vrijdag 30 september 2011

donderdag 30 september 2004

-Jullie houden niet van me he. Jullie willen zeker dat ik hier weg ga. Jullie willen dat ik een ongeluk krijg!!! Grote tranen rollen uit de ogen van dochterlief. Zo boos! En waarom? Geen idee. Waarschijnlijk is het wat intensief op school. Maar dat betekent thuis nogal eens een stevige aanval. Zoals toen, donderdag 30 september 2004, vandaag 7 jaar geleden. We zijn heel veel gewend van haar, maar we lachen niet. We doen deze keer ook niet laconiek. Soms wel. Soms zijn we het zo zat dit allemaal aan te horen uit de mond van deze acht jarige dame. Maar nu reageer ik serieus.
-Kind! We houden van je. En we willen niet dat jij een ongeluk krijg. 
Overtuigen doet het niet, maar rustiger wordt ze wel.

-Kom meisjes, het is tijd, we moeten gaan! Een blik op de klok is genoeg om te zien dat we nog niet hoeven te haasten, dus  dit is de meest gunstige tijd. Op naar de KNO-arts. We moeten even oordopjes aan gaan meten. En dat kan alleen tussen de middag. Vandaar dat we nu iets eerder gaan fietsen, om zo toch nog op tijd op school te zijn. Gelukkig is dochterlief weer bijgetrokken, stapt ze blij op de fiets en trapt geduldig mee. Hoewel die oordopjes niet voor haar zijn.
Nog geen half uur later. We fietsen op een fietspad achter het tankstation door.
-Meiden, ik ga even voor, er komt een brommer aan. Een spookrijder, dat wel.
Maar dan...KABAM!!! Met dat ik voor hen ga fietsen komt de klap. De bromfietser rijdt recht op mij in. Ik vang de klap voor mijn meisjes, maar helaas, niet voldoende. J. klettert op de grond, met haar hoofd op de stoep. Ik val bovenop haar. De bromfietser valt er ook bij neer en Willeke, die achteraan reed, staat beduust en zeer geschokt toe te kijken. Een andere fietster helpt ons. Verdwaasd sta ik op en kijk in de ogen van de bromfietser. Jonge knul nog. 16, misschien 17 jaar. De zo ontzettend geschrokken jongeman stamelt wat.
-Zal ik..eh..de ambulance..maar even...bellen.
Nou, dat heeft hij goed ingeschat: J. ligt roerloos op de stoep en op het fietspad. Languit. Zonder ook maar ergens op te reageren.
-Dat zal ik maar doen ja, reageer ik nuchter.
Ik zak op de grond, naast J. Haar woorden van even geleden thuis schieten door mijn hoofd:
-JULLIE WILLEN ZEKER DAT IK EEN ONGELUK KRIJG!!
God zij dank heb ik daar goed op gereageerd. Stel je voor dat ik dat niet had gedaan!
J. lijkt iets bij te komen,. Ze kreunt zacht en wiebelt wat met haar hoofd.
-Moet ik nog wel bellen? reageert de bromfietser opgelucht.
-Jazeker!! snauw ik hem toe.
Intens kijk ik hem aan. Smal koppie, weinig donkerblond haar. Beetje lang, maar desondanks erg bang. Hij is natuurlijk ook super fout. Rijdt aan de verkeerde kant van de weg. Wie weet wel met een opgevoerde bromfiets. En toch voel ik geen boosheid. Wel medelijden. Jongen toch! Hoe kom je hier weer uit?
Wat als mijn dochter dit niet overleeft???

