zaterdag 29 december 2012

Op de grens van 2012-2013

En dan is het opeens al weer eind december 2012. Nog maar een paar uurtjes, dan luiden we met veel geknal 2013 in. Kunnen we daarna weer normaal gaan doen. Waarschijnlijk gaan we dan al weer snel over tot de orde van de dag, vooral als de scholen weer beginnen.

Tijdens stille tijd, die lastig te vinden is in deze dagen met alle kinderen thuis, las ik 1 Petrus 4 vers 7:
En het einde van alle dingen is nabij;
wees daarom bezonnen en nuchter
in de gebeden (HSV)
 
Nuchter. Sober. Dat tegenover dronkenschap en overdaad. Ook met oud en nieuw gaan velen knallend en dronken het jaar uit en het nieuwe jaar in. Maar, zo zegt ds Vreugdenhil in het boekje 'Intocht', (fotootje hiernaast):
 
"Je kunt beter knielend dan knallend het nieuwe jaar in gaan".


En:
Wie Christus verwacht, leeft sober en matig.
In het licht van Zijn komst past geen dolle feestroes.
Er zijn wel christenen die ongeduldig worden omdat Jezus er nog niet is.
Dat geeft soms zulk een overspannen verwachting van de wederkomst en het duizendjarig rijk,
dat het meer lijkt op een droom.
Dronken van verlangen.
Weest toch nuchter, mensen!
Laat Jezus u wakker vinden bij Zijn komst!
Het schip van de kerk, (de waar gelovigen bedoelt de auteur, A) stevent met vaste koers op de eeuwige haven af. Het zou een stuurman zwaar komen te staan als hij met de kust in zicht zou indommelen. Blijf op je wachtpost! Waken moeten we! Tegen onze traagheid, onze slaperigheid en gemakzucht.
 
Hoe moet dat dan? Waken? Als het al zo lang geleden is dat Jezus beloofde dát Hij terugkomt? Het enige wapen om wakker te blijven is het gebed! Zo alleen kunnen we schijnen als lichten in de wereld. Onze knieen buigen voor DE Christus, zoals onze Meester zelf gewaakt en gebeden heeft in Gethsémané
Zo voorbereidend leven naar het einde, dat is getuigen in de wereld van die Ene Naam, tot Zaligheid gegeven. Tegelijkertijd zal ons hart dan van liefde branden en intens verlangen naar de komst van de Bruidegom. Want we zijn op reis naar een beter Vaderland!

Mocht je een alternatief willen voor vuurwerk afsteken, ga dan God loven.
Psalm 119 vers 62: Midden in de nacht sta ik op om U te loven...
 
Ik wens jullie allemaal een goed uiteinde en een heel gezegend, biddend en wakend 2013.
 
 
 
 
 

zaterdag 22 december 2012

Gezellig Kerstfeest!?

Neerslachtig. Dat is het juiste woord. Zo voel ik me een beetje, deze laatste weken.
Diep van binnen is er het besef van grote vreugde en blijdschap: Kerstfeest! Jezus kwam tot redding van de wereld! En tegelijkertijd die neerslachtigheid.

Als jonge meid had ik daar al verdriet over: wat erg dat het nódig was dat Jezus kwam. Dat Hij zijn mooie plekje in de hemel moest verlaten om naar deze zondige wereld te komen, zodat we gered kunnen worden.

Maar momenteel is dat verdriet anders geworden. Neerslachtigheid. Niet omdat Jezus kwam, niet omdat Hij Zijn hemelse heerlijkheid moest verlaten, voor ons. Maar door alles wat ik om me heen zie.

Al die mensen die hun uiterste best doen of gaan doen om kerst tot een gezellig feest te maken. Vooral gezellig. Vrede op aarde, toch? De lichtjes, de versieringen, nieuwe kleren, ja! Ik ook! En vooral het eten. De folders die de bus binnen rollen, rondgebracht door onze eigen meiden. Zo vol van alles wat gezellig en vooral lekker is! Recept op recept krijg je door je strot geduwd, het een nog beter als het ander. Ik raak hier zo negatief en gefrustreerd van!

Dan loop ik in dorp, mezelf druk makend om alles klaar te hebben voordat de vakantie begint en dan zie ik zo veel leegte om me heen. Gezelligheid wordt gecreeerd, de schijn wordt opgeworpen, maskers opgezet. En we verwachten van elkaar niets anders dan enkel blijdschap en een goed humeur.

