zaterdag 31 december 2016

Ik zocht Allah

Vanavond. Dán! Een kriebel in mijn buik, een blij gevoel. Zoiets van: yeh! daar heb ik zin in.
Vanavond!
- 'Goedemiddag, ik kom mijn bestelling halen.'
Voor de klant die voor me staat haal ik de bestelling. Haha, als je er ook aan denkt. Mijn boek!
- Gaaf boek, zeg ik tegen de dame, ik ga hem zo ook kopen en er dan direct in beginnen.
En ik kijk naar de plaats waar dat boek ligt... euhhh... lag
Daar gaat mijn hoop in vlammen op. Alweer verkocht!
-Ja, lacht de klant terug, ik dacht net: eerst maar even bellen of ze hem nog hebben...

Zo kan het gaan. Zo ging het een paar keer. Maar nu heb ik het gewoon besteld. En vandaag gekocht. Dus vanavond...
Met mijn collega fantaseer ik er op los.
Ik leg het boek boven, flesje wijn er bij. Schaaltje oliebollen. En dan, tegen de tijd dat het bedtijd wordt, zeg ik dat ik even boven ga liggen. Trek mijn flesje wijn open en eet de oliebollen langzaam op, met een verrukte blik op mijn gezicht lees ik daarbij het net verkregen boek wat echt de mijne is nu. Oh, zo'n zin in.

Maar nee, het gaat anders denk ik zomaar. Er komt vanavond bezoek en we gaan gezellig doen. Niet alleen op bed met een boek maar gewoon spelletjes en zo. Zelfs gewoon niet naar bed voor het morgen is.
Dat boek gaat komen. Is het niet nu, dan toch echt volgend jaar. Maar ach, da's al bijna.
Aline, nog even geduld, bemoedig ik mezelf.

Al nieuwsgierig welk boek ik lezen ga?
Geschreven door Nabeel Qureshi. Het heet: Ik zocht Allah en vond Jezus.
Alleen de titel al. Daaruit spreekt zoveel overwinning. Dus... de komende dagen ben ik er even niet.
Fijne jaarwisseling en een goed en leesrijk 2017 toegewenst!

woensdag 14 december 2016

Als de aanklager geen aanklacht heeft

Vóór ons een groot, houten kruis.
En een papier, A3 formaat, bomvol geschreven met al mijn zonden. (Lijstje hieronder behoorlijk incompleet, 't is een voorbeeld.)



Deze zonden gaan aan het kruis. Worden zichtbaar voor God, de Rechter.
De aanklager komt er bij om de Rechter alles te vertellen over wat ik fout heb gedaan.


Maar dan verschijnt de Advocaat. Hij is tegelijk Middelaar en Verlosser. Jezus. Hij stierf voor al die zonden die de aanklager zegt. En Hij verwijdert dat blad met zonden en hangt een ander blad neer, een leeg blad. Hij zegt:
- Al waren je zonden als scharlaken, ze zullen wit worden als sneeuw.  (Jesaja 1:18)


In het kruis zie je het hart, als bewijs dat je bent in Christus. Loop je daaruit doordat je verkeerde keuzes maakt, doordat je zondigt, doordat je terugvalt in jezelf, dan zal de aanklager heel snel proberen jou van hem te maken. Van satan dus. En zal hij je lijst met zonden er bij pakken en ze voorlezen. Hij zal je zeggen hoe fout en zondig je bent. Hij schijnt met zijn 'black light' op het blad vol aanklachten. En je ziet het, je leest het en je weet: hij heeft gelijk.


Wat dan te doen? Met al je zonden en schuld weer terug naar het kruis. Zorg ervoor dat je weer één bent en blijft met Jezus. Dat je in Hem bent. Belijdt daarom al je zonden en vlucht er mee naar Hem. Want alle zonden die je belijdt, neemt Hij weg van je zondeblad en dan zijn niet meer zichtbaar voor de Rechter. Omdat Jezus gestorven is voor de zonden en voor het oordeel daarover.
Alleen in Christus heeft de aanklager geen aanklacht meer en ben je in Hem goedgekeurd, aanvaard en geliefd. En dát is alleen liefde en genade van Gods kant! Halleluja!











dinsdag 13 december 2016

Wat is zijn IQ?

Als de telefoon gaat, kijken we altijd een beetje verbaasd op. Zoveel worden we niet gebeld meer. De meeste communicatie gaat via de app of mail tegenwoordig. Dat is wel herkenbaar, denk ik?

Maar we zijn niet anti, dus we nemen gewoon op :)
Deze keer is het de school van Rob. De orthopedagoog. Ze wil de uitslag van de testen doornemen met ons, die Rob een poosje terug gemaakt heeft. Het bevat onder andere een intelligentie onderzoek en dat is waar ze het over wil hebben. Want wat er nu toch was gebeurd!

Het verbale IQ is gelijk gebleven (cognitieve functies), nl 83. Maar het perfomale IQ, de praktische kant, is veranderd. Omhoog gegaan.
- Onvoorstelbaar mevrouw. Rob ging van 91 naar 115!
Voor de leken onder ons zal ik even kort uitleggen wat dát betekent.
Voor een IQ geldt het gemiddelde van 100. Dus ja, vier jaar geleden zat Rob er onder (laag gemiddeld) nu zit hij er boven. Het mag vanaf 115 zelfs boven gemiddeld heten.

Ik verbaas me er niet over. Als ik hier in en rond huis zie hoe praktisch Rob de hele dag bezig is. Hoe hij zijn vrije dag invult met 'werken', zoals volwassenen ook doen op het werk: van 9-10.15 uur werken, dan koffie, van 10.30 -12.30 uur werken, dan lunchpauze en zo de middag ook nog door. En maar knutselen. Of schoonmaken. Of eten koken en koekjes bakken. Altijd bezig.