In een roes onderga ik alles. Mijn man komt aanfietsen en de politie arriveert ook vrij snel. Maar het meest opgelucht ben ik als ik de ambulance aan hoor komen. Wat een heerlijk geluid, dat getètu-tètu!
De ambulancebroeders geven J. alles wat ze nodig heeft. Een nekband is het allerbelangrijkste. Ze nemen haar al snel mee naar het UMC. Papa rijdt met de ambulance mee en Willeke en ik fietsen terug naar huis.
Hoe onwerkelijk! Je maakt zoiets heftigs mee in een ogenblik van de tijd en fietst gewoon weer terug naar huis!! Onderweg praten we over wat er gebeurde. Willeke is nog steeds erg ontdaan. Ze zag alles gebeuren. Thuisgekomen zit daar mijn zwager bij onze jongste twee jongens op te passen. Wat een opluchting dat ik hen niet bij me had! Je moet er toch niet aan denken!! Een voorop, een achterop, ieniemienie mannetjes nog. Brrr. Dankbaarheid welt in mij op als ik ze stevig omarm en knuffel. Als ik Geert weer zijn borstvoeding geef, hij is pas acht maanden.
Na een goed uur te hebben gewacht belt papa op. Het gaat goed met J. Ze mag direct mee naar huis en heeft alleen een lichte hersenschudding. Alweer reden tot dankbaarheid. Wat is God goed dat Hij ons allemaal spaarde.
De volgende dag rent J. al weer vrolijk rond. Ik ben zo beurs, bont en blauw en heb stevige pijn.
Als de bel gaat doe ik de deur open.
Oog in oog te staan met de bromfietser geeft me een vreemd gevoel in mijn buik. Hij heeft zijn moeder meegenomen en een prachtig stel knuffels voor de meisjes.
We gaan zitten en ik bied hen iets te drinken aan. J. komt er ook bij. Ze weet helemaal niets meer van het ongeluk, heeft hiert dus ook geen moeilijke momenten van. Dit in tegenstelling tot Willeke, die elke keer weer alles als een film voor zich ziet afspelen.
De bromfietser gaat zitten. Ik kijk hem aan en zeg hem wat mijn hart, lees mijn Hemelse Vader, me duidelijk maakt om te zeggen.
-Je was goed fout bezig zeg. Maar ik heb je gisteren deze daad al vergeven. Wij geloven in God, wij zijn christenen. Maar we maken evengoed fouten. Wie zijn wij dat we jou zouden straffen? Hoe het ook was gelopen. Ik heb je gisteren al vergeven. maar ik hoop dat je nooit meer spook gaat rijden en dat je je houdt aan de regels. We zijn dankbaar dat het zo is afgelopen.
We geven elkaar de hand en met neergebogen hoofd en een schuldbewuste maar opgeluchte blik verdwijnt deze jongeman weer uit ons leven.
En ondanks alle flash-backs, die ik soms nog steeds heb, heb ik geen moment last gehad van wat ik heb gezegd. Voel ik geen wraak, geen haat of net-goed-gedachten. Voel ik nog steeds medelijden met het joch. En heel af en toe, als ik zijn moeder tegenkom, vraag ik hoe het met hem is. Ergens had ik met die jongen een band: we maakten allebei hetzelfde afschuwelijke mee. Fout wel ja, maar niet express natuurlijk. En als ik de knuffels tegenkom, of weer op dat fietspad rijd, altijd weer denk ik aan Gods trouw. Hoewel ik het fietspad niet met plezier fiets. Ik neem liever een andere weg, maar dat is niet altijd mogelijk. De woorden die ik de jongen mee mocht geven kwamen niet van mezelf. Het waren woorden, door God in mijn hart gelegd. Woorden die ik alleen maar kon uitspreken omdat ik weet, dat ik ook zo veel verkeerd doe Maar: er is vergeving bij Jezus. Voor mijn fouten, voor zijn fouten. Van God gegeven vergeving, zo uit Zijn hart. Zonder Zijn vergeving kunnnen we elkaar niet vergeven. Maar met Hem komt de vergeving vaak al voor we het uitspreken en ervaren!

woensdag 28 september 2011

dinsdag 27 september 2011

Leerzaam

Met de konijnen gaat het nog steeds maar zo, zo. De een doet het iets beter dan de ander, maar allebei de zieken moeten nog gevoerd worden. Zorgelijke situatie dus nog en spannend voor de kids. Inmiddels belandde er een zieke of  jonge muis bij ons op tafel. Stond zomaar op tafel in een bakkie..Oefening baart kunst, denkt dochterlief. Alles wat ik nu weet hoef ik later niet meer te leren. Vandaar dit dus, een nieuw huisdier erbij!

Zondagmiddag een eind gewandeld met Rob. Na een lange obsessie electriciteitspalen en twee korte overlappende met theezakjes en geld, is nu een nieuwe periode aangebroken. Samen aan de wandel dus. Gewapend met fototoestel en batterijen, een verrekijker en een flesje water. We liepen een kwartier of vijf en kwamen terug met deze foto's:







Geweldig toch? Hij heeft ze ook al nagetekend en nagemaakt van strijkkralen. En..last but not least, hij weet inmiddels van bijna alle verkeersborden wat ze betekenen. Dus niet alleen van de hierboven geplaatste. Dat verbaasd ons niets: hij weet ook de verschillen tussen alle elektriciteitspalen hier uit de buurt, hij kent alle vlaggen van alle landen en weet welke euro bij welk land hoort. Kortom: hij weet meer dan ik! Waar zo'n obsessie niet goed voor is!

zaterdag 24 september 2011

Zieke konijnen, wat een verdriet

Na het schrijven van mijn vorige blog voelde ik me een stuk beter en minder moe. Vreemd he. Wat zit een mens als ik, toch raar in elkaar. Dank jullie wel voor het reageren en meeleven. Dat haptonomie niets voor mij is, is me nu wel duidelijk. Liever praten en schrijven, als aanraken..
Zowel donderdag als vrijdag en vandaag zijn we druk bezig geweest met onze konijntjes. Ik houd me daar altijd al behoorlijk afzijdig van. Ze zijn vooral van onze kinderen. Ik vind ze alleen in het hok leuk. We hebben er vijf en samen met vier cavia's zijn ze het gezelschap van ons grut.
Maar nu..nu zijn er een paar ziek. Donderdagavond werd er groot speurwerk gedaan op internet en jawel hoor: paniek alom.
-Mam, het is echt die ziekte van de muggen. Het is myxomatose. We moeten nu naar de dierenarts anders gaan ze dood...