Heeft Kerst dan niets anders meer te betekenen? Is het zo leeg geworden in ons hart, dat we er niet eens meer aan dénken dat Jezus je vol wilt maken met Zichzelf, met Zijn Geest? En terwijl ik daar loop, in het centrum van de stad, van ons leven, vraag ik me af wie het nog wél weten. Wie de Heere nu nog kennen tot eigen zaligheid en behoud.

Het breekt me zo op dat ik het liefst alles aan de kant gooi en de kerstdagen doorbreng in bed. Deken over het hoofd en wegblijven maar. Geen kerstdiner, geen kerstcadeautjes, geen lichtjes, geen kaarsjes, geen...vul maar aan. Gewoon een sneetje droog brood en wat water en verder niets.
Toen ik daar laatst een gesprekje met iemand over had en hij zichzelf uitnodigde voor het mee-eten van de kerstkalkoen (!), heb ik 'ja' gezegd.
-Je komt maar. Maar wij eten onze kalkoen niet met kerst hoor, zal wel iets van 10 januari worden ofzo, flapte ik er uit. Dus komt hij tien januari. Want het gaat ten diepste niet om kerst, maar om kalkoen, zo vat ik mijn conclusie samen.

Ik bid dat Nederland en heel de aarde weer de ware blijdschap van Kerst mag gaan leren kennen.
'Een Kind is ons geboren, een Zoon is ons gegeven', woorden uit Jesaja worden dan heel persoonlijk.

'Een Kind is voor MIJ geboren, een Zoon is aan MIJ gegeven.'
 
De vraag is niet of we een gezellig kerstfeest gaan vieren of hebben gehad. De vraag is of we de verschijning van Jezus Christus, Zijn komst, hebben lief  gekregen. Kun jij daar al 'Ja' op zeggen?
Dan mag ik je een gezegend Kerstfeest toewensen. Misschien wel gezellig met je gemeente, familie of vrienden. Maar vooral in de aanwezigheid van Gods Geest en in de wetenschap dat Hij kwam voor Jou!! Dan wordt het Kerst en Pasen op één dag, uitziend naar Zijn tweede komst.

Maranatha! kom Heere Jezus, kom snel!

 
Wandelen met jesus, welkom als volger. Dat je blognaam maar veel over je zeggen mag!

dinsdag 18 december 2012

Knutseldefrutsel: een dierenverblijf

Nadat ik jullie vertelde hoe Rob zijn mama bezig houdt, de blog van woensdag jl. kwam hij die middag, om kwart over één uit de bus gesprongen. En ooo! Het was of hij mijn blog had meegelezen.
-Poes! Je hebt werk vanmiddag. Om half twee kom je werken.
Ik hield de boot wat af.
-Werken? Om half twee al? Dat is bijna! Eerst maar eten en vertel dan, meneertje, maar rustig wat je plannen zijn voor vanmiddag!
Drie kwartier werken. Dát was het plan. Een mooi groot hok bouwen voor de knuffels.
Rond kwart voor twee verdwenen we naar zijn kamer. Ik werd hard aan het werk gezet: van witte A4-tjes rolletjes maken.
-En doorwerken graag, want om half drie is het werk afgelopen, jutte hij me op.

En wat denk je? Precies half drie gaf Rob het sein: stoppen met werken. Tja, je bent autist of je bent het niet. Gelukkig was het naar tevredenheid klaar. Heb ik even hard gewerkt!

Zie hier Rob aan het werk en het resultaat:

Alles aan elkaar plakken


Op maat knippen

Passen de dieren erdoor?

Voor het geval het brandalarm afgaat?

Kom maar jongens, allemaal even proberen

Krap zat

HET PAST!!!!!

vrijdag 14 december 2012

Opgesloten door mijn eigen kind

-Doe open! Rob! Doe. Nu. Open!
Onverstoorbaar kijkt Rob me aan. Ik zie hem staan.
Boos. Triomfantelijk. Trots.
Verwoedt  sjouwt hij aan een stel ouwe kapotte dozen.
Hij trekt en rukt. Ondertussen kijkt hij me kwaad aan.
-DOE. NU. OPEN!!!!! Probeer ik weer.

Rob vroeg om dozen, vanochtend vroeg, juist toen we eigenlijk naar school moesten gaan.
-Vanmiddag mag dat, Rob. Nu niet. Nú gaan we naar school.
-NEE!!! NU MOET HET!!!
En hij gaat.
Tuurlijk gaat-ie.
En ik kan niets. Ik kan hem niet aan als hij in een bui als deze is.
Vooral niet nu ik vanochtend weer door mijn rug ging en de pijn weer terug is.
Hopeloos!!