Maar ik schrik ook. Nog voor ik dankbaarheid voel jaagt deze orthopedagoog me de stuipen op het lijf. En ik vraag benauwd:
- Mag hij wel op school blijven dan?
Gelukkig stelt ze me gerust. Hij zit helemaal op zijn plekje daar en doet het supergoed. Maar zijn verbale IQ blijft laag. Waardoor er een gat ontstaat tussen verbaal en performaal. Een disharmonisch profiel is dus ontstaan, iets wat er eerder niet was. En het sociaal-emotionele moet ook nog gemeten worden, willen ze een compleet plaatje hebben. Dat dat laag is, dat weet iedereen die Rob kent. Dus geen zorgen, alleen maar dankbaarheid. God is goed.

vrijdag 25 november 2016

Op bezoek bij moslims

-Goedemorgen, kom maar binnen!
Hartelijk kijkt de vrouw bij de deur ons aan. Haar hoofddoekje omlijst perfect haar gezicht, haar lange jurk maakt haar tot een mooie vrouw.
-Tjonge, wat zie je er mooi uit!
Ze glimlacht verlegen. Tja we zien elkaar altijd alleen maar in sportkleren, dus dit is wel even anders,
-Zullen we onze schoenen uit doen?
Dat wordt zeer op prijs gesteld. Dat wisten we wel, stiekem hadden we wat navraag gedaan: hoe doen we dat: op bezoek bij moslims??
Met dat de schoenen uit zijn, komt ook de echtgenoot van deze vriendin de gang in lopen. Lange witte jurk, blote voeten.

Het is een bijzonder verhaal. Sommigen van jullie weten wel dat ik probeer juist in de sportschool de liefde van Jezus uit te stralen. Deze dame vertelt me regelmatig iets over haar moeilijke omstandigheden thuis. Vluchteling, man depressief, geen werk, allebei niet nee. Niet meer terug te kunnen naar het thuisland, terwijl er nog wel familieleden wonen die dagelijks in gevaar zijn. Hoe spannend is dat!

Na één van die momenten besloot ik haar een boekje te geven. Lastig, het liefst wilde ik iets geven waar de liefde van Jezus voor haar beschreven wordt, maar daarvoor is het nog een beetje te vroeg. Ik kies een boekje van Max Lucado, Niemand is zoals jij. Gods liefde wordt er beschreven, maar niet zozeer uitgelegd. Soort gelijkenis zeg maar :)

Naar aanleiding van dit cadeautje komt de uitnodiging voor koffie drinken. Samen. Mijn man en ik. Met haar en haar man. Het is een bijzondere ochtend. We krijgen thee na thee, koek na koek. En ondertussen kletst vriendin over van alles en nog wat. Ik kom er achter dat ze zeer intelligent is en ontzettend betrokken is op de mensen om haar heen. Ze doet haar uiterste best goed te integreren maar heeft niet de middelen. Triest verhaal eigenlijk. Maar toch, elke keer krijgen we een stralende lach.

Na anderhalf uur, veel thee en nog meer koeken later, stappen we op. Het is etenstijd.
- Komen jullie nog eens terug? vraag ik.
Zij knikt enthousiast. Hij is te moe om er blij mee te zijn. Ach, we zien wel. Ik blijf maar veel voor ze bidden. God is de beste plaats waar ik ze kan brengen.

dinsdag 1 november 2016

Witte was, bonte was, hoe was ik?

Afbeeldingsresultaat voor wasmachine kleurplaat-Wilt u mij leren hoe de wasmachine werkt?
Vragend kijkt Rob me aan.
-Later, ja, als je bijna zelfstandig gaat wonen, dan vertel ik het je.
-Maar... Rob is nooit direct klaar met een onderwerp... Maar, welke was hebt u allemaal dan?
-Witte was, bonte was, donkere was.

Omstandig legt Rob uit hoe dat dan in zijn werk gaat. Zijn prachtige nieuwe, zwarte vest , dat gaat bij zwarte was. De witte strepen die er op staan, die gaan bij de witte was.
Ik kijk hem aan. Zie zijn ogen glinsteren van plezier. En ik speel het spelletje mee...

Zondag, op de koffie bij vrienden, speelt vriend het spelletje ook mee. Dat wordt wat, want hij heeft een blouse aan met wel duizend vierkantjes van allerlei kleuren.
-Dus, zegt vriend stomverbaasd, dus jij gaat al die vierkantjes van elkaar afhalen en jij wast een oranje was. Een paarse was. Een witte was. Een zwarte was. Daarna alle vierkantjes te drogen hangen en dan alles weer aan elkaar naaien???
Rob giert het uit. Wat een dommerd. Dat hij daar nou in trapt!

Het is opvallend hoe goed het gaat met onze Rob momenteel. Hij is zo vrolijk, heeft zoveel lol. Vooral moppen doen het erg goed. Dat past dan weer bij zijn sociale leeftijd van 6, 7 jaar. Leuk, want laatst was dat nog 4 à 5 jaar.
En als we ergens zijn waar hij mensen ontmoet, kan hij ook heerlijk zitten kletsen en is dan opeens heel sociaal bezig. Op zijn manier, met zijn humor die dan over het algemeen ook erg gewaardeerd wordt.
Ik geniet enorm van hem. Erg gezellig is dit zo. Ik hoop dat het doorzet, deze vooruitgang.
Daar kan ik niets aan doen, dat moet gegeven worden. Maar daar bid ik wel elke avond voor. Samen met Rob. En na dat gebed geef ik hem Gods zegen mee. Want ik weet dat alleen dan Rob staande blijft. Met God.

donderdag 20 oktober 2016

Het eerste voorbeeld

Drie avonden Vrijzijn Bijbelschool, maar voor jullie pas twee voorbeelden over het 'in Christus-zijn', dat klopt niet helemaal. Maar al sinds de eerste avond loop ik na te denken hoe ik dat eerste voorbeeld nu zo kan beschrijven, dat jullie het ook snappen.
En ik denk dat ik er klaar voor ben om dat nu te doen.