Zie je dat kale neusje en opgezwollen koppie? zo ziek...

De tranen hoog en een en al actie stond mijn oudste voor me. Ze belde de dierenarts en die gaf aan dat we direct konden komen. En jawel. Je wil niet weten hoe de arts keek toen ze ons zo zielige konijntje zag. Ze huilde bijna met dochterlief mee... De situatie was zo ernstig en bedreigend dat we zelfs het consult niet hoefden te betalen.
-Sorry, ik kan helemaal niets meer voor hem doen.
Konijn twee was er toen nog beter aan toe. Maar ja, besmet is besmet. Medicijnen nog niet uitgevonden. Alleen inenten is mogelijk. Van te voren natuurlijk!
Voor deze beestjes is het (waarschijnlijk) te laat.
-Maar..geef de moed nog niet op. Tien procent overleeft dit virus.
Gelukkig, dat pept de dierenarts in spé een eind op. Vechtend voor haar konijn zal zij de echte arts eens laten zien wat ze kan!
Vrijdagmiddag weer in de auto. Ik was weer chauffeur. Weer naar de dierenarts, maar nu met de gezonde dieren. Voor de inenting. Deze rekening moesten we wel betalen. Terecht, maar wel jammer.
Het lijkt met de een wat beter te gaan. De tweede is absoluut zieker dan donderdag. Tjonge, dit kan me nog wel een weekend worden. Want een ding is duidelijk: konijnen ziek, baasjes ziek. Ziek van zorg en verdriet. Maar vechtend voor het behoud van het kostbare leven van hun konijn. Eigenlijk zijn het net moeders..




Op deze drie foto's zie je de gezonde dieren


woensdag 21 september 2011

Toen ik vanochtend opstond voelde ik het al: dit gaat het weer niet worden vandaag.
Ik ontwaakte uit een prachtige droom. Ik was in gesprek met Rinske van BJZ over de PGB. De aanvraag is goedgekeurd. In mijn droom juichte ik en dankte, de tranen liepen me over de wangen.
Toen ging de wekker.
Wat was het hard, keihard ontwaken, zeg.
Verdwaasd zet ik mijn voeten op de koude vloer, trek mijn sokken en pantoffels aan en de badjas. 't Is tijd voor Rob's zwemles. Alweer gaat oma met hem zwemmen. We hebben de fiets nog steeds niet, dus ik kan Rob nog niet zelf vervoeren. Complimenten voor oma!
Rob is boos wakker geworden. Hij wil niet zwemmen. Hij is het zat. Hij wil dat ik eindelijk weer eens mee gaat. Hij wil slapen. Hij wil een snipperdag. Oh jongens!!
Na tien minuten praten en met de belofte van extra computertijd en een speurtocht naar kastanjes krijg ik hem aangekleed en wel beneden. Een bak koffie (!) doet wonderen en uiteindelijk stapt hij blij de auto van oma in. En net kreeg ik bericht dat de zwemles erg goed ging! Dat ik op het zelfde moment alleen nog maar kon brullen, neus snuiten en tranen wegvegen, doet er nu dan niet meer toe.
Inmiddels kwamen onze twee altijd kletsende pubers beneden. Lijdzaam laat ik alles over me heengaan, bezig met maar een ding: hoe krijg ik het vandaag voor elkaar? Zo moe. Zo ongelooflijk moe. De hele dag slapen wil ik. Dit is echt een reactie op die ontzettende rugpijn, maar nu die overbelasting over is voelen al mijn hersens overbelast. Gekneust. Gebroken! Al weken lang.
Uiteindelijk fietsen Geert en ik om iets voor half negen en na twee bakken stevige koffie naar school. We zijn laat. Het kan me niets schelen. Gewoon rustig trappen.
Eenmaal op school aangekomen wacht me een andere zware taak: het gesprek op de naschoolse opvang over Rob. Heftig zijn die gesprekken altijd. En het betekent twintig minuten fietsen. Moeizaam gaan mijn benen rond. Bijna aangekomen moet ik echt mijn uiterste best doen niet flauw te vallen, al fietsend. 't Zou wat zijn! Lig ik daar. Ach wat maakt het uit, schiet het door mijn hoofd. Lekker slapen is dan direct mogelijk.
Hoe kan het toch dat zulke gedachten door je hoofd gaan? Normaal wil ik dit toch niet?
Tijdens het gesprek komt de gezinsbegeleiderr erachter niet genoeg tissue's op voorraad te hebben. Mens nog an toe, wat een waterval.
Ze raad me druppeltjes aan om te ontspannen. Zodat ik, als ik naar bed ga (elke middag momenteel) ook echt slaap. Zodat ik mij gedachten stop kan zetten. Een bezoekje aan de huisarts zou ook niet verkeerd zijn.
Maar daar zie ik zelf nog niet zo het nut van in: stel je voor. Aan de anti-depressivia zeker. Of stoppen met alles en alleen nog maar niets doen. Verplicht. Brr.
En, adviseert de vrouw tegenover me, zoek iets ontspannends. Wat vind je nu echt leuk?
Ik denk na. Echt leuk? Lezen. Maar daar word ik zo moe van. Schrijven. Maar niet te lang.  Iets organiseren. Maar zonder tegenwerking. Weet je, ik word nu overal moe van . Zelfs van een gesprek. Van een boek. Van een simpel blogje schrijven.
Met de belofte de druppeltjes te gaan halen en te kijken op een site over haptonomie ga ik naar huis. En werkelijk. Het gesprek, en de huilbuien daar om heen, hebben me toch wat energie gegeven. Ik voel me in elk geval minder moe dan toen ik kwam. En mijn tranen zijn op. Ik heb het idee weer normaal op de benen te kunnen staan. Weet je wat. Ik fiets langs de kapper.
'k Neem wat tijd voor mezelf. Zodat ik er weer tegen kan. Eventjes.

