woensdag 31 oktober 2012

Hervorming en Halloween: 31 oktober

Eigenlijk wilde ik NU de keukenkastjes gaan soppen. Maar het is beter nu een blogje te schrijven over wat me bezig houdt.
Vandaag 31 oktober. Voor de kerk een dag van hervorming. Mooi woord: her-vormen: opnieuw samenstellen? Opnieuw maken? Zo was het jaren geleden bij Maarten Luther toen hij de stellingen aan de kapel hing. Wat bracht het teweeg!
We mogen wel heel dankbaar zijn dat we daar nu nog altijd zegen van ondervinden!


Vandaag 31 oktober. Voor veel mensen een dag van Halloween.
Feest.
Feest?
Ik zie dit feest echt als feest van de satan. Met z'n uitgeholde pompoenen, verminkt tot heksengezichten. Met de heksen zelf en alles wat met wicca te maken heeft. Wat satanisch!
We doen satan ontzettend veel plezier door alle aandacht die hij krijgt. De vreugde die al zijn slachtoffers ondervinden in het aanbidden van deze vijand van God.



Ik citeer een stukje van wikipedia voor het juiste beeld van Halloween
De naam "Halloween" is afgeleid van Hallow-e'en, oftewel All Hallows Eve (Allerheiligenavond), de avond voor Allerheiligen, 1 november. In de Keltische kalender begon het jaar op 1 november, dus 31 oktober was oudejaarsavond. De oogst was binnen, het zaaigoed voor het volgende jaar lag klaar en dus was er even tijd voor een vrije dag, het Keltische Nieuwjaar of Samhain (uitspraak Saun, het Ierse woord voor de maand november).
Samhain was ook nog om een andere reden zeer bijzonder. De Kelten geloofden namelijk dat op die dag de geesten van alle gestorvenen van het afgelopen jaar terug kwamen om te proberen een levend lichaam in bezit te nemen voor het komende jaar.
Op het eiland Groot-Brittannië werd Halloween vooral door de Kelten gevierd. De geesten die uit dode mensen op zouden rijzen, werden aangetrokken door voedsel voor hen neer te leggen voor de deuren. Om echter de boze geesten af te weren droegen de Kelten maskers. Toen de Romeinen Groot-Brittannië binnenvielen, vermengden ze de Keltische traditie met hun eigen tradities, die eind oktober natuurlijk de viering van de oogst betroffen en ook het eren van de doden.
In de negende eeuw van de huidige tijdrekening steekt een Europees christelijk gebruik de zee over en vermengt zich met het Halloweenfeest. Op Allerzielen - 2 november - gingen in lompen gehulde christenen in de dorpen rond en bedelden zielencake (brood met krenten). Voor elk brood beloofden ze een gebed te zeggen voor de dode verwanten van de schenker, om op die manier zijn bevrijding uit de tijdelijke straffen van het vagevuur te versnellen en zodoende zijn opname in de hemel te bespoedigen. Het "Trick or Treat" spelletje vindt wellicht daar zijn oorsprong.
In de Verenigde Staten maakt het feest vooral opgang in de tweede helft van de 19e eeuw, toen grote groepen Ierse en Schotse immigranten het land binnenkwamen. In de VS duikt dan de bekende jack-o'-lantern-pompoen op, die in de hele wereld wellicht het bekendste gezicht van Halloween is.
 
De geesten die uit dode mensen herrijzen, dat wordt gevierd! Afgrijselijk. Ik houd me er verre vandaan. Denk ik. Maar dan start ik internet en komt de zoekmachine met een plaatje van zwarte raaf, doodskop, spook en  'enge geluiden'. En zo dringt het ook mijn huis binnen. Ongevraagd, ongewild.
Veel bidden vandaag, dwars tegen al die satanaanbidders in. Vanvond/vannacht houden ze speciale momenten om satan te aanbidden. En wij?

