donderdag 29 september 2016

Wil je dit nooit meer doen, mam?

Het getetter van mijn wekker doet me stijf van schrik omhoog schieten. Snel druk ik hem uit en val weer neer. Maar negen minuten later is er geen houwen meer aan.
Zacht sluip ik de zoldertrap op:
- Geert, wakker worden. half zeven! 't Arme joch ligt nog te zwijmelen in zijn prachtige droom, maar helaas. Moeders hebben soms echt geen medelijden.
Brr, 't is koud en ik voel me nog zo slaperig. En stijf. Nou ja, eerst de verplichte oefeningen van de houdingstherapeut maar. De ervaring leert dat ik daar wakkerder van word. Ietsjes tenminste...

Ruim een kwartier later roep ik onder de aan de zoldertrap nog eens naar Geert. Een zwak, niet te verstaan antwoord volgt en gerustgesteld loop ik naar beneden. Wasmand onder de arm, tas over mijn schouder, in badjas gehuld. Moedertje kan er weer tegen vandaag.

De vaste dingen van de ochtend zijn van start gegaan. De wasmachine staat aan. Het brood uit de vriezer begint te ontdooien en ik buk me om de waterkoker te pakken voor het dagelijkse kopje thee van Geert.

Ah, daar is-t-ie al.
- Mam? Aangekleed en wel staat hij voor me. Zijn ogen nog moe en flets.
- Mam, het is vijf voor zes.
- Haha, lachend draai ik me om naar de ovenklok. Wat een grapjas, denk ik. Ik kijk. En... hè? Ik kijk nog eens. Dan loop ik resoluut naar de woonkamer, naar de 'echte' klok. Vijf voor zes...

Opeens weet ik het weer: gisteren, de wekker gezet en ondertussen een gesprek gaande gehouden met Jorike. En ik dacht nog: oeps, de gewone tijd verspringt ook. Zo even goed doen. Maar dat ben ik dus vergeten.

Even later lig ik weer lekker in bed. Hèhè, even lekker wakker worden. Geert blijft beneden. Die kan niet meer slapen, zeker niet met de repetitie in het vooruitzicht.

Niet eens boos, maar heel vriendelijk vraagt hij me een uurtje later:
-Wil je dit nooit meer doen, mam?
- Nee schat. Nooit meer...

maandag 19 september 2016

Wanneer is de eindtijd?

Tijd voor een nieuw blogje. Maar waar zal ik het over hebben? Het is niet de vraag of ik wat te schrijven heb, maar meer wat ik schrijven zal. Je hebt van die dagen dat er zoveel gebeurd!

Toch pik ik even Rob's verjaardag er uit. En dan niet al die bijzondere momenten waarin we zagen dat hij zo gegroeid is de afgelopen tijd. Cadeautjes in inpakpapier was mogelijk, in plaats van folie waar hij het cadeau doorheen kon zien. Hij ervoer geen tot weinig spanning, hielp enthousiast mee met het versieren van de kamer door middel van zijn zelfgemaakte slingers (zie foto's). En hij was een super gezellige jongen de hele dag! Heel bijzonder, maar nee, daarover nu even niet.

Eén momentje van die verjaardag pik ik er uit. Een klein en waardevol gesprekje tussen Rob, Broer en mij.
Met z'n drieën zitten we in de tuin. Het is rond kwart over negen en dus al donker. Glaasjes drinken en bakjes nootjes voor ons, een tafel vol zooi van de visite die al weg is.
Broer informeert me enthousiast over studie-avonden, over de eindtijd. De data wordt genoemd en verrast veert Rob op:
-Zo-o, dus dan is de eindtijd?
Het begin van een goed gesprek.
Ik leg Rob uit dat niemand weet wanneer Jezus terug komt.
Heel frustrerend voor hem, want hij weet graag alles een beetje van te voren. En dit weet hij niet, ik niet en zelfs Jezus niet. Hoe kan hij daar wat mee dan? Waarom zegt God dat niet gewoon even?
Ik leg uit dat dát lekker makkelijk zou zijn. Dat we ons allemaal zouden bekeren op de dag voordat Hij terug komt en we nu maar raak zouden kunnen leven. Dat het zo niet werkt, want God wil geen gehoorzaamheid uit angst maar uit liefde.
-Aha, vat Rob samen, daarom moet je dus elke dag weer bekeerd worden. Enne, daarom heb ik nu nog steeds last van ontstoken tenen, doordat Eva een vrucht plukte van de boom. Als ze dat niet had gedaan!
Verontwaardiging ten top!