Hebben jullie ervaring met haptonomie? Het lijkt me nogal heftig en eh..zweverig. Occult misschien?

zaterdag 17 september 2011

getagt


Door Jedidja getagt. Dank je wel. Neem ook eens een kijkje op haar kostbare blog!! Klik hier.

Getagt, wat is dat? Lastig woord voor een vertaalmachine, blijkt het als ik eens ga speuren. Het engels herkent het niet, dus ik probeer heel provisorisch de 'stam' van het woord. Tag, yes, dat is wat. Wil je het weten? Eh..Etiket. Of label. Oh..oke, laten we maar even doen of ik niet gekeken heb. Etiketten genoeg hier. Moet ik nu ook al???

En toch doe ik mee. Dus nu mag ik tien willekeurige dingen over mezelf vertellen, zodat jullie me beter leren kennen. Hopelijk blijven jullie me daarna nog volgen!!

  1. Eens verschijnt een door mij geschreven boek op de planken..(25-jaren plan..)
  2. Graag was ik logopedist geworden, maar ben daar nog maar net achter
  3. Het liefst loop  ik in een rok met shirt, ik heb een hekel aan broeken of leggings of zo
  4. Ik vind volleyballen erg leuk
  5. Ik let altijd op trucks en autonummerborden, dat is een erfstuk
  6. Mede dank zij de opvoeding maar vooral door Zijn Geest mag ik God als mijn Vader zien
  7. Ik vind het leuk voor groepen te staan of te presenteren
  8. Ik heb een vreselijke hekel aan huishouden
  9. Ga graag naar de Griek of Afrikaan, mmm (let wel: eten he..:-), )
  10. Ik slaap het liefst van 21.30 tot 8.30 uur
En dan nu de mensen die ik tag:
Ik wens jullie allemaal een goede zondag en een fijne nieuwe week!!!

vrijdag 16 september 2011

Eindelijk 10 jaar

Jarig op Boddaert

Lekker maf doen

Nu echt jarig!

10 kaarsjes

Het feest is voorbij. Het ging allemaal super en relaxed! Al hoewel Rob al om half zes wakker was op zijn verjaardag, was hij toch heel de dag vrolijk en blij. Nou dat kun je op de foto's wel zien. En je ziet: cadeautje in folie. Dat scheelt een hoop spanning.. En we hangen geen ballonnen, maar lampionnen. Die kunnen niet knallen!

Tien jaar. Onbewust vliegen mijn gedachten toch weer terug naar die morgen waarop deze 'big boy' ter wereld kwam. Thuis geboren gelukkig, ruim negen pond zwaar. Een lekker mannetje. Rustig, lief en gezellig.
Nooit gedacht dat ons leven er nu zo heel anders uit zou zien als toen. Tien jaar verder betekent bijna tien jaar meer ervaring met autisme. Van niets naar veel. Tien jaar verder betekent toch ook wel tien jaar extra zorgen. Andere zorgen dan kinderen die goed functioneren. Het betekent tien jaar bekend bij Bureau Jeugdzorg, tien jaar bekend in de Nederlandse wereld van de zorg.
Tien jaar Rob betekent vooral tien jaar rijkdom. Zo'n prachtig kereltje op te mogen voeden is bijzonder. De zorg te krijgen voor dit mannetje is fantastisch. En omdat we geloven dat onze kinderen gegeven zijn door God de Schepper, Die ook Rob geschapen en gewild heeft, weten we ook waar we de kracht voor de opvoeding en zorg vandaan mogen halen. Psalm 121 zegt dat mooi: 'Ik hef mijn ogen op naar de bergen, vanwaar zal mijn hulp komen? Mijn hulp is van de Heere, die hemel en aarde gemaakt heeft'.
Dus ondanks alles danken we Hem voor de liefde die Hij door Rob aan ons gegeven heeft!!

