zaterdag 28 juli 2012

Welkom thuis!

-Mama!!!!!
De blijde kreet ontluikt een glimlach op mijn gezicht. Daar is-t-ie: mijn zoon!
-Lief marmotje van me hè, bén je daar weer??
Een wilde omhelzing volgt, zodat ik niet eens de kans krijg uit de auto te stappen.
Glimlachend kijkt zijn begeleider van een afstandje toe.

Stoere brandweerman!

Gisteren haalden we Rob op, na een midweek kamp. Hij ging mee met de VOOR ELKAAR weken van de Hervormdevrouwenbond, waar ze dit jaar voor het eerst een kamp organiseerden voor kinderen met autisme.
En hij had het geweldig naar zijn zin. Werd ook goed bezig gehouden: het programma sloot telkens weer op elkaar aan en de uitjes waren lekker intensief. Zo is hij naar de brandweer geweest, absoluut het leukste wat hij mee kon maken. Maar ook het varen op de boot, het kanoen en het klimmen tegen een echte klimwand waren erg leuk. De onderduikershut in Vierhouten werd bezocht en ook het bezoekerscentrum van Nunspeet. En natuurlijk ga je met zo'n stel jongens naar het Artelleriemuseum. De meiden gingen vast met evenveel plezier mee. En wat denk je van Buggyrijden en weideslepen op een boerderij?
Het was een week met veel ervaringen en nieuwe kennis, wat Rob allemaal wel kon waarderen.

De voorbereidingen waren ook fantastisch: we kregen ruim van te voren een 'plan van aanpak'.
Wie gaan er mee, wie is de leiding, wat gaan we doen, wat gaan we eten (ook heeeel belangrijk!) en wat zijn de regels? Van alle deelnemers een fotootje erbij maakte het boek helemaal compleet. Een week voor het kamp begon kwam zijn begeleider kennis maken. Dit alles zorgde ervoor dat Rob met veel plezier naar kamp ging en van zenuwen amper last had. Heerlijk voor hem én voor ons!

Ondertussen was Willeke dezelfde week weg: met HGJB-kamp naar Gouvy. Dus wat wil het geval:
Zodra we gisterenmiddag thuis waren van Rob ophalen, werd manlief geacht Willeke te taxiën. Gelukkig niet helemaal in Gouvy, maar hij moest wel weer even gaan.

Na een week 'maar' twee kinderen was het best even dubbel gisterenavond. Vooral Rob moest erg acclimatisren wat hij deed door zich helemaal op mij te focussen en lekker druk te zijn.
Dus dacht ik bij mezelf: dag rust, dit was het dan.
En anderzijds omarmde ik de kinderen met alle liefde die in mij is:
-Lieve schatjes (en dat meende ik), WELKOM THUIS!!
Nu moeten ze zelf weer gaan ervaren dat 'thuis' ook leuk kan zijn. Maar dat zal wel een weekendje kosten, verwacht ik zo. Dus papa, mama en kindjes: veel succes allemaal!

Lekker varen, zelf aan het roer!




maandag 23 juli 2012

JARIG: 15 JAAR


Gefeliciteerd Jorike, met je vijftiende verjaardag!
Ik wens je een heel fijne dag, ook al moet je twee folderwijken lopen en brengen wij zometeen Rob naar kamp. Evengoed wordt het vanavond een heel gezellig feest met iedereen die níet op vakantie is.

Geniet van deze dag. Van de visite en de aandacht.
Van je nieuwe opwekkingsbundel, je tijdschriften over de blokfluit, je 3Dspullen en je mooie ouderwetse, nieuwe fietsbel.
Ding-dong

donderdag 19 juli 2012

Een jaar verder

Vandaag is het een jaar geleden: mijn lijf liet me in de steek.
We waren op vakantie in Sint Maartenszee en ik lag in bed te denken: hoe kom ik hier weer uit...
Ik kon alleen nog denken, verder deed helemaal niets het meer. En pijn, o zo'n pijn van mijn tenen tot aan mijn nek. Vooral mijn rug, dat bleek dan ook de boosdoener: overbelast. Niets kon ik meer bewegen, overal pijn. Zoveel pijn dat ik niet in staat was in paniek te raken...gelukkig.
Uiteraard ga ik nu niet alles herhalen wat je terug kunt lezen op de blog van juli/augustus vorig jaar,dit is maar een terugblik.
Weet je: die pijn van toen is nu zo goed als weg. God zij dank!

See full size imageIk weet nog dat ik geblogd heb: ik geef mezelf een half jaar. Maar dat lijkt niet genoeg. Al zijn de lichamelijke klachten vooral verdwenen, de intense vermoeidheid die vrij snel erachter aan kwam is er nog steeds. Is zelfs nog meer als vorig jaar, geloof ik. Want met dat ik onderuit ging en een week of negen stil bleef liggen, de tijd die daarna restte vooral op de stoel doorbracht en nog steeds veel in bed tot nu toe, vanaf toen ging de conditie ook keihard achteruit. En het lukt me maar niet om dat weer terug te krijgen op het niveau van vóór 19 juli...
Niet dat ik daar hard mijn best voor doe, ik heb er gewoon helemaal geen energie voor. En het interesseert me ook helemaal niets. Dus ja.