Vanuit de cursisten zoekt Wilkin van de Kamp twee mannen: de één wat langer dan de ander, dat is het mooist. De man naast me zakt wat laag op z'n stoel en ik snap dat wel: blij dat ik geen man ben ;) 
De kortere man staat voor de zondaar, de langere voor Jezus.
Zo wil Wilkin ons laten zien wat Jezus voor zondaren deed.

Hij werd, nadat Hij in Gethsemané tot zonde was gemaakt (denk aan de drinkbeker), gekruisigd. Terwijl Wilkin één arm van  Jezus horizontaal zet, legt hij uit dat Jezus voor onze zonden stierf. En, de andere arm gaat horizontaal, deze beeldt het oordeel over de zonde uit.
De zondaar wordt voor Jezus gezet, want als hij zijn zonden erkent (zijn rechterarm gaat horizontaal), zijn schuld belijdt (linkerarm ook), wordt hij met Jezus gekruisigd. De mannen staan tegen elkaar, ieder met het gezicht naar ons toe, de armen gespreid. Het is nu zoals God het ziet: de zondaar is met Jezus gekruisigd. Als God nu naar het kruis kijkt, ziet Hij de zondaar hangen, terwijl Jezus zijn plek heeft ingenomen.

Maar Jezus stierf, werd begraven en stond op uit de dood. Wilkin neemt Jezus achter de zondaar vandaan en zet hem voor de zondaar neer. De zondaar is met Jezus gekruisigd, gestorven en begraven, maar ook opgestaan. Dat staat onder andere in Efeze 2. De Geest van Jezus woont nu in de zondaar en zo is de zondaar in Christus. Of, nee, ik moet zeggen: de heilige die zondigt, die is in Christus.
De arm van de zondaar legt hij op de borst van Jezus: zo geeft Hij je een nieuw hart. De andere arm om Hem heen wijst op de nieuwe Geest.

Nu ik zo naar die twee mannen op het podium kijk, zie ik dat Jezus in die zondaar is. En, omdat Jezus langer is dan de zondaar, zie je alleen Jezus. De zondaar valt volkomen weg.
Zo kijkt God naar mij en jou: als je in Christus bent, ziet Hij niet jou, maar Jezus in jou.

En wat gebeurt er als Jezus nu gaat wandelen? Dan neemt Hij mij in Zijn wandeling mee. En als ik in Hem blijft, neem ik ook Jezus mee waar ik ook ben, wat ik ook doe. Altijd Hij in mij, ik in Hem. Daar ben ik me maar weinig van bewust!

Ik hoop dat het duidelijk is. Reacties zijn welkom! Ergens moet er een filmpje van zijn, maar ik kan het niet vinden. Jullie?
Eigenlijk zou je de blog er eens bij moeten pakken en stap voor stap uitbeelden wat ik beschrijf. Dan ga je het wel zien en nog veel meer beseffen hoe bijzonder het is wat Hij voor ons deed!


zaterdag 15 oktober 2016

Koningskind

Er was eens.... een meisje.

Het is maar een gewoon meisje, een burgermeisje met een klein beetje een bekende vader. Over wie overigens veel te zeggen valt.
Het kleine meisje wordt groot, volwassen en groeit op tot een mooie vrouw.
En dat blijft niet ongezien...
Die gewone vrouw krijgt een vriend. En ja, hij blijkt de Kroonprins der Nederlanden.
En zo komt het dat deze vrouw prinses wordt. En later zelfs koningin.
Koningin der Nederlanden.

Ze verandert. Haar taal wordt anders. Haar manieren worden anders. Ze kleedt zich anders. Ze doet anders. Ze gaat zich gedragen als koningin, iets wat men ook van haar verwacht. Gewoon, maar vorstelijk en dus bijzonder. Heel haar identiteit verandert.
Misschien voelt ze zich niet altijd zo. Misschien valt ze wel eens terug in haar oude gewoonten. Leeft ze als een burgermeisje. Misschien moet hij het haar wel eens zeggen: je bent mijn vrouw, je bent koningin. Want je bent met mij getrouwd. En in mij ben je wie je bent. Zonder mij ben je een gewone vrouw. In mij ben je koningin. En zo mag je je ook gedragen. Zo mag je leven.

-En dus, zo zegt de man op het podium, hij laat zich Wilkin noemen, zo is het met jou en Christus. Als je in Hem gelooft als je Verlosser en Redder ben je in Hem Koningskind. Is je identiteit gelijk aan de Zijne, ga je anders praten, leven, denken en doen. En niemand kan je die identiteit afpakken, als je maar blijft in Hem. En zo vaak als je wilt zegt Hij het, vooral als je het zelf even niet meer weet: -weet je nog, zegt Hij dan, je bent in Mij. Je bent Mijn Koningskind. Hij zegt het in een fluistering, of in een lied. Of als je leest in Zijn Woord, de Bijbel. Vergeet het niet: je hoort bij Mij en in Mij ben je wie Ik ben. Want als Ik jou zie, dan zie Ik Jezus, als Ik Jezus zie, dan zie ik jou.

Het was een heel leerzame en gezegende avond op de Bijbelschool. Heel bijzonder dat ik hier heen kan en mag en er zoveel leer. En dat ik dit jullie door kan geven via deze blog en op andere manieren. Daar ben ik dankbaar voor. Want ik leer niet alleen voor mezelf, ik leef niet alleen voor mezelf. Ik leef voor Hem en in Hem. En wil uitdelen van Zijn liefde aan jullie allemaal.

Heb je tijd en ben je leergierig of nieuwsgierig, ga dan naar: https://www.vrijzijn.nl/vrij-zijn-tv/
Goede zondag allemaal!

zaterdag 8 oktober 2016

Yoshi, adoptie en God

- En zo is het nu ook bij God. God ruikt je als het ware en je ruikt naar Zijn Zoon. Omdat je in Hem bent.