Ik dank Jedidja dat ze mij heeft 'getagt'. Fijn dat je er bij vermeld dat ik nu dus niet getikt ben. En jij ook niet... Is het oke als ik dat morgen doe??
YKO, welkom op mijn  blog! Veel leesplezier!! Volgens mij had ik dat nog niet gezegd...

dinsdag 13 september 2011

Lieve familie en vrienden,

 Binnenkort hoop Rob jarig te zijn: donderdag 15 september.

Hij wordt dan 10 jaar!!!

Jullie worden allemaal uitgenodigd dit met ons mee te vieren.

We hebben wel wat afspraken met Rob, gemaakt, die we jullie ook
doorgeven.

We vieren de verjaardag van 14.45 uur tot 18.00 uur.

Rob is twee nieuwe obsessies aan het ontwikkelen.

Deze zijn zo, dat we ze best wel willen aanmoedigen.

Hij spaart nu theezakjes. (die papieren, waarin het echte theezakje zit
ingepakt, snap je)

Hij vind thee ook lekker dus je mag het zelf weten: lege of volle zakjes.

Of helemaal niet natuurlijk.

Verder spaart hij euro's. Het liefst losse munten van vreemde landen. Hij wil daar graag technisch lego van kopen.

Behalve de hele speciale munten natuurlijk, die bewaard hij zorgvuldig!!

 Het zou handig zijn als je aangeeft als je niet komt, om verrassingen te
voorkomen.

Maar..we hopen jullie allemaal te zien!!

 Hartelijke groet, Aline

Nog twee nachtjes...
Rob telt de dagen en nachten af. Alles is gepland, alles is duidelijk. Wat hem betreft kan het feest beginnen. Morgen gaat hij al trakteren op de naschoolse opvang, Boddaert. Donderdag op school en vanaf drie uur is het feest!!!
Maar..zover is het nu nog niet. Nog twee nachtjes slapen. Alles is gepland, alles is duidelijk. Helaas..nog twee nachtjes slapen. Dat geeft stress, dat geeft spanning. De preventieve migrainepilletjes liggen al klaar. Voor vanavond één en voor morgenavond één. Om ernstige hoofdpijn te voorkomen. Om dat het feestje niet te laten verknallen. Stel je voor: is het eindelijk zo ver, ligt-ie in bed...Dat past niet bij de duidelijkheid. Nee, hij wil ook zijn zelfuitgekozen koffietaart eten. De theezakjes in ontvangst nemen en z'n verjaardagsgeld tellen.
Maar zoverr is het nu nog niet. Helaas..nog twee nachtjes slapen. Alles is geregeld. Alles is duidelijk.
Weet je wat ik denk? Ik neem ook een migrainepilletje. Voor de zekerheid.

zaterdag 10 september 2011


Uitnodiging!!!

Hoi ...
Donderdag 15 september hoop ik jarig te zijn. Zaterdag 10 september vier ik het al .
We hopen je iets voor tien uur te zien bij het zwembad ‘De Vallei’ in Veenendaal
Je wordt om ong. 14 uur thuis gebracht!
Programma:
Als je bij het zwembad komt wachten we buiten op je. Je kunt een eventueel cadeautje in de auto leggen. Thuis heb je je zwembroek al aangetrokken. Dan gaan we door de poortjes en gaan lekker zwemmen. Als we trek krijgen eten we een koek en drinken wat.
Tussen 12 en half een gaan we aankleden. We rijden met de auto naar mijn huis. Jullie mogen de cadeautjes gaan geven. Ik wil jullie graag wat filmpjes van Donald Duck laten zien via You Tube. Maar je mag ook spelen. Intussen bakt mama patat. Dat gaan we eten, samen met knakworstjes. Als dat op is krijg je nog wat leuks en gaan we je naar huis brengen. Nog wat weten? Bel gerust! Tot zaterdag! Rob

