woensdag 30 december 2015

Weer een hartinfarct

Wat ik vandaag voor de eerste keer gedaan heb en liever nooit weer doe?
  • Getwijfeld: bel ik de huisarts of 112
  • Pilletje onder de tong van mijn man gelegd
  • Tijdschriften in een tasje gestopt met mijn flesje water, die lekt...
  • Een beheerst dollemansritje in de ambulance meegereden
  • Gebeld in het ziekenhuis, wat eigenlijk niet mag
  • Openlijk zitten janken, in de familiekamer van het UMC, alleen
  • De natte Eva gelezen, naast het ziekenhuisbed
  • In de ziekenzaal gesport, omdat mijn spieren zo zeer gingen doen van het wachten
  • De snackbar gebeld voor een bestelling
  • Op de fiets het eten gaan halen, omdat ik even alleen moest zijn. En buiten.
  • Mijn mannetje welterusten gewenst, terwijl hij daar blijft, ik hier
En misschien nog wel meer gekke dingen. Ik weet het niet meer. Hoe kan de dag opeens anders zijn, dan je van te voren denkt.
En elke keer hoor ik weer die woorden van de cardioloog van vorig jaar: u hoeft echt niet bang te zijn voor herhaling. En nu, net een jaar later, ligt-ie er weer.

Gelukkig gaat het goed. Er zijn drie stents gezet, op twee plaatsen. Het was kantje boord of ze kozen voor een bypassoperatie, maar dat was gelukkig toch niet nodig. Waardoor het opknappen nu wel sneller zal gaan dan vorig jaar. Daar is hij toch al mee begonnen! 

Jorike was de grootste hulp ever. En Matthias natuurlijk. Samen met mijn zus. Super bedankt!!
Geert paste zijn programma superflexibel aan: hij zou vanavond een concert geven met zijn neefje, hier in huis. Maar mijn zus, ook heel flexibel, stelde haar huis ter beschikking en zo hadden de jongens toch een topavond met accordeon, djumbe, Sela, Psalmproject en anderen :)
Willeke was vooral in paniek. Wat moest ze nu dan toch? Gelukkig kon ik haar vanuit het UMC gerust stellen en advies geven. Dat was wat ze nodig had.
En dan Rob. O, o wat was hij boos (is ook paniek). Hoe kon papa dat nu toch doen? Hij zou toch vuurwerk af gaan steken met papa morgen??? Gelukkig was het een kwestie van landen  en zakte de boosheid zodra ik hem opgehaald had van de zorgboerderij. Met dank aan de begeleiding daar!

Al met al weer een pittig dagje. Met mij gaat het nu goed. Ik ben moe, maar niet meer zo erg als vanmiddag. Komt vast door de patat en het concert van Geert, waar ik na het bezoekje aan manlief met Rob, ook nog even naar toe ben gegaan.

In de natte en plakkerige Eva las ik iets heel treffends, wat me enorm troostte en bemoedigde: 
'Breng in het donker in de praktijk, wat je in het licht hebt geleerd.Weet wie je bent in Christus, voordat de duisternis inzet. Jezus Zelf is het eeuwige Licht en aan jouw duisternis komt een einde.

Kortom: Hij is er bij, want Hij kent mij, Hij kent ons. Dat troost enorm. Toen, nu en voor de toekomst. Want ooit stopt al het leed en wordt alles nieuw!
En dan stap je in de auto, de radio schiet aan en wat zingt Groot Nieuws: (of beter: wat zendt zij uit)

‘Ik ben die Ik ben’ is uw eeuwige naam.
Onnoembaar aanwezig deelt U mijn bestaan.
Hoe adembenemend, ontroerend dichtbij:
uw naam is ‘Ik ben’, en ‘Ik zal er zijn’.

Van Sela. Mijn favoriet en o zo waar!
Ik wens jullie een goede jaarwisseling en veel zegen voor 2016
Geniet van je dag en dank God er voor. Want voor je het weet is het voorbij.

zaterdag 26 december 2015

Nooit meer... over kerst en autisme

- Mwa, ik weet niet hoor. Het voelt niet fijn.
Met een zucht kijk ik manlief aan. Hij staat klaar om naar de kerk te gaan. Tweede kerstdag, gewone dienst. Taak: diaken.

