Ik werk, hij werkt, wij werken

Je zou het bovenstaande haast een taallesje noemen. Maar niets is minder waar. Het is gewoon de letterlijke waarheid.

Een week of twee geleden hoorde mijn man van de artsen dat hij weer helemaal is goedgekeurd. En dan krijg je de keuze als werkloze op de arbeidsmarkt: solliciteren of aan het werk gezet worden. Manlief koos voor het eerste. Gewoon simpel beginnen, zo dacht hij en schreef zich in bij een postbedrijf.
Woensdag had hij hierover een gesprek en donderdag kon hij beginnen.

Inmiddels was ik daar ook echt aan toe. Het is natuurlijk niet niets als je man plotseling thuis komt te zitten. En daarna ook nog in de ziektewet beland, met alle ups en downs die daar bij kwamen kijken.
Eerlijk gezegd: ik vond het erg zwaar. Nooit, bijna nooit meer alleen thuis. Altijd rekening houden met en altijd aanwezig moeten zijn voor. Pffff... En nu de vakantie voorbij is en dus de dagen weer langer zijn ( ik lig korter in bed :( )merk ik aan mezelf dat de pap behoorlijk op begint te raken. Ik ben erg moe en al het gepraat om me heen heel erg zat. Het liefst ga ik dus maar weg, maar dat kan niet altijd. Gelukkig was ik ergens in juni ook serieus op zoek gegaan naar werk.

Donderdag kwam er een telefoontje van een ander bedrijf waar mijn man had gesolliciteerd. Daarvoor werd hij uitgenodigd voor een gesprek, aanstaande dinsdag. Vooral even kennismaken, in principe is hij al aangenomen.
Pal er na, echt binnen een minuut, kwam er weer een telefoontje. Deze keer voor mij. De winkel waar ik had gesolliciteerd: of ik vanmiddag wilde komen praten. Gewoon een oriënterend gesprek.
Nu ben ik in deze zaak een vaste klant én ben ik mijn loopbaan daar begonnen. Mijn kenners weten het natuurlijk direct: boekhandel de Rank nodigde me uit. Mijn favoriete zaak en de leukste winkel van Veenendaal!

Na een goed en ontspannen gesprek gaven ze aan het met me aan te durven.... !!!!!

YEAHHHHH

Ik ben er inmiddels een beetje aan gewend. Nog erg verrast en verwonderd, maar ook heel, heel erg blij en dankbaar. Ik heb echt zo gebeden om een nieuw doel in mijn leven. En zo gebeden voor hen die de sollicitatiebrief ontvingen. En dan vooral of ze de juiste persoon zouden aannemen, ook als ik dat misschien  niet eens zou zijn. Maar kennelijk is dit wel Zijn bedoeling. Weer terug naar de zaak waar ik ooit het vak heb geleerd, Ruim vijfentwintig jaar geleden. En dan juist op dit moment, terwijl ik eigenlijk geen energie meer had voor het vechten en volhouden wat gevraagd werd. Juist nu en juist daar. Is dat niet heel bijzonder?