Eindelijk was het dan zover. Tijd voor het kinderfeestje van Rob. Express voor zijn verjaardag, om zo de spanning niet nog extra op te bouwen. Hebben we vóór de verjaardagsweek dit al vast gehad. De onrust nam woensdag extra toe, toen Rob zag op het www. dat het zaterdag erg zou gaan onweren.
-Nee he, nu wordt mijn feestje een ongeluksdag! Zo meende hij. Gelukkig kreeg ik dat er uit. Want: het wereldwijdeweb heeft echt niet altijd gelijk. En: we zitten binnen, in het lekkere warme water en later in ons lekkere warme huis. Wees dus maar niet bang.
De goede voorbereiding is al de helft van het werk. Vandaar ook het programma op het uitnodigingskaartje. Zodat voor al deze vriendjes met autisme en voor de jarige zelf  het toch een leuke dag wordt, zonder al te veel spanning. Overigens kwamen er maar twee vriendjes. En dat vonden we allemaal helemaal niet erg!
Zie je die 'onderbroek'? Schijnt in te zijn, die band te laten zien,
maar Rob overdrijft een beetje veel...
Het werd een ontzettend geslaagd feestje. Geen wanklank gevallen, geen ruzie of boze woorden, helemaal niets van dat. Ook kregen we de volle medewerking van het zwembadpersoneel, die samen met mij extra oplette op deze boys. Wel ging het zwembad al om 12 uur dicht, vanwege een 'teambuilding'. Dat was jammer, maar vooruit, we zouden er toch tussen 12 en half een uit gaan. En het voorkwam dat we te lang bleven, waardoor het mis zou kunnen gaan.

Ja, ik ben dik tevreden en erg trots op deze boys! Ze hebben het echt fantastisch gedaan.
Ik wens jullie nog een fijne dag. 'k Ga gauw maken dat de feestvierende massa hier, thuisgebracht wordt!

donderdag 8 september 2011

De herfst in huis

Mijn kunstzinnige en creatieve talenten kwamen deze week tot uiting dankzij het sombere herfstweer. Het lijkt me namelijk beter om toe te geven aan de weersomstandigheden in plaats van er mee in gevecht te gaan...
Ik ben van mening dat dit helpt in het relativeren van teleurstelling (we krijgen vast nog wel een mooie nazomer!). Daarbij merk ik dat het een smak van de weinig aanwezige energie kost, door per se anders te willen dan het weer wil. Een omstandigheid die ik toch niet kan veranderen. Ik leg me er dus maar bij neer en haal de herfst in huis. Heel simpel en dankzij Xenos, die net als mij denkt over weersomstandigheden.
En nu het klaar is, denk ik blij, maar ook opgelucht (pff, het creatieve in mij is weer leeggelopen, voorlopig even niet meer.....): laat de nazomer nu maar komen!!


Zowel kaarzen als blaadjes van Xenos

Close-up

Mengelmoesje door elkaar, bijna ongeordend: herfst

Herfst en muziek, mooi, warme combinatie
Alleen de lampionnetjes zijn weer van Xenos,
de rest komt bij DOK vandaan

En hier de slinger, met drijfhoutjes en lampionnetjes.
Drijfhout met kant, een onderdeel van de slinger
Weet je, die drijfhoutjes waren echt niet makkelijk. Uiteindelijk heeft mijn schat er de gaatjes in geboord en wilde ook het touw doen. Nee, dat kan ik zelf wel, verbeeldde ik me. Maar helaas....
-Scha-at, wil je even kiijken, het lukt niet..
En ja, hij is de gewezen bloemist, dus..
Uiteindelijk vond hij het resultaat nog wel redelijk geloof ik. De foto is niet erg duidelijk, helaas...
Heel tevreden ben ik er niet over, misschien wordt het nog eens wat als ik er een kerstslinger van maak of zo. Of hebben jullie een beter idee??
Overigens vonden mijn dochters het prachtig.
Maar ja, die zijn dan ook niet veel gewend!

woensdag 7 september 2011

Te koop

Terwijl ik blij en dankbaar met een goedgekeurde APK naar huis fietste, afgelopen maandag, haalde Willeke met haar vader een stel krukken. Om op die manier haar gekneusde voet te ontlasten. Dus inmiddels staan we weer in verbinding met de thuiszorgwinkel. Ze heeft nog veel pijn, maar merkt wel wat verbetering. Ondanks dat ben ik druk met het bedenken en plannen wie haar naar school rijdt en wie haar ophaalt en zo. Weer lekker vermoeiend!
Gisteren wat lopen knutselen in huis. Jullie zijn natuurlijk reuze benieuwd naar het resultaat van het drijfhout, maar het is nog niet helemaal af. Dus..beheers je nieuwsgierigheid en heb een momentje geduld nog!

Terwijl ik gisteren de was ophing vroeg ik me af wat die korte broeken in de was deden. Maar echt, zaterdag hadden ze ze aan. Bijna niet voor te stellen, na alle regen en storm van dinsdag en vannacht. Weer slecht geslapen door de keiharde wind.. Dus daarom deze foto's, om nog even na te genieten van het mooie weekend!