Met een stralende lach houdt de man op het podium -lang, smal en een grote bos krullen-  het lammetje in zijn armen.
Yoshi, zo heet het lammetje. Een wees, 't heeft geen mamaschaap meer. Overleden bij de geboorte van Yoshi. Eenzaam en alleen. Verdrietig kijkt Yoshi ons aan, zachtjes schudt hij zijn kopje en dan kijkt hij triest naar beneden. Ach, zo alleen. Niemand meer.
Gelukkig weet de herder raad. Was er niet onlangs een lammetje overleden bij dat andere schaap?
De oplossing is niet zo moeilijk, toch? Yoshi wordt bij buurvrouwschaap neergelegd en ... nee! Dat gaat niet. Buurvrouw ruikt eens en denkt: Mwa, niet echt mijn kind.
Maar gelukkig heeft de herder nog een ander idee. Het dode schaapje van de buurvrouw neemt hij op, slacht het en voorzichtig wikkelt hij Yoshi in de huid van het dode lammetje.
Nu nog eens proberen. En ja. De buurvrouwschaap ruikt. En weet dan: dit is mijn lammetje. Dit is mijn kind. Deze wil ik hebben. Hier wil ik voor zorgen. Ik adopteer Yoshi tot mijn eigen kind en zal hem alles geven wat hij nog heeft.

Blij kijkt Yoshi ons vanaf het podium aan. Gewikkeld in een andere huid, wordt hij geadopteerd door zijn buurvrouwschaap en vindt zo een liefdevolle moeder die voor hem zorgt. Vol vertrouwen gaat hij bij haar liggen, rust  en vrede overweldigen hem en zachtjes blaat hij van vreugde. Als hij zingen kon, deed hij het direct!

En zo is het nu ook bij God. God ruikt je als het ware en je ruikt naar Zijn Zoon. Omdat je, als je Hem als je Verlosser kent, in Hem bent. Dan zal vrede en rust je overweldigen. Zul je je weg gaan vol vreugde, soms dwars door tranen heen. Wil je zingen van blijdschap, dankbaar dat je dat kan!

Het staat in de Bijbel, in Galaten 4:4-7:

'Maar toen de volheid van de tijd gekomen was, zond God Zijn Zoon uit, 
geboren uit een vrouw, geboren onder de wet, om hen die onder de 
wet waren, vrij te kopen, opdat wij de aanneming tot kinderen zouden 
ontvangen. Nu, omdat u kinderen bent, heeft God de Geest van Zijn Zoon 
uitgezonden in uw harten, Die roept: Abba, Vader! Dus nu bent u geen 
slaaf meer, maar een zoon; en als u een zoon bent, dan bent u ook 
erfgenaam van God door Christus.' 


  

donderdag 29 september 2016

Wil je dit nooit meer doen, mam?

Het getetter van mijn wekker doet me stijf van schrik omhoog schieten. Snel druk ik hem uit en val weer neer. Maar negen minuten later is er geen houwen meer aan.
Zacht sluip ik de zoldertrap op:
- Geert, wakker worden. half zeven! 't Arme joch ligt nog te zwijmelen in zijn prachtige droom, maar helaas. Moeders hebben soms echt geen medelijden.
Brr, 't is koud en ik voel me nog zo slaperig. En stijf. Nou ja, eerst de verplichte oefeningen van de houdingstherapeut maar. De ervaring leert dat ik daar wakkerder van word. Ietsjes tenminste...

Ruim een kwartier later roep ik onder de aan de zoldertrap nog eens naar Geert. Een zwak, niet te verstaan antwoord volgt en gerustgesteld loop ik naar beneden. Wasmand onder de arm, tas over mijn schouder, in badjas gehuld. Moedertje kan er weer tegen vandaag.

De vaste dingen van de ochtend zijn van start gegaan. De wasmachine staat aan. Het brood uit de vriezer begint te ontdooien en ik buk me om de waterkoker te pakken voor het dagelijkse kopje thee van Geert.

Ah, daar is-t-ie al.
- Mam? Aangekleed en wel staat hij voor me. Zijn ogen nog moe en flets.
- Mam, het is vijf voor zes.
- Haha, lachend draai ik me om naar de ovenklok. Wat een grapjas, denk ik. Ik kijk. En... hè? Ik kijk nog eens. Dan loop ik resoluut naar de woonkamer, naar de 'echte' klok. Vijf voor zes...

Opeens weet ik het weer: gisteren, de wekker gezet en ondertussen een gesprek gaande gehouden met Jorike. En ik dacht nog: oeps, de gewone tijd verspringt ook. Zo even goed doen. Maar dat ben ik dus vergeten.

Even later lig ik weer lekker in bed. Hèhè, even lekker wakker worden. Geert blijft beneden. Die kan niet meer slapen, zeker niet met de repetitie in het vooruitzicht.

Niet eens boos, maar heel vriendelijk vraagt hij me een uurtje later:
-Wil je dit nooit meer doen, mam?
- Nee schat. Nooit meer...

maandag 19 september 2016

Wanneer is de eindtijd?

Tijd voor een nieuw blogje. Maar waar zal ik het over hebben? Het is niet de vraag of ik wat te schrijven heb, maar meer wat ik schrijven zal. Je hebt van die dagen dat er zoveel gebeurd!

Toch pik ik even Rob's verjaardag er uit. En dan niet al die bijzondere momenten waarin we zagen dat hij zo gegroeid is de afgelopen tijd. Cadeautjes in inpakpapier was mogelijk, in plaats van folie waar hij het cadeau doorheen kon zien. Hij ervoer geen tot weinig spanning, hielp enthousiast mee met het versieren van de kamer door middel van zijn zelfgemaakte slingers (zie foto's). En hij was een super gezellige jongen de hele dag! Heel bijzonder, maar nee, daarover nu even niet.