Rob wilde niet naar de kerk met Kerst. En gaat in discussie.
-Hallo! Het is toch geen zondag. Je weet toch wel dat ik maar één keer per week naar de kerk ga!
Hij reageert behoorlijk opgefokt, zoals een echt mens met autisme doet met kerst. Keurig volgens het boekje. Gelukkig kon ik hem een heel klein beetje om praten. Met als resultaat dat ik vrijdag thuis zat met hem, maar vandaag gaat hij mee naar de kerstzangdienst in de Oude Kerk op de Markt. Het resultaat daarvan was jammer genoeg wel dat hij vanmorgen veel te vroeg wakker was. Gestrest?

Ik ben ook gespannen. Achteraf gezien een goed voorgevoel. Maar ja...

Eenmaal aangekomen bij de kerk komt de muziek ons al tegemoet. Iemand staat te zingen, piano, gitaar, orgel en panfluit overstemmen het geroezemoes en maakt dat we de vingers in de oren willen stoppen. Langzaam lopen we de kerk binnen. Ik schrik van het volume. Zo hé, die zijn echt niet wijs... Dát kan nog wat worden!

-Zie je wel. Waarom neem je me mee naar de kerk. Moet je horen hoe hard! Ik ga naar huis hoor! Dat is Rob.
-Ma, ik word hier helemaal gek van! Dat is Geert
-Pfff... een beetje paniekerig kijkt Jorike me aan. Echt joh, dit is niet leuk!

Daar zit ik dan. Ik kan heel goed tegen harde muziek, maar ik vind het ook een beetje tè. Moet dat nu zo? Ik sein naar mijn broer, die voorin de kerk met de andere kosters staat te praten. Maar hij merkt me niet op tussen al die mensen. Tijd voor actie.

-Oké Geert, Jorike. Hebben jullie je oordopjes bij je? Ja!!! In doen dan. Desnoods zet je ook je capuchon op. Als het echt niet gaat, ga je er gewoon uit.
-Rob, zet je capuchon op. En zodra die dame gaat zingen tijdens de dienst, ga ik je rug aaien.
Dat is iets wat hij heel lekker vind en ik hoop dat het een prikkel is, die de andere prikkel overstijgt.
De mensen achter me moeten dat maar even voor lief nemen.

En ja hoor! We zitten de hele dienst uit! Applausje voor m'n kinderen!
Eenmaal thuis stort ik echter helemaal in. Ik ben de hele dienst zó alert geweest op alle drie dat ik me echt dood-en doodmoe voel. En dan is het pas 11 uur. Hoe ga ik deze zo heel prikkelrijke Kerstdag nog volbrengen met iedereen?

Ik vlucht naar de slaapkamer en zak op bed. Dan laat ik me gaan. Zakdoekjes, bril af (stom ding) en janken maar. Niemand die het ziet, even alleen.
Maar al naar een minuut...
Een zacht klopje op de deur. Dan de deur op een kier. Jorike zakt naast me neer. Een arm om me heen. Zachte ogen, een troostende stem.
-Stil maar mam. U bent gewoon wat overprikkeld door onze overprikkeling.
Een lach door de tranen heen. Maar ze heeft wel gelijk. Nog even droogwrijven en zo, dan kan ik er weer tegen.
-Dank je wel meis. Glimlachend kijk ik haar aan.
-Kom op, we gaan er een gezellige dag van maken.
En zo'n kerstzangdienst? Daar gaan we noooooit meer heen! Geen discussie mogelijk!

donderdag 24 december 2015

dinsdag 22 december 2015

Vuurwerk, pas op, brandgevaarlijk!

-We-esp, ik kan niet slapen.
Klagend staat Rob bij m'n bed.
Nou, denk ik, ik wel. Maar ja, daar heeft meneer natuurlijk geen boodschap aan.