Geert wilde nog eens het feest meevieren in de speeltuin, zie blog van zaterdag. Hij wilde ook naar de kleedsjesmarkt. Ook zijn eigen spullen verkopen. Hij nam precies een ding mee, zijn werkbankje.  En ik waarschuwde hem: een ding niet verkopen is geen geld.
Dus hier zit hij dan. Toen we de plastic zak leeg kiepten om het werkbankje op te bouwen zag ik dat hij minstens de helft van het gereedschap thuis had gelaten. Dat wilde hij nog niet kwijt. Nou, dat ging hem dus niet worden. Zelfs niet voor drie euro vijftig.



Maar meneertje zat er niet mee. Was zelfs een beetje opgelucht. Oke, geen geld, jammer. Maar vooral nog wel een werkbank! Waar hij nooit mee speelt. 
Ondanks dat hij geen geld had kreeg hij van zijn vriendje een heerlijke suikerspin.
En daar was het natuurlijk fanatastisch weer voor!

Allemaal fijne dag vandaag! Waai niet van de weg af!!
Enne..altijd al een werkbank willen hebben? Je weet waar je het kopen kan. Kwestie van reageren!

maandag 5 september 2011

APK

Rustig rijd ik de oprit af. Het is nog vroeg en fris, deze morgen. Maar vooruit. Het is tijd voor de APK.
Normaal doe je dat met de auto. Ik ga met de fiets.
Normaal staat het voor 'Algemene Periodieke Keuring', geloof ik. Nu staat het voor 'Anti Pijn Kontrole'.
Of voor Actieve Pijn Kontrole...
Ik fiets richting de fysio. Hopelijk voor de laatste keer. Want veel pijn voel ik niet meer. Maar nee, het speelt heel af en toe nog op. Maar niet noemenswaardig.
De fysio staat al te wachten als ik binnen loop. Hij vraagt hoe het gaat, zo na zijn afwezigheid van vier weken.
Hij geeft me tips over mijn houding bij het stofzuigen, strijken of ander sta-werk. Verder krijg ik nog tips om mijn rug soepel te houden. Zodat ik 'mijn eigen therapeut word'. Tjonge, hij wil me echt nooit meer zien...
Ik beloof mijn best te gaan doen. Want dat is alleen maar positief voor mezelf en dus ook voor de mensen om me heen.
-Oke, sluit hij af. Ik geef je eervol ontslag.
APK goedgekeurd dus!! Hoera!
Het is dus gebleven bij de Anti Pijn Kontrole.
Dat het Actieve er inderdaad nog niet bij zit hier. Dat ik nog zo passief ben als wat en behoorlijk energieloos, dat zeg ik maar niet. Per slot van rekening kan hij moeilijk mijn hersens gaan kraken. Dat zal ik zelf moeten (blijven) doen...

Nieuwe volgers, alle zes van harte welkom! Veel leesplezier!!

zaterdag 3 september 2011

Van speeltuin naar ziekenhuis

Feest in de speeltuin. Dat zullen ze weten, zo zal de organisatie hebben gedacht. De speeltuin bestaat 45 jaar en houdt vier (!) dagen feest. Aangezien we nog een behoorlijk eindje moeten trappen, zijn wij gisteren pas voor het eerst geweest.
-Twee september is meester Marcel clown in de speeltuin, zo kwam Rob een maand of drie geleden enthousiast thuis. De datum werd perfect onthouden en dus gingen we gisteren richting de clown, richting de speeltuin.
We hadden het goed gepland. De clown, de meester dus, zou vanaf 19.15 uur het startsein geven om de balonnen (met naamkaartjes) op te laten. Wij zouden dus om 19.15 uur van huis gaan, omdat Rob doodsbang is voor balonnen. Willeke en Geert gingen al eerder. Je snapt het: Geert wilde natuurlijk wel mee doen met de balonnenwedstrijd! Geef hem eens ongelijk!
We kwamen om 19.25 uur aan. Net op dat moment kwam het het laat-je-balon-los-sein. Na een aarzeling liep Rob toch de speeltuin binnen en genoot van al die omhoog vliegende balonnen. Toen kwam de clownsact. En..daar had Rob geen belangstelling voor!! Ik stond versteld. waarom kwamen we nu eigenlijk??
Met tien minuten had Rob het gezien en fietste weer blij en vrolijk, met balon(!) naar huis!
Ik bleef nog even, want Geert en Willeke waren nog bij de voorstelling. En daarna natuurlijk lekker spelen.
Ik ontmoette een vriendin en zat heerlijk te kletsen. 't Was zooooo lang geleden dat we elkaar hadden gesproken.
Ondertussen gebeurde er heel veel. Maar ik wist het niet. Ik genoot van de gezelligheid en ons gesprek.
Dan komt de omroepster: Half negen, de speeltuin gaat sluiten! Ik zoek de twee kinders op en wil naar huis. Maar dat gaat zomaar niet. Na nog een praatje met de clown begint Willeke opeens heel moeilijk te lopen. Ze vertelt dat ze haar voet heeft geknakt op het springkussen. Ik roep de EHBO erbij. Daar zit ze dan. Op een stoel, voet op een andere stoel. Mensen er om heen. Tranen met tuiten. Ondanks haar hoge pijngrens.
Ze vertelt dat ze aan het springen was. Haar voet sloeg dubbel. Ze hoorde een knak. Maar rende nog zo'n tien minuten door..
's Avonds laat, het is 23.30 uur, komen man en dochter terug van de huisartsenpost. Niet gebroken, wel fiks gekneust. Zo kan het verkeren, dat je met de fiets weg gaat, en met de auto terugkomt! Op blote voeten.

vrijdag 2 september 2011

Crea Bea? Wie? Ik?