Eén momentje van die verjaardag pik ik er uit. Een klein en waardevol gesprekje tussen Rob, Broer en mij.
Met z'n drieën zitten we in de tuin. Het is rond kwart over negen en dus al donker. Glaasjes drinken en bakjes nootjes voor ons, een tafel vol zooi van de visite die al weg is.
Broer informeert me enthousiast over studie-avonden, over de eindtijd. De data wordt genoemd en verrast veert Rob op:
-Zo-o, dus dan is de eindtijd?
Het begin van een goed gesprek.
Ik leg Rob uit dat niemand weet wanneer Jezus terug komt.
Heel frustrerend voor hem, want hij weet graag alles een beetje van te voren. En dit weet hij niet, ik niet en zelfs Jezus niet. Hoe kan hij daar wat mee dan? Waarom zegt God dat niet gewoon even?
Ik leg uit dat dát lekker makkelijk zou zijn. Dat we ons allemaal zouden bekeren op de dag voordat Hij terug komt en we nu maar raak zouden kunnen leven. Dat het zo niet werkt, want God wil geen gehoorzaamheid uit angst maar uit liefde.
-Aha, vat Rob samen, daarom moet je dus elke dag weer bekeerd worden. Enne, daarom heb ik nu nog steeds last van ontstoken tenen, doordat Eva een vrucht plukte van de boom. Als ze dat niet had gedaan!
Verontwaardiging ten top!

Kort vertel ik Broer dat we naar Wonderlijke zondag zijn geweest. Dat er gebeden is voor Rob's tenen, maar vooral voor geloof en bekering en vertrouwen. En dat Rob de zondag er na zomaar opeens zelf mee wilde naar de kerk! Wat een zegen! De tenen zijn nog niet genezen, maar in Rob's hart merk ik een stukje van God op, een stukje liefde voor Hem en een beetje meer liefde, zachtheid en vriendelijkheid. Iets wat heel ver weg was, wat nu opeens weer komt. God werkt in hem.
-Jaaa, zegt Rob op langgerekte toon, ik wil best wel bij Jezus horen hoor. Is nu ongeveer 30%.
Blij knik ik Jan toe.
-Dat is alweer 10% meer dan vorige week!








zaterdag 10 september 2016

Van sportfles naar babyflesje

- En? Bevalt je nieuwe flesje een beetje?
Met een grijns kijkt mijn vriendin vanaf de crosstrainer achterom, waar ik klaar sta om de sportschool weer te verlaten.
-Nee! Hij zuigt vacuüm en zo, weet je wel. Maar ja...
-Haha, ik kon er echt niets aan doen!
We kijken elkaar grijnzend aan.
-Nee, bevestig ik, dat klopt. Want ik deed het.

Het was twee dagen eerder dat ik haar mijn flesje liet ruiken. Met de vraag:
-Wat hieraan te doen?
Ik bedoel: zij is ouder, dus wijzer :)
Ze kijkt ruikt, kijkt een keer flink smerig en adviseert dan:
-Uitkoken, net als een babyflesje.

Eenmaal thuis leg ik, na te hebben gedoucht natuurlijk, mijn sportfles in een pan vol met kokend water. Zo, gas er onder op half en dan nu even lekker ramen zemen.
Intens tevreden ben ik drie kwartier later: de ramen zijn weer blinkend schoon.
Ik pak de deksel van de pan en wil mijn flesje uit het hete water vissen.
Maar wat ik nu toch zie?
Een babyflesje, de helft kleiner dan een uur geleden.
Gelukkig ben ik er niet aan gehecht en kan ik er smakelijk om lachen.
Ik app mijn vriendin:
Bedankt voor de tip: flesje stinkt niet meer .... maar is enorm gekrompen.

Vervelend is het, dat mijn nu felgele (nee mama, het is groe-oen!) fles
dus nog niet echt went. Mocht dat nou helemaal niet gebeuren, vraag ik mijn vriendin wel hoe ik daar van af kan komen...

Afbeeldingsresultaat voor smiley


zaterdag 3 september 2016

Willeke, een heel goede dierenartsassistent!

- Leuk hoor, zo'n blog, maarre... ik dan?
De vraag kwam via facebook, uiteraard van Willeke. En gelijk had ze.
- Over jou, mijn meis, maak ik een speciaal blogje, oké?
Een stralend hoofd en big smile was het gevolg.
Dus nou, daar komtie dan, Willeke, pas op meis!:)

Na een zeer succesvolle periode op de beste groene MBO van Nederland, heeft Willeke haar diploma begin juli in ontvangst genomen, dat weten jullie al wel hè. Daarna is Willeke druk aan het solliciteren geslagen, maar dat heeft tot nog toe geen succes. Dat is erg jammer.
Gelukkig heeft zij in de vakantie niet stilgezeten. Ik vraag me af of ze dat überhaupt wel kan, maar dat is een ander verhaal.
Willeke heeft al sinds ruim drie jaar, geloof ik, de ochtendkrant. Dat betekent elke morgen vier uur uit bed. Wat is het heerlijk voor haar dat ze nu niet direct door hoeft naar stage, maar terug het bed in kan als ze klaar is. En nog fijner: ze kreeg er een wijkje voor de middag bij. Reden genoeg om weer uit d'r nestje te stappen om haar 'bij'baantje te starten.

Gelukkig heeft ze ook enkele weken niets gedaan. dat wil zeggen: geen kranten. Toen zat ze op De Sikkenberg. Wel eens van gehoord? Topcamping in het Groningerland, waar Willeke in het team zat om zo de campinggasten bezig te houden en diepgaande gesprekken met ze te voeren.

En nu? Willeke gaat stug door. Met de krantenwijk, met het onderhouden van haar contacten en met haar taken, zoals huisje schoonmaken, leren zelfstandig te kunnen wonen en haar zaakjes op orde te houden. En ondertussen wordt er gesolliciteerd. Als je nog wat weet, beste lezer? Ze is één van de beste dierenartsassistentes, dat kan ik je verzekeren.

