woensdag 30 september 2015

Nasrani

Onderstaand bandje draag ik sinds 6 december elke dag.


Het staat voor Pray and Support en dan herinnert het mij vooral aan:
Zij die Jezus nog niet kennen
Zij die ziek zijn
Het volk Israël
De christenvervolging

Voor hen bidden en hen supporten.

Afbeeldingsresultaat voor P&S bandje

Het heeft al enkele leuke gesprekken opgeleverd op de sportschool.
Een leuke bijkomstigheid, wat ook wel een beetje mijn intentie was/is.
Zo'n bandje om, daar wordt uiteindelijk toch wel naar gevraagd door geïnteresseerden.

Iemand was wel wat teleurgesteld:
Je bidt dus niet voor mij...
Gelukkig kon ik hem gerust stellen. Ik probeer iedere avond voor de medesporters te bidden.
Al ken ik ze niet en wet ik hun naam niet, God weet het wel. Hij kent ze.

Vandaag eens een gesprekje aangegaan met iemand die wel eens dit shirt draagt:


Dat teken staat ook op mijn bandje. 
En ik had al eens lopen zoeken naar de betekenis met de achterliggende vraag: 
is deze sporter christen of juist anti?
Ik vroeg het hem nu. 
Er volgende een leuk gesprek en we drukten elkaar de hand: een broeder in Christus.
Wat was dát gaaf.
Zo zie je maar. Laat gerust zien bij Wie je hoort.
Op een manier die bij jou past.

Het bandje is te koop bij de plaatselijke boekhandel voor €2,=
Het shirt is te koop bij Open Doors voor 9,95

De naam van het teken is:

Nasrani

De betekenis is als volgt:
Het logo van #WeAreN is het nasrani-teken. Huizen van christenen in de stad Mosoel werden door strijders van de Islamitische Staat (voorheen ISIS) gemarkeerd met de Arabische letter N. Deze letter staat voor ‘nasrani’ (Nazarener), de naam die moslims gebruiken voor christenen. Deze publieke markering van christenen ging de hele wereld over. Het ‘brandmerk’ veranderde in een positief symbool. 

zaterdag 19 september 2015

Ik werk, hij werkt, wij werken

Je zou het bovenstaande haast een taallesje noemen. Maar niets is minder waar. Het is gewoon de letterlijke waarheid.

Een week of twee geleden hoorde mijn man van de artsen dat hij weer helemaal is goedgekeurd. En dan krijg je de keuze als werkloze op de arbeidsmarkt: solliciteren of aan het werk gezet worden. Manlief koos voor het eerste. Gewoon simpel beginnen, zo dacht hij en schreef zich in bij een postbedrijf.
Woensdag had hij hierover een gesprek en donderdag kon hij beginnen.

Inmiddels was ik daar ook echt aan toe. Het is natuurlijk niet niets als je man plotseling thuis komt te zitten. En daarna ook nog in de ziektewet beland, met alle ups en downs die daar bij kwamen kijken.
Eerlijk gezegd: ik vond het erg zwaar. Nooit, bijna nooit meer alleen thuis. Altijd rekening houden met en altijd aanwezig moeten zijn voor. Pffff... En nu de vakantie voorbij is en dus de dagen weer langer zijn ( ik lig korter in bed :( )merk ik aan mezelf dat de pap behoorlijk op begint te raken. Ik ben erg moe en al het gepraat om me heen heel erg zat. Het liefst ga ik dus maar weg, maar dat kan niet altijd. Gelukkig was ik ergens in juni ook serieus op zoek gegaan naar werk.

Donderdag kwam er een telefoontje van een ander bedrijf waar mijn man had gesolliciteerd. Daarvoor werd hij uitgenodigd voor een gesprek, aanstaande dinsdag. Vooral even kennismaken, in principe is hij al aangenomen.
Pal er na, echt binnen een minuut, kwam er weer een telefoontje. Deze keer voor mij. De winkel waar ik had gesolliciteerd: of ik vanmiddag wilde komen praten. Gewoon een oriënterend gesprek.
Nu ben ik in deze zaak een vaste klant én ben ik mijn loopbaan daar begonnen. Mijn kenners weten het natuurlijk direct: boekhandel de Rank nodigde me uit. Mijn favoriete zaak en de leukste winkel van Veenendaal!

Na een goed en ontspannen gesprek gaven ze aan het met me aan te durven.... !!!!!

YEAHHHHH

Ik ben er inmiddels een beetje aan gewend. Nog erg verrast en verwonderd, maar ook heel, heel erg blij en dankbaar. Ik heb echt zo gebeden om een nieuw doel in mijn leven. En zo gebeden voor hen die de sollicitatiebrief ontvingen. En dan vooral of ze de juiste persoon zouden aannemen, ook als ik dat misschien  niet eens zou zijn. Maar kennelijk is dit wel Zijn bedoeling. Weer terug naar de zaak waar ik ooit het vak heb geleerd, Ruim vijfentwintig jaar geleden. En dan juist op dit moment, terwijl ik eigenlijk geen energie meer had voor het vechten en volhouden wat gevraagd werd. Juist nu en juist daar. Is dat niet heel bijzonder?

woensdag 16 september 2015

Rob 14 jaar!