Dit is nu al de derde avond dat hij niet kan slapen. Heel beroerd vindt hij dat.
Terwijl ik gerust nog een half uur wakker ligt, is hij gewend direct in slaap te vallen zodra ik de deur dicht trek.
Maar ja, als dat dan niet lukt... meneertje ongeduld.
Moeizaam draai ik op de andere zij.
Hoelang heb je het al geprobeerd, Rob?
-Tien minuten, wesp.
Ga het nog maar eens proberen dan. Je mag gerust een poosje wakker liggen. dat doet iedereen. (Toch?)

Het was zaterdag topdag in de winkel waar ik werk, maar ik heb zo genoten dat ik bomvol energie thuis kwam. Arme man en kinderen... Maar nu ik eenmaal lig, wil ik slapen ook. Dus draai ik me weer op de favoriete kant en slaap...


De volgende morgen is Rob druk in de weer met vuurwerk. Stt, rustig maar, het zit nog verpakt :). Alles wordt uit z'n kast gehaald en in een doos in de schuur gezet. Dat was al eerder de bedoeling, maar ja. Rob vertrouwt niet heel veel mensen, en zijn broertje al helemaal niet. Dus moest het veilig worden opgeborgen.
Maar opeens is hij om. Terwijl hij had gezegd dit 30 december te gaan doen! Pff, soms snap ik niets van mijn mannetje...
Maar goed, ik was er blij mee.
Netjes in een enveloppe gingen ook de aanstekers. Hij borg ze op in een keukenla. Grote letters er op: Afblijven!! Van Rob.
De pc werd opgestart en even later hing er aan zijn deur een mooi A4-tje. Verbaasd haal ik mijn schouders op. Het vuurwerk is nu toch weg, Rob? Maar dat lijkt even niet te landen.


En jawel, die avond valt mijn zoon met een gerust hart in slaap. En heel snel.
En hij geeft later toe: het was toch wel heel spannend. Slapen met vuurwerk op de kamer.
-Gelukkig heb ik geen Cobra 8 (wat dat dan ook maar wezen mag), anders zou de hele kamer ontploffen. Vijf minuten later stop ik hem. Genoeg erover. Ik wil het niet weten. Hij doet niet anders dan over vuurwerk praten. Al sinds 6 december. En ik zeg maar steeds:
-Volgens mij vergeet je wat, jochie. Wel eens van kerst gehoord?
En dan blijft het even stil. Tot hij weer over vuurwerk begint...

Ik vind vuurwerk maar niets, al is het het zogenaamde babyvuurwerk. Gewoon verkrijgbaar bij Aldi en Action en zo. Nee, ik haal weer opgelucht adem als op 1 januari alle ledematen nog aan elkaar verbonden zijn.Wat zal ik slapen!

Wat vind jij van vuurwerk voor die ukkies van 14 jaar??

woensdag 9 december 2015

Wespenfobie

Erg he! Ik beken. Ik heb het. Een wespenfobie. Niet alleen van de zomer, maar ook nu heb ik er last van. Geen wesp te bekennen, maar zo fobisch als wat. Brrr...

Het is van de zomer begonnen. Net als veel mensen is Rob bang voor wespen. Maar dat is natuurlijk een beetje kinderachtig, zo leek hij te denken. Een wesp is maar een klein beestje en ik, ik ben een grote, sterke jongeman! Dus bedacht Rob een alternatief voor zijn angst: hij ging de wespen lokken met een wespenvanger. Hij maakte er een stuk of wat te veel  en zo werd onze tuin omgetoverd tot een ware wespenloknatuurtuin. Uren kon Rob er naar kijken, als weer een wesp in zijn val trapte . Hoe die beestjes zwommen en zwommen en zwommen. Maar uiteindelijk het loodje legden en verdronken in de diepte van de ranja.

Toen gebeurde het. Hij was er zo door geobsedeerd dat hij mij een koosnaampje gaf. Je raadt het al: wesp.

Inmiddels ben ik er een beetje allergisch voor geworden. En een beetje fobisch.
-Wesp! Mag ik wat drinken?
-Wesp! Kom je zo voorlezen?
-Wesp! Gaan we
-Wesp! Mag ik
-Wesp!
-Wesp!
-Wesp!