Niets vermoedend liep ik de schuur nog even in om de lamp uit te gaan doen.
Met dat ik het lichtknopje uit drukte, duwde Rob de deur dicht. Triomfantelijk draaide hij de sleutel om. De sleutel trok hij uit het sleutelgat. Hij kneep zijn hand tot een vuist.
-Ik krijg je nog wel, siste hij. Ik wil die dozen!!
-Je mág die dozen, dat zei ik toch! schreeuwde ik door het raam, vanuit de schuur.

Paniek welt in me op. Ik ben al geen held in afgesloten ruimtes en nu we van elkaar gescheiden zijn vliegen de meest dwaze scenario's door mijn hoofd.
* Wat als hij de sleutel weggooit?
* Wat als hij helemaal niet open doet?
* Voordat de eerste mét huissleutel thuiskomt is het half vier.
* Rob kan zelf door de voordeur weg. Dat is mijn grootste angst: hij kan overal heen zonder dat    iemand weet dat ik opgesloten zit.
* Waarom heb ik geen telefoon op zak?
* Waarom heb ik hier in de schuur niet de schuursleutel?
* Waarom heb ik nooit aan deze mogelijkheid gedacht. Ik kén hem toch?

Zomaar wat gedachten in een paar luttele secondes.
Ik richt me weer op Rob.
- Pak die dozen en doe de deur open!!!
- Mag ik ze?
- Grrrrr. Ja-ah tuurlijk, dat heb ik al gezegd!!!!!!!
Kan mij die maffe dozen schelen. IK WIL ER UIT!!!!

Voor Rob gaat zekerheid voor alles. Ook, zo blijkt nu weer eens, voor zijn zielige ouwe ma die opgesloten zit. Op z'n gemak brengt hij de dozen naar zijn kamer.
Tergend langzaam loopt hij daarna naar de schuur.
Wat een geweldig geluid! Heb je dat wel eens gehoord? Het geluid van een draaiende sleutel en een openknarsende deur? Woww!!! Zo geweldig mooi!!
Ik veeg mijn gezicht droog en negeer Rob. Hij tergt me:
-Lekker janken hè, lekker janken. Ik heb zo'n hekel aan janken. Bah, wat ben je een jankmoeder zeg.

Ik zwijg. Loop langs hem heen en maak aanstalten om naar de fiets te gaan: tas, schoenen, jas, schooltas. Fiets buiten zetten. Er is nog genoeg te doen. Ondertussen beveel ik Rob:
-JAS AAN!! SCHOENEN AAN!!
Hij zit al op de fiets voor ik de deur op slot draai.

Bijna zijn we op school.
-Rob? Iemand opsluiten, dat doe je noooooit meer, oké?
-Maar poe-oes (sorry, is nu zijn koosnaampje voor me), maar poe-oes, het moest gewoon gebeuren.
En daarmee had hij het laatste woord gezegd. We zijn op school. Net op tijd.

Onderweg naar huis kom ik weer een beetje bij mijn positieven. Toch nog eens goed met hem over praten. En de sleutel voortaan maar uit de deur houden! Lijkt me wel zo veilig.

woensdag 12 december 2012

Mama bezig houden

Was Rob de afgelopen tijd druk met mij bezig houden door middel van 'werken', inmiddels is zijn opzet veranderd. Maandenlang eiste hij al mijn tijd op: ik moest zodra hij uit de schoolbus sprong aan de slag: knuffels eten geven, met de knuffels zwemlessen (klik), zijn kamer mooi maken, troep ruimen en een feestjes voorbereiden. Alles wat in zijn hoofd op kwam MOEST gebeuren.
Kon ik nee zeggen? NEE! Ik ga er in mee, een heel eind tenminste. Hierdoor houd ik hem bezig en vulde hij de tijd met leuke dingen doen, terwijl verveeltijd kliertijd is. Dus het was me wel wat waard.
Natuurlijk mopperde ik wel eens. Dan zat ik die malle knuffels te voorzien van lege doosjes smarties, van nepfruit of legde ik hen in hun lekker warme bedje onder een oude handdoek.
'Je bent gek!' dacht ik regelmatig. Maar ja, zo samen bezig zijn met de dingen die hij leuk vindt is ook wat waard. Qualitytime met mijn zoon, noem het maar zo.
En ik weet: het gaat een keer over. Een obsessie is dit. Dat duurt nooit langer dan een half jaar...