Willeke, ik ben dankbaar dat jij onze dochter bent. Dankbaar voor wie je bent. En ik ben heel trots op je. Hoe je je door het leven heen slaat, met welke vastberadenheid jij je weg gaat en hoe je door alles heen vastklampt aan God, daar ben ik heel verwonderd over.
Ik hou van jou, maar volgens mij had ik dat vanmorgen nog gezegd :)



woensdag 24 augustus 2016

Zelfstandig worden

En dan opeens is de zomervakantie voorbij.
Nadat eerst Geert en later Rob nog een midweekje op kamp zijn geweest, is het nu toch echt voorbij.
Jammer. Ik had graag nog wat langer willen blijven slapen 's morgens ;)
Nu gaat de wekker al weer om kwart voor zeven, maak ik de jongens wakker, doe braaf mijn sportoefeningen, wassen, aankleden en ja, dan ben ik wel een beetje wakker.

Jorike heeft nog even vrij, tot 1 september, maar ze is druk met haar vakantiebaantje. Daarna logopedie leerjaar 3.
Rob is naar de vierde klas van het VSO gegaan. Zelfde klas, zelfde leerkracht, weinig problemen dus.
En dan Geert. Geert gaat voor het eerst naar het Voortgezet. Brugklas HAVO/VWO. En dát is reuze spannend.
Gelukkig heeft hij al kennis gemaakt met de zorgmentor, maar de eigenlijke start is alsnog spannend genoeg.
En wat valt het hem mee!
Trouwens, topklasse begeleiding daar! De introductiedagen worden gevuld met veel gezelligheid en rondleidingen door de school, proeflessen in lokalen waarvan hij vooraf het bestaan niet wist en kennismaken met leerlingen en leerkrachten. Tot op heden is hij reuze enthousiast.

Vanmiddag was hij alweer een beetje op tijd thuis. Tijd om de tas in te pakken voor morgen.
Na wat rommelen en heen en weer lopen komt Geert naar me toe met de passer in zijn hand. In het doosje, zoals we het kochten.
-Euhhh, hoe werkt dit, ma? Het doosje lukt niet open.
Ik wil het doosje aanpakken, maar
-Nee-ee! Ik kan het zelf wel, ik moet zelfstandig worden toch?
Prima! En ik kijk nieuwsgierig toe.
Dan opeens ziet hij het: een plakbandje.
-Ach man! Had dat dan gezegd!! Je mag me nog wel een tip geven hoor, ook al moet ik zelfstandig worden....
Gelukkig weet ik dat dat stapsgewijs gaat en niet in twee dagen :)
En ach, dat leert Geert vanzelf wel.

donderdag 4 augustus 2016

Een drama...

- Wat is dat toch steeds, wie smijt er zo met die deuren?
Al poetsend en opruimend stel ik Geert deze vraag.
Hij haalt z'n schouders op.
Nou ja, ik dan ook maar. Er is per slot van rekening veel wind vandaag.

- Rob komt er aan. Geerts stem klinkt verbaasd.
- Haha, grappig, antwoord ik. Heeft manlief Rob net niet persoonlijk bij de zorgboerderij afgezet?

- Lea is op slot mam! hoor ik Rob's stem.
Stomverbaasd staar ik hem aan.
- Wat is er gebeurd dan, dat ze je naar huis hebben gebracht?
- Weet ik niet, maar Lea is op slot. Ik heb geklopt en geroepen en geschreeuwd en gebonsd, maar niemand deed open.

Om een lang verhaal korter te maken: hij was na een poosje wachten maar naar huis gelopen. Ook omdat zijn mobiel het niet deed.
- Uw beltegoed bedraagt minder dan..., zei Vodafone, ma...
- Dit was de ergste nachtmerrie ooit, ma.
Ach, kind toch.

En nu, na een wandeling van bijna anderhalf uur, is hij veilig thuisgekomen.
Vol liefde sluit ik hem in mijn armen. Praten lukt even niet. Want wat had er allemaal wel niet mis kunnen gaan?

Nee, hij was niet over de autoweg gaan lopen, maar langs het weggetje er naast, want er was geen stoep. En toen die weg ophield door het tunneltje, zo onder de rotonde door.
Of hij gebeden heeft?
- Nee, ik heb alleen aan God gevraagd of hij me veilig thuis wilde brengen.
En dan verbaast:
- Oh, is dat ook bidden?
God verhoorde Rob. Alleen Hem alle eer!!

Wat later, als ik er achter kom dat het míjn fout is, omdat ik de datum verkeerd in de agenda heb gezet, en het schaamrood me naar de kaken stijgt, is Rob niet boos, maar krijg ik een dikke knuffel. Vergeven?
- Dat heb ik toch door die knuffel al gedaan?


vrijdag 29 juli 2016

Een brief aan de huisarts

Rob heeft al vijf jaren doorlopend een ontstoken teen. Grote teen. Dan de één, dan de andere voet. Na 11 behandelingen (lees traumatische ervaringen) bij huisarts en ziekenhuis, weet de arts het ook niet meer en stuurt ons door. Daarvoor wil ik hem hartelijk bedanken! 


Dag Dokter,
Misschien bent u wel wat nieuwsgierig naar hoe het gaat met Rob en zijn teen.
Zoals afgesproken zijn we naar de dermatoloog geweest.
Voor we daar terecht konden (29 juni), waren al de tenen van de rechtervoet ontstoken.
De dermatoloog  gaf ons allerlei tips, de tips die u ons ook elke keer gaf. Uw tips waren dus prima  J

Uiteindelijk kon ze nog maar één ding bedenken. Als het geen schimmel was (zijn tenen vond ze schimmelvrij) en geen bacterie, want Fucidin helpt niet, dan moet het micro-organismen zijn.
We kregen zeep mee en betadine.
Ik heb diep gezucht. Zo iets simpels kan toch niet helpen?

Maar ik moest denken aan het verhaal van Naäman uit de Bijbel. Hij kreeg een simpele opdracht en werd gezond.
Dat ook uitgelegd aan Rob. Hij vond het nl ook maar niets. Want, zo zei de arts er bij, ga hier gerust 3 maanden tot een jaar mee door…
Ik wees Rob er op dat we lang geleden samen heel bewust voor die teen zijn gaan bidden.
En voor wijsheid als we voor de zoveelste keer naar u of uw collega’s toe gingen.
U kreeg de wijsheid om door te sturen naar de dermatoloog en de avond voordat we naar haar gingen hebben we voor haar gebeden. En voor Rob.
Dat hij niet te veel spanning zou hebben, dat ze hem geen zeer zou doen, dat ze een oplossing had.

