zaterdag 23 april 2016

Enkelbanden gescheurd

Geschuif met dozen, gepraat van stemmen.
'Hallo daar! Kan het wat zachter! Ik slaap.' Moeizaam draai ik me weer eens om en knipper met mijn ogen. En nog eens. Wát zie ik daar? Mijn man! En mijn dochter. In de hal. Lamp aan. Midden in de nacht. En ik dacht nog wel dat ik droomde!
Verbaasd kijk ik op mijn wekker. De rode cijfers staan op 23.05. Volleybal!!! Als een pijl schiet ik uit mij bed en in mijn pantoffels.
-Wat is er?, vraag ik geschrokken.
Als ik een half uurtje later weer tussen de lakens schuif, nu naast mijn man, probeer ik de slaap weer op te pakken. Maar dat gaat niet zomaar. Honderd gedachten dagen me uit wakker te blijven.
Hoe moet dat deze week? Kamp van Rob? Verjaardag manlief? En naast me mijn man met een dubbeldikke enkel en voet. Gevallen met volleyballen. Geblokt, maar nu niet door de hartblokkers. Het ging alleen wat ongelukkig. Kan gebeuren. Niets aan te doen. Maar wel even lastig...

De volgende morgen maakt de foto op de poli duidelijk dat de voet niet gebroken is. De huisarts constateert wel gescheurde enkelbanden en een stevige kneuzing. Voorlopig even heel rustig aan doen en intapen. En blijven bewegen. Want kans op trombose is bij dit mannetje wat groter dan bij anderen.

De krukken zijn gehaald, de voet ingetapet. extra paracetamollen ingeslagen en de spciale dokterssok gaat aan. Dé sok die Rob altijd aan deed als hij wéér geholpen moest worden aan een ontstoken teen...

Terwijl man zijn verplichte rust houdt - en daarvan baalt- ren ik me tureluurs van winkels naar kamp (Rob wil er echt níet blijven slapen), naar huis, naar sport, naar werk, naar muziekschool, naar winkel, naar huis naar ....
Maar ach, dat is te overzien. Zes tot twaalf weken geeft de huisarts aan. En met hem zeg ik: fijn dat het alleen maar de enkel is. Want die reactie was hartverwarmend!!


woensdag 13 april 2016

Afwas gezocht!

Het is nu al weer ruim een jaar geleden dat Rob van school veranderde. Een verandering die hem alleen maar goed heeft gedaan.
Momenteel geniet Rob erg van zijn stage in een PTC+ Hotel.
Wat hij daar doet? Housekeeping, jaja... hotelkamers schoon en netjes maken. Laat dat nu net een hobby zijn van hem. Schoonmaken.
Maar dat is natuurlijk nog niet alles. Ik bedoel, in een hotel is meer werk aan de winkel.
En dus staat Rob ook met zekere regelmaat in de keuken. Let wel, de spoelkeuken. En dat vind hij helemaal fantastisch.
- Of dat niet een beetje saai is, vraagt Geert.
Rob snapt het niet. Saai? Ik help hem
Het werk in de spoelkeuken is namelijk super afwisselend. Je moet niet alleen weten hoe je een bord afspoelt en in de vaatwasser zet, maar ook hoe dat werkt met een kopje, bestek, een schaal of pan.
Verbouwereerd kijkt Geert me aan. Een beetje spottend, zo van: is dat alles?
Maar Rob knikt enthousiast. Zeker weten dat het afwisselend is. Een nauwkeurig werkje ook nog zelfs.
Als hij wat later de afwas staat te doen - hij is gewoon aan de beurt hoor, ik maak geen misbruik van zijn hobby :) - vraag ik hem: wát vindt je nu zo leuk aan afwassen?
- Daar maak ik mensen blij mee, zo antwoordt hij direct.
- Maar, zeg ik, dat kan toch ook anders. Een kaartje maken en opsturen bijvoorbeeld. Daar maak je toch ook mensen blij mee?
- Jaaaaa, maar dit is anders. Hier maak ik mensen blij mee én het ruimt gelijk goed op.

Achteraf bekeken had ik deze hobby al aan zien kunnen komen toen we een jaar of 6 geleden met de familie op vakantie waren. Zo'n huis met tig kamers en minstens vijf keukens. Met een karretje om de vaat op te halen en een afwasmachine voor een heel weeshuis, zo groot. Rob had de week van z'n leven. Hij racete overal met die kar heen, vulde de afwasmachine en haalde hem weer leeg en was ons zo tot grote steun. Toen al. Heerlijk, de toekomst wat betreft afwassen ziet er heel goed uit!
Trots op mijn zoon!!!




donderdag 7 april 2016

Spring in het diepe


Dit hangt bij ons in de keuken.
Zodat ik het elke dag kan lezen
en er weer aan herinnert wordt.
Met dank aan de EO Visie
en Matthijn Buwalda

Pagina's