 Bid je mee voor Gods openbaring en Zijn almacht. Zodat al die mensen zien waar werkelijke vreugde vandaan komt? Werkelijk feest is alleen als je in Christus geborgen bent.

donderdag 25 oktober 2012

Jaloers jongetje en een burgerjuf

-Je weet het hè, waarschuw ik Rob nog even snel voor we gaan.
-De jongens van ome J zitten bij ons voor een keertje.
-Ja-ah... Hallo hé, mama denkt zeker dat-ie dom is!
Samen fietsen we naar de aangepaste kerkdienst. Mijn broer is vandaag koster, maar omdat z'n vrouwtje moest werken bood ik aan dat zijn drie jongens wel bij mij  konden zitten.

Eenmaal bij de kerk aangekomen loopt Rob voor me uit de kerk in. Hij loopt langs de lege bank, de bank waar wij altijd zitten...
Wat gaat-ie doen??
Hij kruipt naast een vrouwtje, op een hoekje. Waar hij net past. Alleen. En ik dan??
-Ro-ob! Kom hier zitten joh! Fluisterend maar hard genoeg klinkt mijn stem door de kerk.
Onwillig komt hij aangelopen.
-Ga jij daar maar zitten, ik zit hier, moppert hij.
En hij neemt een nieuwe plek in, achter de bijna lege bank. Een plekje voor twee personen.
Nou ja zeg... Wat is dit?
-Ik zit wel naast jou dan, geef ik toe.
-Nee-ee, ga nu maar bij die jongens zitten, ik zit wel alleen!
Ah-ha!! Dat is het dus. Meneertje wil mij niet delen! Jaloersheid ten top? Of...gewoonte?
Daar komen de neefjes al aan. Ik plant ze voor me, op de lege bank, die nu goed gevuld wordt met drie kleine kontjes.
-En stil zitten hè! Hoppa! Aanpakken, want Rob vindt het dus maar niets en ik kan dus niet heel veel aandacht aan ze besteden.
Ze zitten als muisjes. Fantastisch jongens! Goed gedaan.
Rob niet. Hij is de hele dienst onrustig en duwt me voortdurend bijna plat. Lekker intensief dus... Pfff. Geef mij maar drie jongens!

Als we naar huis fietsen komen we langs de megagrote foto van onze oudburgemeester, Ties Elzinga. Vorige week nam hij afscheid van Veenendaal.
Niet dat we daar iets van gemerkt hebben...
-Kijk, onze burgemeester Rob. Hij is nu weg, met pensioen.
-Maakt toch niet uit? Ik heb jou toch? Jij bent toch de burgerjuf?

maandag 22 oktober 2012

YES!!! Goed nieuws!!!

YESSS!!!!
Vandaag telefoontje gehad van BJZ
Of wel: Bureau jeugdzorg
Per 1 november wordt de PGB van Rob verlengd!!!
 
Dit keer geen bezwaarschrift,
geen hoorzitting,
geen energieslopende gesprekken,
alleen maar... PGB

Dit is heel bijzonder!
We zijn echt zó blij
en vooral heel dankbaar!
Dank God met ons!
 


zaterdag 20 oktober 2012

Sporten en HMS? Welke sport kies je?

-Goedemiddag!
Een energieke en stralende jongedame staat voor ons.
-Loopt maar mee.
Jorike kent haar al en loopt als vanzelf mee.
Samen zakken we op zo'n bankje uit de gymzaal, in de oefenzaal.
-Jullie hebben wat vraagjes. Zullen we het daar eerst over hebben? Hoe gaat het met je, Jorike?
De fysio kijkt haar vragend aan en Jorike vertelt.

Het gaat niet zo lekker deze week. Maandag ging ze gigantisch door haar rug en ik kreeg het even spaans benauwd. Is dit het? Is dit haar toekomst? Altijd pijn, altijd uitkijken met wat je doet en hoe je jezelf beweegt? De pijn in haar rug komt me vreselijk bekend voor: dezelfde plek als ik had vorig jaar zomer. Met warmte en zalf proberen we de pijn te lijf te gaan. Maar deze vrijdag, tijdens het afgesproken bezoekje bij de fysio gaat het nog steeds niet zoals het was.
De fysio luistert en leeft mee. Ze denkt dat er wel twee weken over heen gaan voor Jorike deze pijn, die zo heel anders is als de pijjn van altijd, kwijt is. Tijdens de oefeningen ziet ze het ook: Jorike staat weer een stuk slechter als de vorige keer. Echt wel een paar stappen terug dus.