Op weg naar school in de auto, na ons bezoekje aan de dermatoloog, heb ik hem daarop gewezen: hij was redelijk rustig, zij was vriendelijk, heeft hem geen pijn gedaan (zelfs de teen niet aangeraakt!) en nu gaf ze alleen maar zeep mee.
Elke avond er op doen, afspoelen, drogen, eventueel met föhn en dan betadine er op. ’s Nachts geen pleister, overdag wel.
Zo simpel is het. En zoiets simpels kan God zegenen, dat geloof ik vast! Rob kreeg hierdoor weer wat meer vertrouwen in dat het goed zou komen.
Hij was eerder behoorlijk wanhopig. Het feit dat hij hierom zat te huilen bij u zegt genoeg, want dat doet hij zelden.

En nu kunnen we al zeggen dat het zo goed als over is. Er is nog één kant van de grote teen ontstoken, al het andere is over. We blijven bidden en hopen op volkomen gezonde tenen. Maar we willen u ook bedanken voor het doorsturen naar de dermatoloog. Dat was een goede actie en heeft ons tot nu toe erg geholpen.
Hartelijke groet, Aline

zaterdag 23 juli 2016

Verliefd, verloofd...

-Ma?
-Hmhm...
-Heb je nu al eens geblogd over hoe Matthias en ik verkering kregen? Nee hè. Wilt u dat nog een keer doen?

Bij deze, Jorike!

Ik moet even terug in de tijd. Het is kort voor het examen van Jorike van HAVO 5. Ze is helemaal in de gloria. Verliefd. En dagelijks krijg ik de stand van zaken te horen.
Matthias, nog maar net terug in Nederland na een lange periode elders, is echter nog helemaal aan het integreren. Maar Jorike heeft daar geen last van. Hij ís het!

Ik besluit er voor te bidden. Leg nu niet alleen mijn kind in Gods handen, maar ook de genoemde jongeman. Als ze voor elkaar bestemd zijn, komt het echt wel goed. In Zijn handen zijn ze allebei veilig.

Het gaat anders. Jorike's verliefdheid lijkt weg te ebben  en ze stapt grotendeels uit haar vriendengroep, gaat bij andere schoollui staan. Desondanks bid ik door. Maar op een andere manier. Niet zozeer meer voor hen samen, maar wel voor én Jorike én Matthias. Want dat is reuze belangrijk!

Het is nog niet een week later als ik opeens overvallen wordt door een grote schok. Terwijl ik met een arm vol boodschappen de kamer binnen loop, laat iemand me verschrikkelijk schrikken. Bijna kreeg hij de prei tegen z'n hoofd....
Niet heel veel later hebben ze toch verkering. Misschien was wat Jorike deed wel onbewust precies het goede. Wie zal het zeggen?

En nu, vandaag, ruim tweeën half jaar later vieren ze niet alleen Jorike's 19e verjaardag, maar ook hun verloving. Hoe bijzonder is dat!

Lief stel, vanaf deze plek wil ik jullie feliciteren en wens ik jullie alle goeds toe: veel geluk, een mooie voorbereiding op je huwelijk maar vooral Gods liefde, nabijheid en wijsheid! Dat je deze weg maar mag blijven gaan in verbondenheid met Hem!


woensdag 20 juli 2016

Jona! Ga naar Zierikzee!

'Jona! Jona! Ga naar Zierikzee
Ik wil niet
Jona! Jona! Ga naar Zierikzee.
Maar Jona die zei neeeeeee......'

Al jubelend loopt Jorike door het vakantiehuisje. Niet de eerste keer vandaag, zo'n liedje blijft hangen.

We waren die dinsdag naar Zierikzee geweest op zeehondensafari. En na die prachtige vaart op de Oosterschelde, liepen we als vanzelfsprekend richting het centrum. Pas net bedacht ik hoe bijzonder dat is geweest, dat we met Rob door het centrum van de stad liepen. Dat doen we zelfs in ons eigen dorp niet!

Rob moest naar het toilet. We wisten waar het was en samen met hem liep ik er heen. Vanaf het centrum weer helemaal terug naar de aanlegplaats van de boot, naar de parkeerplaatsen en ja hoor, daar vonden we wat we zochten.
Intussen bleef manlief geduldig (?) wachten, maar besloten Jorike, Matthias en Geert door te lopen.

En ja hoor, je raadt het al: weg is weg. Met papa liepen Rob en ik heel het centrum heen en weer, zagen alle straatjes, heel veel mensen en vreselijke drukte, maar wie we zochten vonden we niet.
Vermoeid zakten we neer op een bankje. En ja hoor, daar zie ik Geert aan komen. Zijn blonde haar weerkaatst door de zon! Om zijn hals hangt een ketting, met een groot metalen kruis.
-Gekocht ma, bij de christelijke boekhandel. En weet je hoe die heet? Jona!

Het lied wordt ons vakantielied.
Want.. Jona wil niet naar die stad
De mensen daar die kunnen hem wat
zei Jona en hij ging op pad
tot hij een schip gevonden had
wat voer naar Katwijk overzee en niet naar Zierikzee.

Gelukkig is het anders gegaan. Jona luisterde toch en zo bekeerde Ninevé zich tot God. Door hem. Eeuwen later waren er ook mensen die luisterden naar God en zo kwam het Evangelie in Nederland, ja zelfs tot in Zierikzee. Op zo'n bijzondere manier zelfs dat velen gingen geloven. Waardoor er vraag kwam naar uitleggers, naar Bijbels en boeken en zo ontstonden de christelijke boekhandels, raad ik zomaar.
Hoe bijzonder is het dat ze er nog altijd zijn.
Daar en hier in Veenendaal, dat is de leukste natuurlijk :)
En ik wil deze keer aan jullie de oproep doen om vooral daar je boeken te kopen. Bij deze boekhandels. Want de meeste draaien op vrijwilligers en zijn niet winstgevend. Zijn er met een missie: om zo het Woord te laten doorgaan. En daarin hebben we allemaal een taak.