Nu is het zover lijkt het. Rob is toe aan wat anders. Wat nieuws. Je gaat toch geen knuffels eten geven? Wie doet nu zoiets????
Zijn nieuwe manie begon al een paar weken terug en vol enthousiasme leerde hij me stratego.
Ik, met mijn totaal-niet-strategisch-oog, was een makkelijke prooi voor menig bom of zelfs maarschalk. Helemaal in het spel zat hij.
Toen ik hem eens 'kletsmajoor' noemde antwoordde hij dat hij een 'kletsmaarschalk' is. Kijk, dat komt daar vandaan dus. Wat maakt het ook uit: kletsen doet-ie toch wel.

Net nadat ik stratego een beetje onder de knie kreeg, maakte Rob een eigen kwartet: een breukenkwartet. Iedere dag is het vaste prik: zodra Geert op bed ligt moeten wij als ouders met hem kwartetten.
-Leuk! zeg je misschien. Ja hoor. Af en toe wel. Weet je, ik zal het maar opbiechten: ik ben helemaal geen spelletjesmens. En geen knuffelmens. En geen zwemjufmens. Ik ben meer zo'n : ga-lekker-zelf -spelenmens. Dus nu begrijp je wel hoe moeilijk het voor me is: dagelijks stratego en kwartetten. Arme ik....

Maar gelukkig: stratego lijkt al weer over te gaan. in plaats van het mooi gekleurde blauw-rode bord staat er nu dagelijks een bruin-geelbord op tafel. Met schaakstukken.
Toen ik dat zag gebeuren wist ik het:
-Ik niet! Ik doe niet mee! Ik kan niet schaken en ik kan het niet leren. Daarvoor moet je echt bij papa zijn!
En zo is het. Papa schaakt met de jongens. Rob trekt niet alleen ons, maar ook Geert mee in zijn spel. En zo is er dus een eind gekomen aan maximaal 1 keer per dag met beide jongens stratego spelen. Papa speelt schaak. Zie zo, wat een rust.

O ja? Ben ik er nu van af? Kan ik nu lekker met mijn boek op de bank?
Helaas: Rob wil zijn mama, dus hij verzint vanzelf wel weer iets nieuws.
Inmiddels maakt hij huiswerk voor me klaar. Inleveren: graag volgende week maandag. En dan kwartetten: ruimtekwartet, kinderboekenkwartet, breukenkwartet, verkeerskwartet, politiekwartet.
O, volgens mij heb ik er al vier: KWARTET!!!!


Huiswerk: Klik voor vergroting

zaterdag 8 december 2012

Ook wij genieten van de sneeuw

Wat een sneeuw hè mensen. Heerlijk, ik heb er van genoten! Gisterenavond lekker gewandeld naar dorp en daar met mijn zus een kop warme chocolademelk mét slagroom gedronken. Bijgekletst en toen weer terug gewandeld. Lekker alleen, luisterend naar het geknisper onder mijn zolen.

Willeke fietste gewoon naar Barneveld, vrijdag. Het stageadres had gelijk: werk is werk. Maar het was wel ver en veel. De afstand lijkt opeens veel langer als je niet alleen door de sneeuw fietst maar ook veel lopen moet. Maar vooruit. De laatste kilometers hebben we samen ge-esemest (sms-sen weet je wel) en zo kwam het dat de warme melk en een heet bad al voor haar klaar stonden voor ze goed en wel binnen was.

Rob vermaakte zich heerlijk in de sneeuw. In no time had hij een prachtige, beetje vierkante, sneeuwpop gerold. Zonder wortel, zonder muts en sjaal, maar wel met witte dopneus en prachtige schelpen.  Op de boerderij maakte hij nog wat lekkers voor de vogeltjes.
Gerco maakte een geweldig mooie iglo. Daar kon hij zelfs in zitten.

En ik? Ik zorgde voor warmte en gezelligheid, voor als de kinders weer binnen kwamen. Want mee doen? Brr, weet je hoe koud dat is!

Rolt goed, zo'n vierkant brok sneeuw


Apetrots met zijn sneeuwvriendje!


Wat een heerlijke winter hebben de vogeltjes!

De iglo, Geert zelf is even nergens :-)


Zelfs de konijntjes vinden de sneeuw leuk!
Greet, Margaretha en Rob, welkom  als volgers! Veel lees- maar ook schrijfplezier

donderdag 6 december 2012

Blogje weg, blogje terug

Verbaasd staat ik naar het scherm:
'wachtwoord geweigerd, u kunt niet aanmelden'.
Nog een keer dan maar: ..........
En weer:
'wachtwoord geweigerd, u kunt niet aanmelden'
 
Wat is dit????
 