Een andere vraag wordt positief beantwoord. Omdat Jorike altijd last heeft van pijn in haar enkels krijgen we toestemming voor steunzolen, die het zwikken tegengaan. Niet dat we die toesteming nodig hadden, maar ik luister toch graag naar wat meer professionele mensen. Een eventuele spalk voor de nacht raadt de fysio af. Jorike is een echte buikslaper en kan dan haar voeten helemaal plat neerleggen. De oorzaak van de pijn in de enkels is dus al wel bekend: ze staat er mee op en gaat er mee naar bed. Maar beter is natuurlijk om een andere slaaphouding aan de te wennen, omdat met spalk niet echt lekker slaapt.

Onze laatste vraag gaat over het hoe-nu-verder.
Dit zou Jorike's laatste bezoekje zijn, maar welke sport is nu voor haar goed?
Allereerst plakt de fysio er nog een bezoekje aan vast, omdat het weer wat achteruit is gegaan.
-Maar onze fitnissruimte is natuurlijk een heel goede beweging voor Jorike.
Met een zuur gezicht zegt de fysio dit:
-Ik houd helemaal niet van fitness...
Verder raadt ze Pilates aan.
-Als het maar wel individueel wordt gegeven en aan jou kunnen wordt aangepast! Meestal is dat neit zo. Het belangrijkste is: langzaam beginnen en langzaam opbouwen!

Thuis spieken we op het web. Ik dacht het al: Pilates wordt gelijk met Yoga genoemd.
Nu aan jullie de vraag: hebben jullie enig idee van waar Pilates vandaan komt? Als sport bedoel ik dan hè! :-) Is het vanuit de occulte achtergrond hierheen gewaaid??
Ik ben daar wel nieuwsgierig naar, hoewel het al bijna zeker is dat Jorike gaat sporten bij haar eigen fysio: ze kent haar, het is individueel, eigen tempo en het is niet overdreven duur.
Of hebben jullie nog andere sport waar je, ondanks HMS goed mee kan sporten?

woensdag 17 oktober 2012

Geen tijd voor een feestje

Nadat ze een fantastisch weekend had
op de conferentie van Heart-Cry is
Willeke vandaag de jarige Jet.
17 jaar!
Vanaf deze plaats, dochter,
van harte gefeliciteerd!!!!
Ik moet het maar zo doen,
want dochterlief heeft vandaag geen tijd
om haar verjaardag te vieren:
werk en de harmonie gaan voor!
Hebben we dus nog wat te goed!
Morgen...


maandag 15 oktober 2012

Krrrrr.... ploffffff....Computerproblemen

Krrrrrr.....krrrrrr....krrrrrr....plofffffff.....

Met een ruk schuift Geert achteruit. Jorike trekt direct de stekker uit het stopcontact. Dan staren ze samen naar het inktzwarte scherm voor hen.
-Wegwezen hier, fluisteren ze en ze stormen naar beneden.
Boink, boink, boink, boink...
Je weet wel, zoals bange kindjes dat doen.
Hijgend staan ze naast me.
-Mam, de computer boven is kapot.
Mama is een beetje ongelovig en loopt met ze mee, terug naar zolder.
Samen blijven ze in de hal staan en spieken om de deurpost heen.
Ik stop bedaart de stekker weer terug. Een gedachte schiet door mijn hoofd: de brandblusser staat beneden... Ik druk op de zilveren toets en kijk naar de lampjes. Die nu geen lampjes zijn...
Ik druk nog eens. En weer. Maar nee hoor. Niets. Helemaal niets doet het meer!

Mijn eerste gedachte gaat naar dat hele voor mij belangrijke document wat alleen in deze computer staat. Hoe moet dat nu? Kan ik daar nog bij?
Ik voel iets van een vleugje paniek. Maar kom zeg, ben je mal! Paniek om een computer??
Beneden kijk ik op de 'echte'  computer. Nee, het document staat hier niet in. Ook niet op de USB's...
Dan bel ik mijn broer. Helaas kan hij me niet helpen. Maar, ik geef de moed nog niet op.
De volgende dag spreek ik mijn zwagers. Weten jullie soms... ???
Niets meer aan te beginnen, volgens de één. Mischien even het stof er uit zuigen? zegt de ander.