Er is er één jarig, hoerahoera!
Enthousiast zingen mijn man en ik, op 'het grote bed' Rob uit zijn kamer. Gelaten wachten Jorike en Geert tot het gejammer klaar is, tot hun broer komt.
Rob is jarig. Veertien jaar wordt hij. Na ons gejubel komt hij de kamer binnen gehinkeld, want lopen gaat nog even niet.

Het was maandag niet zo'n heel leuke dag. Er wachtte Rob weer een behandeling aan zijn teen, in verband met ontsteking. Ik heb er al eens eerder over geblogd. En we zijn er helemaal klaar mee.
Net als de huisarts en de pedicure. Dus nu op naar het ziekenhuis om de hele nagel er af te halen. Eng!!!! En spannend!!! Nieuwe locatie, vreemde omgeving. Nieuwe artsen en ik denk: als het maar geen bullebak is. Zo'n echte arts die vooral gaat voor de gezondheid en het sociale maar even op de koop toe neemt. Hier liever andersom graag. het is toch al lastig genoeg en Rob geeft zich heus niet zomaar gewonnen.
Dus spannend ja, voor hem en voor mij. Maar gelukkig, ik zie het als gebedsverhoring, we hadden schatten van doktoren, die perfect omgingen met Rob en zijn angst. Die ons gerust stelden, alles in het werk stelden om zoveel mogelijk nagel te behouden en uiteindelijk van een heel tevreden en opgelucht jongetje opgeluchte jonge man een kauwgumpje kregen als dank.

De dag er na, dinsdag was het feest. Jarig! Daar was al heel lang naar uitgekeken. Al sinds de zomervakantie. De spanning is al een eind weg, want die teen  kostte uiteindelijk meer stress, dan de verjaardag.
Vierentwintig uur moest Rob met zijn voet omhoog en zo duurde de verjaardag lekker lang. Maar toen het 14.30 uur was geweest, ja precies toen op die ene seconde nauwkeurig, ging Rob aan de wandel om nooit meer te hoeven hinkelen. Dat is wat we hopen tenminste.
Zijn verjaardag werd een dolle pret en met enthousiasme  ontving hij de visite, gaf ze koffie. Wil je taart? En pakte cadeautjes uit. Later, toen het aanrecht vol met zooi stond, was hij moe. Ging hij lekker naar bed. Voor de afwas niet geschikt. Dat was voor mama. En papa. Voor oma ook. Die deden het met plezier.
Hèhè, eindelijk rust in de tent. Nu even geen stress, geen spanning, geen teen, nu even geen verjaardag meer. Pfff, welterusten Rob!

dinsdag 8 september 2015

God heeft een plan met mijn leven

Het is al weer even geleden, maar toch wil ik het graag vertellen.
Net voor de zomervakantie liep ik een beetje met mijn ziel onder de arm. Ik heb daar over geblogd. Zoekend naar wat nu?, nu het hier in huis allemaal lekker loopt. Vrijwilligerswerk? Solliciteren? En zo ja, waar naartoe dan? Ik bad er voor, want God heeft een plan met mijn leven, daar ben ik van overtuigd.

En zomaar plotseling een telefoontje. Van een leraar van mijn oude school. De oude school van mijn meiden ook. En een vroegere buurman is hij ook. En een medecollega als het gaat over ouders die leven met hun gehandicapte kind.
Hij leest mijn blog en wil aan de hand daarvan mij vragen een gastles te komen geven aan 3 VWO. Thema: lijden en geloof.
Nu was het voor mij de vraag of ik ons gezin als 'lijden'  zie, ik ga zelf meer voor de uitdaging, maar ik begreep wel wat hij bedoelde. Want we hebben al heel veel mee gemaakt. Wat is dan de toevoeging van geloof. Waarom niet afhaken, maar er in groeien dwars door het 'lijden' heen?
Ik koos er voor om het te doen en terwijl de regen met bakken neerstortte die maandagmiddag stond ik voor de klas. Een heel gemotiveerde klas. Ik vond het fantastisch!

Diezelfde week kwam er een buurvrouwtje langs. Ze woont hier nog niet lang, maar vertelde dat ze mijn blog al een poos leest.
-En dan opeens blijk ik vlak naast je te wonen!
Samen hadden we een leuk gesprek.

Het waren zomaar twee dingen die ik als uitdaging zag om aan te grijpen, al was het allebei maar voor heel even. Met de buren hebben we nu een leuke klik en de leerkracht zette me weer op de lijst voor dv volgend jaar. Nou ja, wat dan is, zien we dan wel weer. Maar het was net even wat ik nodig had. Heel kort, heel krachtig. Even wat anders. Even nodig zijn.

Inmiddels heb ik er wat meer vrede mee: ik weet dat God een plan heeft, ik moet alleen geduldig wachten op Zijn tijd. Misschien is Zijn plan wel gewoon simpelweg zijn wie ik ben, waar ik ook ben en iets van Zijn liefde uitstralen. Misschien is dat 'kleine' genoeg. Hoeft het niet groter. Om me klein te houden, terwijl Hij groter wordt. Is dat niet een geweldig doel? Laat ik daar dan tevreden mee zijn. Het maakt me rijk in Hem!

Pagina's