Of:
-Wesp zakt in de ranja he.
-Wesp gaat in de wijn zwemmen (dat krijg je als je buiten wijn drinkt, tezamen met de wespen...)
-Ga eens lekker zoemen, wesp?
En erger:
-Heeft wesp een angel?
-Ga je me ermee prikken?
En hij kijkt me dan zo stralend en lief aan... boos worden valt dan niet mee hoor!

Het toppunt is bereikt.
Bij mij dan.
Bij Rob nog niet. Dat is pas als hij er zelf last van krijgt. En dan is het ook zo over, weten we uit ervaring van eerdere obsessies.
Nu afleren kost megaveel energie en ik bereik waarschijnlijk niets.

Nog even geduld. Nog even een rondje zwemmen maar dan.
Zou dat lekker zijn, in de ranja?
Echt waar, ik weet het echt niet.
Kom zeg, ik ben geen wesp!

dinsdag 1 december 2015

Een jaar na operatie

- Heb je nu nog niets gehoord?
Met een gespannen blik loopt mijn zus de kamer binnen. Terwijl ik de jongelui help die voor ons de folders willen doen, kijk ik op mijn horloge. Oei, kwart over vier al. Het zou zo langzamerhand tijd worden.
Dan gaat de telefoon. Alles laat ik los en grijp dat ding, duw het tegen mijn oor en zeg mijn naam.
Even later laat ik de hoorn vallen, omhels mijn zus en juich: 
-De operatie is geslaagd!

Dat was vandaag een jaar geleden. Een week van terugkijken ligt achter ons.
Woensdagavond, want toen was de dag, zijn we samen uit eten geweest bij ons favoriete restaurant Attica, hier in Veenendaal. 
Donderdagavond, want toen was de datum, kwamen de oma's en opa, de kinderen en aanhang allemaal om lekker te genieten van elkaar met koffie en gebak.
Vandaag niets. Maar ondertussen gaan mijn gedachten steeds terug. Zoveel dingen die op mijn netvlies geschreven zijn.

  • De storm en megalange file die donderdag, waar mijn schoonmoeder me door het verkeer heen praatte en we bijna twee uur langer onderweg waren om thuis te komen.
  • Elke avond het eten wat werd gebracht door gemeenteleden of familie
  • En die zaterdag na de operatie dan! We liepen met een grote Pietenzak rond te sjouwen, op weg naar papa in het ziekenhuis, gewoon omdat het 6 december was en we volgens Rob dan toch echt Sinterklaasfeest zouden hebben. Ik voelde me lopen, maar tegelijk wist ik: het is goed zo.
  • Zondags manlief ophalen, zijn verwondering over de doodse natuur, de drukte, het lawaai, maar ook de vogeltjes, de bloempjes, zon, regen en sneeuwvlokjes.
En zo zijn er nog tig dingen te noemen, die bij me langskomen, die opkomen in mijn herinnering als was het gisteren gebeurd. Vooral de dag zelf: het krijgen van het hartinfarct, het stilstaan van de ambulance in verband met het hartstilstand, de opname, het wachten in het ziekenhuis, het naar huis gaan, de avond bij Rob bij Karakter en de goede opvang daar voor ons, de lange nacht die volgde...

Nu heerst allen maar dankbaarheid. Zo goed als manlief is opgeknapt. Zo veel hij alweer doen kan. Zelfs weer voor 100% goedgekeurd en dus is hij weer aan het solliciteren geslagen. En dan alle andere zegeningen die dit jaar kwamen: Willeke en haar eigen huisje, de allermooiste job die ik me maar wensen kon, gezondheid en gezelligheid in huis. En bovenal, de aanwezigheid van onze God. Dat staat als een Banier in ons hart, in ons gezin, in de wereld. Dwars door alle moeilijkheden heen leidt Hij ons op Zijn weg, om zo te komen tot Zijn doel met ons. Dat geloof ik vast. Daarom mogen we, terugziend en vooruitkijkend, vast weten dat Hij die in ons een goed werk begonnen is, dat zal volmaken tot de dag van Zijn wederkomst! 





Pagina's