorlijk ziek inmiddels...

vrijdag 20 mei 2011

Autisme en zwemmen (3)

De allereerste les...
Na een zeer vermoeide nacht, waarin we geen oog dicht hebben gedaan, zitten we nu aan het ontbijt. Nou ja, ontbijt? Kop koffie zeg maar. Sterke koffie. Wakker blijven moeten we, de komende uren tenminste nog wel. Als de kinders op school zitten ga ik wel verder maffen, maar dat kan nog wel even duren.
Ook Rob zit aan de koffie en probeert, al drinkend en genietend, mij over te halen om toch maar niet te gaan zwemmen. Nog steeds is hij in de veronderstelling dat dit echt niets gaat worden.
Maar als ik niet afwijk van het voorgenomen plan, wordt het hem echt te bar. Huilend probeert hij me alsnog te overreden en...ik geef een beetje mee.
-Weet je wat, we gaan gewoon kijken. Als je niet wilt hoef je echt het water niet in.
-Oke, snikt hij verdrietig, en ook geen zwembroek aan.
-Wel een zwembroek aan, dat hoort nu eenmaal zo in een zwembad.

Niet geheel onwillig klimt Rob op zijn fiets. We hebben zo’n duofiets, hij voor, ik achter. Dat scheelt: ik kan hem vastzetten, zodat hij halverwege deze vuurdoop niet van de fiets kan springen. Dus daar hoef ik me geen zorgen om te maken.
Met een minuut of acht zijn we bij het zwembad. Het is 6.50 uur. Dat valt tegen: de poortjes van het zwembad gaan pas 7.00 uur open, terwijl ik dacht dat op die tijd de les zou beginnen.
Maar Rob verdraagt het wachten gelaten. Hij staat er bij alsof hij zeggen wil
-Sorry hoor, dat ik hier ben, maar ik moest van m’n moeder.
We maken kennis met meneer Schoeman en zijn medewerkster, Suzanne.
Vanaf het moment dat de poortjes open gaan en wij erdoor naar binnen mogen gaat het allemaal lekker vlotjes. Ik kleed Rob om, van winterse kou naar zomerse hitte. Alles wordt verwisseld voor die ene zwembroek.
Tja, daar staat hij dan: bloot, kwetsbaar, bang, gespannen en moedig. Want hij doet het toch maar. Hij lijkt dapperder dan ik ben. Ook ik sta te klappertanden van de zenuwen, alsof ik zelf moet. O jongens, wat doe ik hem toch aan!
Zijn ‘ik blijf op de kant kijken’ houdt hij wel angstvallig vol. Ik leg de situatie uit aan de begeleiders en moet dan echt weer terug om Geert wakker en klaar te maken voor school.
Als we samen met een kleine drie kwartier weer terug komen in het zwembad zie ik een  stralende en blije zoon. Nat! In het water! Weliswaar een beetje nat, maar nat. Wat een opluchting.
We zetten Geert af op zijn school en als beloning fietsen we via de supermarkt  voor een stevig ontbijt: een croissantje. Dan zet ik Rob op school af en ga naar huis. Moe, maar tevreden zak ik in mijn bed. Eindelijk rust…
Wordt vervolgd.

dinsdag 17 mei 2011

Autisme en zwemmen (2)

November 2008. Mentoravond op het VMBO. Voor ons de eerste keer. Onze oudste zit net in de brugklas. We maken kennis met haar mentor, een drukbezette man met een duobaan: deels sportleerkracht op school en deels voor zichzelf. Dan geeft hij jongere kinderen les in sociale vaardigheden en tegen faalangst en zo. Alles in combinatie met sportlessen natuurlijk.
Ons gesprek zou moeten gaan over onze oudste dochter. Maar omdat het zo goed ging met haar, nou ja, op dat moment dan,  belanden we al snel bij Rob.
-Welke school zit hij? …  O ja, die ken ik wel. Het sociaal circus, wat ik geef, (sluikreclame!) zou wel wat voor hem zijn.
Maar nee.
 -Zover zijn we nog niet meneer, eerst zwemles. We weten alleen niet hoe.
Een doffe pieper schikt ons op. De 10 minuten zijn om, helaas. Maar meneer zegt ons nog snel zijn site en dat hij op donderdag van 7 tot 8 uur les geeft in het plaatselijke zwembad. Ongelovig staar ik hem aan.
-Zeven uur ’s morgens??
-Beetje vroeg hè, grijnst hij. Instemmend gemompel is ons antwoord.