Ha, daar ligt de nieuwe Eva . Heerlijk. Ik plof neer op de bank en lees nieuwsgierig de cover.
Nee hè. Over creativiteit. Nou, niets voor mij dus.  Nou ja, misschien dat artikel over creatieve opvoeding. Vooruit maar, gewoon alles lezen!
Zoals altijd lees ik de Eva van voor naar achter, gewoon zoals het hoort..

De eerste pagina begint al zo leuk. Daar zegt Nienke (redacteur) me dat iedereen creatief is. Juist ja, iedereen, behalve ik. Ik schilder niet. Ik maak geen muziek. Zelfs zingen gaat niet zo mooi! Ik speel geen toneel of drama. Ik ben helemaal niet handig. En weet ook nooit iets te bedenken voor creatieve actie als kaarten maken of zo. Schrijven. Dat doe ik wel eens. Op een blog. Maar de honderd volgers zijn nog lang niet in zicht. Dus echt creatief ben ik daarin ook niet.  Maar dat maakt me niets, ik vind het wel leuk om lekker van me af te pennen. Tikken tegenwoordig.  Ik geniet er wel van, dus…creatief?

Ik blader door. Lees over papieren rozen maken. Stoel bekleden. Bloemschikken.
Over kunstenaars. Punniken, breien, haken, schilderen. Werkelijk alles komt voorbij. Wat dat betreft de complimenten voor de redactie. Het is ze weer gelukt er een veelzijdig blad van te maken.
Het artikel wat ik met interesse lees is, jawel, die over de grijze muis. Heel herkenbaar. Alleen heb ik het geluk dat mijn familie niet heel erg bekend is geworden. Maar toch..
De kunst in steden, tjonge, daar heb ik echt niets mee. Ik zal niet gauw naar een stad gaan vanwege allerlei kunst. Laat staan dat ik het zelf maak. Zie je. Ik had wel gelijk. Ik heb het gewoon niet. Sorry, Nienke.

Aangeland op pagina 36 lees ik de Bijbelstudie.  De vraag: Hoe creatief ben jij? integreert me inmiddels toch wel. Welke vorm past bij mij? Ik denk er hard over na. Kom dan toch op minstens drie keer iets creatiefs: voorstellingsvermogen, inlevingsvermogen, eh, hier twijfel ik wel wat, en taalgevoeligheid.
Fjuw! Drie dingen waar ik wat mee kan. Drie dingen die ik kan. Die ik mag zien als mijn talenten. Díe ontwikkelingen lijkt me al genoeg huiswerk voor de rest van mijn leven.
Het creatief opvoeden is interessant. Ik zie dat ik het meeste al probeer toe te passen. Alweer een opluchting. Maar ja, het blijft bij proberen... Met vallen en opstaan dus.
De ‘Eva doet het zelf’ sla ik meestal over. Niets voor mij, toch. Dan valt mijn oog op de slinger van drijfhout. Wat? Ziet dat er zo uit? Dat moet ik nog ergens hebben liggen! Snel ga ik op zoek en ja hoor, daar. Ver weggestopt in de kast waar ik zelden kom. Hm, nog meer nodig? Kant, schelp, touw.
Opeens zie ik het helemaal voor me. Dit is het. Dit ga ik maken. Zaterdag snel naar de markt dus.
Vol enthousiasme blader ik verder. De stoot energie moet zich ontladen in andere dingen, want er is nu geen markt. Maar wacht maar. Zaterdag gaat het hem worden! Hopelijk zie ik het dan nog zitten!

Het meest treffende wat ik lees is dit: ”Humor is een vorm van creativiteit en helpt je om op een verrassende manier naar gewone dingen  te kijken.” (Eva & Psyche)
Humor? Een creativiteit?? Hoera! Dat heb  ik ook. Gelukkig. Want als ik dat en het geloof in Jezus niet zou hebben zou ik het hier absoluut niet volhouden. Maar ik zag het nooit als creativiteit!
Tjonge, zo negatief een blad beginnen en zo enthousiast zijn als je het uit hebt?
Dat zit 'm vast in de creativiteit van de Eva-redactie!

Pagina's