Nou vooruit, om het makkelijker te maken: velen hebben ook een site met webshop.
Kijk bijvoorbeeld op: www.derankveenendaal.nl 

Zeg het net als Jona:
Ik wil wel, ik ga al, ik ga met jou in zee!





zaterdag 16 juli 2016

Vakantie in Bruinisse

Het is bijzonder dat we zo'n fijne week achter de rug hebben. Eerlijk gezegd zag ik er best tegenop: een week met elkaar weg. Want vorig jaar gingen we niet. Het jaar daarvoor gingen we terwijl Rob voor een periode bij Karakter woonde, dus nu weer met hem op vakantie. Hoe zal dat gaan? Dat vroeg ik me regelmatig af.
Gebedsverhoring. Dat is de enige manier waarop ik het kan verklaren.
Rob genoot En wij met hem.

De reis ging naar Bruinisse, Park Aquadelta. Niet echt ons idee, vanwege de prijs, maar met heel fikse last-minute-korting boekten we een week voor we zouden gaan, dit huis.
We zaten vlak bij het centrum van het park en ons huis lag pal aan het water. Dat was handig én genieten!
Iets verderop konden we onze handdoek kwijt op het strandje van het Grevelingenmeer, bij de haven van Bruinisse. En wat te denken van de zeehondensafari op de Oosterschelde, tijdens een twee uur durende rondvaart op zo'n megagroot rondvaartschip? Van een dagje zee? Volop zonneschijn ontbrak ook niet. Dat hebben trouwens maar een paar van ons meegemaakt, want Rob kan niet zo goed tegen warmte en zon. Dus bleef ik bij hem thuis. Maar op een koelere dag een ander stuk zee bezocht, tot grote tevredenheid van ons allemaal. Lekker in de zon, uit de wind en dus achter een duinpan, terwijl we later hoorden dat het hier in Veenendaal flink had geregend...

Het is bijzonder dat we dit allemaal mee konden maken met elkaar. Moet je nagaan dat Rob nooit weg wilde vanaf het vakantiehuisje, want: "ik ben toch al weg".
En dan al die lege tijd: op het strandje, bij de zee, op de boot. Rob bedacht overal een oplossing voor. Hielp krabben vangen, zocht schelpen, terwijl hij op het bovendek van de boot genoot van alles wat hij zag.

Ik was stomverbaasd en Rob heeft dan ook echt een applaus verdient. Trouwens, hij niet alleen, wij allemaal, want samen hebben we er een topweek van kunnen maken.
Maar zoals ik al zei: gebedsverhoring. De grootste dank komt onze Heere toe, die Rob en ons heeft geholpen, die Rob laat groeien in zijn kunnen en ons de rust gaf om te genieten.

En als je nou aan manlief vraagt hoe het was in Bruinisse, krijg je steevast te horen: Bruin is se.
Wie die 'se' is, daar moet ik nog even navraag naar doen. Want als hij mij bedoelt?  Bruiner is hij:)

woensdag 6 juli 2016

Vakantieperikelen

De vakantieperikelen zijn in volle gang. En nadat Willeke afgelopen maandag haar school verliet, het diploma stevig onder haar arm geklemd, maakte Geert zich op voor zijn afscheid van de basisschool.
Hij was er klaar voor. Prima, laat maar gaan. Vakantie, hij juicht het toe. Hoe langer hoe beter. Zelf had ik er wat meer moeite mee. Lastig, de jongste van de basisschool? O nee, dat in geen geval. Ook ik vind dat prima. Maar afscheid van bepaalde leerkrachten, dat kostte me wel wat moeite. Vooral de IB-er, die zowel Jorike als Geert intensief heeft begeleid ga ik missen. Want ze begeleidde mij net zo goed. Het waren altijd gezellige 60-minutengesprekjes met haar, die twee keer in het jaar. We spraken bewust om 8.30 uur af, zodat we alle tijd hadden, wetend dat we het eerste half uur nog even niet aan de kinderen toe kwamen. Dan ging het over van alles en nog wat, maar niet over hen. Natuurlijk overdrijf ik  nu wat, maar het zegt hoe ik het waardeerde. Want ze nam er absoluut wel de tijd voor. En dat gaf mij het gevoel dat ze er voor me wilde zijn. En dat was ze dan ook. Maar vooruit, dit niet verder vertellen maar, anders komt ze nooit meer aan de kinderen die haar nodig hebben toe natuurlijk :)

Het afscheid verliep gisterenavond behoorlijk stormachtig en Geert was dan ook blij dat hij vrij was vandaag. Maar wat nu te doen.... Een beetje uit zijn normale ritme was hij wel. En vol verlangen wachtte hij op de bestelling die hij had geplaatst bij een goochelwinkel. Geert goochelt namelijk als de beste en neemt iedere uitdaging aan.

Rob wordt nogal eens uitgenodigd een goocheltruc te komen kijken. Dat is ingewikkeld! Want Rob moet er even over na denken. Geert wil het nú weten. En zo staan de jongens weer tegenover elkaar. Gelukkig weet ik dat Rob heel veel duidelijkheid wil. Dat wordt steeds meer lijkt het wel. Goed teken: hij kan meer uitleg aan. Dus als ik Rob uitleg dat Geert nog 20 minuten thuis is en dan even weg moet, kan Rob opeens wel snel beslissen en laat Geert vol vuur zijn nieuwe truc zien.

Grappig hoe dat werkt. Ook vermoeiend. Nu het vakantie wordt, is het vast de hele dag van alles uitleggen. Maar dat doe ik graag. Want dan is het snel duidelijk en dat geeft rust. En heeft mama toch ook een relaxte vakantie.

Pagina's