Toch laat het me niet los. Wat maakt het eigenlijk uit of ik om kwart voor zeven of om kwart over zes op sta? Ik zou Rob in het zwembad af kunnen geven, na omgekleed te zijn, en dan weer naar huis fietsen. Dan Geert klaar maken voor school. Zou ik dat redden? Kwart over zeven thuis, kwart voor acht gaan met Geert? Het zou te doen moeten zijn, ook al ben ik dan daarna waarschijnlijk total loss.
Maar Rob, gaat hij het redden? Donderdagochtend zwemmen en dan direct door naar school? Een hele dag, van 9 tot half 3 is al best pittig. Maar ja, anderzijds is hij nooit moe, hij redt het waarschijnlijk beter dan ik.
Zo tolden mijn gedachten alle kanten op en ik besloot het eens met manlief te overleggen. Maar helaas, hij zag er totaal geen gat in.
-Maar ja, als jij het ziet zitten?
Mijn  volgende stap is meneer nog eens bellen. En aan de telefoon besluiten we het te gaan proberen. Er is geen wachtlijst, dus in principe kan Rob de eerstvolgende donderdag komen. Dat was dus op 4 december 2008.
We vertelden het Rob  ’s woensdagsavonds. Rob was in alle staten. Hij kon het niet en deed het niet, durfde niet en ging niet. Ach, even wennen aan het idee… Dat even wennen duurde de hele nacht. Werkelijk, hij heeft geen minuut geslapen. Dus je begrijpt, ik dacht al vóór de eerste les: waar gá ik aan beginnen? Wat doe ik hem aan? O help…
(Wordt alweer vervolgd...)

maandag 16 mei 2011

Werkweek

Stilletjes hoor ik iemand lopen in de badkamer. Stiekum kijk ik op mijn wekker. 3.53. Hm...eigenlijk had de wekker af moeten gaan. Om, jawel, 3.51 uur. Kennelijk vergeten aan te zetten gisterenavond. Gelukkig is de vakantieganger zo handig geweest haar mobiel te 'zetten'.

Vandaag is eindelijk de grote dag aangebroken. Onze oudste gaat op werkweek. En vanwege de verre bestemming, o help..., mocht ze half vijf op school zijn. Ze gaat namelijk naar Zwitserland, naar Brig. En hiermee komt dan het mijlpaal dat ze verder weg gaat dan dat ikzelf ooit geweest ben.
Neem je foto's, schat, zodat ik ook kan zien hoe mooi het daar is?

Na een moment van laatste dingen inpakken, je mooimaken enzo gaan we. Bij de auto fluister ik haar nog even toe:"Zul je lief zijn..."enzovoort. Ze zucht, Mam, ik ben 15! zo lijkt ze te denken.
"Oke, hang de beest maar uit dan."  Ons gegrinnik klinkt gesmoord in de stille nacht. Dan nog een omhelzing en stiekum een kus en daar gaat ze dan, naar haar klasgenoten.
Nou meid, zet 'm op! denk ik bij mezelf. Maar, tegen wie zeg ik dat nu eigenlijk? Echt alleen maar tegen haar?
Wil je meekijken met deze groep jonge mensen, dan kun je de brigbrigade volgen, die vermeld staat bij de bloggers die ik volg, hiernaast.

vrijdag 13 mei 2011

Autisme en zwemmen (1)

Het is al heel wat jaren de gewoonte dat je met je kind naar zwemles gaat.
Zo tegen de kleutertijd, als ze 4 of 5 jaar zijn gaan we ze massaal opgeven en, afhankelijk van de wachtlijst, gaan we even daarna met z’n allen naar de zwemlessen. Zo verging het ons met onze oudste twee meisjes (tig jaar terug), zo vergat het ons nu met Geert, de jongste.
Twee maal per week zit ik in het zwembad  te lezen te kijken naar al die in het water spartelende kinderen.
Met onze Rob ging het anders. Doodsbang was hij voor water. Dat merkten we altijd al aan hem. Hij vond het allemaal maar niets, al dat water en dan de bijkomende prikkels: lawaai, veel mensen en muziek. Met geen mogelijkheid kregen we hem in het recreatiebad, welke net iets dieper is dan het peuterbadje. Dus bleef hij en ik en Gerco ook, in het peuterbad.  Nou, dat werd niet altijd gewaardeerd door ouders die wel een peuter in het badje wilde laten spetteren. Vooral niet toen Rob echt met kop en schouders uit ging steken bij al die dreumesjes. En toen hij wat wilder ging doen.
De oplossing lag niet zomaar voor de hand. Zo van, weet je wat we doen hem op zwemles.  Want zwemles betekent: 1 zwemjuf/meester in een groepje, 15 kinderen per groepje, 3 groepjes, groepsinstructies en concentratie. Dat hebben we dus niet eens geprobeerd, we wisten het: dit wordt niets. Te massaal, te onoverzichtelijk en te zelfstandig voor deze klassieker.
Gelukkig is ons zwembad ook voorzien van een autigroep. Een must is dan dat het kind wat les krijgt begeleid wordt door een ouder/volwassene. Elke woensdagmiddag om 13.15 uur.
Nou, daar ging het al. Dat zouden we ook echt niet gaan redden. Want elke woensdagmiddag zijn de andere kinderen thuis en werkt papa. Dus helaas.
Na wat speurwerk bij de mensen om ons heen en in onze gemeente bleek dat niemand het zag zitten om met zoonlief te gaan zwemmen. Want ja, hoewel heel lief en schattig, hij is wel autist. En niet iedereen is daarvoor opgeleid en heeft die gave. Dat snapten we ook.
Maar toen kwam er iets op ons pad. Zomaar, plotseling, we vroegen nergens om, tijdens een gesprek over heel andere dingen hoorden we over een speciaal soort zwemles…
Wordt vervolgd.