De volgende dag ga ik direct aan het werk. Ik prutst met de stekkers van de computerkast en probeer de kast open te wrikken. Kom op, dit moet toch niet al te moeilijk zijn?
Het lukt me niet. Zwager komt 's avonds even helpen en nadat hij de schroef, die ik al tien keer had losgedraaid, weer los draait schuift hij zo de bovenkant van de kast weg.
Duh-duh! Beschaamd buig ik mijn hoofd. Domme vrouw!
De schroefjes die ik wel had opengedraaid kan hij via de binnenkant gelukig weer vast zetten. We zuigen het stof er uit en zwager doet alle stappen om de computer weer aan de praat te krijgen. Dan de grijze knop en...YES! Hij doet het weer!!!
Wachtwoord intypen en aan de slag maar.
Maar helaas...zo simpel gaat dat niet. Het wachtwoord krijg ik helemaal niet ingetypt: het toetsenbord wordt niet gezien door de PC.

Uiteindelijk bel ik een heel vakkundig kerkelijk meelevend gemeentelid en hij reikt een nieuw toetsenbord aan. Om te proberen.
Snel ga ik weer naar zolder. Ik sluit alles aan, druk de grijze knop in en wacht.
De vraag  het wachtwoord in te vullen verschijnt. Nu komt het er op aan. Ik toets in:
….
 Je ziet het al: hij doet het weer!! Snel check ik het belangrijke document en ja hoor. Daar is hij. Geheel ongewijzigd. Pffffttttt...
Direct zet ik het ding weer uit. Want na al dit gedoe kan ik geen computer meer zien!

vrijdag 12 oktober 2012

Catechisatie met kroketten

Een kriebel in mijn buik laat me wat sneller lopen. Het is de bekende kriebel die ik krijg zodra Rob uit het zicht is.
Nog even napratend met de twee juffen, of zo je wilt mentoren, is Rob hem inmiddels gesmeerd. Jas aantrekken hoop ik? Maar je weet nooit. Misschien loopt-ie al buiten in het donker van de avond...
Ik snel de zaal uit en Hoera! Daar zie ik hem. Ja hoor!! Hij is op de geur afgegaan en staat nu met de dame van de keuken te kletsen. Handen in de zakken en o wee, hij kijkt een beetje verbolgen...

Vorige week ging Rob voor het eerst naar catechisatie. Hij is pas elf, maar momenteel zo gemotiveerd dat we hem opgegeven hebben bij de aangepaste catechese in onze gemeente. Samen met nog een andere jongen en een mentor krijgt hij Bijbelonderwijs. Het kleine groepje is ingeburgerd bij een van de wijkgemeentes, waardoor de kinderen ook nog een beetje in beeld blijven bij de andere leeftijdsgenoten.

-Hoe was de catechisatie, Rob? vroeg ik de na de eerste keer.
-Leuk! Ik heb cola met twee kroketten op.
Waarop ik direct antwoordde dat dat niet elke keer zo zou gaan.
-De volgende keer gebeurd dat niet hoor, dit was echt een uitzondering!!
Want o wee, eenmaal iets doen, iets krijgen,  is direct regel bij Rob.

Deze avond blijf ik er bij.
-Het is anders nog een beetje eng, poes, zonder jou...
Dominee houdt eerst een praatje over de drie vrienden van Daniel, voor de grote groep. Daarna gaan we ieder naar ons eigen plekje en praten we door over wat de dominee heeft gezegd. En heeft laten zien gelukkig, op de powerpoint. Heel fijn is dat, dat het een beetje visueel werd gemaakt. Zo hield Rob wat langer de concentratie.