Ik klik terug naar mijn blog, maar....
 
'Blog is verwijderd, zoekt u dit adres, dan kunnen wij u helaas niet helpen'.
 
Rustig Aline, rustig, kalmte kan je redden, er is niets aan de hand, komt allemaal heus wel goed, en anders begin je gewoon een nieuwe blog, rustig nu maar niets aan de hand, komt allemaal heus wel goed komt allemaal heus wel goed KOMT ALLEMAAL HEUS WEL GOED!!!!!!!!!!!!!!!!!

 
Dus....rustig.
Ik volg het advies van goolge op en wacht op een verifieernummer. Maar niets, helemaal niets, never.
Ik klik op  'klik hier als u hulp nodig hebt' en geef de reden aan van mijn problemen.
En nu maar wachten... Werken die lui ook 's avonds? Of 's nachts? Waarom werken die lui niet 's nachts en 's avonds? Ik wil nu weten wat er aan de hand is! NU!
 
Uiteraard geeft blogger wel een aantal aanleidingen voor dit:
Ik zou de bepalingen niet hebben gehouden. Ik zou me verkeerd uitgelaten hebben tegenover andere bloggers. Ik zou niet netjes hebben geleefd.
Ach nee hè. Dit niet! Zijn ze er dan toch achter gekomen? Dat ik dit jaar niet zo lief ben geweest? Dat ik eigenlijk in de zak moet, op reis naar Spanje? Hmm, niet slecht....
Maar wel graag met de mogelijkheid van bloggen, aub! Dus, als achter deze grap een foute Sint zit, kom maar op, dan gaan we samen in de zak! Met account graag!
 
De volgende dag, binnen 24 uur dus, maar pas na 20 uur, komt er een geruststellend mailtje van google-account.
'Er is vast iets mis gegaan...' Echt? Ja duh-uh!
'Er is vast iets mis gegaan, maar inmiddels hebben wij het probleem opgelost.'
 
Snel start ik internet op, klik op favorieten, jawel! Daar sta ik bij! En dan naar mijn blog. En....
Jullie hebben het al gezien! Ik ben er weer!!! Stiekem toch lief geweest!


maandag 3 december 2012

Advent in Babel: Jezus komt

"Ik keek toe in de nachtvisioenen,
en zie, er kwam met de wolken van de hemel Iemand
als een Mensenzoon.
Hij kwam tot de Oude van dagen
en men deed Hem voor Zijn aangezicht naderbijkomen.
 
Hem werd gegeven heerschappij, eer en koningschap,
en alle volken, natiën en talen moesten Hem vereren.
Zijn heerschappij is een eeuwige heerschappij, die Hem niet ontnomen zal worden,
en Zijn koningschap zal niet te gronde gaan."
 
Daniel 7: 13 en 14
 
Waar wij de deur naar God dicht gegooid hebben
Waar God voor ons onbereikbaar is geworden door eigen toedoen
Daar opent Hij Zelf deuren door Zijn Zoon
Hij mocht vlak bij Hem komen, voor Zijn aangezicht 
Hij liet Zich naar de aarde sturen
Hij betaalde wat wij niet kunnen betalen
Hij leed de straf waaronder wij zouden zwichten
Hij gehoorzaamde en ging naar de aarde
als een Baby
als Mens onder de mensen
De Mensenzoon.
 
Hij kreeg heerschappij, zeggenschap over deze wereld
Hij is Koning over alle volken
Niet even, maar voor altijd.
Voor eeuwig!
 
Is je leven nu nog moeilijk, nog zwaar?
Red je het alleen niet om staande te blijven?
Door eigen schuld,
zorgen of pijn?
Voelt het alsof de vier dieren die uit de zee opkwamen je te sterk zijn?
Hij is machtiger!
Want Jezus Christus, Gods eigen zoon
heeft alles overwonnen!
Al zie je het hier nog niet,
eens zal het zover zijn.
Dan komt Hij en zal je meenemen naar Zijn Koninkrijk
waar je mag delen in Zijn heerlijke erfenis!
 
Over de vier dieren en hun macht, over de macht van de Heere en hoe de vier dieren te gronde worden gericht lees je in  de Bijbel, Daniel 7.
Een moeilijk stukje, maar o zo waardevol en troostrijk voor een ieder die gelooft!
 
Voor een mooie verklaring hierover ga je naar
http://herveen.nl/dehoeksteen/ >> archief >> Advent in Babel, 1e adventszondag, ds L. Kruijmer
 
 

Pagina's