vrijdag 14 december 2012

Opgesloten door mijn eigen kind

-Doe open! Rob! Doe. Nu. Open!
Onverstoorbaar kijkt Rob me aan. Ik zie hem staan.
Boos. Triomfantelijk. Trots.
Verwoedt  sjouwt hij aan een stel ouwe kapotte dozen.
Hij trekt en rukt. Ondertussen kijkt hij me kwaad aan.
-DOE. NU. OPEN!!!!! Probeer ik weer.

Rob vroeg om dozen, vanochtend vroeg, juist toen we eigenlijk naar school moesten gaan.
-Vanmiddag mag dat, Rob. Nu niet. Nú gaan we naar school.
-NEE!!! NU MOET HET!!!
En hij gaat.
Tuurlijk gaat-ie.
En ik kan niets. Ik kan hem niet aan als hij in een bui als deze is.
Vooral niet nu ik vanochtend weer door mijn rug ging en de pijn weer terug is.
Hopeloos!!

Niets vermoedend liep ik de schuur nog even in om de lamp uit te gaan doen.
Met dat ik het lichtknopje uit drukte, duwde Rob de deur dicht. Triomfantelijk draaide hij de sleutel om. De sleutel trok hij uit het sleutelgat. Hij kneep zijn hand tot een vuist.
-Ik krijg je nog wel, siste hij. Ik wil die dozen!!
-Je mág die dozen, dat zei ik toch! schreeuwde ik door het raam, vanuit de schuur.

Paniek welt in me op. Ik ben al geen held in afgesloten ruimtes en nu we van elkaar gescheiden zijn vliegen de meest dwaze scenario's door mijn hoofd.
* Wat als hij de sleutel weggooit?
* Wat als hij helemaal niet open doet?
* Voordat de eerste mét huissleutel thuiskomt is het half vier.
* Rob kan zelf door de voordeur weg. Dat is mijn grootste angst: hij kan overal heen zonder dat    iemand weet dat ik opgesloten zit.
* Waarom heb ik geen telefoon op zak?
* Waarom heb ik hier in de schuur niet de schuursleutel?
* Waarom heb ik nooit aan deze mogelijkheid gedacht. Ik kén hem toch?

Zomaar wat gedachten in een paar luttele secondes.
Ik richt me weer op Rob.
- Pak die dozen en doe de deur open!!!
- Mag ik ze?
- Grrrrr. Ja-ah tuurlijk, dat heb ik al gezegd!!!!!!!
Kan mij die maffe dozen schelen. IK WIL ER UIT!!!!

Voor Rob gaat zekerheid voor alles. Ook, zo blijkt nu weer eens, voor zijn zielige ouwe ma die opgesloten zit. Op z'n gemak brengt hij de dozen naar zijn kamer.
Tergend langzaam loopt hij daarna naar de schuur.
Wat een geweldig geluid! Heb je dat wel eens gehoord? Het geluid van een draaiende sleutel en een openknarsende deur? Woww!!! Zo geweldig mooi!!
Ik veeg mijn gezicht droog en negeer Rob. Hij tergt me:
-Lekker janken hè, lekker janken. Ik heb zo'n hekel aan janken. Bah, wat ben je een jankmoeder zeg.

Ik zwijg. Loop langs hem heen en maak aanstalten om naar de fiets te gaan: tas, schoenen, jas, schooltas. Fiets buiten zetten. Er is nog genoeg te doen. Ondertussen beveel ik Rob:
-JAS AAN!! SCHOENEN AAN!!
Hij zit al op de fiets voor ik de deur op slot draai.

Bijna zijn we op school.
-Rob? Iemand opsluiten, dat doe je noooooit meer, oké?
-Maar poe-oes (sorry, is nu zijn koosnaampje voor me), maar poe-oes, het moest gewoon gebeuren.
En daarmee had hij het laatste woord gezegd. We zijn op school. Net op tijd.

Onderweg naar huis kom ik weer een beetje bij mijn positieven. Toch nog eens goed met hem over praten. En de sleutel voortaan maar uit de deur houden! Lijkt me wel zo veilig.

9 opmerkingen:

  1. Een en al herkenbaarheid, poeh, valt niet mee he als je niet meewerkt in hun ogen. Gelukkig is het goed afgelopen.....(hier nog zo'n jankert ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Jeetje, wat heftig zeg. Ik neem echt mijn petje voor je af.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat moeilijk, zulke buien. En als je lichaam dan ook niet optimaal functioneert.
    Ergens ook best eng, dat sommige dingen die hij ineens wil dan ook móeten voor hem.

    Ik heb veel bewondering voor je.
    (En steek toch maar dat mobieltje in je zak.. )

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hahaha sorry ik zie nou net de lollige kant van je verhaal in. Je bent gewoon een kei hoor en dat janken ach, ja, je vertelt het te leuk om mee te janken.
    Respect....

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wauw... terwijl ik het lees voel ik de spanning oplopen... Ik neem mijn petje voor je af... Knap dat je jezelf zo blijft beheersen terwijl je eigenlijk in paniek raakt en je wilt schreeuwen, dat die deur open moet...

    Voortaan inderdaad altijd mobieltje in je zak...

    Groetjes Puck

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Echt heel eng! Idd, je mobieltje altijd meenemen. Waar je ook heengaat in en om het huis!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Pffff, wat moeilijk dit en wat heb je het dapper afgehandeld...

    BeantwoordenVerwijderen
  8. ooo joh ja dan schrik je wel zeg,gelukkig is het allemaal geod gekomen.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Was dat even schrikken, ik kan me je paniek goed voorstellen. Voortaan maar je mobiel in je broekzak (of tussen je bh...)

    BeantwoordenVerwijderen

Laat gerust een berichtje achter, dat waardeer ik en lees ik met plezier!

Pagina's