Kort vertel ik Broer dat we naar Wonderlijke zondag zijn geweest. Dat er gebeden is voor Rob's tenen, maar vooral voor geloof en bekering en vertrouwen. En dat Rob de zondag er na zomaar opeens zelf mee wilde naar de kerk! Wat een zegen! De tenen zijn nog niet genezen, maar in Rob's hart merk ik een stukje van God op, een stukje liefde voor Hem en een beetje meer liefde, zachtheid en vriendelijkheid. Iets wat heel ver weg was, wat nu opeens weer komt. God werkt in hem.
-Jaaa, zegt Rob op langgerekte toon, ik wil best wel bij Jezus horen hoor. Is nu ongeveer 30%.
Blij knik ik Jan toe.
-Dat is alweer 10% meer dan vorige week!








zaterdag 10 september 2016

Van sportfles naar babyflesje

- En? Bevalt je nieuwe flesje een beetje?
Met een grijns kijkt mijn vriendin vanaf de crosstrainer achterom, waar ik klaar sta om de sportschool weer te verlaten.
-Nee! Hij zuigt vacuüm en zo, weet je wel. Maar ja...
-Haha, ik kon er echt niets aan doen!
We kijken elkaar grijnzend aan.
-Nee, bevestig ik, dat klopt. Want ik deed het.

Het was twee dagen eerder dat ik haar mijn flesje liet ruiken. Met de vraag:
-Wat hieraan te doen?
Ik bedoel: zij is ouder, dus wijzer :)
Ze kijkt ruikt, kijkt een keer flink smerig en adviseert dan:
-Uitkoken, net als een babyflesje.

Eenmaal thuis leg ik, na te hebben gedoucht natuurlijk, mijn sportfles in een pan vol met kokend water. Zo, gas er onder op half en dan nu even lekker ramen zemen.
Intens tevreden ben ik drie kwartier later: de ramen zijn weer blinkend schoon.
Ik pak de deksel van de pan en wil mijn flesje uit het hete water vissen.
Maar wat ik nu toch zie?
Een babyflesje, de helft kleiner dan een uur geleden.
Gelukkig ben ik er niet aan gehecht en kan ik er smakelijk om lachen.
Ik app mijn vriendin:
Bedankt voor de tip: flesje stinkt niet meer .... maar is enorm gekrompen.

Vervelend is het, dat mijn nu felgele (nee mama, het is groe-oen!) fles
dus nog niet echt went. Mocht dat nou helemaal niet gebeuren, vraag ik mijn vriendin wel hoe ik daar van af kan komen...

Afbeeldingsresultaat voor smiley


zaterdag 3 september 2016

Willeke, een heel goede dierenartsassistent!

- Leuk hoor, zo'n blog, maarre... ik dan?
De vraag kwam via facebook, uiteraard van Willeke. En gelijk had ze.
- Over jou, mijn meis, maak ik een speciaal blogje, oké?
Een stralend hoofd en big smile was het gevolg.
Dus nou, daar komtie dan, Willeke, pas op meis!:)

Na een zeer succesvolle periode op de beste groene MBO van Nederland, heeft Willeke haar diploma begin juli in ontvangst genomen, dat weten jullie al wel hè. Daarna is Willeke druk aan het solliciteren geslagen, maar dat heeft tot nog toe geen succes. Dat is erg jammer.
Gelukkig heeft zij in de vakantie niet stilgezeten. Ik vraag me af of ze dat überhaupt wel kan, maar dat is een ander verhaal.
Willeke heeft al sinds ruim drie jaar, geloof ik, de ochtendkrant. Dat betekent elke morgen vier uur uit bed. Wat is het heerlijk voor haar dat ze nu niet direct door hoeft naar stage, maar terug het bed in kan als ze klaar is. En nog fijner: ze kreeg er een wijkje voor de middag bij. Reden genoeg om weer uit d'r nestje te stappen om haar 'bij'baantje te starten.

Gelukkig heeft ze ook enkele weken niets gedaan. dat wil zeggen: geen kranten. Toen zat ze op De Sikkenberg. Wel eens van gehoord? Topcamping in het Groningerland, waar Willeke in het team zat om zo de campinggasten bezig te houden en diepgaande gesprekken met ze te voeren.

En nu? Willeke gaat stug door. Met de krantenwijk, met het onderhouden van haar contacten en met haar taken, zoals huisje schoonmaken, leren zelfstandig te kunnen wonen en haar zaakjes op orde te houden. En ondertussen wordt er gesolliciteerd. Als je nog wat weet, beste lezer? Ze is één van de beste dierenartsassistentes, dat kan ik je verzekeren.

Willeke, ik ben dankbaar dat jij onze dochter bent. Dankbaar voor wie je bent. En ik ben heel trots op je. Hoe je je door het leven heen slaat, met welke vastberadenheid jij je weg gaat en hoe je door alles heen vastklampt aan God, daar ben ik heel verwonderd over.
Ik hou van jou, maar volgens mij had ik dat vanmorgen nog gezegd :)



Pagina's