En ja, daarna even napraten dus met de mentoren. Wie kent Rob beter dan ik zelf? Dus gaf ik nog wat tips en zo, tot ik hem opeens miste! De kriebel in mijn buik liet me wat sneller lopen. De opluchting hem daar te zien wachten bij de keuken was groot. Lachwekkend eigenlijk ook.
-Kom Rob, vandaag geen kroketten!!
Braaf komt hij aanlopen, doet zijn jas aan en klimt op de fiets.
Al trappend vraag ik hem hoe hij het vanavond vond.
-Wel fijn hoor. Alleen jammer dat er geen kroketten waren!!

maandag 8 oktober 2012

Diagnose:HMS ofwel: HyperMobilteitsSyndroom

-Kijk uit hoor, daar gaat ze!
Rood hoofd, vastbesloten blik. Gespannen lijf. Maar tegelijkertijd rust uitstralend. Een doordringende blik naar mij.
-Gaat het wel met u?
Met zweet in mijn handen sta ik daar en wacht af wannneer het mijn buurt is om op te treden.
Ik knik een keer. Tuurlijk gaat het niet zo geweldig. Ik zie voor mijn ogen mijn dochter wegzakken en flauwvallen. Gaat het dan? Kan het dan wel gaan???
Opeens zijn we allebei in actie. Dochter wordt misselijk en de chiropractor rent om een emmer.
Ik ondersteun waar ik kan, terwijl Jorike zich laat gaan.

Na wel bijna een jaar klagen over rugpijn en zere nek, zijn we nu stappen aan het ondernemen. We gaan naar de chiropractor, degenen waar ik ook zo heerlijk geholpen wordt.
Jorike is gespannen: wat zal er gaan gebeuren??
Na een korte intake geeft de vrouw aan wat ze van ons hoort en wat ze ziet.
-Hypermobiel? leidt ze uit de klachten af. Een test even later bevestigt dat.
-KISS-syndroompatientje geweest vroeger? Huh? Nee hoor. Maar zij concludeert anders.
-Moeilijke slaper, huilbaby? Ja, dat wel!  Nek is zo ontzettend gespannen, dat Jorike flauw valt zodra het aangeraakt wordt. Vervogtraject wordt aanbevolen!

Eerst maar eens zien thuis te komen. Manlief wordt gebeld en ik breng de fiets van Jorike naar zus dichtbij. Ik zet Jorike in de taxi van papa, alleen fiets ik naar huis. Ik bel direct de beste kinderfysio. Al snel kunnen we terecht.
Ook zij doet de test en bevestigt de chiropractor: Hyperrmobiliteitssyndroom.
Wat dat in houdt?
De gewrichten zijn lenig. Zo lenig dat ze geen stevigheid bieden, waardoor de spieren moeten overwerken en de spieren en gewrichten pijn doen. De gewrichtsbanden hangen losjes om de gewrichten heen, wat niet normaal is bij jongeren en volwassenen. Jorike houdt de lenigheid van een kind. Veel mensen kunnen daar veel profijt van hebben, maar Jorike heeft er last van. Heel veel last blijkt inmiddels wel. Ze is geneigd de hele tijd al haar gewrichten te overstrekken, wat weer een verkeerde houding oplevert.

Wat voel ik me schuldig! Al sinds ik overbelaste knieën heb, klaagt zij ook over haar knieën. Al sinds ik door mijn rug ging, vorig jaar juli, heeft zij ook rugpijn. Is het vreemd dat ik dacht dat het aandacht trekken was? Oo wat ben ik een dom mens!! Hoe kón ik als moeder dit denken!! Want er blijkt echt wel wat aan de hand! En aan haar rug. Aan haar enkels. Aan haar nek. Aan haar schouders. Aan haar pols.

Jorike liep al bij de handfysio. In de paar weken strenge winter heeft ze één keer het konijnenhok schoon gekrabt, lees: de bevroren zooi er uit gehakt. Daar heeft ze nu nog altijd last van. Haar pols doet na een klein poosje schrijven al pijn. Lekker met al die toetsen komende week! De verstevigingsoefeningen helpen iets, maar haar pols zal nooit meer zo sterk worden, aldus de handfysio.

De kinderfysio, die ze nu elke week bezoekt, laat haar de spieren trainen. Met heel veel oefeningen moet het in conditie komen. Maar elke oefening doet Jorike zo'n pijn! Eigenlijk heeft ze momenteel altijd pijn. Overal. En het enige wat de fysio kan zeggen is, helaas, dat ze ermee moet leren leven.
De chiropractor, waar ze niet meer heen durft..., zei haar dat ze de conditie moet hebben van een topsporter om zonder veel pijn te leven. Moet je nagaan. En dat terwijl sporten helemaal niet haar hobby is.