Vanmiddag, toen ik in bed lag, dacht ik er weer eens aan terug. De pijn herinner ik me nog, het gaf me nu wél paniekgevoelens, die ik snel onderdrukt heb. Wat een vreemd jaar was het. En toch...toch ging ik door. Het hele jaar. Het zware werk liet ik liggen, maar ik bleef dingen regelen en bedenken, want tijd om te denken had ik zat.
Nu we weer terug zijn van onze vakantie jl., nu heb ik de beslissing genomen: ik stop er mee. Ik heb de jufs van school een mail gestuurd: ik stop ermee. Dit jaar geen ouderpanel en oudercommissie, dit jaar niet zoveel bezoekjes aan eenzame, vermoeide mensen, dit jaar niet zoveel vrijwilligerswerk in de kerkbieb. Dit jaar rust. Tenminste, buitenshuis. Helaas kan ik over een sabbaticaljaar nog niet spreken: daar trappen de kinderen niet in. Want dat die dit jaar nog meer van me vroegen,  zij ook mijn energie vragen is een vaststaand feit. Dat is dan ook de rede dat ik er mee stop, met bijna al het buitenshuisgedoe. Gelukkig: bloggen doe ik binnen!

donderdag 5 juli 2012

Blogvakantie

En dan is het zover: zomervakantie!!

En samen met de vrije dagen, het opruimen van de spullen, het schoonmaken van hun kastjes en moeder die helpt bij de schoonmaak van het hele lokaal, samen met dat alles is er ook zon! En prachtige temperaturen. Hoewel nu de regen met bakken naar beneden valt, zie ik tot mijn verbazing...

Vakantie: zes weken uitslapen, zes weken geen klok, zes weken alleen maar doen waar je zin in hebt. O, zo heerlijk!
Duh-uh...niet dus, beetje maar. 't Is ook:
Zes weken elke ochtend kind in bed, lekker knuffelen terwijl je eigenlijk net bedacht je nog eens lekker om te draaien...
Zes weken moeder zijn. Opvoeder. Politieagent en soms zelfs rechercheur...
Terwijl je je afvraagt: Hoe zal ik nú hun tijd weer eens gezellig gaan vullen, terwijl je je best doet om zo'n leuk mogelijke middag te hebben in de speeltuin, verlangen de kids maar naar één ding: STRUCTUUR!!!
En dat die weg is in de vakantie, dat is duidelijk. Maar bij ons probeer ik het wel te handhaven. Zelfs de tijd dat we opstaan wordt zorgvuldig gepland. En met zorgvuldig bedoel ik dat er goed over na is gedacht.
De dag duurt immers veel te lang als je vanaf half zeven beneden bent en om zeven uur je computertijd al op hebt? Dus is de eerste regel vanaf nu: opstaan en van je kamer afgaan is vanaf half negen toegestaan. Kijk, dat is de Hoofdregel.  Daar heeft mama tenminste ook wat aan.

Het lijkt me goed jullie een poosje vaarwel te zeggen. Schrijfwel, bedoel ik, leeswel, kan ook. Ik stop er even mee. Ik ga tijd nemen voor de kinderen. En regels bedenken...
Tot snel, want ik houd het vast niet lang vol. Je merkt het snel genoeg. Maar ja, regel is regel! Eens kijken hoelang ik me daaraan houden kan...

maandag 2 juli 2012

Hoofdzaak

-Mam, wat betekent hoofdingang?
Zojuist parkeer ik de fiets bij een gebouw, pal voor de hoofdingang en Rob kijkt me vragend aan.
-Het betekent dat het de belangrijkste ingang is, leg ik simpel uit.
Het prikkelt Rob tot verder nadenken over 'hoofd-woorden'
-Hoofdstad, hoofdstraat, hoofdstuk...eh...hoofdpijn!
Dat is dan de belangrijkste pijn hè mam?
En hij kan het weten, want de migraine komt regelmatig de kop opsteken. Of moet ik zeggen, het hoofd opsteken?


Het is alweer een paar maanden later als we samen zitten te knutselen op zijn kamer. Kennelijk heeft-ie ergens een nieuw woord gelezen of gehoord, want zonder verdere aanleiding vraagt hij me waarom ik eigenlijk nu, dit kwartier bij hem kom werken. Ja-ah, dit knutselkwartier  is een afspraakje met mijn zoon!
Ik antwoord dat ik dit kwartier fijn vind, omdat Geert nog op school zit.
-Aha...dus dit is uw hoofdkwartier?
Hihi, terwijl ik wat hoofdluis wegkrabbel om beter te kunnen nadenken hoe hier nu op te antwoorden staat zijn hoofd er al niet meer na. Want knutselen, dát is de hoofdzaak!


Pagina's