PS Het kan ntuurlijk, ook met autisme, heel anders gaan, maar dit is ons verhaal...

woensdag 11 mei 2011

Afzwemmen

4 december 2008
Elke week een ochtend zwemmen
Altijd van 7 tot 8 uur
Nu, na bijna twee-en-een-half-jaar
zien we het resultaat:
DIPLOMA A
Hieperdepiep Hoera voor Rob!!!
(en mama en juf)


Met kleren aan was eerst heel eng, maar nu gaat het hem goed af


Op de buik...
en op de rug.

"Fantastisch gezwommen. Ik ben zo trots op jou dat ik je het A-diploma geef"

Verlegen, verbouwereerd, nog niet bevattend wat is er gebeurd.
Maar gelukkig ook heel trots!! Net als z'n juf! :-)

                           Wat nu? Op naar B natuurlijk!

maandag 9 mei 2011

Moederdag 2011

Een paar jaar terug hebben we moederdag afgeschaft. 't Is leuk hoor, maar mijn verwachtingen waren te hoog gespannen. De cadeautjes waren leuk, echt. Maar als mamalief dan later aan het werk werd gezet,
--U hebt toch het cadeautje gehad?-- dan vallen alle verwachtingen met een plons overboord.
Dus, ter bescherming van een hoop trammelant en zelfmedelijden schafte ik het hoogst persoonlijk af.
Maar de jongens maken op school natuurlijk wel wat leuks. En onze meiden denken er tegenwoodig ook aan.
Zie je wel, 't komt echt wel goed.

Vorige week bood Rob mij het moederdagcadeautje al aan.
-Mam, hebt u het cadeautje gepakt uit mijn tas?
Ja, dat heb ik. Ik was namelijk bang dat ik me niet meer kon bedwingen. Of dat het kapot zou gaan. Dus ik had het veilig gesteld. Rob wil het nu hebben. Oke, waarom niet? Ik zeg hem de plek waar het pakje ligt en geniet nog even van het vroege morgenuur. In de kamer naast me hoor ik papiergescheur en, naar ik mag aannemen, worden er snode plannen gesmeed. Rob kletst heel wat af in zijn uppie.
Wacht, daar komt-ie weer. Wat zal er voor plan zijn bedacht?
-Mam, hier is het moederdagcadeautje. Als u het wil hebben moet u mij een 2-en 1-euromunt betalen.
Grinnekend vraag ik hem waarom.
-Nou, dan kunt u het al vast hebben en zo kan ik weer wat sneller in mijn geld zwemmen, net als Dagobert Duck, weet u wel?
Ja, ik weet het, die doos dat zwembad op zijn kamer, de bodem is nog in zicht.
-Maar u krijgt natuurlijk wel geld terug, gaat Rob verder. Dit! En hij laat een handvol los geld zien. Wauw! Hier ga ik echt op vooruit.
Dus, wat doe ik? Ik beloof in mijn portemonnee te kijken naar wat ik heb.
Helaas ben ik niet zo rijk als hij hoopt. Alleen een 2-euromunt gevonden!
-Vooruit dan maar!' Razendsnel grist Rob mijn 2-euromunt uit handen en geeft twee kleine muntjes terug.
-He, ik zou alles krijgen! roep ik hem na.
-Haha, u bent erin getrapt, u gaf toch ook niet alles...'
Doe ik aan moederdag? Ja hoor, ik betaal de cadeautjes zelf! Hoezo commercieel??

donderdag 5 mei 2011

Kijk eens zo'n mooie meid!
Dit is mijn nichtje, net 1 jaar oud.
Genietend van het mooie weer, in onze hangmat.
Geniet ervan nichie, je ouwe tante is jaloers...
En jullie bloggers? Jullie vast ook!

Pagina's