Maar...Jorike is een dappere meid. Ze gaat door, ze slaat zich er super doorheen. Zelfs bij zumba op school, deed ze mee, met toestemmig van de fysio. Jammer, want daar heeft ze nu al tien dagen last van... Maar niet meer doen.
-Tijd afspreken met jezelf. Grenzen stellen. Kort sporten, want je spieren kunnen die 2 keer vijftig minuten zumba nu nog niet aan! Logisch eigenlijk...

Volgens de fysio staat Jorike ook scheef: haar rug groeit scheef. Hierdoor is haar ene been korter dan het andere, waardoor we doorgestuurd werden naar de Podotherapeut. Volgens de chriopractor moesten we dat echt niet doen, een zooltje of zo. Zij zou het wel recht krijgen met kraken. Dus belden we de afspraak weer af en overlegden we nog even met de fysio en haar collega. Lastig, als twee deskundigen elkaar tegenspreken. Maar goed, de chiro is na de eerste keer nog maar een keer bezocht, dus dat dilemma ervaren we nu niet meer.

Proost!
Afgelopen juli werd Jorike 15.
De vooruitzichten zijn niet gunstig volgens internet. Maar niet naar kijken. We zien wel. Jorike doet haar oefeningen en wordt goed begeleid. Dat is nu even het belangrijkste. En verder kunnen we alleen maar vertrouwen op onze Schepper: Hij leidt haar. Hoe moeilijk het ook zal worden, Hij is er bij!
Wat geweldig dat ze dát, samen met ons, zeker weet!

Is er iemand die zich hierin herkent? We staan open voor tips en adviezen en lotgenoten.

vrijdag 5 oktober 2012

4 oktober: dierendag

Buiten:
Hondeweer
en
Verzopen katjes

Binnen:
Beregezellig
en een
Beestenbende


Omdat het dierendag was, mochten de knuffels, zei Geert 
-voor één keertje bij mij in bed




Zijn hele bed ligt vol...
en hij slaapt nog ook!
Knap hè

Met welke knuffel sliep jouw kind vannacht??

maandag 1 oktober 2012

Hoera! het Zwem A-B-C gehaald!!!

Met dat de trompetklanken de ruimte in schallen springt de eerste deelnemer in het water.
Opdracht: een baantje zwemmen op de buik.
Onder het geklank van beestachtige geluiden wordt er stevig door gezwommen.
Terwijl directeur Geert goed in de gaten houdt wie er aan de beurt is, begeleidt badmeester Rob de afzwemmers naar hun plaats.

Welkom op het diplomazwemmen van
Bardo, Wolfje, Eend Arian,
Ka olifant, Grote olifant en Witje!!!

Ruim van te voren kreeg ik een persoonlijke uitnodiging om te komen aanmoedigen: woensdagmiddag, twee uur.
Terwijl ik nu verslag maak van dit festijn laat Geert me de mooi gemaakte diploma's zien: Een A, een B en vier C-diploma's liggen klaar. Rob duwt de dieren ondertussen door het stoffige zwembad.
Alles komt voorbij: schoolslag, rugslag, borstcrawl, rugcrawl en natuurlijk de duik door het gat.
Geert corrigeert:
-Lang maken, Wolfje! Drie tellen!
Ik moedig aan:
-Goed zo, ga zo door!!!
Rob gaat door. Hij begeleidt al de knuffels zo rechtstreeks naar hun diploma.
Als een echte directeur vertelt Geert aan de verslaggever van deze site van tijd tot tijd wat er gebeurt. En hoe dit alles tot stand is gekomen.
-Voor Bardo is het vissenstaartje een probleem. Dus leren we hem goed wijd te doen en dan 'klap'.
Een flinke klap in de handen laat horen wat de directeur bedoelt.

Ruim een half uur later wordt het feest afgesloten met het beruchte watertrappelen. Alle deelnemers blijken geslaagd! Ik applaudisseer luidruchtig.
Voor zwemleraar Rob, wel verdiend na een half uur kruipen in droog, stoffig water... Aaah, die broek!!!
Voor directeur Geert: wat een perfecte organisatie!
En natuurlijk voor de geslaagden! Gelukkig hoefden jullie niet met kleren aan....

Pagina's